Część 176 - Sama się nakręcasz

Amanda (Magdalena)

Leżałam na szpitalnym łóżku i nudziłam się niemiłosiernie. Bolało mnie niemal wszystko, a skurcze nóg były nie do wytrzymania. Postanowiłam odgonić od siebie myśl o bólu kierując się starą zasadą – zamknij oczy, złap ból, włóż w pudełko od zapałek i zamknij w szafie no i zajmij się czymś innym by nie powrócił. Okazało się, że z moją wyobraźnią jest znacznie gorzej niż za czasów dziecięcych. Wzięłam więc tableta i zaczęłam przeglądać pierw zabawki dla niemowląt, potem śpioszki, później biżuterie, a potem było coraz gorzej. Zaczęłam czytać o porodach, cesarkach, komplikacjach kiedy matka ma krew minusową, a ojciec na plusie. Powróciło wspomnienie Huberta i pytanie czy on też miał ten plus w krwi. Niemal wszędzie rzucało mi się w oczy, że bliźniacy to zawsze komplikacje…

– Hej kochanie – Aleks stanął przede mną w białym fartuchu lekarskim.

– Cześć, co cię sprowadza na ten oddział? – zapytałam i starałam się podnieść nieco wyżej.

– Domyśl się, pewnie, że ty. Co u ciebie? – zapytał podkładając mi poduszkę tak bym mogła wygodniej usiąść.

– Wyglądam jak słoń, cały czas mnie coś skurcza i boli… – zaczęłam całą litanie wywodów na temat mojego stanu zdrowia.

– To całkiem normalne w ciąży – wyznał siadając na taborecie przy łóżku. – Pokój ci się podoba? – dopytywał.

– Tak bo mam darmowy telewizor i nie musze wrzucać monet, nikt mi nie chrapie, no ale się niemiłosiernie nudzę. Domi miała ze mną leżeć, to ten jej się pośpieszył.

– Wracam od niego, z pediatrii. Przyjechali z nim na szczepienie. Jak na wcześniaka to bardzo dobrze się rozwija. Domi chciała do ciebie wejść, ale mały jest strasznie marudny dzisiaj i poszli do domku. Odwiedzi cię jutro, bo Tyler z nim zostanie.

– Ja też chcę już do domku.

– Jutro będziesz miała cesarkę, będzie dobrze. Potem trzy doby i do domku was zabieram.

– Aleks, a jeśli ja umrę? – zapytałam.

­– Co ty w ogóle pleciesz? Skąd ci to przyszło do głowy, nie gadaj głupstw.

– Ale wypadki chodzą po ludziach, ja tu właśnie czytałam i oglądałam takie materiały – zaczęłam się sama nakręcać i pokazałam mu mojego tableta.

– Amanda, nie denerwuj się i nie martw na zapas. Będzie dobrze, będziesz miała najlepszą opiekę, nic się nie stanie. Przestań się nakręcać dobrze?

– Dobrze, ale jeszcze trochę poczytam – wyznałam.

– Oj, nie ma mowy. Konfiskuje to – stwierdził i zabrał moje małe okienko na świat w swoją obszerną kieszeń.

– Oddawaj bo mnie denerwujesz! – krzyknęłam.

– Kochanie, co z tobą jest nie tak? Kiedy wylatywaliśmy samolotem to dzień wcześniej oglądałaś filmy katastroficzne o wypadkach samolotowych. Kiedy wypływaliśmy w rejs statkiem to obejrzałaś wcześniej Titanica i to obydwie części. Tylko o balonie nie znalazłaś filmu, a lecieliśmy.

– Nie porównuj porodu do tego wszystkiego.

– I w tym i w tamtych przypadkach się nakręcasz, a to naprawdę nie potrzebne. Szkodzi i tobie i dzieciom. Zaufaj mi proszę.

– Ufam i co dalej? Oddasz mi moje…

– Nie mała, ty to wypoczywaj. Ja idę do bufetu i za moment do ciebie wrócę by ci dotrzymać towarzystwa choć pół godzinki.

– Chce ciacho – powiedziałam nagle kiedy już wstał.

– Jakie? – dopytywał Olek.

– Takie z kremem, pianką, polewą i najlepiej toffi.

– Dobrze postaram się coś znaleźć. Uprzedzam, że będę cię potem gnał do zrzucania tego.

– Pozrzucasz ze mną – zadecydowałam, a Olek spojrzał na mnie pytająco. – Kaloryferek ci zaniknął kochanie, nie chcę byś miał bojler jak Kamiś – dodałam.

– Paskuda jesteś.

– Za to mnie kochasz – uśmiechnęłam się do niego ciepło.

– Nie tylko za to, za to akurat najmniej.

– Idź już po to ciacho lepiej – zarządziłam i rzuciłam w niego poduszką. Złapał ją w mgnieniu oka i odrzucił w moją stronę, ale nie po to by mnie nią uderzyć, ale by mi ją podać. Nie spodziewałam się, że mój przyszły mąż ma aż tak dobry refleks.

– Aleks przynieść też kartkę i długopis.

– Lekcje chcesz odrabiać? – dopytywał.

– Nie. Tylko się nie złość, ale na wszelki wypadek…

– Co na wszelki wypadek, mała? – zapytał podchodząc do mnie i siadając na brzegu mojego łóżka.

– Jakby mi się jednak coś stało, Aleks, ale mi nie przerywaj. Jakby mi się coś stało, to ufam tobie, wiem, że z tobą będą mieli, czy też miały dobrą opiekę. Nie jesteśmy jeszcze małżeństwem, oni mogą nie być twoi, a ja nie chce by się gdzieś tułały. Napisze, że moją ostatnią wolą w razie śmierci, czy śpiączki jest to by moje dzieci trafiły pod twoją opiekę. Rozumiesz?

– Rozumiem. Przyniosę ci i ciacho i jakiś zeszyt, oraz długopis. Dziękuje, że mi ich powierzasz.

– Jesteś ich ojcem.

– Będę ich ojcem, cokolwiek by się nie wydarzyło – powiedział pewnie i wstał. Opuścił mój pokój, by po kilkunastu minutach powrócić z ciastkiem, kilkoma kartkami, oraz czarnym pisakiem.