Część 161 - Przemoc

Aleksander (Samuel)

Patrzyłem chwile w jej turkusowe oczy. W myślach mówiłem sobie, że u nas tak na pewno nie będzie, że nie pozwolę na to by moja przyszła żona prała mnie po twarzy za jakieś wypowiedziane słowo, które jej się nie spodoba.

– Tym razem przesadziłaś – powiedziałem cicho, ale jednocześnie musiałem pohamowywać swoje wkurwienie. W międzyczasie przejechałem językiem po zębach i jeden z nich się ruszał, to ten przed laty wprawiony na mostek.

– Nie będziesz na mnie podnosić swoich rączek – dodałem wstając. Zbliżałem się do niej małymi kroczkami, a ona nieco większymi się ode mnie oddalała. Idiotka myślała, że nie zauważam, że zmierza do drzwi wyjściowych z sypialni.

– Nie, nawet o tym nie myśl – powiedziałem nad wyraz uprzejmie. – I tak cię złapię – oświeciłem ją bo po minie widziałem, że nie rozumie co mam na myśli.

– Zastanów się czy wolisz dostać ode mnie raz a porządnie czy oberwać za każdym razem gdy wpadniesz mi w ręce – powiedziałem pytająco wciąż nad wyraz spokojnie. Cofnęła się jeszcze o krok, ale napotkała na swojej drodze komodę.

Sprawnym ruchem, chwyciłem ją lewą ręką za ramię i pociągnąłem w swoją stronę. Prawą dłonią opętałem sporą część jej włosów i szarpnąłem ze sporą siłą. Zarzuciło nią na ziemie tuż przy łóżku. Wciąż trzymałem ją za włosy i pochylałem się nad nią. Głowę miała opartą o brzeg łóżka. Nie myślałem w tej chwili o niczym, ani o tym czy postępuje dobrze, czy też źle, ale pewnym byłem, że nie pozwolę by biła mnie i poniżała kobieta. Oparłem swoje kolano o jej szyje, docisnąłem lekko. Patrzyłem spokojnie na to jak nie może nabrać powietrza przez krótką chwilę. Przez tą chwilę widziałem przerażenie w jej oczach. Potem zdjąłem kolano. Odwinąłem swoją prawą dłoń z jej włosów, ale lewą natychmiast chwyciłem za bluzkę, tuż przy szyi. Amanda nerwowo nabierała powietrza, ale byłem pewny, że się nie dusi. Przeżyła stres, chwilę grozy i przerażenia, ale co miałem innego zrobić w takim momencie. Odczekałem chwilę aż się uspokoi, a oddech zacznie być miarowy. Szarpnąłem ją za tą bluzkę z taką siłą, że całymi plecami znalazła się na łóżku.

– Jeszcze raz, jeszcze kurwa jeden raz podniesiesz na mnie rękę – zacząłem i uniosłem swoją prawą dłoń. – A to wtedy moja ręka na ciebie spadnie.

– Powtarzam. Jeśli jeszcze raz choć przejdzie ci przez myśl by mnie uderzyć to zapamiętaj sobie, że ja ci oddam trzykrotnie i ze zdwojoną siłą. Zrozumiałaś? – zapytałem, ale Amanda milczała.

– Zadałem ci chyba pytanie – przypomniałem nad wyraz spokojnie i moja prawa dłoń dotknęła jej uda.

– Widocznie z tobą się nie da po dobroci. W takim razie spróbujemy inaczej – powiedziałem jakby do siebie i uderzyłem w bok jej uda z taką siłą jaką tylko w sobie miałem. Ujrzałem łzy w jej oczach, ale to mnie nie powstrzymało. Uderzyłem po raz kolejny w to samo miejsce.

– Pytałem czy zrozumiałaś co powiedziałem? – zapytałem.

– Zostaw mnie, proszę – wyszeptała.

– Czyli nadal nie – skwitowałem to stwierdzenie kolejnym razem.

– Olek, błagam jestem w ciąży – uderzyłem czwarty raz w to samo miejsce na udzie, ale już lżej. Ostatecznie nerwy mogły jej zaszkodzić, ale te uderzenia już nie. Do nerwów w końcu sama doprowadziła.

– Powiem Fabianowi – zagroziła. Uśmiechnąłem się do niej kpiąco i przylałem trzy razy pod rząd.

– Nadal nie rozumiesz. Jaka szkoda – stwierdziłem i uderzyłem kolejne trzy razy tym razem mocniej.

– Zrozumiałam – wykrzyknęła przez łzy i zwinęła się z bólu.

– To dobrze. A jak się mówi? – zapytałem. Nie uzyskałem odpowiedzi więc uderzyłem kolejny raz i drugi.

– Przepraszam – wybełkotała.

– Super. Teraz widać, że coś do ciebie dotarło. Wypadałoby też podziękować za lekcje – stwierdziłem puszczając ja i stanąłem na równe nogi. – Ale to zostawimy na inny raz, choć mam nadzieję, że nie zastąpi – powiedziałem chłodno, wręcz lodowato.

– Nie waż się opuszczać sypialni bez mojego pozwolenia – poleciłem stojąc przy drzwiach, wyszedłem i zasunąłem je za sobą.