Część 177 - Już na świecie!

Amanda (Magdalena)

I już są! Pojawili się na świecie, tacy sami, dwaj niemalże identyczni. Patryś był nieco grubszy i wyższy, a Kamilek szczuplejszy i drobniejszy. Leżałam na łóżku trzymając jednego odzianego w sam pampers i owiniętego w pieluszkę flanelową. Patrzyłam na puste łóżko obok, z którego Olek postanowił skorzystać. Położył na nim Patryka i zaczął ubierać go w czerwony pajacyk, zapinany na te takie klipsy. Założył mu białą czapeczkę z motywem „Kocham tatę”, do tego były buciki materiałowe, niby skarpetki o identycznym motywie. Potem Aleks owinął malucha w popielaty becik i chciał go odłożyć do tego niby łóżeczka szpitalnego, ale Patryk wolał być na rękach.

– Potrzymam go – stwierdziłam. – Ubierz tego drugiego.

– Nie wolisz sama?

– Nie umiem, są tacy mali. Ta bajka o instynkcie macierzyńskim, to na pewno bajka. Nic nie czuje.

– Nic, a nic?

– Nie wiem nawet czy go dobrze trzymam, czy nie robię mu krzywdy.

Olek spojrzał na Kamila wciąż mając Patryka na rękach. Odchylił lekko pieluszkę. Mały trzymał jedną rączkę przy buzi.

– Wydaje się zadowolony, nie robisz mu żadnej krzywdy, zapewnia.

– On się tak mądrze patrzy – stwierdziłam.

– Rzeczywiście. Będzie mądry po mamusi – powiedział Aleks i nachylił się do mnie by mnie ucałować w czoło. – Ten za to wydaje się głodny.

Patryk nadal wrzeszczał. Znaczy przerwał na moment, a potem zaczął koncert od nowa.

– Nie chce karmić tak…

– Wiem. Powiem pielęgniarce by mu zrobiła mleko, gdzie masz butelki?

– W szafce, wyparzone są już.

– To dobrze. Położę go na chwilkę obok ciebie i pójdę.

– Nie! – krzyknęłam.

– Co jest? – Olek wydawał się zdziwiony.

– Nie możesz wyjść. Nie zostawiaj mnie z nimi samej – wyznałam niemal przez łzy.

– Dobrze, nie wyjdę. Wyjrzę tylko przez drzwi i zawołam jakąś. Tak może być?

– Tak, ale ni odchodź daleko nigdzie.

– Będę przy tobie dopóki nie wyjdziesz ze szpitala, potem ma dwa tygodnie wolnego. Nie zostawię cię z nimi samej, obiecuje – zapewniał Aleksander.

Wyjrzał przez drzwi, powiedział jakieś pani Monice by przyniosła nam czajnik elektryczny z wodą i mleko w proszku. Ta pielęgniarka była wielce zdziwiona jak można nie karmić piersią własnych dzieci. Idiotka, co ona tam wiedziała.

– Nie chce i już, nie będę jej zmuszał. Zresztą nie twoja sprawa, rób co mówię – warknął na nią Aleks i powrócił do mnie z Patrykiem na rękach.

Nachylił się po smoczek. Odnalazł taki marynarski z podobnym napisem jak czapeczka i skarpeteczki. Poślinił go i dał Patrykowi. Mały od razu się zassał i był spokój dopóki nie połapał się, że tym się nie naje. Wtedy natychmiast wypluł smoczek z buzi i zaczął na nowo wyć.

– Olek, jemu na pewno nic nie jest? – zapytałam.

– Któremu?

– Nie wiem, jednemu. No bo jeden ciągle płacze, a ten drugi wcale.

– Są po prostu inni. Ten jest cierpliwszy. – Tu wskazał głową na tego chłopca, którego ja trzymałam na rękach.

– To tamten jest pewnie tym piłkarzem, który mnie tak kopał – stwierdziłam.

– Mama mówi, że to ty ją tak kopałeś. Prawdę mówi, czy głupoty gada? – zapytał się Aleks chłopca, który przecież nawet go nie rozumiał. Z drugiej strony wszyscy uważali, że do dzieci trzeba mówić, to uznałam, że niech sobie gada do nich od pierwszego dnia.

Olek położył Patryka na łóżku, zabrał mi z rąk Kamila i położył obok brata.

– Ja cię, oni są naprawdę identyczni.

– Zaznacz lepiej jednego, aby nam się nie pomylili – zaproponowałam.

– Nie no, ja ich rozróżniam. Potrzymaj no tego, a ja tego drugiego ubiorę. – To mówiąc wcisnął mi na rękę tego krzyczącego, a Kamila ubrał w granatowego pajacyka i identyczną czapeczkę i buciki tyle tylko, że z motywem „kocham mamę”. Potem owinął go w popielaty becik, tylko odcień ciemniejszy niż ten, w który był owinięty jego brat i dalej się zachwycał.

– Jak tamten przestanie płakać, to się ich położy obok siebie i porobi zdjęcia. Muszę wrzucić na fejsa, wszystkim się nimi pochwalę.

– No dobrze, ale już go zabierz. Oddaj mi tamtego. Tamten chyba bardziej mnie lubi. Ten ciągle płacze – powiedziałam. Skrzywiłam się na samą myśl, że moje własne dziecko mnie nie lubi od poczęcia, bo jak Olek go ode mnie zabrał to mały niemal od razu płakał ciszej.

– Amanda, on cię kocha, jest po prostu mały i tak wyraża swoje potrzeby.

– Wolałabym by wyrażał je nieco ciszej. Też go kocha, ale boje się go jak tak ryczy.

– Jak to boisz się go? Amanda, przecież ty miałaś braci.

– Igor był inny, i to matka się nim zajmowała. Przez pierwsze trzy miesiące nawet go nie miałam na rękach.

– Aha, to wiele wyjaśnia. Przyzwyczaisz się – powiedział z otuchą.

Pojawiła się ta głupia pielęgniarka z rzeczami o jakie Aleks prosił. Olek zrobił im mleko, nakarmił Patryka podkładając mu pod brodę pieluszkę tetrową w słoniki, a Kamil w tym czasie usnął mi na rękach.

– Przespałeś posiłek – powiedziałam do niego. – Masz racje, trzymaj formę od małego. Twój brat będzie gruby.

Olek się zaśmiał w głos. Kamil nadal spał, a przy tym intensywnie żuł swój smoczek z podobnym motywem jak jego czapeczka.