Cześć 160 - Zimna furia

Amanda (Magdalena)

Od ponad tygodnia krążyła mi po głowie pewna myśl. Dom nadal był na Olka, jeszcze nie byliśmy małżeństwem, poza tym mieliśmy podpisać intercyzę. W razie rozwodu zostałabym z alimentami na dzieci w wysokości po tysiąc złotych na każde i bez alimentów na siebie. Taka perspektywa wydawała mi się straszna, ale mniejsza o ten rozwód, bo ja nigdy nie mam zamiaru się z nim rozwieść, ale lubię pewność i stabilizację. Co gdy się znowu pokłócimy, co gdy znów powie mi, że mam wypierdalać, albo jak kiedyś wypomni, że dzieci nie są jego i mam siebie i ich spakować i się wynieść. Postanowiłam pomyśleć o swojej przyszłości i przyszłości tych maluchów, o naszym wspólnych dobru.

– Oluś, wiesz co musimy porozmawiać – zaczęłam i usiadłam obok niego na łóżku. Siedział już tak druga godzinę i przeglądał plany placu zabaw jaki miał stanąć w lesie, na polance, tuż przy naszym domu.

– O co chodzi? – zapytał podnosząc na mnie wzrok.

– Wybrałeś już coś? – zapytałam i wskazałam na wydruki.

– Tak. Zamek drewniany z dziedzińcem i zjeżdżalnią. Może da się do tego zamontować drzwi, taką kładkę, jakby mostek i wykopać naokoło oczko wodne. To dla dziewczynek, a dla chłopaków to statek piracki, taki sporych rozmiarów. No i standardowo piaskownica i huśtawki dla wszystkich. Co ty na to? – zapytał.

– Cudowny pomysł. Moi bracia się ucieszą, wnuczka pana Henia też, no i dzieciaki z sąsiedztwa.

– Nie o tym chciałaś rozmawiać – rzekł, a ja poczułam się jakby mnie prześwietlił, wyczuł, lub coś w tym rodzaju.

– Przepisz dom na mnie – postanowiłam od razu powiedzieć o co mi chodzi.

– Co takiego? – Aleks wyraźnie niedowierzał swojemu słuchowi.

– Przepisz dom na mnie – powtórzyłam pytanie.

– Oszalałaś?

– Nie, co w tym złego. Jesteśmy razem, nie zamierzamy się rozstać, co za różnica na kogo jest dom.

– Żadna więc niech pozostanie na mnie – stwierdził.

– Oszalałaś.

– Nie, mówię całkiem serio.

– Nie zrobię tego – stwierdził z przekonaniem.

– Dlaczego? – dopytywałam.

– Bo nie i już.

– Zamierzasz mnie kiedyś stąd wywalić skoro tak mówisz.

– Nie zamierzam, ale obawiam się, że ty to zrobisz jak tylko przejmiesz akt własności – stwierdził, a ja poczułam si jakby mnie obraził. Potrzebowałam pewności, chciałam jej, a nie się go pozbywać lub wyrzucać. – Po ślubie dom będzie wspólny – dodał.

– Po rozwodzie znów twój.

– Mówisz o rozwodzie pół roku przed ślubem – stwierdził lekko podirytowany.

– Wymieniam fakty i przybliżam je mojemu przyszłemu mężowi, który nie chce mi sprawić tej jednej przyjemności, zapewnić poczucia bezpieczeństwa i głupio uparcie trzyma się tego domu. Przykuj się do jego ścian najlepiej! – warknęłam.

– Tu nie chodzi o dom. Ja jestem głową rodziny więc powinien być na mnie.

– Sugerujesz, że go przepije, czy przepuszcze? – dopytywałam.

– Sugeruje, że nie chcę stracić dachu nad głową z powodu twoich stanów nerwowych.

– Ja też nie chcę stracić dachu nad głową gdy cię poniosą nerwy. Ty zawsze możesz się nie wynieść gdy cię wywalę, ja z tobą nie mam szans. Wystawisz mnie za drzwi z dzieciakami i po ptakach – przedstawiłam jasno i dosadnie swoje położenie.

– Sugerujesz, że jestem w stanie to zrobić? – zapytał.

– A nie?

– Takie zachowanie jest bardziej do ciebie podobne niż do mnie.

– Ja cię w życiu nie wywaliłam, a ty mnie tak!

– Nie krzycz! – Idiota, mnie kazał nie krzyczeć a sam ryknął jak opętany. Nie wiem czemu, ale zawsze kiedy tembr jego głosu stawał się ostry i szorstki, taki zdarty i odbijał się od ścian echem to nie wiedziałam, nie wiedziałam czy w ogóle wolno mi mówić. To było dziwne uczucie, takie jakby czas stanął w miejscu. Nie bałam się go. Tego byłam pewna, ale jednak…

– Nie przepisze domu na ciebie. Jesteś tu zameldowana i to powinno ci wystarczyć – powiedział.

– Nie wystarcza. W każdej chwili możesz mnie wymeldować.

– Kiedy przepisze dom na ciebie, wtedy wszystko będzie zależeć od twojego widzimisię.

– Po ślubie będzie wspólny kochanie – zapewniłam go.

– Nie wiem czy wtedy dojdzie do ślubu – powiedział szorstko i wtedy coś we mnie wstąpiło. Myślał, że jestem z nim dla pieniędzy czy co? Sądził, że w chwili gdy dostanę dom to zerwę zaręczyny, że wtedy się nie pobierzemy. Jak mógł głosić z takim przekonaniem takie brednie. Chodziło mi o ojca dla moich dzieci, o męża, a nie o dach nad głową.

Dłoń sama zacisnęła mi się w pięść. Ręka jakby sama wykonała cios. Łokieć sam wykonał hak i wyprostował się do maksimum uderzając w szczękę Olka. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk, szczęk kości w moich palcach, i jakby wypuszczane powietrze z balonu, albo materaca, a potem głuchy huk od ściany.

– Czyś ty oszalała!? – krzyknął łapiąc się lewą rękę za głowę. Odskoczyłam od niego jak oparzona. Właściwie to stałam naprzeciw. Od razu pojęłam, że złapał się za głowę bo znajdował się za blisko ściany i o nią uderzył. Ujrzałam krew płynącą mu z wargi.

– Ja, ja… – widząc wściekłość w jego oczach nie mogłam się wysłowić. To była wręcz zimna furia to coś w jego oczach, a nie tylko złość czy wściekłość.