Część 208 - Matka i córka

Amanda (Magdalena)

Patrzyłam na moją matkę jak na obcego człowieka. Nie zawsze tak było, ale teraz już nie dało się tego zmienić, za późno by zawracać. Byłam gościem w jej domu, więc nie chciałam się wykłócać i wypominać przeszłość. Miałam dość teraźniejszości, bałam się przyszłości, o przeszłości wolałam nawet nie myśleć, nie było na nią miejsca.

– Amanda, jesteś moim dzieckiem interesuje mnie czy jesteś szczęśliwa. – Gorzej naprawdę zacząć nie mogła.

– Bywam szczęśliwa jak każdy z nas. Nie chodzę z uśmiechem całe doby, przez cały rok, bo nikt nie ma monopolu na szczęście.

– To się zgadza, a szczęśliwa w małżeństwie jesteś?

– Raczej tak – odrzekłam i wyjąłem Kamila z gondoli, wstałam z miejsca by z nim pochodzić, lubił to.

– Jest śliczny – rzekła moja matka i jakoś się tak nad nim rozczulała. O wiele bardziej niż niegdyś nad swoimi dziećmi. Może dlatego, że tym razem była trzeźwa. – Mogę go wziąć na ręce? – zapytała.

– Proszę – odrzekłam i przekazałam jej mojego syna. Ostatecznie była jego babcią i temu nie mogłam zaprzeczać, poza tym byłam pewna, że nie zrobi mu żadnej krzywdy.

– Jak ci się to stało?

– Co, dzieci? Pytasz o to jak mi się przytrafiły? Pewnie jak tobie, uprawiałam seks bez zabezpieczenia – zakpiłam.

– Pytam o twoją twarz, o ślady pobicia.

– Ślisko było, przymrozki chwyciły, wywaliłam się.

– Na oko? – Wiedziałam, że niedowierza, ja też bym w taką bajkę nie uwierzyła, ale ostatecznie to nie była jej sprawa.

– Tak, właśnie tak.

– Sama w to nie wierzysz. Nigdy go nie lubiłam.

– Zrobię sobie herbaty – oznajmiłam i wyminęłam ją by dojść do kuchni.

– Uciekasz od rozmowy.

– Nie muszę ci się zwierzać z mojego życia małżeńskiego. Nie ma takiego obowiązku – opowiedziałam i powróciłam do standardowych czynności. Nalewania wody do czajnika i podpalaniu gazu.

Powrót Aleksa był wybawieniem, nie chciałam być z nią sama, denerwowała mnie jej obecność i cała ona, jak zawsze. Dziwiłam się, że przygotowała nam kolacje, pościeliła na łóżku i jeszcze bardziej to, że zaproponowała, że zajmie się chłopcami, a my byśmy odpoczęli. Olek oczywiście nie miał żadnych oporów by skorzystać z jej propozycji, to ja miałam opory by kłaść się z nim do jednego łóżka. W końcu jednak nastała noc, a to było nieuniknione.

– Pamiętasz jak kiedyś w święta zajmowaliśmy się twoimi braćmi? – zapytał obejmując mnie od tyłu, jego dotyk był jak magnes. Czasami mnie odpychał, a czasami przyciągał.

– Pamiętam, do czego zmierzasz? – Odwróciłam się w jego stronę, teraz leżeliśmy twarzami do siebie, niemal dotykaliśmy się nosami.

– Pragnę cię.

– Olek, skończ.

– Zamknij oczy, daj sobie spróbować.

– Jesteśmy w domu mojej matki.

– Kiedyś ci to nie przeszkadzało – wypomniał mi.

– Bo wtedy nie było jej za ścianą.

– Byli za to twoi bracia. Amanda, ja nie jestem jak Hubert, wiesz?

– Dobrze, wiesz co? Mam dość kłamstw, dość gierek. – Usiadłam na łóżku i patrzyłam na niego, czekałam aż coś powie, ale milczał.

– To ty kazałeś Hubertowi mnie zgwałcić, ale nie zrobił tego. Ten uraz, to nie uraz do seksu, to uraz do ciebie, bo wymagasz szczerości, a sam nie jesteś ze mną szczery, Olek. – Poczułam łzy na moich policzkach, wstałam i stanęłam przy oknie. Patrzyłam w dal, wszystko byleby na niego.

– Ale, jak… od kiedy…

– Wiem, od początku, od momentu jak zacząłeś go szantażować. Nie sypiałam z nim, udawałam. Znaczy najpierw było was dwóch, potem wybrałam ciebie, ale on powiedział o groźbie. Czekałam więc by sprawdzić jak daleko się posuniesz.

– Wyszłaś za mnie, wiedząc, że…

– W życiu są niezmierzone dwie rzeczy. Wszechświat i ludzka głupota, a głupota napędzana miłością jest nielogiczna, nierozsądna, niepotrzebna, ale nie da się przestać kochać, mimo wszystko. Z tego powodu ty mnie nie zostawiłeś gdy cię zdradziłam. Z tego powodu też ja nie mogłam odejść. Choć jesteś draniem, nie potrafiłam. 

– Czyli… czekaj, skoro Hubert… Chłopcy?

– Tak, Kamil i Patryk to twoi synowie. – Tego akurat pewna nie byłam, ale co mi szkodziło zaryzykować. Olek i tak nie zrobiłby testów DNA, on był im przeciwny, teraz tym bardziej nie miałby powodów.

– I tyle czasu to ukrywałaś!? – zagrzmiał.

– Odezwało się uosobienie szczerości.

– To nie…

– To właśnie kurwa to samo!

Nadeszło pukanie, następnie moja matka wmaszerowała do pokoju. Patrzyłam na nią jakby się z choinki urwała. Stała z tacą, a na nim miała ciasto i herbatę.

– Pomyślałam, że skoro nie śpicie, bo was słychać, to może…

– Nie udawaj, nie o jedzenie ci chodzi. Chciałaś zobaczyć o co się kłócimy. – Podeszłam do niej, przejęłam tę tace, położyłam ją na komodzie. – Wyjdź, zostaw nas samych.

– Jak…

– Dziękuje za ciasto i herbatę – powiedział Olek do mojej matki i rzucił w jej stronę tak przesłodzonym uśmiechem, że aż mi się rzygać chciało na ten widok.