Część 218 - Na własne życzenie

Aleksander (Samuel)

Siedziałem i starałem się patrzeć w ścianę jaką miałem przed sobą, ale mój wzrok jakby samoczynnie, bez moje wiedzy wybiegał w prawą stronę i sprawiał, że katem oka widziałem poczynania mojej żony.

Wyglądała pięknie i zniewalająco w samej bieliźnie. Na dodatek wypinała się w moją stronę. Oparła jedną stopę na niewielki taboret i rozsznurowywała te przeklęte kozaki. Od samego patrzenia na wysokość szpilki człowiekowi odbierało dech w piersiach, a co dopiero gdy okalały one stopy tak pięknej kobiety. Amanda w końcu uporała się z jednym butem. Później to samo poczyniła z drugim. Sądziłem, że teraz pójdzie już gładko. Przełoży się przez kolano, otrzyma te kilka, może kilkanaście średniej jakości klapsów i jeden z nieprzyjemnych fragmentów naszego pobytu będziemy mieli za sobą. Nie poszło jednak łatwo.

Amanda zbliżyła się do mnie. Już miałem ją chwycić za rękę i nakierować na odpowiednią pozycje, ale wykazała się refleksem. Zarzuciła mi ręce na szyje i zbiła swoje wargi w moje. Językiem na siłę wdarła się do wnętrza moich ust i szmerała po podniebieniu, tak jak lubiłem najbardziej. Kiedy w końcu przestała nie miałem siły by zareagować, byłem w szoku i starałem się z niego wyjść. Amanda w tym czasie sięgnęła dłońmi za plecy, następnie opuściła je wzdłuż ciała, a ramiączka stanika zsunęły się po jej rękach. Ten element ubrania mojej żony wylądował prosto na moich kolanach. Uniosłem nieznacznie głowę by przyjrzeć się jej idealnym piersią. Były jędrne. Właściwie to moja żona nie potrzebowała stanika by je podtrzymywał. Nie rozumiałem po co go zakłada.

Ocknąłem się jednak z tego erotycznego i pełnego doznań letargu. Wstałem natychmiastowo. Wyprostowałem swoją pozycje i spojrzałem na nią z góry.

– Co ty wyprawiasz? – warknąłem.

– Umilam nam pobyt – odpowiedziała i położyła prawą dłoń na moim torsie. Zaczęła wsuwać palec za guzik mojej koszuli. Odsunąłem się lekko w bok by jej to uniemożliwić.

– Przestań natychmiast! – krzyknąłem. – To nie są żarty i nie czas na ochy i achy w orgazmie  – dodałem i chwyciłem ją w brutalny sposób za ramie.

Podprowadziłem do komody, na której wcześniej pozostawiłem odpowiednio przygotowany pasek. Amanda była w szoku. Z resztą nie ma się co dziwić. Spodziewam się, że byłem pierwszym mężczyzną w historii jej niespełna dziewiętnastoletniego życia, który miałby na tyle silnej woli by się na nią nie pokusić. Oparłem Amandę o komodę, wylądowała na niej łokciami. Wziąłem w dłoń pasek, i strzeliłem raz a porządnie przez tyłek. Była w szoku. Przy drugim uderzeniu, tym mocniejszym już musiała wyjść z szoku bo krzyknęła, podniosła się, chwyciła za pośladki i odwróciła tak by stać tyłem do komody, na której jeszcze niedawno leżała.

– Odwróć się z powrotem – poleciłem.

– Jestem nago – odrzekła i widać było, że walczy ze łzami. Głośniej przełknęła ślinę i oddychała szybko, ale brała płytkie wdechy.

– Na własne życzenie. Mogłaś pozostać w bieliźnie.

– Olek, ja…

– Ja o coś prosiłem. – Dostrzegłem, że Amanda otwiera swoje usteczka by zaprotestować, albo powiedzieć coś czego można by się było spodziewać. – Jeśli będę musiał się powtarzać, to gwarantuje ci, że wynajdę jakiś kabel i cię nim zdzielę po tyłku tak, że dopiero wtedy będziesz miała prawo mówić, że wyszłaś za tyrana i kata, bo póki co nie masz ku temu przesłanek.

Patrzyłem dłużej w jej oczy. Patrzyłem w tą tafle przeszklonego błękitu tylko po to by nie patrzeć na nią całą, na nagość jej biustu, na seksowne majteczki. Skoncentrowałem się więc na jej spojrzeniu.

– Na co czekasz? – rzuciłem ostro.

Amanda dalej nabierała płytkie oddechy. Już nie powstrzymywała łez. Dostrzegłem jak kilka kropel toczy się po jej policzku, poczułem jak moje serce pęka, a wiedziałem, że dalej będzie już tylko gorzej, że popęka bardziej, ale nie mogłem odpuścić, niezależnie jak bardzo bym tego nie chciał. Amanda musiała nauczyć się mnie słuchać. Nie chciałem by była posłuszna idiotką na każde moje skinienie, ale w sytuacjach zagrożenia musiała być mi posłuszna, bo od tego zależało życie nie tyle moje co jej i dzieci. Na dodatek musiała zacząć mnie szanować i respektować. Wiedziałem, że by zdobyć jej szacunek będę się musiał wiele nagimnastykować. Przede wszystkim być szczery, częściej bywać w domu, bardziej pomagać, więcej z nią rozmawiać. Jednak by zdobyć respekt musiałem stać w tym miejscu, a nie leżeć nad nią na łóżku. Musiałem oklepać jej tyłek, zamiast brać ją od tyłu. Musiała zrozumieć, że koniec żartów i niestety chwilami się mnie bać, bo nie ma posłuszeństwa bez cienia strachu. Tak jak dzieci psocą, gdy wiedzą, że nie będzie kary, a strach przed karą sprawia, że grzecznieją.

Amanda odwróciła się do mnie plecami. Położyła ręce od łokci do dłoni na komodzie i czekała. Wziąłem zamach, mniejszy niż tamte dwa pierwsze. Musiałem patrzeć na jej pośladki i zdusić w zarodku podniecenie i chęć wejścia w nią. Pomyślałem, że na złość mnie ubrała się tak seksownie i w czwarte uderzenie włożyłem więcej siły, bo i nalało się we mnie więcej złości. Dostrzegłem, że Amanda zacisnęła lewą dłoń w pięść i aż nią zatrzęsła. Usłyszałem jej szloch i dźwięk łez spadających na stare, ciężkie, niepolakierowane drewno komody. Uderzyłem szósty raz, ostatni. Tym razem zacisnęła już obie pięści i wygięła się nieznacznie jakby chciała uciec przed kolejnym uderzeniem. Uderzenie nastąpiło, ale był to dźwięk odkładania paska na komodę, tuż przy niej. Mimo to moja żona się zatrzęsła jakbym uderzył w jej pośladki.

Zostawiłem ją na chwilę. Nie zmieniła pozycji, nie odwróciła się. Po prostu płakała i walczyła z postępującym bólem, który zapewne dopiero zaczął rozchodzić się po skórze jej pośladków. Spojrzałem na zasinienia. Po prawej stronie były aż bordowe. Zamknąłem oczy by zdusić w sobie poczucie współczucia i nie obwiniać się za zaistniały fakt. Sięgnąłem do walizki mojej żony, położyłem ją na łóżko i rozpiąłem zamek.

– Załóż – powiedziałem cicho trzymając w rękach t-shirt w którym czasami spała.

– Proszę, załóż – powtórzyłem polecenie i zrobiłem kilka kroków w jej kierunku.

– Amanda – rzekłem delikatnie kiedy już znalazłem się przy niej.

Delikatnie chwyciłem za ramie, odwróciłem przodem do mnie. Starałem się nie patrzeć na jej twarz zapuchniętą od płaczu.

– Podnieś ręce do góry – wydałem polecenie, a kiedy je wykonała zaciągnąłem na nią tą szarą koszulkę, która sięgała jej do połowy pośladków.

– Zostawię cię samą. Potem jeszcze porozmawiamy.

Poczułem chłód. W pomieszczeniu było zimno niemal jak na dworze. Wyszedłem z sypialni i udałem się do salonu. Nałożyłem przygotowanych drewien do kominka i podłożyłem pod nie ogień. Wpatrywałem się jak te niewielkie pieńki zaczynają się żarzyć i wsłuchiwałem w ich iskrzenie. W końcu rozpaliło się na dobre i zaczęły swój taniec żółto błękitne języki.