Część 217 - Lanie pasem kierując się zasadami fizyki

Amanda (Magdalena)

Weszłam do tej drewnianej chatki i os razu zdjęłam płaszcz. Odrzuciłam go na niewielką szafkę. Moim oczom ukazało się piękne, ale bardzo staromodne wnętrze. Podziwiałam malunki na ścianie, były jak nie z tej epoki. A te świeczniki niemal w każdym kącie i na każdej komodzie budziły ducha starych czasów.

– Nie ma elektryczności – zaczął Aleks, a ja niemal natychmiastowo zatęskniłam za moimi czasami, za wiekiem z dumą liczbą dwadzieścia jeden.

– Jak to nie ma elektryczności? – dopytywałam.

– Normalnie. Nie ma też bieżącej wody. Z wyjątkiem toalety, taki luksus.

– A wanna jest?

– Taka duża, z mosiądzu, w kuchni.

– Aleks, nie ma mowy, nie zostanę tutaj ani minuty – powiedziałam i wyminęłam go. Powstrzymał mnie chwytem za nadgarstek.

– Zostaniesz tu, bo ja tak chcę, a ty nie masz nic do powiedzenia. – Znowu ten nieprzyjemny ton. – Podobała ci się ta ściana? – zapytał i wpatrywał się w nią w wielkiej zadumie.

– Tak, to stworzenie Adama, z kapicy sykstyńskiej.

– Watykan?

– Tak, Michał Anioł.

– Piękne – rzekł. – Kryspin ma talent.

– Niemal dokładne odwzorowanie. Nie mówiłeś, że twój kolega…

– Grafik komputerowy, plastyk z zamiłowania. To miejsce stworzył dla Chantelle, jest fanką starych czasów. Kupił więc ruderę i doprowadził ją do należytego porządku.

– Musi ją bardzo kochać – stwierdziłam cicho, jakby do samej siebie.

– Tak, musi. Wniosę walizki. Rozgość się w tym czasie.

Na sklepieniu w sypialni namalowana była para kochanków na tle nieba, w okrągłej ramie z litego drewna, naokoło jakiś napis po łacinie.

– Co to znaczy? – zapytałam Aleksa. On spojrzał na sufit, potem na mnie.

– Nie znam się na malarstwie – odpowiedział.

– Ale jako lekarz powinieneś znać łacinę. Przetłumacz mi – wydałam polecenie.

Aleks zadarł głowę do góry, okręcał się powoli i czytał na głos:

– Amor animi arbitrio sumitur, non ponitur (Publilius Syrus). Naprawdę nie wiesz co to znaczy, Amando? – zapytał.

– Wiem, że Amor to kochać, a co dalej?

– To bardzo piękne zdanie. – Aleks objął moje dłonie w swoich. Następnie okręcił mnie nie puszczając. W końcu moje plecy przyległy do jego klatki piersiowej, a ręce były na krzyż. Zbliżył swoje wargi do mojego ucha. Czułam ich aksamitny dotyk i tą niewielką bliznę po pobiciu. – Wybieramy kochać, nie wybieramy przestać kochać – wyszeptał i cmoknął mnie w okolice szyi.

Okręcił mnie z powrotem. Patrzył w moje oczy, było naprawdę miło.

– Potem możemy do tego powrócić – rzekł i zabrał swoje ręce. Włożył je do kieszeni z tyłu i zaczął rozpinać pasek, który miał przy spodniach.

Otworzyłam usta ze zdziwienia i szukałam odpowiednich słów w mojej głowie. Aleks w tym czasie nieśpiesznie zwinął pasek na pół, a jego szlufkę przeciągnął w taki sposób by obie połowy paska nierozłącznie przylegały do siebie.

– Co ty robisz? – zapytałam.

– To taki trik. Dzięki niemu cała siła uderzenia odbija się od bitego miejsca, a nie skóra paska od skóry paska co łagodzi siłę owego uderzenia – niemal wyrecytował.

– Zgrywasz się?

– Nie, skąd taki pomysł?

– Aleks, proszę, powiedz, że żartujesz – wyszeptałam i poczułam jak łzy napływają mi do oczu.

Nie chciałam bać się swojego męża i na co dzień się nie lękałam jego osoby, ale teraz wydawał mi się taki obcy, taki straszny, taki pewny swego i cholernie konsekwentny. Coś poszło nie tak, przecież Olek nie był konsekwentny, zawsze tylko straszył, bardzo rzadko spełniał swoje groźby.

– Nie żartuje, kochanie, naprawdę tak się czyni w takim, a nie innym celu – wyjaśnił i poprawił pasek w swojej dłoni.

Ten pasek był gruby, ledwie przechodził mu przez szlufki dżinsów. Zapewne był też ciężko. W nieładnym brązowym kolorze. Napawał mnie depresją i bólem od samego patrzenia. Pośladki nadal mnie piekły po wczoraj, gdy tylko sobie o tym fakcie przypominałam. Lekko pobolewały z zetknięciu z czymś twardszym, a teraz jeszcze to.

– Olek, ja nie chcę.

– Nie chcesz bym go użył? – zapytał. – To zrozumiałe, ja też tego nie chcę. Jednak czy go użyje zależy od ciebie.

Spojrzałam na niego pytająco.

– Odłożę go na komodę. Usiądę na łóżku. Ty w tym czasie zdejmiesz sukienkę, dobrze?

– W jakim celu? – zapytałam.

– Bo wolę cię bez. Jest opinająca, ją jest niewygodnie podwinąć.

– Do czego zmierzasz? – zapytałam patrząc wciąż na niego jak odkładał pasek na komodę. Usiadł na łóżku.

– Przełożę cię przez kolano. Nie za karę, tak profilaktycznie. Potem zostawię samą, przemyślisz sobie kilka faktów i sytuacji, ja w tym czasie napalę w kominku, bo jest cholernie zimno. Wrócę i sobie wyjaśnimy to na co nie pozwolę jako twój mąż – powiedział jednostajnym, w ogóle niezmieniającym się tonem. – Jeszcze jakieś pytania?

– A jak się nie zgodzę?

– To poradzę sobie inaczej, ale wtedy poczujesz na własnej skórze to prawo fizyki, o którym opowiadałem. No wiesz to o pasku i sile uderzenia, gdy dwie połówki…

– Skończ. Nawet nie chcę tego słuchać – powiedziałam niemal natychmiast.

– Za to ja chcę usłyszeć. Chcę usłyszeć jaka jest twoja decyzja.

– Mógłbyś… – zaczęłam i odwróciłam się do tyłu, wskazując na zamek sukienki.

– Jasne. – Usłyszałam jak Aleks podnosi się z łóżka. Za moment poczułam delikatny dotyk jego palców przy moim karku. Złączył dół materiału i pociągnął suwak ku dołowi. – Rozumiem, że już dokonałaś wyboru – wyznał rozpinając. Był już przy moich pośladkach. – Do końca?

– Nie, potem ciężko ją zapiąć. Już wystarczy – wyznałam.

Poczułam jak Olek zsuwa z moich ramion grube ramiączka sukienki. Moja czerwona kreacja opadła na puszysty biały dywan. Zabrakło mi na chwile tchu, jakbym zapomniała oddychać. Usłyszałam głośniejsze westchnienie mojego męża. Wiedziałam, że jest podniecony. W końcu kto by nie był gdyby miał przed sobą kobietę w czarnej bieliźnie z czerwonymi wykończeniami, czarnych pończochach, oraz w długich, czarnych, lakierowanych, wysokich kozakach. Odwróciłam się do niego, wyczekiwałam nagłego namiętnego pocałunku, jakiegoś erotycznego gestu. Aleks jednak zlustrował mnie wzrokiem. Tylko tyle lub aż tyle.

– Zdejmij buty, proszę, będzie ci wygodniej – oznajmił i zajął miejsce z powrotem na łóżku.

Niedowierzałam. Dosłownie nie wierzyłam w to co się dzieje i czego jestem uczestniczką.