Część 175 - Przez kłótnie

Aleksander (Samuel)

Wróciłem do domu nawet nie wkurzony, a załamany. Pierwsze co uczyniłem to skierowałem się do lodówki po piwo, ale nie z powodu zapicia problemów. Po prostu miałem ochotę ugasić pragnienie czymś gazowanym, a w domu nic innego w tym typie nie było, tylko piwo. Oczywiście butelkowe, z puszki pijałem tylko w wyjątkowych okolicznościach.

– Chyba już nie mam co liczyć na te śniadania, co? – zapytał damski głos.

Odwróciłem się w jej stronę. Zrobiłem kolejny łyk, po czym oparłem się o blat.

– Jest w tym mieście ktoś kto nie zna kogoś, to by nie znał kogoś z kim spałaś? – Nie wymówiłem tego z pretensją, bardziej z politowaniem.

– Nie wiem, o to byś musiał ludzi na ulicy popytać. Może jakąś ankietę przygotuj. – Jej bezczelność i nietakt w tej chwili przechodziły wszelkie granice.

– Tą ankietę to bym musiał chyba dać do wypełnienia w podstawówkach – odrzekłem i chciałem ją wyminąć, ale poczułem dotyk jej dłoni na moim torsie.

– Aleks, ja nie wiedziałam, ze to…

– Daruj sobie. – Chwyciłem za jej nadgarstek dłoni, która wciąż spoczywała na mojej klatce piersiowej.

– Porozmawiajmy, proszę. – Amanda patrzyła mi w oczy, a ja błagałem w myślach by przestała, by nie hipnotyzowała mnie tym swoim spojrzeniem, tą taflą pustego błękitu bez uczuć. Strąciłem jej dłoń, wejrzałem pierw w zupełnie inną stronę, a później znów na nią, tym razem chciałem jej wzroku.

– O czym porozmawiamy, narzeczono? Może o tym przed kim jeszcze rozkładałaś uda? Czy kogo jeszcze dosiadałaś?

– To nie jest sprawiedliwe, Aleks. Wiedziałeś jaka jestem. Z resztą wtedy to nawet nie byłą zdrada, byliśmy w wolnym związku.

– A potem? – zapytałem i nachyliłem się do niej.

Przełożyłem butelkę piwa z prawej do lewej dłoni, a tą prawą przypierdoliłem w ścianę, o którą się opierała. – Jak to było potem? Sypiać z kim się tylko da Z iloma mnie zdradzałaś? Łukasz, Adam, Hubert, kto jeszcze? Ilu ich miałaś? Cały alfabet wystękałaś podczas orgazmów? Nigdy się nie pomyliłaś? – Tym razem patrzyłem w jej oczy, bo tego pragnąłem. Widzieć w nich ten ból przeszłości, jakikolwiek żal, coś co pozwoliłoby mi je wybaczyć.

Amanda odchyliła głowę do tyłu, miała łzy w oczach. Znów na mnie spojrzała.

– Od kiedy jestem z tobą tu , to nie…

– Bo ktoś cię zgwałcił i masz pierdolony uraz, nawet ze mną to robisz sporadycznie. – Postawiłem argument nie do zdarcia, dla podważenia jej wierności.

Dostrzegłem łzę toczącą się po jej policzku i pierwszy raz nie czułem nic. Żadnego współczucia względem jej osoby, żadnej miłości, zupełnie na zimno.

– Wiesz co Aleks? Jak tak patrzę na ciebie, to chyba wolałabym to robić z kimś innym, byle nie z tobą. – Patrzyła mi prosto w oczy przy wypowiadaniu tych słów i ledwie powstrzymywała się od płaczu.

Uśmiechnąłem się do niej krzywo, moje brwi mimo woli powędrowały do góry. Oddaliłem się od niej o kilka kroków, cofając się. Wypiłem piwo jednym duszkiem do dna i usłyszałem klakson.

– To Fabian, zostawiam więc moją rozwiązłą żonę samą, a ja udam się do jeszcze mniej przyjemnej czynności niż awantura z tobą.

Odwróciłem się do niej plecami i już miałem wyjść, kiedy zatrzymał mnie jej głos:

– Aleks… ja przepraszam…

– Wybaczam – powiedziałem stojąc wciąż do niej plecami. Otworzyłem drzwi i kontynuowałem niemal szeptem: – Ostatni raz, następnym razem zatłukę. Wpierdolę tak, że kilka dni z domu nie wyjdziesz by ludzi nie straszyć.

– Dziękuje – usłyszałem. Byłem nie lada tym zaskoczony.

– Za co? – zapytałem i odwróciłem się do niej.

– Za wybaczenie.

Amanda stała przy ścianie. Płakała. Moje zimno gdzieś puściło, stopniało. Pokonałem te kilka kroków nas dzielących, wziąłem ją w ramiona. Przytuliłem i pocałowałem gdzieś we włosy. Znów usłyszałem klakson.

– Idź już, Fabian się niecierpliwi – powiedziała.

– Wrócę koło dwudziestej.

– Przygotuje jakąś dobrą kolacje. – Uśmiechnęła się blado w moją stronę.

Odszedłem od niej na kilka kroków i nagle poczułem jak mnie dogania i zakłada mi czapkę na głowę.

– Weź ten beret, fajnie w nim wyglądasz.

Uśmiechnąłem się do niej, byłem jej wdzięczny, że chce znów przeskoczyć do normalności. Ostatecznie kłótnie nam nic nie dawały, nic nie przynosiły, zabierały tylko czas i energie. Przez kłótnie staliśmy w miejscu.