Część 143 - Będę babcią

Dominika (Nyjka i Magdalena)

Zakup kosmetyków to nie byle co, na to potrzeba dużo czasu i cierpliwości, żeby znaleźć odpowiedni kolor, rodzaj i tak dalej, dlatego do drogerii udałam się po szkole, wiedząc, że spędzę w niej przynajmniej pół godziny. Akurat trafiłam na promocję, bo przy zakupie za kwotę przynajmniej 100 złotych dostawało się w gratisie mój ulubiony, czarny, pogrubiający i wydłużający rzęsy tusz. Łatwo poszło mi znalezienie podkładu i korektora, bo od jakiegoś czasu używam tych samych i udałam się na dział z kosmetykami do makijażu. Wsadziłam do koszyka czarną, srebrną, brązową, niebieską, zieloną i różową kredkę do oczu oraz błyszczyk malinowy. Więcej czasu zeszło mi na wybranie kolorów cieni do powiek, bo nie chciałam ich brać wielu, żeby Tyler się nie rzucał, że mi tylko kosmetyki w głowie, a z drugiej strony chciałam mieć porządny zestaw, z którego zawsze będę mogła wybrać odpowiedni kolor. Znalazłam zestawy po trzy kolory w jednym i nie były drogie, dlatego wzięłam każdy z nich. Tyler  nie powinien mi dogryzać, bo przecież było ich tylko pięć.

– O, Dominika! Co za spotkanie! – usłyszałam głos jakiejś kobiety, którego nie poznałam od razu.

– Dzień dobry, proszę pani – odpowiedziałam i przyjrzałam się dokładniej kobiecie, z którą rozmawiałam.

– Dawno cię nie widziałam. – Już wiedziałam, że rozmawiam z matką mojej przyjaciółki. – Co tam u ciebie, dziecko?

– A, dziękuję, dobrze. A u pani?

– No to dobrze, cieszę się, że u ciebie wszystko w porządku. U mnie po staremu, synowie rosną, to coraz głupsze pomysły im do głowy przychodzą.

– Jak to powiadają, małe dzieci, mały kłopot, duże dzieci duży kłopot – zaśmiałam się.

– O, dokładnie. Coś w tym jest. Ale za to ile radości.

– Niedługo sama się o tym przekonam – odpowiedziałam.

– Jesteś w ciąży?

– Tak. Będę rodzić mniej więcej w tym samym czasie co Amanda. Miesiąc przed nią.

– To Amanda jest w ciąży? – Mina zaskoczonej kobiety była dla mnie dziwna. Nie wiedziałam, że moja koleżanka nie poinformowała swojej mamy, że ta zostanie babcią…

– Tak, nie mówiła pani o tym?

– Nie, nie powiedziała. Ale ty nie żartujesz teraz?

– Nie, proszę pani. Mówię serio.

– To moja córka jest w ciąży? Czemu mi o tym nie powiedziała? Dominiko, powiedz mi chociaż, czy Amanda zna ojca?

–  Tak, proszę pani, zna. Nawet mieszkają razem – odrzekłam z uśmiechem.

– Przynajmniej tyle. Ale mnie zaskoczyłaś! Nie mogę w to uwierzyć! Jestem za młoda, aby być babcią! Dlaczego moja córka nawet mi o tym nie powiedziała? Z resztą co ja mówię, że za młoda… kiedy miała mieć dzieci, po studiach, na emeryturze. Młodzi ludzie mają więcej siły. Ja widzę po sobie, że lepiej radziłam sobie z Amandą niż na przykład Igorem.

– Szkoda, że moja matka tak nie myśli – odpowiedziałam i zastanawiałam się, jak bardzo Amanda się na mnie wścieknie, że ją wsypałam przed jej matką.

– Nie wierzę, jak można się nie cieszyć, że będzie się miało wnuka!?

– O tym to już by pani musiała z moją mamusią porozmawiać – rzuciłam sarkastycznie.

– Nic się nie martw, dasz sobie radę sama.

– Z Tylerem – wtrąciłam.

– Dacie sobie radę. Wszystko jest ulotne, pieniądze, uroda, imprezy, a dzieci, to coś stałego, taki pewniak. Ale dobrze się czujecie, obie?

– Tak, mnie trochę męczą mdłości, Amanda narzekała na… właśnie bo pani będzie miała dwóch wnuków, bo bliźniaki.

– Co? Bliźniaki? Ale to możliwe, by tak w każdym pokoleniu były bliźniaki?

– Ja tam nie wiem, nie znam się na genetyce.

Amandy matka była naprawdę miła, okazała więcej zainteresowania mi i mojemu dziecku, całej mojej sytuacji niż moi właśni rodzice. Dlaczego to Amanda miała szczęście mieć akurat taką matkę? Chętnie bym się z nią zamieniła. Z resztą moi starzy z pewnością woleliby mieć córkę co urodzi po osiemnastce dzieci lekarza, a nie w gimnazjum dziecko emigranta. Z resztą olać to, damy sobie z Tylerem sami.

– A ojciec tych dzieci?

– Aleks.

– Aleks? Nie Polak?

– Wszyscy tak skracają. Aleksander, można też do Olek skrócić. Polak – wyjaśniłam.

– To Amandy rówieśnik? Nie zrozum mnie źle, że tak wypytuje, ale wiesz jakie mam relacje z moją córką. Nie są najlepsze, pozostawiają wiele do życzenia, ale to moje dziecko, chcę po prostu wiedzieć.

– Aleksander Górski jest lekarzem, neurolog czy kardiolog. Na pewno leczy dzieci.

– To może pediatra.

– Nie, ten od głowy chyba, albo serca. Wprowadzili się już do nowego domu. Wielka chata, stadnina na tyłach, jeziorka, łąki, pola.

– Amanda i z dala od miasta? Żartujesz?

– Nie, powaga.

– A układa im się?

To pytanie mnie zaskoczyło i właściwie nie znałam na nie odpowiedzi.

– Różnie, jak to w związku. Szczerze to ja Aleksa nie lubię. Właściwie bez powodu, po prostu coś mi w nim nie pasuje, przeraża, tak zniechęca, ale to Amandy wybór.

– Ale ty wiesz, Dominiko, że ona słynie z niewłaściwych wyborów?

– Ale to my skończyłyśmy w starych, sypiących się kamienicach, na najniższej krajowej pensji, a ona ma lekarza i luksusy – zakpiłam.

– No, bo życie moje dziecko jest niesprawiedliwe. Życie nagradza tych co idą po trupach, a Amanda ma akurat w tym charakter swojego ojca.

– Może to i lepiej.

– Dla niej tak, ale czy dla wszystkich w około to ja nie wiem. Boże będę babcią, a to będą bliźniaki czy bliźniaczki?

– Nie sprawdzili, chcą niespodzianki. Patryk i Kamil albo Patrycja i Kamila.

– Ładnie, może trafi im się parka.

– Nie wiem czy to możliwe przy jednojajowych bliźniakach, bynajmniej Aleks nic o tym nie wspominał.

– Ale ja im współczuje, oni będą potrzebowali jakieś pomocy. Znaczy cieszę się, ale i współczuje.

– Jak to? – dopytywałam.

– Bo jedno dziecko jest jak jedno dziecko, a bliźniaki są jak troje. Ja pamiętam jak było z Pawełkiem i Piotrem, każdy psocił za siebie samego, plus jeszcze tak bonusowo psocili wspólnie.

– Ale radość była.

– Podwójna, przy pierwszych krokach, słowach, wszystko podwójnie. Zajebiście było. Będę musiała się skontaktować z Amandą, ja muszę być obecna przy moich wnukach, w ich życiu.

I wtedy pojawił się ojciec Igora, chyba miał na imię Łukasz. Uśmiechnął się do mnie, powiedział „część”, chwycił matkę Amandy pod bok i wyszli ze sklepu. Czyli ojciec najmłodszego brata mojej przyjaciółki wyszedł z więzienia, albo z jakiegoś odwyku wrócił, bo wyglądał nawet porządnie. Czyli znów będzie kilka dni, może nawet tygodni dobrze, a potem alkohol zacznie płynąć strumieniami. Matka Amandy miała takie fazy, jakby sinusoidy. Podeszłam do kasy, zapłaciłam i wyszłam na ulicę, odetchnąć ciepłym, letnim powietrzem.