Część 179 - Miłość to nauka którą studiujesz...

Amanda (Magdalena)

Z wielkim opóźnieniem nadeszło wesele Majki i Patryka. W ten dzień nasi synkowie zostali z Fabianem i jego żoną – Sabiną. Nie obawialiśmy się ich zostawić z nimi. Olek zapewniał, że Fabik potrafi się zajmować dziećmi jak nikt inny, a i Saba choć nie ma swoich dzieci to jest wręcz idealną opiekunką. Oczywiście Dominika tego nie popierała, bo jak można zostawić tak małe dzieci same, z obcymi ludźmi. Ich Kacper miał już trzy miesiące, a oni i tak zrezygnowali z imprezy na rzecz małego. Od kiedy Kacperek pojawił się na świecie praktycznie nigdzie nie wychodzili ani wspólnie, ani osobno, siedzieli tylko w domu z dzieckiem, ewentualnie praca i szkoła, ale wtedy to się zmieniali. Byli u nas, na Halloween, ale z małym, bo zaprosiliśmy ich z dzieckiem. Ja jakoś nie umiałabym się aż tak poświęcić dla synów. A jak widziałam jak lecą na każde jego żądanie, na choćby najdrobniejsze kwilnięcie, to… właściwie to podziwiałam, że mają tyle siły. Wspominałam ubiór Kacperka w tamten dzień, był… moim zdaniem przesadzony, ale to ich dziecko. Mały miał na sobie pajacyka w czarnym kolorze z narysowanymi kośćmi.

Ślub Majki i Patryka był w wielkim stylu. Kościelny w katedrze, później wesele w pałacyku. Wszyscy goście się śmiali, że przekładali pierw z powodu braku literki „R” w nazwie miesiąca, a i tak pobrali się na początku listopada, a listopad przecież nie miał tego „R”, o które tyle się rozchodziło. Nikt z gości nie znał prawdziwego powodu tego przekładania ślubu i może dobrze, w końcu rodzinne brudy należy prać w domu, za zamkniętymi drzwiami. Na tym ślubie wreszcie miałam możliwość sobie wypić, wytańczyć się, wybawić i odpocząć w tej zabawie. Odetchnąć od obowiązków domowych, szkolnych, oraz macierzyńskich. Chociaż tych ostatnich prawie nie miałam, to Olek wszystko robił nad chłopcami. On wstawał p nocach, on ich ubierał, rozbierał, przewijał i kąpał. Ja ograniczałam się do podawania mu butelek, którymi on ich karmił. Mieli już dwa tygodnie, a ja ani razu nie zostałam z nimi sama, ani razu ich nie przebrałam, ani nie wzięłam sama na ręce. Właściwie to nawet nie żałowałam.

Dni mijały, czas płynął, Olek dobrał urlop bezpłatny, by móc zajmować się bliźniakami. Ja poświęciłam ten czas nauce, gotowaniu i sprzątaniu. Dziesiąty listopada wypadł akurat w sobotę. Aleks miał urodziny, urządziłam mu przyjęcie niespodziankę w naszym ulubionym klubie. Był w szoku. Cieszyło mnie, że go zaskoczyłam, zasługiwał na to. Był ojcem na cały etat, najlepszym jakiego można sobie wymarzyć. Wtedy wiedziałam, że dobrze wybrałam. Urodziny były zabawne szczególnie kiedy Fabian rzucił pomysłem by nastąpiło pasowanie. Aleks się od tego wzbraniał.

– Ale bije to się na osiemnastkę, a nie na trzydzieści jeden – mówił.

– No to od kobiet – zaproponował Kamil. – No czego się boisz?

– Jesteście po… pogrzani – rzucił przechylając kieliszek do dna.

– No dalej, kładź się – poleciła Sabina, a ja w tym czasie zajęłam się z Kamilem przesuwaniem stołu, by zwolnić Aleksowi loże.

– Dobra – zgodził się Olek.

– Patrz jaki odważny – zakpił Patryk i rozpiął pasek.

– A ty co robisz? – zdziwił się Olek.

– No przecież dłonią cię nie będą klepały bo nic nie poczujesz. Proszę, na ręce żony – powiedział z uśmiechem na ustach i podał mi skórzane narzędzie w dłonie.

– Tylko to jest tak na żarty, prawda? – upewniał się Olek kiedy rozpinał spodnie, bo oczywiście Fabian stwierdził, że na dżinsy to za duża taryfa ulgowa.

– Oczywiście kochanie, że na żarty, na żarty – zapewniałam go, oczywiście kłamałam.

Ja zaczynałam, delikatnie, bo nie wiedziałam na ile mogę sobie pozwolić, nie miałam wprawy ani wyczucia. Padł huk, Olek nawet się nie poruszył, nadal sobie spokojnie leżał na loży z głową na rękach.

– Uuu, słabo. Jako żona powinnaś się bardziej przyłożyć – zażartował Kamil.

Podałam pasek Majce. Ta okazała się jeszcze litościwsza niż ja. Następnie Sabina, no ta już się przyłożyła, bo Olek wydał się zaskoczony. Żona Marcina – znajomego Aleksa ze szpitala także okazała się litościwa. Dobrnęliśmy do dwudziestu sześciu, każda wymierzyła dwa pasy, bo było trzynaście kobiet.

– Co ty Oluś, już płaczesz? – zaśmiał się Fabian.

– Nie, jeszcze nie – odpowiedział i wstał delikatnie.

– Ej, ale dlaczego ty wstajesz, jeszcze nie padło trzydzieści jeden – dyskutował  Patryk.

– Bo się musze napić.

Aleks chwycił za butelkę, była w jednej trzeciej pełna, a po tym jak przechylił ją to była już niemal pusta.

– Uśmierza ból – zakpił Kamil.

– Coś w tym jest, niby kobiety, niby nie mocno, ale ilość robi swoje – przyznał Aleks.

– Kładź się – popędzałam go.

– Dlaczego?

– Bo ostatnich pięć jest moje – ogłosiłam i naciągnęłam pas trzymając złożony na pół w obu dłoniach. Po viproomie rozległ się złowrogi trzask.

Aleks przełknął ślinę. Stwierdził, że w takim razie jeszcze musi się trochę napić. Napełnił sobie szklankę, wypił jednym duszkiem, popił sokiem i zajął pozycje na loży. Tym razem się przyłożyłam, tym razem chciałam aby bolało. Kiedy padł ostatni pas, a Aleks się podniósł z lekkim trudem i łzami w oczach.

– W lutym kończysz dziewiętnaście – przypomniał mi, podciągając jednocześnie swoje spodnie.

– Co w związku z tym? – zapytałam przestraszona.

– Jak to co, wtedy bija faceci – stwierdził Marcin.

– Nie, nie. – Pokiwałam przecząco głową i oddałam Patrykowi pasek.

– Jak to nie, tak będzie sprawiedliwie, kochanie – powiedział Aleks obejmując mnie od tyłu. Poczułam jego bronę jak wspiera się na moim ramieniu.

– Nie będzie sprawiedliwie, bo wy macie więcej siły – niemal krzyknęłam.

– Będzie, będzie, zastosujemy taryfę ulgową. – Patryk puścił do mnie oczko. – A teraz musimy was opuścić, bo musimy jechać na lotnisko, nad ranem mamy wylot – wyjaśnił.

– Podróż poślubna? – zapytałam.

– Miesiąc miodowy, trwający dwa tygodnie – odpowiedziała Majka wtulając się w swojego męża.

– Czyli na nasze wesele wrócicie? – dopytywał Aleks.

– Musimy, ja świadkuje – oznajmiła Majka.

Majka z Patrykiem polecieli do hotelu Atlantis w Dubaju – prezent ślubny od jej ojca. Wrócili dwudziestego ósmego listopada i szykowali się do przeprowadzki. Dopiero tego dnia pierwszy raz wzięłam każdego z moich synów na ręce i samodzielnie ich ubrałam. Mieli już miesiąc i tydzień, byli masywniejsi, sztywniejsi, zniknął gdzieś ten strach. Potrafili już siedzieć w fotelikach maxi cross i nie wyglądali na takich „połamanych”. Zamontowałam te foteliki do mojego cabrio, zamknęłam dach i ruszyłam do Majki by pomóc jej przy pakowaniu, oraz odebrać klucze od mieszkania. Ono było Olka, planowaliśmy je komuś wynająć. Majka była zachwycona bliźniakami, do tego stopnia, że nie mogła się doczekać kiedy sama będzie w ciąży.

– Przecież ty nigdy nie chciałaś mieć dzieci – stwierdziłam popijając kawę. Kamil leżał obok mnie na narożniku, pod sobą miał położony kocyk.

– Ale chcę, ale mają fajne buty – oznajmiła.

– To góralskie bambosze, niemowlęce.

– Śliczne. Chce takiego chociaż jednego i już – głosiła Maja i nosiła Patryka po całym pokoju. Mówiła do niego, bujała na rękach. Byłam w szoku, że przyszło jej to z taką łatwością. Była im obcą osobą i widziała ich dopiero drugi raz na oczy. Ja byłam ich matką i dopiero pierwszy raz się odważyłam…

Uznałam jednak, że nie ma co rozpamiętywać, ważne, że już mogę z nimi zostać sama, a Aleks będzie mógł wrócić do pracy po naszym ślubie.

– Jak go wzięłaś na ręce, to już go nie odłożysz – wyjaśniłam Majce.

– Dlaczego?

– Bo to Patryk. Po co ma leżeć skoro już wie, że ty możesz go nosić.

– Nie jest taki ciężki, mogę go ponosić.

– Ma cztery kilo – oznajmiła i chwyciłam po ciacho maślane. Majka zawsze miała ciasteczka postawione na stole. Teraz już do tego nawykłam, ale na początku to był szok. Nigdy nie spodziewałam się, że będzie tak gościnna.

– Ciocia wróciła na studia, wiesz? – mówiła do mojego syna. – Tak na studia, wuja się cieszy, że ciotka się będzie edukować. Właśnie, Amanda, Kacpra chrzest jest w święta.

– Wiem, byli u nas podać nam zaproszenie. Nie jest ci przykro? To ty jesteś siostrą Tylera, a ja będę chrzestną.

– Nie jest mi przykro, dobrze wiesz, że z Tylerem mam znikomy kontakt. Poza tym ja już mam chrześniaka. Tego o tutaj – powiedziała wytarła Patrykowi buzie pieluszką bo się uślinił.

– My musimy poczekać na chrzest do Maja, aż Domi zrobi bierzmowanie. Myślę, że w czerwcu ich ochrzcimy, będą tacy bardziej kumaci.

– Oni już są kumaci. Jesteś mądrym chłopczykiem, prawda? – pytała Patrysia, a ja w tym czasie wkładałam Kamilowi smoczek do buzi.

– Majka skończ się tak nad nimi rozczulać, bo tego aż się słuchać nie da – stwierdziłam.

– Ale, że przeszkadza ci to?

– Ogólnie to nie, ale brzmisz jak nie ty. W ogóle Patryk chce zostać ojcem?

– Bardzo. Od dnia ślubu się staramy. Przeżyłam załamanie jak za pierwszym razem się nie udało. Okres mi się spóźniał i jak zobaczyłam jedną kreskę na teście to aż się poryczałam.

– Dam ci starą i sprawdzoną metodę, nie chciej, a zajciążysz.

– Dominika chciała i im się udało za drugim razem, to może nam też. Wiesz w końcu Tyler i ja to pół genów…

– Tak, tak, tak, ale Dominika i Tyler nie mieli poukładanej sytuacji ani finansowej, ani związku, ani szkoły. Dzieci przychodzą tam gdzie są najmniej chciane, albo gdzie nie ma odpowiednich i dopełnionych na cacy warunków na ich przyjście. Ty z Patrykiem macie apartament, meble i wykończenie na kredyt, stać was na ten kredyt, macie dwa samochody, jesteście małżeństwem, kochacie się. Wasze dziecko będzie miało idealne warunki życia, takie normalne. Dlatego przygotuj się, że będziesz się starać dłużej niż Domi, czy ja, bo ja się nie starałam.

– Czemu tak mówisz?

– Bo tak zazwyczaj jest. Naprawdę życzę ci by było inaczej, ale… sama rozu…

– Nie o to pytam. Czemu mówisz, że się nie starałaś, wcześniej mówiłaś, że Olek ma swoje lata?

– Kłamałam. Wpadłam. Patryk i Kamil to zwyczajna wpadka.

– Nie wierzę – Majka się zaśmiała. – Przemądrzała Amanda Wieczorek, która nie wierzy we wpadki i nieplanowane rodzicielstwo sama zaliczyła wpadkę?

– Tak, skończ się nabijać. Właściwie te dzieci to nie wpadka, bo ja we wpadki nie wierzę, ja po prostu zapomniałam się zabezpieczyć, to moja wina.

– Widzisz Patryk jak ty z bratem awansowaliście w mniej niż minutę. Przed minutą byliście wpadką, teraz jesteście wynikiem zapomnienia. Ciekawe jak was nazwie za pięć minut – zażartowała moja przyjaciółka.

– Mamy i taty aniołkami z różkami ich nazwę.

– Kochasz ich? – dopytywała Majka. – Przepraszam, głupie pytanie. Jak można nie kochać takich cudów.

– Można, ponoć można. Ostatnio widzieliśmy reportaż z Olkiem w TV jak jacyś rodzice zakatowali własne dziecko. Olek aż to wyłączył bo nie dało się słuchać. Wiesz co Majka, myślałam że kocham ich od momentu jak poczułam ruchy, potem że pokochałam ich dopiero gdy pierwszy raz na mnie spojrzeli, dziś pomyślałam, że pokochałam ich dopiero tego dnia kiedy pierwszy raz wyszłam z nimi na spacer.

– Do czego zmierzasz?

– Do tego, że kocham ich bo póki co są niewinni, myślę, że tylko dzieci potrzebują bezinteresownej miłości, a ile jest warta moja miłość przekonam się dopiero gdy trochę podrosną, gdy będą przedszkolakami, szkolniakami, nastolatkami, dorosłymi, gdy będą mieć własne rodziny.

– Nie rozumiem – wyznała Majka, a ja w tym czasie wzięłam Kamila na ręce.

– Miłość jest wiecznie wystawiana na próbę, na różnego rodzaju próby. Próby czasu, silnej woli, przeciwności losu, zawodów, rozczarowań. Miłość to taka sztuka, to nauka, którą studiujesz od momentu poczęcia dziecka, do jego albo swojej śmierci. Bo kocha się nie tylko za coś, ale właśnie pomimo czemuś, pomimo rozczarowań.

– Widzisz pulpet, z góry zakłada, że ją rozczarujesz – wyszczebiotała do Patryka.

– Jestem realistką, dzieci nie są po to by spełniać oczekiwania rodziców, ale po to by iść swoją drogą, by wybrać swoją drogę, a ja nie mogę ich zatrzymywać, ani decydować za nich.

– Bardzo mądre zdanie, zapisz mi je, zacytuje mojemu ojcu, zanim po raz kolejny zadecyduje za nad gdzie mamy mieszkać, gdzie jechać na wczasy, jaki mamy mieć telewizor, albo jakim Patryk ma jeździć samochodem.

Majka mi nawet podała kartkę i długopis.

– Jeszcze mu nie przeszło to zasypywanie was prezentami.

– Nie, nie przeszło. Dał nam nawet grzechotkę ostatnio i opakowanie testów ciążowych i owulacyjnych, by nam pomóc.

Zaśmiałam się, nie mogłam w to uwierzyć.

– Co mu się nagle stało?

– Nic, boi się, że Patryk ze mną nie wytrzyma, a od dziecka przecież nie odejdzie, bo to odpowiedzialny i wartościowy mężczyzna.

– Nie przesadzaj, wytrzymał z tobą tyle to wytrzyma i resztę życia. Szczerze to ja też jestem w szoku, że nie odpuścił po kilku tygodniach.

– Jesteś wredna.

– Ty też, za to się lubimy, za szczerość do bólu – przypomniałam.

Pytania:

1. Pamiętacie Majkę i Amanda na początku tej opowieści? Czy bardzo się zmieniły w stosunku do siebie i ogólnie?

2. Czy dzieci naprawdę pojawiają się tam gdzie nie powinny i tam gdzie ich się nie chce bez większych starań?

3. Ojciec majki i jego uwielbienie do zięcia - dziwne czy normalne zjawisko?

4. Amanda dopiero po miesiącu byłą gotowa by zająć się synami, dlaczego?

5. Urodziny Olka, co o nich myślicie?

6. Zostawianie dwutygodniowych dzieci pod opieką przyjaciół - czy to zbrodnia?

7. Aleks jako tata na cały etat - czy to ujęło mu męskości?

8. Co sądzicie o tej części, jakie macie zdanie na jej temat?

9. Napisać możecie wszystko co tylko wam przyszło do głowy, a o co nie zapytaliśmy ;)