Część 149 - Problemy same nas znajdą

Aleksander (Samuel)

Całą drogę jechaliśmy w milczeniu. Tym razem nawet nie otworzyłem przed nią drzwi, sama wysiadła, a ja dopiero po niej. W drzwiach ją jednak przepuściłem.

– Dlaczego ty czynisz wszystko, by mnie zdenerwować? – zapytałem, gdy już znaleźliśmy się w domu.

– Olek nie zachowuj się jak mój ojciec.

– Gdybym się zachowywał jak twój, to bym cię olał. Amanda sama sobie utrudniasz życie – powiedziałem, siadając na szafce na buty, która stała w przedpokoju. – Nie przeprosisz jej? – dopytywałem.

– Nie, bo ty nawet nie wiesz, co ona na mnie powiedziała i na mnie naskakujesz.

– Nie wątpię, że miałaś trochę racji, ale dla własnego dobra mogłabyś wepchnąć dumę do kieszeni.

– Moja duma, moja kieszeń, odpierdol się już! – krzyknęła i wymijała mnie. Jakoś od niechcenia strzeliłem jej w pośladki, ale zupełnie nie spodziewałem się takiej jej reakcji.

Amanda oddała mi w mgnieniu oka i to siarczystym razem w policzek.

– Oszalałaś!? – zapytałem, chwytając ją za nadgarstki i siłą przygwoździłem do ściany.

– Uprzedzałam, że za każdym razem ci oddam.

W jej mniemaniu to miało zabrzmieć wyjaśniająco, mnie tylko rozwścieczyło.

– To ty zachowujesz się jak gówniara.

– To nie ma nic do rzeczy, puść mnie. Masz mnie puścić, słyszysz?

– Nie – odpowiedziałem. – Zaczynam być głuchy na twoje prośby, tak samo jak ty na moje.

– Będziesz mnie tak trzymał za ręce do końca życia? – zapytała.

– Nie, tylko wyjaśnij mi, czemu szukasz problemów? Jeśli będą miały cię, znaleźć to same cię znajdą, nie musisz prowokować sytuacji – powiedziałem jej prosto w oczy.

– Nie prowokuję sytuacji, postępuję tak, jak czuję.

– Widocznie za mało tego klapsa odczułaś, skoro jeszcze nie rozumiesz, co mam na myśli.

– Nie jestem jasnowidzem, ale przewiduję, że jeśli klepniesz mnie po raz drugi, to dostaniesz drugi raz z liścia.

– Czyli sytuacja jest patowa. Ty masz rację według siebie, ja według siebie i każdy będzie czynił po swojemu, tak? – zapytałem, puszczając jej nadgarstki z taką siłą, że aż odrzuciło ją do tyłu.

– Wiesz co, Aleks, ogarnij się, a ja tymczasem wychodzę. Mam ciebie już naprawdę po dziurki w nosie dzisiejszego dnia.

– Amanda, zrozum, ja się po prostu martwię.

– Tyle, że zawsze potrafiliśmy rozmawiać, a dziś jesteś nagrzany. No, nie patrz tak na mnie, od razu to po tobie widać. Nie spodziewałam się, że będziesz prowadził w takim stanie, nawet się nie spodziewałam, że takie gówno bierzesz.

– Nic nie biorę! – krzyknąłem.

– Wciągasz czy palisz? Bo w żyłę raczej nie bierzesz – stwierdziła.

Nigdy się nie spodziewałem, że się skapnie, tym bardziej, że brałem wybiórczo. Tylko gdy graliśmy w pokera z Fabianem i chłopakami.

– A nawet jeśli, to co ci do tego?

– Tyle samo, co ci do mojej szkoły, ale nie chciałabym, by neurolog dziecięcy w twoim stanie badał jakiekolwiek dziecko, a już z pewnością je leczył. Pokaż mi się jeszcze raz po prochach, a gorzko tego pożałujesz, chłopczyku.

– Uważaj, abyś ty czegoś gorzko nie pożałowała, dziewczynko.

– Super, naprawdę się boje, wiesz? Co ty mi możesz zrobić? Trzaśniesz mi, a ja ci oddam, jak mnie zatłuczesz, to nie będziemy zmuszeni się z sobą męczyć – powiedziała kpiąco i z jakąś taką wyższością.

– Skoro się ze mną meczysz, to stąd wypierdalaj! – krzyknąłem.

– Już przed ślubem wyrzucasz mnie z domu? Super start w przyszłość. Sądzisz, że nie wyjdę? Oczywiście, że wyjdę – powiedziała, zdejmując pierścionek z palca i rzucając go o podłogę.

– Naprawdę musimy się kłócić? – zapytałem, łapiąc ją za ramię niczym tonący, co się tej przysłowiowej brzytwy chwyta. – Naprawdę musimy sami sobie stwarzać problemy? – dopytywałem, patrząc w jej błękitne oczy bez wyrazu.

– Sam mówiłeś, że problemy same nas znajdują – rzuciła, wyrywając rękę z mojego uścisku i po prostu wyszła.