Część 163 - Wyrzuty sumienia

Aleksander (Samuel)

Powróciłem do domu. Karol poinformował mnie, że Amanda nie czyniła nic niepokojącego. Jak każda normalna kobieta wzięła kąpiel i przebrała się w koszulę nocną wcześniej smarując się balsamem do ciała. Zazwyczaj byłem na nią wściekły, że nie zasłaniała zasłon, ale tym razem cieszyłem się, że ktoś miał ją na oku, nawet taką jaką pan Bóg ją stworzył.

Przekroczyłem próg domu, powtarzałem sobie słowa Kamila niczym mantrę "Spokojnie bo ona jest w ciąży" i kolejne "Zanim wykonasz jakiś ruch to odetchnij trzy razy, policz do dziesięciu i pamiętaj, że ona jest w ciąży". Spojrzałem w lustro, miałem lekko podbite oko. Po wizycie u Kamila udałem się do baru, ale nie wdałem się tam w żadną bójkę. To przez Amandę byłem siny. Przypomniałem sobie słowa Tomasza "Nie powinieneś być jej po twarzy, to ładna dziewczyna, po co ją siniaczyć?".
Przekroczyłem próg sypialni. Spała tuląc się do jednego z jaśków. Leżała na prawym boku. Delikatnie odkryłem satynową, bordową pościel. Chciałem obejrzeć swoje „dzieło”, upewnić się, właściwie to przekonać sam siebie, że siniak nie jest aż taki duży, że właściwie go nie ma. Amanda miała na sobie jednak długą koszulkę nocną, dłuższą niż zwykle. Złapałem więc materiał w dwa palce i delikatnie przesunąłem po jej ciele ku górze. To co zobaczyłem przeskoczyło o wiele moje oczekiwania. Spodziewałem się małego siniaczka, a nie sińca na pół uda tuż pod pośladkami, ten siniak sięgał prawie do kolana. Właściwie to było ich kilka i nachodziły na siebie. Ruszyłem do komody i wyjąłem żel na zbicia i stłuczenia. Starałem się jej nie obudzić, chodziłem na paluszkach. Jednak od razi kiedy usiadłem na łóżku, a materac zapadł się lekko po mojej stronie moja narzeczona drgnęła.

– Spokojnie – szepnąłem do niej.

– Nie dotykaj mnie! – warknęła i odskoczyła, natychmiast usiadła i podkuliła nogi pod siebie.

– Nie chcę ci nic zrobić, nic złego – wyjaśniłem. – Boli? – zapytałem po chwili.

– Jak cholera, a teraz się odczep – warknęła i położyła się znowu tyłem do mnie.

– Daj. Wysmaruje ci to – zadecydowałem odkręcając tubkę i unąsząc jej koszulkę znów do góry.

– Nie! Zostaw! – krzyknęła.

– Nie krzycz.

– Zostaw! – krzyknęła po raz kolejny, ale nawet na mnie nie spojrzała. Tylko zasłoniła siniaka dłonią i opuściła na niego znów koszulkę.

– Amanda nie zachowuj się jak dziecko.

– Odczep się! – po tych słowach strzeliłem prawa dłonią w jeden z jej pośladków z taką siłą, że aż się wygięła do przodu.

– Grzeczniej proszę. I nie zachowuj się jak cierpiętnica, nie musisz jej z siebie robić. Możemy rozmawiać spokojnie, bez krzyków i kłótni, bez bicia, ale to niestety nie zależy tylko ode mnie – powiedziałem i starałem się nie zwracać uwagi na jej kolejne łzy tego dnia.

– Daj, to żel chłodzący, nie będzie cię boleć i szybciej zejdzie opuchlizna i siniec. Nie chcę ci zrobić nic złego, chcę dla ciebie jak najlepiej. Uwierz, proszę – szepnąłem i tym razem nie zareagowała ani gdy wcierałem w nią żel, ani gdy okrywałem kołdrą.

Nie zareagowała ani jednym, najdrobniejszym ruchem gdy się przebierałem i gdy w samych bokserkach położyłem się obok niej. Starałem się jej nie dotykać, nie niepokoić.