Część 158 - Pomocna sąsiadka

Aleksander (Samuel)

Biegłem po schodach najszybciej jak to tylko było możliwe, choć wiedziałem, że nie dostanę się do środka, bo nie posiadałem kluczy. Nie miałem pojęcia, gdzie są chłopcy, ale wszystkie szpitale już obdzwoniłem, nawet Patryka poprosiłem o sprawdzenie informacji o nich na policji, bo przecież mogło dojść do jakiegoś wypadku. Zapukałem kilkakrotnie w drzwi.

– Co pan się tak dobija? – zapytała jakaś kobieta, stojąca za mną.

– Pani jest sąsiadką? – zapytałem, bo przeczuwałem, że nikt inny nie stałby za mną w szlafroku i z papierosem.

– Ta, a pan to kto? Komornik? – No nie, znowu. Czy ja autentycznie wyglądałem aż na takiego potwora, jakimi są komornicy? Zapytałem sam siebie w myślach, a na głos wybełkotałem tylko:

– Nie.

– Kurator? Czy pogotowie opiekuńcze? – dopytywała dalej kobieta.

– Nikt z wymienionych, poszukuję Piotrusia i Pawełka, kiedy ich pani ostatnio widziała? – zapytałem.

– Przed trzema minutami, w mojej kuchni. Zapraszam – powiedziała i zgasiła papierosa w popielniczce.

Przekroczyłem próg jej domu. W korytarzu panował straszny nieład.

– Przepraszam za bałagan, córka tworzy tu jakieś rzeźby. Wcześniej tworzyła w kuchni, ale te wióry do jedzenia wpadały.

– Nic nie szkodzi – odrzekłem. Później była kuchnia, ładna, taka stara, ale ze swoim urokiem. Ściany obite w boazerię i drewniany narożnik.

– Aleks! – wykrzyczał jeden z chłopców i podbiegł do mnie. Nadal ich nie rozróżniałem.

– Cześć chłopie – powiedziałem, biorąc malca na ręce. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę – rzekłem i jakoś instynktownie przytuliłem go do siebie.

– Ja też tak chcę – zadecydował ten drugi i ciągnął mnie za spodnie.

Też wziąłem go na ręce, ale najpierw odstawiłem tego wcześniejszego.

– My was szukaliśmy – wyznał ten jeden.

– My, znaczy kto? – zapytałem.

– No ja z Pawłem. No i szliśmy, szliśmy i byliśmy już naprawdę daleko, ale bolały go nogi – odpowiedział Piotruś.

– Gdzie ich pani znalazła? – zwróciłem się do kobiety.

– Ja ich nie szukałam, sami zapukali w moje drzwi, była druga w nocy. Paweł pukał, Piotrek spał na klatce.

– Pukałem bo byłem głodny, a na schodach było niewygodnie, a mama nie otwierała, a was nie znaleźliśmy, a, a nie już chyba nic – opowiedział wszystko szczegółowo Pawełek, a ja poczułem, że łzy cisną mi się do oczu.

– Przepraszam, że pytam, ale kim są dla pana ci chłopcy? – zapytała kobieta.

– Przyszli szwagrowie – odpowiedziałem zgodnie z prawdą. – Zabiorę ich do Amandy – zacząłem, ale mi przerwano, poza tym przypomniałem sobie, że Amanda jest teraz w szkole.

– A co z nią? Może pan usiądzie, napije się herbaty.

– No, zostań, jeszcze nie zjedliśmy – zachęcił mnie Piotrek i wskazał na jeden z talerzy płatków czekoladowych z kakao.

– Moja córka zawsze tak je. To mleko czekoladowe – wyjaśniła kobieta i postawiła przede mną talerz z ciastem.

– Niech pani sobie nie robi kłopotu…

– To żaden kłopot – przerwała mi stanowczo i zalała herbatę wrzątkiem. – A więc to pan jest tym lekarzem? – zapytała, siadając naprzeciw mnie.

– Co znaczy tym?

– No tym co…

– Będę jadł i siedział ci na kolanach, będzie mi wygodnie – stwierdził Piotrek. On tak bardziej lgnął do ludzi niż Paweł, tamten z kolei był bardziej nieśmiały.

– Pewnie, chodź tutaj. Niech pani dokończy.

– Tym, co to zapewnił Amandzie wygodne życie i tym, co jej matce zapewni to samo.

– Nie będę utrzymywał jej matki – rzekłem stanowczo.

– A nas? – zapytał Piotrek z pełną buzią.

– Was zawsze – odpowiedziałem i dałem mu buziaka w czoło. – A teraz już jedz i się nie wtrącaj – dodałem.

– Ale ja lubię się…

– Piotrze, bo się pogniewamy – przerwałem chłopcu. Zrobił nadąsaną minkę, ale już się nie odezwał.

– Nich jej pan tak surowo nie ocenia, nie zawsze taka była, nie zawsze piła.

– Zbiera się na jakąś dłuższą historię? – zapytałem.

– Tak. Mamy dzieci w tym samym wieku, obie młodo urodziłyśmy, jeszcze w zawodówce. Ja byłam w zawodówce, ona w liceum. Ja zostałam sama z Martą, a ona zamieszkała z Amandy ojcem. Doszło do tego, że ja skończyłam zawodówkę, bo mama pomogła mi przy Martusi, a ona przerwała drugą klasę, by prać, gotować i nadskakiwać temu dupkowi. Zmuszał ją do picia, uważał, ze kiedy on się dobrze bawi z kolegami i pije, to ona ma robić to samo, jak nie chciała, to ją bił, a potem to już się samo tak potoczyło – kobieta wykonała taki ruch przedziwny, takie machnięcie ręką z rezygnacją.

– A ojciec chłopaków? – dopytywałem.

– Dobry człowiek, ale trochę się pogubił w życiu. Kradł, czasem wypił, jak to facet, ale nie awanturował się. Na tę małą nieraz krzyczał, nie lubiła go.

– Mowa o mojej żonie? Amanda mówi, że ojciec bliźniaków był w porządku. Jej ojczym chyba.

– Może z wiekiem zmądrzała, wtedy to się darli na siebie nawzajem. On na nią, ona na niego. On uważał, że najważniejsza w życiu jest nauka, ona że zabawa i szlajanie się po podwórku.

– Czyli nie był taki najgorszy, chciał dobrze – stwierdziłem.

– Pewnie, że chciał dobrze, bo to nasz tatuś był – wtrącił się jakiś dziecinny głos do naszej rozmowy.

– Miałeś się nie wtrącać – powiedziałem do Piotra.

– Ale ja nic, to Paweł mówił. – Cholera czyli głosy też mieli identyczne.

– Dobrze, przepraszam. Jedźcie – popędziłem ich do jedzenia i spojrzałem na kobietę wyczekująco.

– Gdy go zamykali, to kazał jej obiecać, że się będzie uczyć i skończy lepiej niż jej matka. Amanda na widzeniach ponoć mu obiecała, przynajmniej tak mówiła.

– Co mu obiecała? – przerwałem kobiecie tym pytaniem.

– Że sama zadba o swoją przyszłość, że będzie się uczyć i studiować, choćby miała diabłu duszę zaprzedać, że skończy lepiej niż on i jej matka. Obiecała, że ustawi się w życiu, a nie będzie liczyć na opiekę i miłość, bo to zawsze się źle kończy.

– Czemu miłość się źle kończy?

– Amanda z Bartkiem to się na co dzień dogadywali, ale podobni byli, to się też nieraz kłócili. Oboje uważali, że Klara się rozpije, jeśli zostanie bez faceta, bo przerosną ją problemy. Ona nie potrafi sama funkcjonować.

– Jak to pije, bo nie potrafi sama funkcjonować? – kompletnie nie rozumiałem co kobieta chce mi przekazać.

– Amandy ojciec zapewnił jej wygodne życie, kiedy nie pił i nie ćpał, to był mądry człowiek, umiał kombinować. Mieszkali w bloku, mieli trzy pokoje, sypialnię, salon. Bywałam tam. Klara tylko miała pięknie wyglądać, malowała więc co dnia paznokcie i robiła wszystko, by było miło jej mężowi. Taka była jej rola w związku, być ozdobą. Pewnego dnia znalazł sobie młodszą ozdobę, a ją z dzieckiem i walizkami wystawił za drzwi. Przyszły do mnie i mojej matki, załatwiła im to mieszkanie obok.

– Jak to nie wpuścił ich do domu?

– Nie były zameldowane, podpisali intercyzę – odpowiedziała, a ja teraz zrozumiałem, czemu Amanda tak nalegała na intercyzę przedmałżeńską, w której zaznaczone będzie, że zapewnię jej miejsce zamieszkania w razie gdyby doszło do rozwodu. Nie byłem lepszym od jej ojca, też miałem pieniądze z wielu źródeł, nie zawsze legalnych. Też wziąłem sobie ozdobę i w jej mniemaniu też mogłem kiedyś wymienić ją na młodszą. Amanda nie mogła pamiętać tak wczesnego dzieciństwa, ale pewnie matka jej opowiadała o tym nieraz.

– Klara to nawet nie wiedziała, gdzie się rachunki płaci, jak gaz włącza, jak korki wymienić i nagle przyszło jej radzić sobie samej z trzyletnim dzieckiem. No to znajdowała nowych, nowszych, starszych, młodszych, z tym różnie bywało. Trafiła na Pawlaka, ojca chłopców, i jakoś się układało, ale on poszedł siedzieć, ona przygruchała tego Pogorzelca, rozpił ją na nowo, choć już dzięki Bartkowi wyszła z nałogu i w efekcie ta mała się wyprowadziła, odwiedzała regularnie braci, a Klara dalej piła. Amanda robiła zakupy, to ona już nie musiała, więc i to przepijała.

– Niech mi pani już więcej nie mówi. Chyba nie chcę więcej wiedzieć.

– To dobra kobieta, ta jej matka, życie ją po prostu zniszczyło.

– Niech mi pani powie, jest szansa, by się jeszcze otrząsnęła? – zapytałem.

– Nie, teraz już nie. Będzie piła już do śmierci. Doszło do tego, że jej synowie spali na klatce, wcześniej takie coś się nie zdarzało.

– Idźmy do Pepe – zaproponował Paweł, a Piotruś w sekundę przestał się opierać o mój tors główką i ruszył za bratem.

– To świnka morska Marty – wyjaśnił, zanim wyszli z kuchni i zamknęli za sobą drzwi.

– A gdyby ten cały Bartek wyszedł z więzienia, nie dałby rady jej jakoś postawić do pionu? – zapytałem.

– Nie wiem, ale wolałabym nie wiedzieć, jak on ją do tego pionu stawia. To taki dość nerwowy człowiek.

– Ale chyba lepiej, jakby miała dostać porządny wpierdol od męża, dobrze mówię, to nadal jej mąż? – Kobieta mi przytaknęła, więc ciągnąłem dalej. – Niżeli ma się zapić na śmierć – dokończyłem.

– Może i racja, ale on siedzi za napad z bronią, potrzebowałby dobrego adwokata chyba.

– Mam znajomego prokuratora, zapytam, co można z tym zrobić. Pomyślę też, co z bliźniakami zrobić, gdzie będzie im najlepiej.

– Ja mogę się nimi zająć, jeśli pan musi do pracy, to takie mądre i grzeczne dzieci.

– Jeśli pani by mogła, to będę wdzięczny. Niech pani też na nich zerknie, gdy matka wróci. Zawoła na obiad, wyprawi do szkoły, ja pani za to odpowiednio zapłacę. Nie chcę martwić żony i jej o wszystkim mówić póki co.

– Nie musi mi pan płacić… – zaczęła kobieta i przypomniała mi się moja babcia, też miała takie spojrzenie, takie dobrotliwe. Właściwie to tylko to pozostało w mojej pamięci, nie pamiętałem ani jej twarzy, ani głosu, a tylko to spojrzenie.

– Nie będzie przecież pani utrzymywała nie swoich dzieci. Jeśli nie chce pani, bym pani płacił, to będę co rano wpadał z zakupami, możemy się tak umówić? – zapytałem.

– Tak, tak będzie dobrze. Chłopcy potrzebują jeszcze nowych ubrań, z tych wyrośli albo są tak brudne, że nie da się ich doprać.

– Wezmę ich po pracy do galerii na jakieś zakupy – powiedziałem.