Amor Vincit Omnia...: Część 137

Aleksander (Samuel)

Zatańczyłem z Amandą dwa utwory, potem napiłem się z Kamilem i znalazłem moich pobratymców – Fabiana i Dariusza. Fabian tańczył z jakąś małolatą, tą jedną z koleżanek Amandy. Darek w tym czasie tłumaczył coś żonie ordynatora szpitala, w którym pracuje. Przysiadłem się obok niego i nalałem wódki do szklaki.

– Coś dla was? Marzena? Darek? – zapytałem.

– Nie, dziękuje Olku. Masz cudowną żonę, fajnych przyjaciół i przede wszystkim piękny dom.

– Dziękuje – odrzekłem i poprawiłem czerwony krawat. Zrobiłem dwa łyki czystej z lodem, zagryzłem jakimś krakersem i czekałem, sam nie wiem na co, ale byłem dziwnie niespokojny, jakby oczekiwałem jakiegoś boom.

Nagle poczułem czyjąś dłoń na moim ramieniu. To był Fabian. Wstałem i skierowaliśmy się do mojego gabinetu. Właściwie to pomieszczenia gdzie miał być mój gabinet, ale nie miałem czasu urządzić wnętrza. Ściany były wytynkowane, panele na podłodze, ale poza tym to na środku stała tylko kanapa.

– Rozłożona – zdziwił się Fabian.

– Tak, czasami…

– Amanda wywala cię z łóżka już przed ślubem? Tego się nie spodziewałem.

– Skończ się nabijać. Palisz? – zapytałem i wyciągnąłem pudełko z cygarami w jego kierunku.

– Zawsze – odrzekł.

Chwycił za jedno, następnie odciął nasadę, odpalił i zaciągnął się. Uczyniłem to samo, a potem opadłem na łóżku, kładąc popielniczkę na swoim brzuchu.

– Chcesz pogadać?

– Sam nie wiem. Cholernie się boje.

– Ale teraz, tak ogólnie, przyszłości, czegoś konkretnego? – zasypywał mnie pytaniami.

– Przyszłości, czegoś konkretnego, tak ogólnie, ale i teraz. Moje życie to wieczny strach, od kiedy pamiętam. Zaczęło się w domu dziecka…

– Każdy przez to przechodził, ja też. Ten lęk, czy gdy zaśniesz starsi cię nie okradną, nie wystawią z łóżkiem na boisko, albo nie przypalą papierosem. Przeżyliśmy już to, to już za nami.

– Ojcostwo przede mną. Moje życie to przemoc, od kiedy kurwa pamiętam – rzekłem i uniosłem się na łóżku, oparłem wygodnie o nagłówek kanapy.

– Grunt to z tym walczyć. Jak z Amandą?

– Jak na biegunie polarnym.

– Wybacz, nie chciałem się zaśmiać. Wyglądacie na szczęśliwych.

– Pozory. Co z Sabiną?

– To – odpowiedział Fabian i wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki zdjęcie. – Jak widzisz zdradziła mnie.

– Jak widzę z niejednym. Skąd masz tą fotę?

– Nieważne. Dziś chcę się bawić, jutro do niej wrócę, zapomnę.

– Wybaczysz?

– To moja żona – odpowiedział Fabian z przekonaniem. Przeszedł się po moim gabinecie. – Masz gdzieś tu jakiś alkohol?

– Wódkę na parapecie.

– Do cygara średnio pasuje, ale…

– Niedopasowanie też ma smaczek – dokończyłem.

– Ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi to co jest.

– Ja nie umiem zrezygnować z tego co lubię. Gdybym potrafił, nie byłoby dziś Amandy u mojego boku. Trzeba zwyciężać, Fabian, zawsze, mimo wszystko, nawet pod prąd, liczy się cel, ty mnie tego uczyłeś.

– Cel nie uświęca środków, a jego zdobycie nie zmazuje wyrzutów sumienia.

– Za to jego niezdobycie boli.

– To już zależy co kto woli, sprawiać ból innym, czy sobie.

– Nie jestem masochistą – stwierdziłem.

– Ani ja, i to chyba nasz największy problem, bracie. – Fabian podał mi odkręconą butelkę wódki.

– Nadal nie wierzę, że jej wybaczasz.

– Muszę, to ja ją opuściłem, poszedłem siedzieć, może się upiła, może czuła samotna. Mordę powinienem obić tobie, bo ty miałeś ją pilnować.

– I pilnowałem, do pewnego dnia, potem miałem swoje problemy i mnie pochłonęły, wybacz. Jeśli to ci poprawi nastrój możesz mi dać w pysk.

– Nie chcę. Jakie miałeś problemy?

– Amanda i cała kolejka mężczyzn do niej ustawiona.

– Pokonałeś konkurencje?

– Coś w ten deseń.

– No to gratuluje. Skąd zatem ten biegun polarny?

– Wypadek przy pracy, czasami trzeba poświęcić jednego żołnierza by przeżyło kilkoro, prawda?

– Ktoś kto powiedział, że w miłości jak na wojnie znalazłby z tobą nić porozumienia – zakpił Fabian.

– Powinieneś te sukę ukarać.

– Mówisz o…

– O twoje żonie – wyjaśniłem odkładając popielniczkę na podłogę.

– I co mam jej zrobić? Sprać dupę? Co mi to da?

– Suka która zdradza zasługuje na to co najgorsze.

– Zabiłbyś Amandę gdyby cię zdradziła? – zapytał wprost, patrząc mi w oczy.

– Rozważałbym taką ewentualność – rzekłem z uśmiechem.

– Co? Co ty pierdolisz!? Spójrz mi w oczy – polecił. Zrobiłem o co prosił. – Zabiłbyś Amandę gdyby cię zdradziła? – zapytał.

– Znalazłbym inne, korzystniejsze rozwiązanie.

– Jakie?

– Po prostu inne – odpowiedziałem i odszedłem od niego kilka kroków.

– Aleks?

– Słucham?

– Bardzo go przypominasz.

– Kogo? – zapytałem. Wyczekiwałem odpowiedzi w strachu. Wciąż byłem odwrócony plecami do Fabiana.

– Wiesz kogo.

– Nie, nie wiem, oświeć mnie.

– Dobra, nie ważne. Nie poruszajmy tego co boli. Pojechałeś tam?

– Gdzie?

– Do Niemiec.

– Na chuj?

– To twoja matka.

– Nie ma jej już tam, teraz jest w Londynie.

– Ucieka?

– Nie, raczej nie wie, że jej szukam, to zbieg okoliczności. Ma sieć pensjonatów, hoteli, wynajmy dla imigrantów, dużo podróżuje.

– Dzieci?

– Brak.

– Mąż?

– Nic mi o tym niewidomo.

– Spotkasz się z nią?

– Nie, tak by wiedziała, że ja to ja, to raczej nie.

– Ale kusi cię zobaczyć jak wygląda, czy jesteś do niej podobny.

– Jestem podobny do ojca, wypomniałeś mi to kilka zdań temu. Każdy dzieciak, każdy porzucony chce wiedzieć skąd pochodzi. To chyba nic dziwnego.

– A rodzina ojca?

– Że niby co? Mam zjawić się w drzwiach tych ludzi i powiedzieć „cześć, ty pewnie jesteś moją siostrą, a pani mąż kiedyś zgwałcił moją matkę, chciałbym się przedstawić?”

– Ironizujesz.

– Może inaczej nie potrafię. Czasami chciałbym tak jak Amanda.

– Co jak Amanda?

– Zapomnieć. Ona ma gdzieś ojca, nie widziała go już kilka lat, nie rozmyśla…

– Bo o tym nie mówi?

– No.

– Ty też o tym nie mówisz, to nie znaczy, że nie rozmyślasz.

– Racja. Wiesz co mnie boli najbardziej?

– Że inne dzieci wychował, a…

– Nie, to mam akurat głęboko w poważaniu. Nie wychowywał mnie, nie znam go, właściwie nie wiem jakim jest człowiekiem, bo widziałem go jeden, jedyny raz na oczy. Jakim cudem jestem do niego podobny?

– Nie wiem, może genów nie da się oszukać. Zaraz, skąd pomysł, że jesteś do niego podobny? Nie pytam o wygląd.

– Amanda…

– Amanda? Co z tym ma wspólnego twoja przyszła żona.

– Zdradzała mnie.

– Korzystniejsze rozwiązanie?

– Uwiązać ją przy mnie.

– Przedziurawiłeś gumki, czy jak?

– To nieco bardziej skomplikowane. Całe życie broniłem matkę, wypierałem fakt, że mnie zostawiła i znajdowałem mnóstwo powodów, wyjaśnień i usprawiedliwień jej postępowania. To nie jest tak, że ona oddała mnie do domu dziecka, ona oddała mnie swoje matce dużo wcześniej.

– Przypomniałeś jej o…

– Tak to sobie tłumaczyłem, na dodatek byłem chłopcem, podobny też jestem do niego. Teraz martwię się o Amandę, ona nie cieszy się z ciąży, bo…

– Coś ty zrobił? – zapytał mój przyjaciel z jakąś taką głębią.

– Jej sponsor, tak związałem się z dziwką…

Nagle poczułem uderzenie, jeden cios z pięści prosto w szczękę. Zachwiałem się, oparłem o ścianę.

– Dalej, co zrobiłeś?

– Zaczekaj, sprawdzam czy mam wszystkie zęby.

– Nie nazywaj jej tak przy mnie, szanuj przyszłą żonę.

– Nie mam wzorca.

– Kiepskie wytłumaczenie. Ja też nie miałem wzorca, nie wiem jak funkcjonuje rodzina i co? Spierdoliłem i straciłem zbyt wiele w swoim życiu. Odpowiadaj dalej.

Opowiedziałem dalej, do samego końca. Miałem potrzebę się komuś wygadać. Fabian był w szoku. Myślę, że spodziewał się wszystkiego, ale nie tego.

– Powiedz jej prawdę.

– Co? Oszalałeś.

– Nie! Jeśli za ciebie wyjdzie… Boże ona nawet nie wie za kogo wychodzi. O agencji jej powiedziałeś?

– Nie.

– O siostrach?

– Nie widziałem takiej potrzeby.

– O aborcji?

– Tym bardziej…

– A tak, nie widziałeś potrzeby. Można się domyślić, dla ciebie nigdy nie ma potrzeby. To może chociaż…

– Uprzedzę cię, na większość twoich pytań odpowiedź brzmi „NIE”. Amanda nie wie o tym, że już kiedyś miałem być ojcem, nie wie o Marice ani o Nataszy, nie wie o pracy w sutenerstwie ani o handlu żywym towarem, nie wie o prochach, kasynie, walkach ulicznych, brutalnych filmach porno. Nie chce burzyć w jej oczach swojego obrazu.

– To nie twój obraz, to cholerna poza. Sabina przynajmniej wie z kim dzieli życie.

– Z kim? Z mordercą, gwałcicielem, to jej powiedziałeś?

– W życiu nie zgwałciłem żadnej kobiety, to była twoja domena.

– Tamta suka…

– Miała szesnaście lat, Aleks. Miała szesnaście lat, nie wiedziała na co się godzi. Dla ciebie ważne były pieniądze i widzę, że nadal są ważne dla ciebie tylko pieniądze.

– A dla ciebie to może nie?

– Nie aż tak. Wiesz czym się różnimy Olek?

– Krwią.

– Nie tylko. Póki się temu przyglądałem, wiedziałem w czym pomagam, ale nie zdawałem sobie tak do końca sprawy jak głęboko to siedzi to czułem się uniewinniony, potem zwyczajnie zrezygnowałem, rozpocząłem legalną działalność. Sam wiesz, bo jesteś jej współwłaścicielem.

– Uciekłeś z tonącego statku.

– Sporo zanim zaczął tonąć. Póki biegałem z prochem by zarobić na chleb, było okay. Póki pilnowałem by mężczyźni płacili prostytutką, a one nie oszukiwały w zarobku też było okay, ale potem to poszło za daleko. Pobicia do nieprzytomności, coraz więcej narkotyków, wyższy stopień wtajemniczenia.

– To ty mnie w to wciągnąłeś.

– Bo chciałem dla ciebie lepszego życia, jak dla brata. Nie chciałem byś przymierał głodem i mieszkał w ruderze, ale nie chciałem też byś brał przykład z tamtych ludzi. To miało być chwilą, mieliśmy się dorobić i spadać, tak?

– Tak.

– A ty nadal dla nich pracujesz, prawda?

– Nie, to nie tak.

– A jak? Myślisz, że w więzieniu nie czyta się gazet? Dziecko uprowadzone ze szpitala, w którym pracujesz. Zaginęła kobieta, była pielęgniarką, wiesz w którym szpitalu.

– Wiem.

– Może jeszcze powiesz, że nie masz z tym nic wspólnego?

– Bo nie mam z tym nic wspólnego.

– Mam ci w to wierzyć?

– Postaraj się.

– Kłamiesz.

– Nie masz prawa nazywać mnie kłamcą dopóki mi tego nie udowodnisz.

– Ile ci zapłacili? Naprawdę pensja lekarza starcza na postawienie takiej chaty? Ile pracujesz w zawodzie? Trzy, może cztery lata. Olek, nie wierzę w cuda.

– Jest jeszcze agencja – przypomniałem.

– Jasne, agencja – powiedział w wielkim zamyśleniu. Położył mi dłoń na ramieniu, poklepał mnie po nim. – Powodzenia i życzę ci jak najlepiej, ale zastanów się nad tym co robisz. Wycofaj się póki nie jest za późno. Robisz wszystko dla rodziny, to dobre wytłumaczenie, ale pamiętasz co mi powiedziałeś na odwiedzinach. – W tym momencie drzwi się otworzyły. Do pomieszczenia wszedł Darek. – Pamiętasz sen? – zapytał Fabian.

– Tak, do dziś mnie nachodzi, ale…

– Ale, na razie. Ja spadam do domu. Zło ma to do siebie, że kiełkuje i rośnie w nas. Nie będziesz dobrym mężem i ojcem, dopóki robisz to co robisz – wyjaśnił i wyszedł. Zwyczajnie przeszedł przez drzwi gabinetu.

– O jaki sen mu chodziło?

– Czasami powtarza się jedno i to samo, kilka nocy pod rząd. Śpię, budzę się, bo słyszę pukanie. Sprawdzam czy Amanda jest obok. Myślę, że to gałęzie o okna pukają. Idę do kuchni się napić, słyszę przekręcenie zamka, potem krzyki, później wchodzę do sypialni, a tam wszędzie krew, idę do pokoju dzieci, tam też krew. Patrzę na swoje dłonie, mam w nich pistolet, a potem się budzę.

– Przerażające.

– Wiem.

– Fabian się obraził?

– Minie mu to, zawsze mu mija. Ostatnio powariował, myśli, że całe zło w tym mieście to ja.

– Widocznie nie poznał się jeszcze na mnie – rzekł z uśmiechem Darek po czym zrobił łyk z gwinta. – Dlaczego kazałeś podrzucić te prochy na miejsce?

– A co? Ktoś się skapnął?

– Nie. Chudemu nic nie jest, dziewczyny są tak nastraszone, że nawet między sobą o tym nie rozmawiają. On się nie dowie.

– To dobrze.

– Po co to robisz?

– Bo wiem kto ukradł te prochy, bo nie chcę by ten ktoś… nie chcę by im się coś stało.

– Od kiedy przejmujesz się innymi?

– Od kiedy ci inni to rodzina mojego najlepszego przyjaciela.

– Kryspin wrócił? – zapytał Darek.

– Nie i dobrze, przynajmniej ten poukładał sobie życie. Nie tkwi w tym bagnie.

– To kto? Fabian nie ma innej rodziny. Jego syn? – zapytał z przerażeniem Darek.

– Nie, nie jego syn – odpowiedziałem i wbiłem w kolegę wzrok niczym tysiące szpilek.

– Spałem z nią raz… z resztą nie o tym gadamy. Kto?

– A to już moja słodka tajemnica.

– Jego żona?

– Nie Darek. Nie chodzi nawet o to by Fabian się nie dowiedział. Chodziło o to by prochy dotarły na czas i byśmy mieli z głowy ten cały galimatias.

– Teraz coś kręcisz.

– Kogo obwiniliby o zgubienie kilku kilogramów kokainy?

– Nie wiem, nas?

– I co byśmy zrobili?

– Byli w plecy dużą stawkę.

– I co byśmy zrobili?

– Mścili się.

– No właśnie, więc masz odpowiedź – powiedziałem pewnie.

– To niedorzeczne, ale teraz jesteś w plecy tylko ty i co? Będziesz się mścił?

– Nic nie jestem w plecy. Pożyczyłem towar z innej hurtowni, muszę go oddać do wakacji, zanim ktoś się domyśli, że go brakuje.

– Aleks, jestem prokuratorem, uważałem się zawsze za inteligentnego kolesia…

– Ale bije cię na łeb, bo nic nie rozumiesz. I lepiej abyś nie rozumiał.

Chciałem go wyminąć i udać się do gości, ale poczułem jego dłoń na mojej klatce piersiowej.

– Nigdy nie mieliśmy przed sobą tajemnic. W co ty grasz?

– W karty i nie zamierzam się odkrywać na prawo i lewo. Dopóki nie dowiem się kto zdradził, milczę.

– A masz podstawy uważać, że ja?

– Nie, nie wiem.

– To nie czy nie wiesz!? – warknął.

– Właściwie to mam podstawy by uważać, że miałeś coś z tym wspólnego, ale nie mogę w to uwierzyć.

– Olek, ale ja dowiedziałem się od ciebie, że te prochy zniknęły, bałem się, że to gliny tak samo jak ty.

– Tyler.

– Co Tyler?

– Brat twojej żony zna Witolda Maciejewskiego. Przyjechali tu kiedyś. Jeden z raną na ramieniu, a drugi czekał w samochodzie, kamera garażowa go uchwyciła.

– Chcesz powiedzieć, że mój szwagier i brat Fabiana nas okradli, a potem prosili ciebie o pomoc.

– No właśnie. Dlatego działam na własną rękę.

– Myślisz, że ja, czy, że Fabian?

– Myślę, że albo Witek wie więcej niż sądziłem, albo Tyler wie coś od ciebie, albo coś znalazł. Mam prawo podejrzewać, że oni nie wiedzą, że działam z wami, inaczej by do mnie nie przyjechali, tak?

– Albo chcą byś myślał, że nie wiedzą.

– To dzieciaki, gówniarze, nie ma…

– Nie ignoruj tego. Nas tak kiedyś zignorowano i co? Wygryźliśmy ich z ich własnej branży.

– Sądzisz, że Tyler chce okraść wszystkie magazyny w całej Polsce czy uwziął się tylko na Wielkopolskę? Potem utopi nas w super brykach, czy co?

– Aleks, nie kpij.

– Sądzę, że Tyler potrzebował po prostu na wyprawkę dla dziecka i zaległy czynsz…

– Jaki czynsz? Jakie dziecko?

– No popatrz, a to ponoć twój szwagier.

Wyminąłem Darka i wyszedłem z gabinetu. Udałem się do pokoju dziecięcego gdzie ukryłem butelkę dobrego szampana, a wychodząc wpadłem wprost na Amandę.

– Co tam, kochanie? – wyszeptałem Amandzie do ucha, obejmując ją w pasie od tyłu.

– Ile jeszcze dziś zamierzasz wypić? – zapytała z lekką złością w głosie i wskazała na butelkę szampana, trzymaną przez moją dłoń.

– To my w takim razie już sobie pójdziemy, bo i tak tata Olgi już po nas przyjechał – powiedziała jedna z dziewczyn, które stały z Amandą.

– Miło było poznać – uśmiechnąłem się do nich ciepło.

– Co ty wyprawiasz? Co to znowu za butelka? Po co tyle pijesz? – Amanda zarzucała mnie pytaniami, kiedy jej koleżanki już się od nas oddaliły.

– A to akurat twój ulubiony. Pomyślałem, że jeden kieliszek ci nie zaszkodzi – odpowiedziałem.

– Olek, jestem w ciąży. Wiesz jakie bym miała wyrzuty sumienia, gdyby im się coś stało. Bo mi może i racja, nie zaszkodzi, ale maluchom może.

– Daj spokój, jeden kieliszek? Amanda, nie daj się prosić, to Dom Pérignon. – wskazałem na etykietkę.

– Jaki rocznik? – zapytała.

– 1998 – odpowiedziałem.

– Zniknijmy z nim w garażu, by czasem nie musieć się dzielić. Poczekam na ciebie, a ty weź jakieś kieliszki, przecież w kubku plastikowym to grzech pić takie cudeńko – poleciła.

– Jak sobie królewna życzy.

Szczerze, to nie wiem, na co liczyłem, ale sądziłem, że alkohol pomoże Amandzie poczuć taką beztroskę, a mi przeżyć chwilę zapomnienia. Byłem tylko mężczyzną, a to jednak daje się we znaki w szczególności po czterech miesiącach abstynencji seksualnej.

– Zapraszam – powiedziała, otwierając drzwi mojego samochodu jednym guzikiem.

– Kobiety mają pierwszeństwo – rzekłem i uczyniłem zapraszający ruch dłonią.

Rozsiedliśmy się wygodnie na tylnym siedzeniu. Podczas kiedy Amanda nastawiała muzykę, ja mocowałem się z korkiem przy otworzonej szybie.

– Tylko się nie polej – rzuciła w moim kierunku. – Włączmy coś starego. Może być Bajm albo wiem. Papa Dance! – wykrzyknęła. Mam coś starego ich na karcie pamięci w moim telefonie.

– To wrzuć kartę tam, do tej dziurki – starałem się jej wytłumaczyć, ale przerwała mi oburzonym tonem.

– To, że byłam blondynką nie znaczy, że nie potrafię wrzucić karty pamięci do odtwarzacza. Nie przesadzaj, dobra.

– Dobrze, zapomnij o tym, co mówiłem i się nie denerwuj. – W tym momencie korek wystrzelił, a kilka kropel stoczyło się po butelce. Napełniłem oba kryształowe kieliszki do połowy i wręczyłem jej jeden.

– Gra, gra. Widzisz, mówiłam ci, że jestem zdolna – pochwaliła się moja piękność.

– Chwileczkę. Wydaje mi się, że to ja ci mówiłem wiele razy, że jesteś zdolna, podobnie jak to, że często bywasz leniwa, złośliwa i arogancka – mówiłem, a Amandzie załączyło się śpiewanie, by mnie zagłuszyć.

Szepty, jęki, ponury raz

Rzeka wizji, niepewny czas

Słońce, pąki, szkarłatny blask

Ostry topór znów pociął gaz

Znów zapomniałem, by w czas

Być tam wśród moich gwiazd…

– Usłyszałam tylko zdolna, bo resztę jakby mi ktoś zagłuszył swoim pięknym głosikiem – powiedziała z figlarnym uśmiechem i zrobiła łyk ze swojego kieliszka.

– Łobuz z ciebie po prostu, ale kochany.

Ucałowałem ją w policzek i przytuliłem do siebie. I szczerze nie wiedziałem, co dalej. Czułem się jak uczniak, jak prawiczek, co chce obrócić pierwszą–lepszą dziewczynę na tylnym siedzeniu pożyczonego samochodu, byleby zaliczyć. Różnica polegała tylko na tym, że ta dziewczyna była moją narzeczoną, samochód należał do mnie, a ja nie byłem już uczniem, któremu wybacza się podstawowe błędy z lekkim przymrużeniem oka. Jedno jednak było niezmienne – byleby zaliczyć, a kiedy sobie to uświadomiłem, poczułem się jak zwykłe zero.

– Nie uważasz, że ta piosenka ma taką głębię? Jest taka uniwersalna, jakby o każdym, bo do wielu sytuacji można ją przypasować.

– Nigdy nie słuchałem ich piosenek, w głowie mam tylko tą o Mona Lizie i nietykalnych – przyznałem, ale pomimo to postanowiłem się wsłuchać w słowa i jakoś ochłonąć, odbić od poprzedniego pomysłu.

Moja wielka szansa mija

Odlatuje w cień

Mroczny koszmar mnie dobija

Nienormalny lęk

Hej, nie przychodź do mnie znów, nie przychodź

Hej, nie pragnę Twoich ust, nie mogę

Tu nastaje senna cisza

Moja twarz, Twoja twarz

Wizja życia, koszmarny los

Siła bycia, bolesny cios

Właśnie wstaje mój blady świt

Nagła chwila, namiętny krzyk…

(Papa Dance – Zły Omen)

Po przeanalizowaniu tych kilku słów piosenki zrozumiałem, co Amanda miała na myśli chwilę wcześniej i postanowiłem przełączyć. Właściwie to ledwie się pohamowałem, aby tego nie zrobić.

– Jesteś jakiś inny. Nie masz czasem gorączki? Co ci się stało w policzek? – zapytała, dotykając mojego czoła i policzka smukłą dłonią.

– Nie, nie mam gorączki. Uderzyłem się o okno – odpowiedziałem i chwyciłem ją za nadgarstek, odganiając jej dłoń ode mnie. Nie mogłem znieść jej dotyku. Wpływał na mnie jakoś tak nadmiernie, jakby dotykała mnie gdzie indziej.

– A może za dużo wypiłeś? – dopytywała.

– Nic mnie nie jest – zapewniłem, ale mało przekonywającym tonem i spojrzenie Amandy to zdradzało. – Nie patrz tak na mnie, poważnie nic mi nie dolega – dodałem.

– Jakoś trudno mi w to uwierzyć – rzuciła jakoś tak z wyrzutem.

– Nie musisz się tak przejmować, ale to miłe uczucie i niemiłe za razem. Fajnie, że chcesz się o mnie troszczyć i się martwisz, ale z drugiej strony, nie lubię, gdy jesteś taka zmartwiona i zrezygnowana jak teraz.

– Ile miałeś kobiet przede mną? – zapytała nagle.

– To zależy, o co pytasz? Jeśli o związki, to były cztery. Pierwsze dwa to takie na zmianę, jako małolat, a potem był jeden, ale jakoś bez większego sensu.

– Pominąłeś jeden – upomniała mnie.

– Wiem, bo nie chcę o tym mówić. Ta kobieta nie żyje.

– Jak to się stało? – zapytała z wielkim zaciekawieniem.

– Umarła. To był wypadek.

– Jaki? – dopytywała i zaczęła mi tym działać na nerwy.

– Popełniła samobójstwo – dostrzegłem przerażenie w oczach Amandy i postanowiłem zszokować ją jeszcze bardziej.

– Pokłóciliśmy się wieczorem, a w nocy podcięła sobie żyły i wyskoczyła z siódmego piętra – dodałem.

– Ale dlaczego? – Amanda nie wykazywała chęci zakończenia tego tematu.

– To było dawno, nie roztrząsajmy tego. Nie wiem, czemu tak postąpiła – rzekłem banalnym tonem.

– Kochałeś ją?

– Byłem dwudziestodwulatkiem, wydawało mi się, że to miłość.

– Jaka ona była? Przypominam ci ją?

– Zupełnie inna niż ty. Twoje przeciwieństwo. Czarne włosy, słaby makijaż, brak akryli. Mniej zdolna niż ty, wiecznie szukała kłopotów i coraz to nowych pomysłów na zabawę – odpowiedziałem, a Amanda już chciała otworzyć buzię, by zasypać mnie kolejnymi pytaniami. – Czy możemy już zakończyć ten temat? Proszę! – ostatnie słowo powiedziałem ostrzej. – Amando, proszę! – dodałem, gdy już zaczęła coś mówić.

– No dobra, przecież już nic nie mówię. Chciałam tylko zapytać czy za nią tęsknisz czasami – powiedziała, robiąc smutną minkę.

– Nie. Nie tęsknię, bo mam ciebie – byłem pewny swoich słów.

– Pocałuj mnie – zaproponowała Amanda i sama przejęła inicjatywę, bo mnie jakby wmurowało.

Po chwili poczułem jej wargi na swoich jakby bardziej intensywniej niż dotąd. Jej język wdarł się do mojej buzi i dotknął mojego. Poczułem, jak Amanda zmienia pozycję i przekłada nogę. Klęczała w taki sposób, by moje uda były między jej kolanami. Instynktownie chwyciłem ją za pośladki, a potem sam siebie za to zganiłem, bo przecież mogła się wystraszyć, mogły powrócić wspomnienia, ale najwidoczniej nie powróciły. Całowaliśmy się dłuższą chwilę. Poczułem jej język na swojej szyi, a później, jak zasysa moją skórę – robiła malinkę. Pomyślałem, że skoro chce mnie naznaczyć w taki sposób, to nie mam nic przeciwko. Zasłuchałem się w słowa piosenki i dałem jej prowadzić nas oboje. Po chwili leżałem na tylnym siedzeniu i nie nazwę tego najwygodniejszą pozycją, ale wtedy ta cała chwila wydawała mi się najpiękniejszą w całym życiu, taką wyjątkową.

– Wszystko okay? – zapytałem kiedy Amanda zaprzestała czynić, co czyniła i spojrzała na mnie.

– Chyba tak – odpowiedziała mało przekonywająco.

– Cholera! – zakląłem w myślach, ale nie dałem jej nic po sobie poznać.

– Nie przejmuj się. Jak ze mnie zejdziesz to usiądę – powiedziałem do niej i uśmiechnąłem się ciepło, choć ten uśmiech był wymuszony.

– Nie, Olek, tak było oki. Inaczej, ale ok – stwierdziła i powróciła do całowania. Nie wiedziałem czy mam się z tego cieszyć i chłonąć tę chwilę, póki jeszcze trwa, czy stanowczo jej przerwać, bo coś w jej oczach zdawało się mówić, że ona zmusza się do tego zbliżenia.

– Leż i nic nie rób – wydała polecenie, a ja poczułem się jakoś dziwnie, bo mną kobieta w takiej chwili dyrygowała, ale pozwoliłem jej na to. Położyłem ręce za głowę i starałem się nie wykonywać zbędnych ruchów. Czułem, jak odpina moją koszulę i całuje moją klatkę piersiową. Postanowiłem sobie zapomnieć o wszystkim, nie myśleć o doznaniach ani o tym, co wydarzy się za kilka minut. Postanowiłem czerpać przyjemności z każdej sekundy, ale jednocześnie choć trochę się wyłączyć, bo tylko to pozwalało mi trzymać rączki przy sobie, a nie na jej ciele. W głośnikach rozbrzmiały pierwsze nuty piosenki, której kompletnie nie znałem. Postanowiłem więc zasłuchać się w nią, a Amandzie zostawić całą resztę.

Mówią, że ona ma... czasem ludzką postać.

Bliżej brzegu niż dna, kiedy jest dorosła.

Skąd ten nagły pech, gdy tylko zjawia się?

Ucieka z Twoich rąk, gdy chcesz zatrzymać ją.

Miłość znów przeszła obok, dała sens pustym słowom.