Część 146 - Skarpetki

Aleksander (Samuel)

Tej nocy bracia Amandy zostali u nas. Obaj spali w salonie, na rozłożonym narożniku. Obaj też ubrani byli w moje koszulki, które sięgały im do kostek. Rano obudziłem się, a w pobliżu nie było mojej narzeczonej. Znalazłem ją siedzącą w fotelu i patrzącą na braci. 

– Niedługo tacy ci nasi będą, czas szybko leci –  powiedziałem do Amandy, ale zdawała się mnie nie słyszeć.

– O czym myślisz? – zapytałem, podchodząc do fotela.

– O tym, co z Igorem i z nimi będzie. To kompletnie bez sensu – rzekła.

– Wpłyniemy jakoś na twoją matkę. Jeśli nie, to opcja, jaką wybrałaś wczoraj, jest najlepsza. Sama mówiłaś, że ich ojciec był dobry i dbał o was – powiedziałem, wysuwając pufę spod ławy i siadając obok niej.

– Niby tak, ale on jeszcze pół roku siedzi.

– Damy radę te sześć miesięcy. Będziemy ich brać na weekendy, interesować się szkołą, zabierzemy ich na część wakacji.

– Olek, ale nie może być tak jak wczoraj, że ty im kupujesz wszystko, co chcą.

– Nie chcieli aż tak dużo – stwierdziłem.

– To nie chodzi o to, sama bym im najchętniej dała wszystko, co mam, ale wiem, że tak nie można. Zrozum, potem im się będzie trudno przestawić. Chcę im tego oszczędzić.

– Zaznałaś czegoś takiego? – zapytałem niepewnie.

– Tak, gdy chrzestny zabierał mnie do siebie. Tam miałam wszystko przez jeden lub dwa dni, a wracałam do pustej lodówki i gołych czterech ścian. Nauczyłam się, że lepiej się nie przyzwyczajać. Zmieńmy temat. Mam już spory brzuch, nie sądzisz? – zapytała wstając i podążyła na korytarz do szafy po szlafrok.

– Będziesz miała jeszcze większy – uprzedziłem ją.

– Wiem, może już sobie taki zostawię – powiedziała z figlarnym uśmiechem, gdy pojawiłem się obok niej.

– Oj nie, nie, nie – pokręciłem przecząco głową.

– Czemu nie? – zapytała.

– Kocham cię w każdym wydaniu, ale. . . – zacząłem i nie wiedziałem co dalej.

– Ale jednak figura się liczy? – rzekła pytająco.

– Pewnie, że tak, gdyby się nie liczyła, to samego mnie grzałby bojler, a nie kaloryfer.

– Przyznaję, brzuszek masz całkiem, całkiem, ale w złym momencie się nim pochwaliłeś – rzuciła luźno, przechodząc obok mnie i zamachnęła się dłonią prosto na moje krocze, ale na szczęście trafiła w udo. Oczywiście mój odruch był niemal natychmiastowy i strzeliłem jej lekko w lewy pośladek.

– Masz szczęście, że mam taki refleks i się udem zasłoniłem, bo w przeciwnym razie bym się bardzo na ciebie zdenerwował.

– Fajnie, a mnie wcale nie zabolało wiesz? – pochwaliła się.

– Bo nie miało, gdybym miał cię ukarać, to byś to odczuła niekoniecznie fizycznie – odpowiedziałem.

– A jak? – zapytała.

– Dałbym ci szlaban na siebie. Zero całowania, zero przytulania. . .

– Ale nie trafiłam ci na pewno ani trochę w tego twojego? – dopytywała smutno.

– No, może odrobinkę trafiłaś. Poprawił ci się już tym humor? – zapytałem.

– Echeś – odrzekła z uśmiechem i podała mi swój szlafrok, którego jeszcze nie zarzuciła na ramiona.

– Przytrzymaj – poleciła – a ja go przeproszę – dodała.

– Co ty. . . – Chciałam dokończyć to pytanie, ale Amanda nie dała mi ku temu szansy, bo niemal od razu padła na kolana i sięgnęła dłońmi do mojego rozporka.

– Amanda, ty chyba nie zamierzasz? – zacząłem znowu pytać.

– Zamierzam go przeprosić – odpowiedziała, zsuwając mi nieco spodnie i wyjmując z moich bokserek penisa.

– Oszalałaś – stwierdziłem, ale kiedy posmyrała go językiem, to postanowiłem milczeć i czerpać przyjemność z tej chwili.

W międzyczasie podziwiałem jej włosy, które już zdążyła wyprostować, jej drobne ramiona i niewielki pieprzyk na jednym z nich. Kiedy wzięła go na tyle ile tylko mogła do ust i zaczęła nimi "pracować", nie byłem już w stanie jej przeszkodzić, przerwać. Robiła więc swoje, dopóki w drzwiach naprzeciwko mnie nie stanął Piotruś na bosaka.

– Dlaczego klękasz? – zapytał z tą doskonałą niewinnością w oczkach.

Amanda natychmiast przerwała i usiłowała zapiąć mi rozporek, ale jej roztrzęsione z pośpiechu dłonie odmawiały posłuszeństwa więc sam to uczyniłem.

– Wiązałam Aleksowi buty – odpowiedziała bratu.

– Jakie buty? Przecież on w skarpetkach jest – odrzekł chłopiec, przyglądając się uważnie moim stopom, odzianym w białe skarpetki.

– Doprawdy? Nie zauważyłam wcześniej – starała się wymigać od odpowiedzi i w tej samej chwili zadzwonił mój telefon komórkowy. Wyjąłem go z kieszeni i przeczytałem : Numer prywatny.

– Pójdę do łazienki odebrać – powiedziałem.

– Tylko odbierać tam będziesz czy może coś jeszcze? – zapytała z figlarnym uśmiechem, kiedy ja udałem się już w wiadomym kierunku i przyłożyłem odebrany telefon do prawego ucha. Wiadomość jaką usłyszałem mną wstrząsnęła.

– Jak to? – zapytałem.

– Mieli wypadek wczoraj w nocy – usłyszałem w odpowiedzi.

Postanowiłem dopiero po śniadaniu poinformować Amandę o problemach Kamila. Szkoda mi było kumpla. Ostatnimi czasy zwaliło się na niego naprawdę wiele. Pierw śmierć żony, teraz śmierć rodziców, na dodatek musiał zająć się trzynastoletnią siostrą, a miał też niepełnosprawne dziecko, któremu lekarze dali nadzieję na to, że będzie chodzić, ale oczywiście jak zwykle przedwczesną. Pomyślałem, że życie jest cholernie trudne i uznałem, że może warto się pomodlić o zdrowie dla własnych dzieci, bo to znacznie ważniejsze niż pieniądze.