Część 141 - Łzy

Amanda (Magdalena)

Zaraz po pożegnaniu gości i ulokowaniu Majki z Patrykiem w gabinecie na rozłożonej kanapie, udaliśmy się wraz z Olkiem do sypialni. Miał rękę opartą na moim ramieniu, ale nie ciążył mi.

– Nie ufamy sobie? – szepnął do mojego ucha.

Popatrzyłam na niego zdziwionym, lekko nieobecnym, a przede wszystkim zmęczonym wzrokiem.

– Mężczyźnie nigdy się nie ufa.

– Kobiecie ponoć też. Chcesz się całe życie kierować zabobonami?

– Od kiedy ta broń…

– Kilka lat. Nawet kilkanaście. Miałem dwadzieścia jak wyrobiłem pozwolenie.

– Masz przed czym nas chronić?

Olek puścił mnie i rozsunął przede mną drzwi sypialni.

– To pustkowie. Przezorny zawsze ubezpieczony, jak to mawiają.

Usiadł na łóżku i patrzył na mnie . Czekał aż i ja usiądę, ale zwlekałam.

– Nie zabiję cię, nic ci przy mnie nie grozi. Bez obaw.

– A to pudełko, te zdjęcia, ksero akt, czy cokolwiek tam jest.

– Akt zgonu mojej byłej dziewczyny – wyjaśnił.

– Zaczyna się robić ciekawie. Twoja była zmarła?

– Mówiłem ci, wypadła z okna.

– Mówiłeś, że to było samobójstwo, a w okolicy je wypadnięcia zdarzyły się inne wypadnięcia i wszystkie te kobiety znałeś, jak to wyjaśnisz?

– Nie wyjaśnię, bo nie wiem, sam nad tym pracuje.

– Pracujesz nad? Co ty policjantem jesteś?

– Nie, ale chcę wiedzieć kto ją zabił.

– Dlaczego?

– Bo jestem jej to winny, bo jest szansa, że to nie było samobójstwo, a więc jest szans, że to nie przeze mnie.

– Dlaczego miałaby popełniać samobójstwo przez ciebie? – zapytałam. Mój głos miał być pewny, ale wydał się przerażony, naprawdę byłam przerażona.

Aleks milczał, przysiadłam więc obok niego. Starałam się to zrobić najciszej jak to tylko możliwe, bez gwałtownych ruchów.

– Powiedz mi – szepnęłam.

– Znielubisz mnie – uprzedził.

– Aleks nie mogę cię znielubić za coś co mnie nie dotyczy. Poza tym to było dawno, chce po prostu wiedzieć. Nie lubię takich rewelacji, ale wolę je usłyszeć od ciebie.

– Gówno prawda – oburzył się i wstał. – Gdybyś naprawdę chciała wyjaśnienia usłyszeć ode mnie, to byś zapytała mnie, a nie kryła się z Patrykiem po balkonach i sypialniach.

– Uściślając, jednej sypialni – powiedziałam, a potem dopiero napotkałam na jego pełen pretensji wzrok. – Dobrze, przepraszam, powinnam zapytać ciebie, ale sama nie wiedziałam co o tym myśleć. Zrozum też mnie, proszę.

– Nie rozumiem, a gdybym był przestępcą, to co wtedy?

– Pytasz czysto teoretycznie? – Uśmiechnęłam się do niego.

– Tak, ale odpowiedz szczerze. Jakbyś się czuła gdybyś mnie posłała za kratki właśnie takimi zapytaniami w stronę Patryka zamiast moimi.

– Gdybym wiedziała z kim sypiam, kim jest mój przyszły mąż, że przestępcą i sam by mi o tym powiedział to bym go nie wydała. Wierzyłabym, że robił to bo musiał, albo dla nas. Byłabym lojalna Aleks.

–Gdybyś wiedziała z kim sypiasz? – zapytał wykrzywiając twarz. – Przecież ty ze mną nie sypiasz do cholery!

– Nie krzycz  na mnie.

– Bo co polecisz na skargę na dół, do pana policjanta?

– Nie! Odwracasz kota ogonem, zrzucasz winę na mnie za skargę, bo…

– Bo się skarżyłaś.

– Tylko pytałam – powiedziałam wstając. – Ciebie to już o nic nie można zapytać!

Skierowałam swoje kroki w stronę drzwi. Miałam opuścić tą sypialnie, a tym samy to jednoosobowe koło wzajemnej adoracji.

– Zatrzymaj się. Stój powiedziałem!

Nie reagowałam.

– Chcesz znać prawdę, czy nie? – zapytał.

Takiej okazji nie mogłam przepuścić. Usiadłam na łóżku i wyczekałam. Aleks przykucnął przy mnie, a w połowie opowieści już klękał i szkliły mu się oczy.

– Kazałem jej usunąć. Nie byłem gotowy do roli ojca. Nie mieliśmy pieniędzy, zamiast domu ruderę, a ja…

– Sypiałeś też z jej siostrą – powiedziałam na głos wniosek.

– Tak, sypiałem, ale jej kazałem usunąć, właściwie zmusiłem ją do skrobanki, to dziecko zniszczyłoby nam życie, szanse na lepszą przyszłość dla mnie i dla niej.

– Rozumiem, nie popieram, aczkolwiek rozumiem.

– Chcieliśmy oboje skończyć studia, mieć dobrą pracę…

– Realizować się zawodowo i coś osiągnąć. Tobie się to udało, ona wypadła z okna. Jak to się stało? – zapytałam bez cienia litości w głosie.

– Spaliśmy na siódmym piętrze, w apartamencie.

– Nie byliście czasami biedni?

– To apartament Darka wujostwa, byli wtedy w górach, a my…

– Balowaliście na cudzym mieszkaniu?

– Właśnie.

– Co było dalej?

– Ja dużo wypiłem, ona poszła spać, potem zasnąłem, a potem już policja. Zostawiła list. Dali mi go przeczytać na przesłuchaniu.

– Co napisała?

– Będziesz tego żałował, nie zapomnę ci tego nawet po śmierci. – Aleks ledwie powstrzymywał łzy, w końcu nie dał rady.

Patrzyłam na upodlenie… nie to niewłaściwie słowo, ale byłam świadkiem chwili słabości u silnego, twardego faceta i nie wiedziałam jak się zachować. Czy pozwolić mu klęczeć przede mną i płakać? Czy powiedzieć by się otrząsnął i wziął w garść bo życie idzie dalej? Naprawdę nie wiedziałam jak się zachować. Ponoć kobiety mają instynkt, coś co pozwala ukoić płaczących, czy jakoś tak. Mnie tego całkowicie brakowało. Nie potrafiłam.

– Olek – powiedziałam. Miałam lekką chrypę, sama nie wiem czym spowodowaną.

Położyłam swoje dłonie na jego ramionach. Potarłam nimi delikatnie o materiał jego koszulki.

– Cokolwiek zrobiłeś, to przeszłość. Żałuje tylko, że nie powiedziałeś mi wcześniej, ale… Posłuchaj no mnie, spójrz na mnie. – Chwyciłam jego twarz w swoje dłonie.

– Daj spokój – chciał odwrócić twarz.

– Nie daj spokój! – krzyknęłam. – Będziesz moim mężem, a to jednak do czegoś zobowiązuje.

Zniżyłam się do jego poziomu, uklęknęłam przy nim i po prostu przytuliłam.

– To było, to już za tobą, nie możesz się obwiniać do końca życia. Rozumiesz? – wyszeptałam mu do ucha.

Potem odchyliłam go delikatnie od siebie spojrzałam s jego załzawione oczy. Nie ryczał, ale walczył ze łzami, tylko kilka z nich toczyło się po jego lewym policzku. Wytarłam je kciukiem i zabrakło mi słów. Nigdy nie sądziłam, że Olka stać na łzy żalu, już prędzej na łzy złości i bezsilności, ale nie takie.

– Kocham cię, rozumiesz? Cokolwiek miało miejsce w przeszłości nie zmieni nic między nami. To ma znaczenie, ale nic nie zmieni, rozumiesz? – zapytałam.

Przygryzł obie wargi zębami, pokiwał głową na tak i po prostu mnie przytulił. Dopadł do mnie, jakbym była jego tratwą ratunkową, ostatnią w dodatku. Cóż być może prawdą jest powiedzenie, że tonący brzytwy się chwyta.

Ps. Na tej części kończy się seria "Poplątanie międzyludzkie", czyli ta parapetówka. Mamy nadzieję, że się wam podobało, a teraz przyśpieszymy nieco by nadgonić czas i może Amanda i Aleks przeżyją święta w chwili gdy i nasze święta nadejdą :)