Część 200 - Aleś ty się wpierdolił

Hubert (Iwan)

Grudzień 2012 roku:

Tego dnia połamałem się z Angeliką i jej babcią opłatkiem. Tej drugiej życzyłem przede wszystkim zdrowia i mocnych nerwów. Tej pierwszej:

– Życzę ci byś spotkała na swojej drodze kogoś znacznie lepszego niż ja.

– Hubert, czy ty…

– Ja muszę w końcu zadecydować, a nie jestem pewien czy chcę zmarnować ci życie ciągłym pojawiam się i znikam.

– Jesteś pierdolnięty czy tylko nienormalny? – zapytała mega poważnie.

Jej babcia się na nas wejrzała, więc postanowiłem zachowywać pozory normalności.

– Przejdziemy się, niby na pasterkę, porozmawiamy sami. Ułam. – Wskazałem głową na opłatek.

– Nie, bo mi się życzenia nie podobały.

– Szczęścia, prawdziwego, młodzieńczego uczucia, i czego sobie tylko zamarzysz. Teraz ułam. – Uśmiechnąłem się do niej.

– Nie.

– Idziemy się przejść teraz? – zapytałem.

– Tak.

– Pani Tereso. – Odwróciłem się do Angeli babci. – Idziemy na momencik tylko, na drobny spacerek. Odprowadzę ją w jednym kawałku, obiecuje.

Babcia Angeliki mnie uwielbiała, więc zgodziła się z marszu. Nigdy nie musiałem jej do niczego przekonywać. Po prostu mówiłem, a ona mi przytakiwała.

Wziąłem kurtkę i zapinałem ją zbiegając ze schodów. Angela zawsze leciała po schodach, tak szybko, przed siebie, jakby iść nie potrafiła. Czasami miewałem trudności by za nią nadążyć.

– Zmarzniesz – stwierdziłem kiedy byliśmy już na zewnątrz i dostrzegłem, że ona się nawet nie zamierza zapinać.

– Jak mi będzie zimno to się zapnę.

– Wolałbym by cię nie przewiało – rzekłem jakby sam do siebie. Patrzyłem się na drogę, którą szliśmy. Na krzywy chodnik. – Kocham cię – wypaliłem nagle. Te słowa jakby same popłynęły z moich ust, bez mojej wiedzy i przyzwolenia.

– Co!? – wrzasnęła Angelika zatrzymując się.

– Kocham za tamte święta, za wypady na plaże, za to jak reaguje twoje ciało na mój dotyk, za tą jedną wyjątkową noc, ale… po prostu zawsze jest cholerne ale – głosiłem, a przy każdym słowie byłem coraz bardziej wkurzony. Szybko pokonałem odległość nas dzielącą.

– Zawsze szukasz jakiegoś ale. – Angela przewróciła oczami. – Nie może być choć raz ok? – zapytała z nadzieją w oczach, a ja bardzo nie chciałem tej iskierki zgasić.

– Ale co ma być ok? Masz piętnaście lat, ja jestem bliski trzydziestki. Czuje się jakbym cię wykorzystywał. – Chwyciłem ją za ramiona i przycisnąłem do ściany jednego z budynku. Puściłem ją, nabrałem powietrza i odgrodziłem drogę ucieczki moimi dłońmi, opierając się nimi o te ścianę.

– Liczysz na to, że odejdę od Magdy? Czy podświadomie na to liczysz?

– Nie wiem – odpowiedziała. Była zmieszana i zaskoczona moim pytanie. W końcu nigdy nie rozmawialiśmy o nas, jako nas.

– A czego chcesz? Chcesz się tym dzielić? Stać w tym cholernym zawieszeniu tak jak teraz? Kim dla ciebie jestem? Nie nazwiesz mnie kumplem, bo to głupie po tym wszystkim co między nami. Na kochanka jestem za kiepski. – Zaśmiałem się na wspomnienie tej jednej nocy. – A na chłopaka za stary.

– Możesz być facetem. Wiekowo pasujesz. – Angela się uśmiechnęła.

– Facetem do czego i od czego?

– Po prostu facetem, moim, to dobre określenie, chyba.

– Twoim? – dopytywałem. Czułem się przerażony tym wszystkim. Za szybko się to działo i nie tak miało być.

– Tak.

– Co z Magdą? – zapytałem i odstąpiłem od Angeli na mały kroczek. Wcisnąłem ręce do kieszeni.

– Nie wiem. Mogę ją otruć jeśli chcesz. Szesnaście nie mam więc mi nic nie zrobią.

– Angela, nie żartuj tak nawet.

– O co chodzi?

– Firma jest na nią, ja tylko tam pracuje. Szymon i Marcel, ona zabroni mi się z nimi widywać, jej ojciec ma wszędzie wtyki. Pewnie wywiezie wnuki za granicę. Jestem nikim i wiesz o tym. Nie takiego mnie polubiłaś.

– Właśnie, że takiego Huberta polubiłam, a nie tego urzędasa idioto jeden. Będziesz nikim dla ludzi, ale dla mnie kimś. Chcesz to skończyć? – zapytała ze smutkiem w oczach, ale złością w głosie. – To chcesz przez ten cały czas powiedzieć? Po co się tak czaisz?

– Wolałbym być ty chciała to skończyć – powiedziałem najszczerszą prawdę.

– Na to nie licz.

– Dobrze, więc rozwiodę się z Magdaleną, ale musisz mi dać trochę czasu, zgoda?

– W końcu! – wykrzyknęła.

– Brakuje jeszcze tylko byś klasnęła w dłonie i zrobiła obrót.

– Teraz powinieneś mnie pocałować. Mam cię uczyć jak się zachować? – zapytała z udawaną pretensją w głosie.

– Ja ciebie, a nie ty mnie? – szepnąłem zbliżając się do niej.

– Ty mnie – wyszeptała pewnie.

Zbliżyłem swoje wargi pierw do jej ucha, lekko posmyrałem nosem, brodą, by w końcu spotkać jej wargi z moimi. Pocałunek był delikatny i trwał chwilę, ale po przerwaniu go nasze wargi nadal były złączone.

– O tak, właśnie tak – powiedziała z uśmiechem. Czułem każdy ruch jej ust na swoich.

Angelika zarzuciła mi ręce na szyje, potem zanurzyła palce w moje włosy i wsunęła swój język. Rozchyliłem posłusznie wargi by jej na to pozwolić. Całowałem ją, wydawało się, że w pełni oddaje się temu pocałunkowi, że jestem zaangażowany jak nigdy wcześniej, ale nie byłem. W głowie miałem jedną myśl, właściwie to jedno pytanie do samego siebie „I co teraz zrobisz cwaniaku? Aleś ty się wpierdolił”.