Część 214 - Niepokój uzasadniony

Amanda (Magdalena)

Aleks wrócił do domu, wskazywał na to dźwięk klucza w zamku. Nie zwróciłam na to większej uwagi. Nawet na niego nie zwróciłam uwagi. Stałam dalej przy blacie i kroiłam paprykę w drobne kostki.

– Będzie sałatka? – dopytywał.

– Nie, zupa meksykańska. – I w tamtej chwili mój wzrok padł na mojego męża. Wyglądał jak siedem nieszczęść. – Mój Boże, co ci się stało!? – wykrzyknęłam.

– Spokojnie, nic mi nie jest – zapewniał.

Nie dałam się zbyć jego zapewnieniom. Rzuciłam nuż na deskę do krojenia i niemal natychmiast do niego podleciałam.

– Ale jesteś, cały? Na pewno? Miałeś wypadek? – zarzucałam go pytaniami i oglądałam niemal z każdej strony.

Trzymałam jego twarz w moich dłoniach, a on swoje dłonie trzymał na nich. Patrzył mi prosto w oczy.

– Ktoś mnie pobił, pewnie motyw kradzieży, ale nie miałem nic przy sobie – wyjaśnił.

Aleksander skierował swoje kroki do zlewu, przemył twarz wodą, wytarł w ścierkę od naczyń, odwrócił się w moją stronę i oparł tyłem o blat.

– Byłeś z tym na policji? A na pogotowiu? – dopytywałam.

– Przecież ja jestem lekarzem – odparł.

– Ale policjantem już nie jesteś.

– Nie ma takiej potrzeby. Sam to załatwiłem.

– Zemściłeś się?

– A jakże by inaczej – odpowiedział z diabolicznym uśmieszkiem na ustach. – Chodź no tu do mnie moja żono – polecił i przyciągnął mnie do siebie. Stanął w lekkim rozkroku, a ja znajdywałam się między jego nogami.

– Wiesz, że z początku pomyślałem nawet, że to mogłaś ty nasłać tych…

– Nie wypominaj mi znowu tego, że kazałam pobić twojego kumpla.

– Dobrze, nie będę – zapewnił i odgarnął włosy z mojego czoła. Kosmyk włożył mi za ucho. – Wyglądamy trochę jak taka rodzinka spod ciemnej gwiazduni.

– A no tak, jak taka typowa patologia.

– Tylko czekać aż ludzie zaczną zadawać pytania, typu: czym w ciebie rzuciła żona, czym ją obłożyłeś, ale ci przypierdzieliła, itd. – Aleks wydawał się rozbawiony całą sytuacją.

– Zdejmij lepiej tą koszule. Jest zakrwawiona. – Zaczęłam rozpinać guziki.

Zsunęłam szelki z jego ramion. Uśmiechnęłam się. Wyglądał w nich komicznie, ale przynajmniej spodnie mu nie spadały. Ostatnimi czasy nieco schudł. Następnie chwyciłam za jeden rękaw jego koszuli i pociągnęłam delikatnie. Z drugiej ręki Aleks już sam sobie zdjął odzienie. Ja w tym czasie całowałam jego klatkę piersiową. Odsunęłam się na chwilę by zobaczyć wyraz jego twarzy. Był zadowolony. Wtedy mój wzrok padł na jego żebra. Przejechałam delikatnie opuszkami po zasinieniu, było bordowe, gdzie nie gdzie przechodziło w ciemny burgund.

– Boli? – zapytałam.

– Odrobinkę.

– Ale co, oni cię kopali?

– Nie, kochanie, głaskali po główce – rzucił z dużą dozą sarkazmu.

– Jezu, przepraszam. Po prostu się martwię o mojego męża.

– Czyli jednak się o mnie martwisz? – zapytał i podniósł mnie pod ramionami, posadził na blacie.

– Oczywiście, że tak. W końcu małżeństwo jest jedno, nie chcę szybko zostać wdową.

– Nie zostaniesz, bez obaw. Złego diabli nie biorą – zapewnił.

– Jesteś aż taki zły? – wymruczałam mu do ucha i zaczęłam zasysać jego szyje, czasami łapałam większy lub mniejszy kawałek jego skóry w swoje zęby.

– Jestem jeszcze gorszy – wysyczał przez zęby wprost do mojego ucha i liznął językiem po jego płatku.

Aleks zawsze wiedział jak sprawić mi przyjemność, w jaki sposób mnie podniecić, co zrobić by doprowadzić mnie do orgazmu. Czasami tylko udawałam, że nie mam tego orgazmu, by się nie poczuł panem i władcą mojego ciała.

Całowałam go dalej, tym razem po ramieniu i klatce piersiowej, to wtedy odskoczył ode mnie niczym poparzony. Wydawał się wystraszony. Zeskoczyłam z blatu, stanęłam u jego boku i spojrzałam na szybę, ale nic nie zobaczyłam.

– Co się stało, kochanie? – zapytałam.

– Nic, mam jakieś przewidzenia. Może powinienem zrobić sobie tomografie. Wybacz, ale nie mam dziś ochoty na seks.

– Rozumiem – rzekłam i stanęłam przed nim. Objęłam go w pasie. – Może powinieneś się położyć – zaproponowałam zadzierając głowę do góry.

– Może. Pójdę do chłopców. Ich widok mnie uspokaja.

Olek delikatnie rozplątał się z moich objęć i przemierzył te kilka kroków w stronę. Wtedy go zatrzymałam. Podniosłam jego koszule z podłogi.

– Wrzuć po drodze do kosza na pranie, może jeszcze da się ją uratować! – krzyknęłam za nim i patrzyłam jak w wielkim refleksie łapie swoje ubranie.

– Dobrze, kochanie – odpowiedział z uśmiechem.

Powróciłam do krojenia papryki i podsmażania cukinii. Nagle ktoś zapukał do drzwi. Otworzyłam nieśpiesznie.

– Czy zastałam Marzenę? – zapytała jakaś kobieta, była dziwna. Ubrana jak hipiska i jej oczy ni patrzyły na mnie, a poza mną. Świdrowała wzrokiem całe widoczne wnętrze.

– Nie, nie mieszka tu taka – odpowiedziałam.

– Aha – odparła i poszła.

Zamknęłam pośpiesznie drzwi na wszystkie zamki. Odgarnęłam moje włosy za lewe ucho i powróciłam do krojenia. Stałam tyłem do okna. Nagle poczułam czyjś wzrok na sobie, jakby ktoś mnie obserwował. Odwróciłam się pośpiesznie i nikogo nie było.

– Popadam w paranoje – pomyślałam. – Olek jednak coś widział – przypomniałam sobie.

Znów powróciłam do gotowania, tym razem obierania pieczarek. Nadal towarzyszyło mi to dziwne uczucie obserwacji, ale starałam się je zbagatelizować. Olej na patelni zaczął skwierczeć, to był znak by pomniejszyć ogień. Właściwie to by zmniejszyć ciepło, bo kuchenka była indukcyjna. Odwróciłam się nagle, szybko i zobaczyłam jak ktoś zagląda w nasze okno. Nie byłam pewna czy to była kobieta, czy to ta sama co pytała o kogoś przed pięcioma minutami, bo szybko zniknęła. Jakby się schyliła, albo schowała za dom. Chwyciłam za nóż, bardziej odruchowo niż w konkretnym celu. Pobiegłam do pokoju chłopców po drodze się lekko potykając. Na szczęście udało mi się zachować równowagę.

– Aleks! – zawołałam. Mężczyzna wyszedł, wpadłam wprost na niego. Dopiero potem przypomniałam sobie o nożu, kiedy już byłam w jego objęciach. – Przepraszam, nie zraniłam cię?

– Na szczęście nie. Co się stało? Dlaczego biegasz z nożem?

– Ktoś nas obserwuje, widziałam kogoś, wcześniej była tu kobieta, ty przyszedłeś pobity. Boje się – wyznałam szeptem i poczułam łzy na moim policzku.

– Nic się nie martw. Spójrz na mnie – polecił i ujął moją twarz w swoje dłonie. – Jesteś ze mną, jestem w domu, więc nic się nie stanie. Teraz pójdziesz do chłopców i zamkniesz pokój na klucz, zasuniesz rolety i poczekasz aż zapukam do drzwi. Dopiero wtedy wyjdziesz, dopiero wtedy wolno ci otworzyć gdy usłyszysz mój głos, zrozumiałaś? – zapytał śmiertelnie poważnie i zabrał nóż z mojej dłoni.

– Aleks, ale co…

– Nie czas na wyjaśnienia, pytam czy zrozumiałaś? – Był taki inny niż go znałam, taki bezdyskusyjny, stanowczy.

Pokiwałam twierdząco głową i poszłam do pokoju Patryka i Kamila. Natychmiast zamknęłam drzwi na łucznik. Nie wiem po co był nam potrzebny, ale Aleks się uparł by w każdym z pokoi zamontować zamki od wewnątrz. Szybko chwyciłam za pilota leżącego na parapecie i zasunąłem rolety. Zapanowała potworna ciemność. Tylko gwiazdy świeciły, takie zakupione kiedyś w zabawkowym. Chłopaki mieli cały sufit wyklejony w tych gwiazdach i trochę ściany. Zapaliłam niewielką lampkę i wyczekiwałam nasłuchując co będzie dalej.