Część 159 - Barwy doświadczeń

Narracja (Samuel)

Wielki dom nie był pokryty kolorowym tynkiem, cały był w klinkierze ładnego brązowomiodowego koloru. To pani domu wybrała ten odcień, podobnie jak kolor dachówek, grysu na tarasie, nawet wzór ogrodzenia wybierała sama. Ciepłe, domowe wnętrze również było jej dziełem. Pan domu ograniczył się do wypłacania pieniędzy z konta i łożeniu ich na jej zachcianki, ale tak właściwie to pragnął tego samego. Pragną domu, którego nie miał od bardzo dawna. Wspominał jak przez mgłę czasy gdy dzielił maleńki pokoik z trójką kolegów, było to w domu dziecka. Nie żałował czasów tam spędzonych, choć nieraz pragnął żyć inaczej. Dzięki temu co go spotkało miał prawdziwych przyjaciół. Wskazówka zegarka przypominającego rozłożystą, czarną różę wskazała szóstą. Olek nie spał już od dawna i patrzył na tę czerwoną ścianę, na której umiejscowiony był owy zegar. Widział dokładnie kiedy minęło pół godziny i przygotował się na dźwięk budzika z telefonu komórkowego.

– Czy to już rano? – zapytała piękna kobieta leżąca u jego boku.

– Tak śpiochu – odpowiedział całując ją w czoło.

– Właśnie miałam powiedzieć, że jeszcze pięć minut – wybełkotała niewyraźnie bo przygotowana na odsłonięcie ciężkich, czarno-srebrnych zasłon już schowała twarz w poduszkę.

– Wezmę prysznic i wrócę do ciebie za pięć minut – zapewnił ją.

Rozsunął wielkie lustro, a właściwie to drzwi z lustrem i wszedł do sypialnianej łazienki. Rzucił jeszcze okiem wstecz i zobaczył swoją przyszłą żonę. Dziewczyna była młoda, okryta po łukosie satyną. Podziwiał krągłość jednego z jej pośladków, tego odkrytego. Delikatne gładkie plecy, szczupłe, ale nie chude uda, łydki, oraz zadbane stopy. Zaśmiał się na kolor jej paznokci kiedy odwracała się na bok. Była to paleta barw zieleni. Od zgniłej i ciemnej, po jaskrawą limonkę czy seledyn na małym palcu. Sam nie miał pewności co do nazwy tego koloru.

Zasunął za sobą drzwi i odgrodził się jakby murem od ukochanej. Teraz widział jasne płytki, takie kremowo-kawowe. Było też trochę złota na niektórych, taki element tworzący drzewo na wolnej ścianie. Spojrzał na obraz z Aniołami, zawsze zapominał nazwisko malarza, dzięki któremu mogła powstać ta kopia. Wanna miała złote kurki do odkręcania wody i złoty kran, była w stylu tych z filmów, tych takich starych, ale jednak większa niż ta na filmach. Spokojnie mogła pomieścić dwie dorosłe osoby, była długa i szeroka, stała na samym środku, naprzeciw okna. Obok wanny była kolumna z marmuru, na niej klękał na jednym kolanie anioł w tym samym kolorze, ale jego skrzydła i łuk ze strzałą w jego dłoniach były z mosiądzu.

– Cześć Erosie – powiedział Aleks do Amorka i położył obok jego kolana telefon komórkowy.

Zdjął zielone spodnie od piżamy, pozostawił je na ziemi. Uniósł stopę by wejść pod prysznic umiejscowiony w rogu, prysznic wydawał się żywcem wyrwany z tego samego filmu co wanna, albo przynajmniej z podobnego. Materialnie mężczyzna miał wiele, ale nie czuł się z tego powodu lepszy od innych, nie czuł się nawet bogatszy, bo pieniądze to tylko i wyłącznie materia. Dla niego ważne było doświadczenie życiowe, a doświadczył w życiu wiele.

– Jesteś sierotą, nie masz rodziców! – to tylko przykład kilku wyzwisk jakie zdarzyło się mu słyszeć.

– Nie masz starszego brata ani ojca, nikt nie będzie cię bronił – to tylko kolejny przykład na to, że był sam. Nauczył się więc bronić samodzielnie.

Teraz stojąc w luksusowym wnętrzu, z pełnym wyposarzeniem poczuł pierwsze krople spadające na jego ciało. Usłyszał jak te krople odbijają się od brodzika, poczuł parę jaka wypełnia kabinę i powrócił do wspomnień.

Boisko szkolne jakich wiele. Ogrodzone starym ogrodzeniem w niebieskim kolorze, schodziła ta farba, a brama pokrywała się rdzą. To tutaj mały rudy chłopczyk o intensywnie zielonych oczach wyładowywał złość na świat, na boga, na los. Nie znał winnych, nie chciał nawet myśleć, że ktoś jest winny. Po prostu prościej było darzyć nienawiścią nieznaną siłę, coś wyimaginowanego, coś co jest tylko kwestią wiary, a nie materią złożoną z kości, ciała, krwi i rozumu.

– Teraz ty kopiesz! – krzyknął do niego jeden z kolegów, z którymi dzielił pokój.

Ten był blondynkiem, wyglądał jak aniołek, miał nawet loczki. Jego imię dla mężczyzny z pod prysznica rozmyło się w pamięci jak ta para w powietrzu, która go otaczała. Jakub? Jacek? Julian? Na pewno na J, ale jak? Skąd wiedział, że na J zapyta wielu. Odpowiedź jest banalniejsza niż sądzą. Olek do dziś trzymał w garażu deskę z wyrytymi rysunkami i inicjałami swoich starych, ale tak małych wtedy przyjaciół. Chłopiec na J tylko z wyglądu przypominał aniołka, wtedy na tym boisku ustawiał jeden z paneli, opierał go o niewysoki murek. Rudy chłopczyk wymierzał mocny cios nogą, a panel przełamywał się na pół z charakterystycznym trzaskiem. Dzieci rosły, młodych wojowników przybywało. Panele zaczęli wymieniać na deski, dechy, a nawet cegły czy kamienie.  Dużymi kamieniami, albo kostką brukową rzucali o ten niewielki murek, a one pękały, odłamywały się poszczególne kawałki. Niejeden raz oberwali takim odłamkiem, ale jakoś nie martwili się bólem, siniakami, otarciami. Co dzień budziło ich pukanie do pokoju, pukał jeden z wychowawców. Co rano jedli śniadanie przy tym samym stole i właściwie często to samo. Szli do szkoły odprowadzani przez starszych kolegów, którzy całą drogę się z nich wyśmiewali, podkładali nogi i popychali. Znosili upokorzenia siedząc w tej samej ławce. Mieli przejebane, ale i tak najgorzej mieli ci, którzy byli nowi. Pojawiło się pewnego dnia takich dwóch nowych. Jeden nieco większy, drugi nieco niższy, ale byli do siebie podobni.

– Może bracia? – powiedział pytająco do rudego chłopca ten na J.

– Może.

– Ciekawe jak mają na imiona – zastanawiał się blondasek o ciemnych jak kamienie onyksu oczach.

Kilka dni później przekonali się, że jeden z chłopców to Kryspin. Malec wtedy miał nie więcej niż osiem lat i trafił do szpitala na ostre zapalenie płuc. Poinformowała o tym dzieci dyrektorka domu dziecka. Później wyszło na jaw, że znęcali się nad nim ci starsi, ci którzy już wychodzili z podstawówki, albo byli w ostatnich klasach. Co noc wybudzali malucha i wkładali pod prysznic, puszczali lodowatą wodę i kazali mu stać na baczność dopóki nie pozwolą mu wyjść.

Mężczyzna wycierając się teraz ręcznikiem przypomniał sobie momenty kiedy sam ociekał lodowatą wodą, a z oczu płynęły mu łzy. Widział wtedy śmiech tych starszych i zaciskał piąstki do krwi zarzekając się w myślach, że kiedyś się zemści. Dziś kiedy miałby ten komfort zemsty, nie pamiętał nawet ich nazwisk. Wspominał jak wtedy się wyłączał, jak starał się nie myśleć o niczym – to pomagało przetrwać te złe chwilę, chwilę bólu, zimna, upokorzenia.

Powrócił jednak wspomnieniami do Kryspina i jego brata – Fabiana. Ten miał wtedy już dziesięć lat. Fabian był inny niż brat i inny niż Olek, nie kręciła go przemoc, ani prezentowanie swojej siły przed innymi, dużo czytał, rysował, lepił z masy solnej, albo plasteliny. Tego chłopca odznaczała jednak wielka odwaga. Nigdy się nie ugiął przed nikim. Nigdy z pokorą nie przyjął rozkazu starszych dzieciaków i nie spełniał ich żądań. Nie dał się poniżyć bez walki.

Oczami wspomnień Aleks widział jadalnie, nóż trzymany w dłoniach Fabiana. Nóż, którym ugodził jednego ze starszych chłopaków w udo. Wspominał wychowawcę z długą brodą, chyba Andrzej na niego mawiali. Ten wychowawca doskoczył do chłopca uderzając go z całej siły w twarz i wyrwał mu z dłoni ostre narzędzie kiedy ten już upadł na ziemie. To wtedy Olek postanowił przystać do Fabiana, stać się jego kumplem. Miał szczęście bo chłopak wtedy miał tylko brata, nie miał jeszcze przyjaciół więc chętnie uścisnął dłoń swojego nowego towarzysza i brata tej samej niedoli. Stało się to w chwili gdy pomógł mu podnieść się z tych zimnych płytek położonych w jadalni. Chłopcy wielokrotnie przysięgali sobie, że oni będą inni, że nie przesiąkną agresją i przemocą jak ich starsi koledzy, ale nie mogli przewidzieć przyszłości.

Pewnego dnia ten blondynek na literkę J opuścił szare i zimne mury domu dziecka. Miał szczęście, jego malutka siostrzyczka przyszła na świat i została oddana do adopcji zaraz w szpitalu. Trafiła na dobrych ludzi i oni zapragnęli połączyć ją z bratem. Postanowili zaadoptować i jego. Olek poczuł łzy na swoich policzkach, wspominał pożegnanie z przyjacielem, którego znał kilka lat. To Fabian go wtedy pocieszał, dzielił się czekoladą z paczki, grał z nim w chińczyka.

– Pięć minut już dawno minęło, a ty jeszcze bierzesz ten prysznic? – zapytała Amanda stając w drzwiach.

Za moment podbiegła do nagiego mężczyzny okrytego tylko ręcznikiem w pasie, stojącego na środku łazienki.

– Boże co się stało, czemu płaczesz? – zasypywała go pytaniami.

– Nie płaczę, wyjdź stąd – warknął na nią i nie pozwolił się jej objąć.

– Nie wyjdę, będziesz moim mężem, chcę wiedzieć co cię gryzie.

– Nie chcesz – odrzekł chłodno mijając ją.

Wkroczył do sypialni pewnym krokiem, stanął przed garderobą. Wszedł do jej wnętrza i zaciągnął na nagi, nieco wilgotny tors obcisłą koszulkę na krótki rękaw.

– Olek nie zachowuj się tak, proszę. Powiedz o co chodzi – nalegała kobieta stojąca za nim. Kobieta, której ciężko było odmówić czegokolwiek, zwłaszcza gdy była w samej bieliźnie.

– Sądzisz, że do tej popielatej koszulki co mam na sobie pasują spodenki, czy bardziej śliskie dresy? – starał się zmienić temat.

– Dresy, te srebrnawe, szarawe takie, trochę jaśniejsze są niż ta koszulka. Ona ma granatowy napis, a one granatowe paski, wyglądają więc jakby były z nią w komplecie, a do nich masz też bluzę. Weź ją lepiej bo dziś ma padać – odpowiedziała dokładnie i konkretnie.

Poczekała cierpliwe aż mężczyzna się ubierze. On był zadowolony, że temat umarł, został pominięty bez większych wysiłków z jego strony. Przy śniadaniu jednak temat powrócił, a on nie miał już siły uciekać od przeszłości.

Jedli w kuchni, przy malutkim stole z dwoma krzesłami. Amanda zaserwowała tosty z serem, szynką i pomidorem.

– Podać ci ketchup? – zapytała bo milczenie wydawało się, że jej ciąży. Miała smutne oczy, choć w ładnym błękitnym kolorze.

– Dzięki, ale nie jadam ketchupu, wolę majonez.

– Jest w lodówce, podam – zaproponowała.

Stawiając go na stół tuż przy dłoni mężczyzny powrócił do niej obraz jej przyszłego męża stojącego w łazience ze łzami w oczach i kilkoma kroplami na policzkach.

– Olek o czym myślałeś wtedy, dziś rano? – zapytała siadając.

– Dom dziecka do mnie powrócił.

– To aż takie złe wspomnienia? Brakowało ci rodziców? – dopytywała.

– Brak rodziców to najmniejszy problem, do tego można przywyknąć, ale są rzeczy do których nie da się przyzwyczaić choć bardzo się chce.

– Na przykład?

– Do mierzenia korytarzu zapałką bo ktoś starszy i silniejszy ma taki kaprys. Do sprzątania po kimś kiedy ten ktoś sam zrobił bałagan by patrzyć jak myjesz mu podłogę na kolanach. I do tysiąca innych rzeczy – odpowiedział mężczyzna, ale jego wzrok wbity był w ścianę tuż nad głową ukochanej. Nie patrzył jej podczas tej rozmowy w oczy, być może wstydził się słabości z dawnych lat, albo nie chciał widzieć współczucia w jej zasmuconych oczach.

– Tam jest aż tak źle? – dopytywała podczas kiedy on moczył tost w majonezie, który znajdował się na talerzu. Przemielił go na spokojnie, popił herbatą i odpowiedział szczerze.

– Jak postoisz kiedyś pół nocy z rękoma na karku to zobaczysz co dzieci stamtąd przeżywają co drugą-trzecią noc.

– To wychowawcy wymyślają takie kary?

– Nie, to starsi wychowankowie mają takie pomysły, ale wychowawcy nie są lepsi. Kiedy jest hałas to podchodzą, trzasną każdego w pysk i tyle. Za mało im płacą by kochali obce dzieci – odpowiedział.

– Wszyscy tacy są?

– Nie, zdarzają się też ci z powołania. To ci co czytają bajki maluchom, co lulają i przewijają niemowlaki, ale są też ci co mogą słuchać godzinami jak dziecko płacze w sąsiednim pokoju, jak jakiś dwunastolatek się nad nim znęca i nie ruszą dupy bo wolą pić kawkę i czytać gazetkę – użył zdrobnień, ale wypowiedział je przez zęby co idealnie odzwierciedlało jego złość. – Są też tacy co bronią tych młodszych, a potem sami za to obrywają bo niszczą niepotrzebnie hierarchię z góry ustanowioną. Są też dziewczyny co zajmu się tymi młodszymi przy zabawie w dom, albo tak z nudów – dokończył.

– Przykro mi, że…

– Nie, to mi może być przykro bo ja to przeżyłem. Tobie co najwyżej może być smutno bo sobie to wyobraziłaś. Kończmy temat, śpieszę się – powiedział wstawiając swój talerz i kubek do zmywarki.

– Dokąd tak wcześnie wychodzisz?

– Umówiłem się z Fabianem i Darkiem na kosza na boisku przy pływalni.

– Będziecie grać w trzech w kosza? – dopytywała ze zdziwieniem blondynka.

– Nie, Kamil, Patryk, Karol i Tyler też wpadną, a Fabian weźmie synka to będzie po czterech. Zjadłaś? – zapytał.

– Tak – odpowiedziała, i jej zastawa wylądowała w zmywarce, co było jego zasługą.

– Umiesz to włączyć? – zapytała po chwili.

– Pewnie – odpowiedział z ciepłym uśmiechem na ustach.

– Pytam bo nigdy nie widziałam byś ty to uruchamiał – stwierdziła.

Kobieta miała racje, mężczyzna zawsze ograniczał się do wkładania naczyń do zmywarki, ale nigdy nie wprawiał urządzenia w ruch. Teraz jednak chciał czymś zająć drżące dłonie, pragnął zapomnieć o poprzedniej rozmowie, otrząsnąć się z goryczy najgorszych wspomnień. Przyznał jednak sam przed sobą, że w jego sercu wyryte są też inne blizny, a w jego wspomnieniach kryją się te bardziej gorzkie niż wcześniej wspominane.

***

Gra w kosza przeciągnęła się do późnego popołudnia, to był jeden z tych dni, gdy wszyscy mieli wolne, gdy żaden z nich się nigdzie nie spieszył. Oczywiście w międzyczasie zgłodnieli, ale budka z zapiekankami stojąca w pobliżu była świetnym rozwiązaniem i zaradziła burczeniu w brzuchach, zaspokoiła głód.

Do Aleksa powróciły inne wspomnienia, czasy kiedy już wyszedł z domu dziecka, czasy młodości. Mieszkał w małej kawalerce, otrzymał ją gdy opuścił mury swojego poprzedniego „domu”, stało się to wraz z pełnoletnością. Wszystko z początku wydawało się cudowne, kumple, piwo, ale pieniądze szybko znikały, a było ich niewiele. Pojawiły się też nieopłacone rachunki, brak pracy, szkoła, którą niemal zawalił przez dorywcze roboty wykończeniowe. Pojawiły się dni gdy był głodny, a w lodówce nie było nic, albo było tylko jakieś smarowidło i chleb w szafce. Wspominał obiady, które jadł na miejskiej stołówce w otoczeniu pijaków i bezdomnych, oraz innych takich jak on. Wspominał te czasy kiedy oddałby wszystko co posiadał za smak takiej zapiekanki. Banalne nie? Ale często spotykane u ludzi, którzy z góry są skazani na gorszą pozycje, którzy z góry mają być przegrani. Pół roku po nim mury domu dziecka opuścił Fabian, ten szybko znalazł pracę, szybko dorobił się używanej mazdy. Oczywiście Fabian dopomógł przyjacielowi, którego traktował jak brata. Lojalność, braterstwo i przyjaźń były bowiem cechami, które rodzą się, wykształcają i kiełkują właśnie w takich miejscach jak to z którego pochodzili. To w tej nowej pracy Aleksander poczuł władzę, dotknął zła. Nielegalna agencja towarzyska nie była szczytem jego marzeń, udowodnił to zdając maturę i dostając się na studia. Pracował jednak tam nadal bo musiał zarabiać by te studia skończyć i to niemało zarabiać, studia medyczne jednak sporo kosztują. To w tej agencji ujrzał pierwszą śmierć na własne oczy, ten wzrok kiedy pojawia się w głowie umierającego światło. Ten wyraz pustych i martwych już oczu gdy światło gaśnie bo zostało przekroczone. Spojrzał na swojego przyjaciela, na Fabiana, który kilka tygodni po tej śmierci siedział za jakieś drobne machloje, albo za narkotyki – nie pamiętał dobrze za co. Po chwili spojrzał na Darka, na swojego drugiego z przyjaciół. Dariusz to zupełnie inna historia, uczęszczał z nim do tej samej klasy jeszcze w podstawówce, bywał klientem w agencji, ale potem tak się w to wkręcił, że szef go polubił i już tam został. Olek nigdy nie rozumiał sensu jaki ma ta praca dla jego przyjaciela. Miał przecież wszystko, był bogaty z domu, nie musiał więc wyszukiwać idealnej partnerki dla klienta, nie musiał znęcać się nad tymi kobietami, które dopuściły się kradzieży czy też odmowy jakieś zachcianki obcemu facetowi, który za nie zapłacił. Wtedy niespełna dwudziestoletni Darek był jednak do tego chętny.

Oczywiście praca w agencji miała też swoje dobre strony. Ostry seks po godzinach pracy, albo i w jej czasie. Seks bez uczuć, ale to tam nabył praktyki tego aspektu dorosłości. To dzięki tym kobietom odkrył swoje najbardziej czułe miejsca erogenne, dowiedział się też jak zadowolić je do tego stopnia by wykrzykiwały jego imię między spazmatycznymi wdechami, bo przechodziły orgazm, który zabierał im oddech i ograniczał dopływ powietrza.

Zakończyli grę w kosza utrzymując remis. Dwa pierwsze mecze wygrali ci ubrani na ciemno, kolejny ci ubrani na jaskrawo. Później jeden ci na ciemno, a dwa ostatnie ci jaskrawi. Olek odrzucił brązową, twardą i ciężką piłkę w stronę Damiana, który stał już przy samochodzie swojego ojca.

– Jesteś jakiś inny cały dzień – rzekł Fabian zadyszanym głosem i poklepał przyjaciela po ramieniu. Z Fabiego lał się pot ciurkiem, a jego popielata, zwykła podkoszulka na ramiączkach przykleiła się do ciała i miała plamę potu na plecach i klatce piersiowej.

– Wiem, nachodzą mnie wspomnienia częściej niż zwykle – odpowiedział Aleks odkręcając wodę smakową i wypijając całą, małą butelkę jednym duszkiem.

– Złe wspomnienia? – dopytywał przyjaciel z dzieciństwa.

– Mam przed oczami tę kobietę, którą zakatował twój brat z Darkiem.

– Tę co szef ją kazał zabić? – zapytał Fabian.

– Tak, tę. Masz jeszcze ten film?

– A co chcesz obejrzeć? Kręcą cię tak ostre klimaty? – zażartował Fabian, ale jego uśmiech nie był szczery, był to uśmiech smutku, a nawet złości. Jego oczy zbladły i walczyły z łzami.

– Nie, ale…

– Ale co?

– Darek powinien to zobaczyć. Powinien mieć wyrzuty sumienia – wysyczał przez zęby Olek.

– I ma, wiem o tym, że ma. Byliśmy dzieciakami, robiliśmy co nam kazano. To były czasy, gdy zdecydowalibyśmy się na trzy miesiące życia w luksusie nawet jeśli to groziłoby naszą śmiercią po tych trzech miesiącach.

– Dlatego my to robiliśmy, ale dlaczego Darek?

– On… On też nie miał lekko. Pieniądze mieli jego rodzice nie on. Według jego ojca i matki dzieci to gorszy gatunek. Są po to by zajmować się domem, by prać, sprzątać na błysk, by gotować i dobrze się uczyć. Według nich dzieci nie potrzebują czasu dla siebie. Oni zapewniają im pieniądze i wyżywienie, a te dzieci to taka siła robocza zamiast sprzątaczki i opiekunki dla młodszych. Wiesz o tym, wiesz jak miał, bywałeś tam – przypomniał mu Fabian.

– Dobra, leć bo syn się niecierpliwi – tutaj Aleks wskazał ruchem głowy na kozłującego blond chłopczyka. – Ja może zdążę przed Amandą, zrobię jej jakąś kolacje przy świeczkach, albo coś – dokończył po chwili kiedy wzrok Fabiana na powrót przeniósł się na niego.

– A gdzie ta piękność się teraz podziewa?

– Poszła z braćmi na basen.

– Bez ciebie? – zapytał Fabi.

– Tak, jak widzisz. Poszła z Dominiką, i jakąś koleżanką z liceum. Tamta ma dwie siostry młodsze. Wiesz taka nagroda za świadectwo, będzie z czerwonym.

– Gratulacje. Proponuje byś ją czymś zaskoczył – wymądrzał się Fabian.

– Ciężko trafić w jej gust co do dań, wszystko wydaje jej się mdłe.

– Pojedź na ostro. Coś z chili, może chińszczyzna, albo jakaś ostra potrawka z warzywami i makaronem lub ryżem. Sabina często tak eksperymentuje i mi to przypodobało się ci powiem. Fajnie to wykręca ryj, ale wystarczy łyk wody i przechodzi, nie wiem jakich ona przypraw używa.

– Chętnie pojechałbym na ostro, ale w innym tego słowa znaczeniu – wyznał Olek, a potem zacisnął usta i przygryzł je zębami.

– Nadal ma uraz?

– Tak.

– Przykro mi, może jakiś psycholog by pomógł, albo zrób to w miejscu gdzie czuje się bezpiecznie, może wystarczy zapalić światło – doradzał najstarszy z Maciejewskich.

– Nie, Fabian to się nie sprawdza. Próbowałem już wszystkiego. Kiedy ja jestem na górze, kiedy czuje się choć troszeńkę zdominowana to albo sztywnieje do granic możliwości, albo zaciska oczy i widzę łzy na jej policzkach, albo krzyczy i prosi, wręcz błaga bym ją zostawił. Raz nawet nazwała mnie jego imieniem.

– Bądź cierpliwy. Nic innego ci nie doradzę. Zawsze jej ustępuj w tej sferze, bo przecież jej nie zmusisz do niczego.

– Nie mam zamiaru jej zmuszać. Leć już, ja też odjeżdżam – rzekł z przekonaniem i wsiadł do Mercedesa. Rozsunął jeszcze szybę bocznych drzwi i zrobił sztamę z najlepszym przyjacielem, potem odjechał.