Część 147 - Opona

Amanda (Magdalena)

Czuliśmy się z Aleksem zobowiązani przyjść na pogrzeb. Kamil był naszym przyjacielem. Dla mnie był jak brat. Nie wyobrażałam sobie nie być przy nim w takim momencie. Kochałam go, tego byłam pewna. Kamil był jedynym dorosłym mężczyzną, którego obdarzyłam bezinteresowną miłością. Aleks, miałam nadzieje, że w przyszłości będzie drugi, póki co miłość do niego jednak była interesowna, choć nie o pieniądze tu chodziło. Kasa to rzecz nabyta. Raz jest, innym razem jej nie ma. Z Olkiem łączyła mnie zupełnie inna interesowność, choć z zupełnie czystym sumieniem mogłam się przyznać do tego, że jestem materialistką, ale która z nas nią nie jest? Kto z nas chce żyć na diecie i wychowywać dziecko w zasyfiałej ruderze? Odważam się stwierdzić, że nikt. Moje rozmyślania przerwał dźwięk dzwonka, który sama wcisnęłam.

– Cześć brat – powiedziałam do mężczyzny o blond włosach.

– Cześć przyrodnia, co cię sprowadza? – zapytał.

– Ciepły posiłek dla ciebie i siostry twej – moja nieskładna wypowiedz wywołała uśmiech na jego twarzy, co prawda niewielki, ale lepiej taki niż żaden.

– Nie było trzeba – rzekł. Kamil zawsze tak robił, podobnie jak ja nie lubił pomocy, litości i wszystkiego, co z tym związane. Z tego też powodu odwiedziłam go dopiero tydzień po pogrzebie.

– Babką domowej roboty chyba nie pogardzisz? – zapytałam smutno, unosząc lekko jedną z siatek ku górze.

– No dobra, właź. – Wreszcie wpuścił mnie do tego swojego królestwa antyków.

– Cześć, jestem Amanda – powiedziałam do Ani. Wiedziałam, że tak ma na imię z wcześniejszych rozmów telefonicznych z Kamilem. Dziewczyna miała słuchawki na uszach i odmachnęła tylko dłonią.

– Zamierzacie tu mieszkać czy zabierzesz ją w końcu do swoich synów? – zapytałam po chwili rozglądania się po tej graciarni.

– Są u teściowej. Byłem już na odczytaniu testamentu. Dom, firma i ona – tu wskazał palcem na siostrę – należą do mnie – dodał.

– Nie wyglądasz na dumnego z tego powodu. Siedź, ja podgrzeję – ostatnie zdanie dodałam pośpiesznie.

Kamil nie wydawał się smutny ani przygnębiony, ale wiedziałam, że w duszy jest. Koszula w kolorze wiśni wyglądała jakby była z rok nieprasowana i nieprana, ale cóż, może właśnie pracował i ją ubrudził. Do białych spodenek również mogłam się doczepić i sama przed sobą go usprawiedliwić, ale nieogolonego Kamila nie było w stanie usprawiedliwić nic. Już na pogrzebie był zarośnięty, a teraz to już w ogóle…

– Może byś się przez ten czas ogolił? – zapytałam.

– Może byś się tak nie wtrącała? – odciął się, kiedy ja wkładałam garnek z zupą na palnik, a mrożone frytki do piekarnika.

– Gdzie masz patelnię, przydałoby się to podsmażyć tak trochę.

– Jest taka w szafce, bez rączki. Może ja to zrobię, bo się poparzysz i Olek mi tego nigdy nie daruje – powiedział, ale nawet nie ruszył tyłka z miejsca, nawet nie raczył zmienić pozycji.

– Nie w takich warunkach już gotowałam, bywały gorsze. Maszynkę, widzę, masz elektryczną na zapleczu, rusz więc tyłek zanim cię w niego kopnę! – warknęła.

– Już idę, pani sierżant. Powinnaś pomyśleć o patrykowatym zawodzie, pasowałby ci.

– Nie sądzę, mam uczulenie na niebieski mundur.

– To jak ja! – krzyknęła radośnie Ania.

– A co? Miałaś już z nimi do czynienia? – zapytałam.

– Pewnie, spisali mnie cztery razy w ciągu tego roku – odpowiedziała i weszła do nas na zaplecze.

– Uważaj, bo dopiero pół roku minęło. Jak dalej będziesz szła takim tempem, to do końca tego roku z dyszkę uzbierasz.

– Ani mi się waż – wtrącił się Kamil, jeżdżący tym elektrycznym czymś po brodzie. – Nie patrz tak, zawsze wolałem żyletki, ale tutaj byłaby lipa, bo lusterka takie jakieś brudne są.

– To je umyj – powiedziała rezolutnie Anna.

– Nie, siostra, tak wyglądają, na starsze niż są.

– Po prostu się przyznaj, że ci się nie chce.

– A tobie, mała, by się chciało? – zapytał siostrę.

– Pewnie, że nie, ale ja przynajmniej bym wykorzystała swoją odwagę cywilną i się do tego przyznała.

– Odważni są ci, co nie mają sprytu.

– Ty o sprycie to akurat sporo wiesz, stoi na zapleczu w plastikowej, przezroczystej butelce po coca–coli, z jakiej mety ten wynalazek sprowadziłeś? – zapytała Ania brata.

– Przestańcie! – krzyknęłam.

– Nie wiedziałem, że blond królewny aż tak się denerwują – powiedział Kamiś, patrząc mi głęboko w oczy.

– Jestem już brunetką, a wy jesteście tacy sami – stwierdziłam.

– Jestem aż tak brzydka? – zapytała Ania i wskazała na Kamila palcem.

– Nie o wygląd mi chodziło, ale akurat chyba nie jest taki najbrzydszy, tylko by musiał o siebie zadbać – odpowiedziałam.

– Mówicie o mnie w trzeciej osobie, a stoję metr od was – zauważył Kamil.

– Obróć się – rzekłam prosząco.

– Tyłek ma całkiem, całkiem, ale ten brzuch, masz pewnie oponę na oponie już. Poćwicz trochę. Bary fajne, takie duże, męskie, te ramiona też takie. Jednak ja nie gustuję w blondynach – dokonałam całej oceny.

– Wolisz rudych? – zapytał Kamil.

– Szczerze, zawsze, braciszku, wolałam opalonych brunetów, takich latynosów wręcz.

– To się Oluś nie wpisał w twoje upodobania.

– Wygląd nie jest najważniejszy, ale zbudowany jest lepiej od ciebie.

– Ma większe ramiona – rzekł smutno Kamil

– I płaski brzuch.

– Co ty się, siostra, tak tego brzucha ujebałaś?

– Gdybym chciała sypiać z oponą, to bym sobie wzięła zapasowe koło z samochodu. Może dlatego doczepiłam się tak do brzucha. Zadbaj o siebie.

– Pyskata jak zawsze.

– Czemu mówicie sobie siostra i brat? – zapytała Ania.

– To taka niepisana umowa między nami – wyjaśniłam.

– Jesteśmy rodzeństwem z wyboru, a nie genetycznie. Kiedyś tak ją siostrą nazwałem i tak zostało – wyjaśnił Kamil.

– Gotowe! – krzyknęłam. – Gdzie macie talerze? – zapytałam.

– Tutaj – wskazał na najwyżej zawieszoną szafkę.

– Hm, hm – odchrząknęłam.

– Zapomniałem, że ty taki kurdupel, sorry – powiedział i sięgnął po trzy talerze płytkie i trzy głębokie. – Sztućce mam tylko plastikowe, mogą być, prawda?

– Pewnie, że tak – odpowiedziałam.

– Gdzie siadamy? – zapytała Ania.

– Przy tym dużym stole, na dwadzieścia kilka osób – odpowiedział.

– Przy tym antycznym? – zapytałam.

– Tak.

– Ja cię, spełniają się moje marzenia. Gdybyśmy jedli na srebrnej czy złotej zastawie, to bym się poczuła jak w innej epoce.

– W innej epoce by cię ukamienowali – stwierdził, pomagając mi stawiać dania na stole. Spojrzałam na niego pytająco. – Z brzuchem, bez ślubu, kiedyś to było niedopuszczalne, moja droga – odpowiedział.