Część 213 - Ali Guri

Aleksander (Samuel)

– Co tu robisz? – zabrzmiał kobiecy głos za moimi plecami.

Nie odpowiedziałem, wpatrywałem się w biegające dzieci po podwórku. Chyba grały w chowanego, a może to był ganiany z bazami. Porzuciłem na chwilę ten uroczy obrazek i wejrzałem na moją teściową.

– Wyobraź sobie, że ja wyszedłem z pracy i sobie szedłem. I sobie tak idę, idę, w kierunku przystanku, bo mój samochód jest w naprawie. A tak a propos mojego samochodu, to wybito mi szybę. Tak bezczelnie tę pierwszą. Ale powróćmy do tematu. Ja sobie idę, jak normalny człowiek, a tu nagle dostaje czymś przez nogi. Jak się potem okazało teleskopem.

Klara usiadła na pufie i się zaśmiała.

– Doprawdy, widzę bardzo cię ubawiłem.

– Dziękuje za poprawienie nastroju, ale nie rozumiem po co mi to wszystko mówisz – wyznała szczerze i wbiła we mnie te błękitne ślepia Omena.

– To nie ty? Może miałaś pomysł podobny jak niegdyś moja żona – wypaliłem i oparłem się o ścianę. Splotłem ręce na piersi i wyczekiwałem.

– Amanda nasłała na ciebie bandziorów?

– Nie, nie na mnie. Na mojego przyjaciela.

– Mam prawo sądzić, że go nie polubiła.

– On jej też nie, a mimo tego nie wynajął ludzi by ją tłukli na chodniku.

– Aleks, naprawdę żałuje, ale to nie ja.

– Żałujesz, że to nie ty?

– Że nie mogę ci pomóc.

– Jednego z tych gnojków złapałem…

– Możesz go nawet zabić – rzuciła wstając. – Oni nie byli ode mnie. – Wzruszyła ramionami.

Klara patrzyła mi w oczy, dzieliły nas dwa, może trzy kroki. Mierzyliśmy się wzrokiem i żadne z nas nie chciało odpuścić.

– Możesz nie wierzyć, ale to naprawdę nie ja. Gdybym chciała ci coś zrobić, to swoimi dłońmi, a nie opłacała do tego jakiś zbirów. Poza tym mnie na to nie stać.

– Kto jeśli nie ty? – zapytałem z nadzieją w głosie. Nie chciałem by wyczuła tą nutkę nadziei w moim głosie, ale chyba jej to nie umknęło.

– Nie wiem, może Amanda się zemściła za te wszystkie razy.

– Boże, znowu to samo. – Wypuściłem głośno powietrze i już miałem ją wyminąć, ale położyła mi rękę na klatce piersiowej.

– Zaczekaj. Zaprzeczysz? Powiesz, że nigdy jej nie uderzyłeś?

– Chcę opuścić już twoje mieszkanie. Przesuń się – poleciłem.

– A jeśli nie to co?

– Żadna przeszkoda, gdybym tylko chciał…

– To co walnąłbyś mnie i utorował sobie drogę? – zapytała z tym bezczelnym uśmieszkiem na twarzy.

– Nie, po prostu wziął cię, przestawił i przeszedł. Dlaczego od razu ci się z biciem skojarzyło? Jakiś rodzinny sadomasochizm? Nie rozumiem. Mogę już przejść?

Wyminąłem ją, zrobiłem tylko krok i poczułem jakbym się o coś zahaczył. To Klara złapała mnie za jedną szelkę i usilnie próbowała cofnąć o ten jeden krok.

– Co znowu? – zapytałem odwracając się do niej.

– To naprawdę nie ja. Żałuje, że pierwsza na to nie wpadłam, ale nawet jakbym wpadła, to nie zrobiłabym czegoś takiego.

– Dlaczego?

– Ze względu na moją córkę – odpowiedziała siadając z powrotem na miejscu.

– Jak to ze względu na Amandę? – zapytałem siadając naprzeciw niej.

– Znienawidziłaby mnie jeszcze bardziej gdybym się wtrącała do jej małżeństwa, ona nie lubi gdy ktoś się miesza w jej życie. Od małego jej przeszkadzało, gdy ktoś ruszał jej rzeczy, a nie daj bóg jak przełożył.

– Czyli jestem kolejną rzeczą twojej córki, której nie wolno ruszać i przestawiać, dobrze zrozumiałem?

– Tak.

– Klara, mogę ci zadać pytanie?

– Pytaj.

– Dlaczego ty mnie aż tak nie lubisz? Zawsze starałem się być dla ciebie miły, nawet po tym…

– Po czym?

– Po tym co zafundowałaś Amandzie. Namawiałem ją by chciała mieć z tobą kontakt, do teraz to robię, bo… bo jesteś jej matką i jakkolwiek fatalna byś nie była w tej roli, to przynajmniej byłaś.

– Wiem jaką byłam matką, nie mam złudzeń. To, że Amanda związała się z tobą to poniekąd też moja wina. Nie zapewniłam jej należytej opieki, zainteresowania, pewności, a ty byłeś pierwszym, który jej to zaoferował. Wiem, że jestem winna, wiem, że piłam…

– Wiesz co twoja córka robiła, kiedy ty piłaś? – zapytałem bezczelnie. – Z czego żyła?

– Domyślam się. – Klara spuściła wzrok.

– Ale to ja jestem największym złem w jej życiu tak?

– Olek, ale ja ją chciałam powstrzymać przed wyprowadzką. Tylko Amanda zawsze robiła co chciała i jak chciała…

– Bo była rozpuszczona.

– Tak to prawda, tylko ojciec jej wyrządził największą krzywdę w życiu. Pozwolił jej na wszystko, miała wszystko czego zapragnąć może dziecko, a potem nagle o niej zapomniał, a ja… ja wtedy zaczęłam pić. Z resztą piłam już będąc z Michałem.

– Dlaczego?

– Byłam młodą matką, rzuciłam szkołę, zajęłam się domem, dzieckiem. Michał jest sporo ode mnie starszy, lubił rządzić i decydować.

– Dlatego mnie nie lubisz? Bo też jestem sporo od Amandy starszy, bo też została młodą matką? – zapytałem.

– Tak, bo historia czasami po prostu się powtarza. Miałam nadzieję, że Amanda jest silna, że sama poukłada swoje życie, że sama będzie sobie trzymać ster, ale wybrała inaczej i nie trafiła na nikogo lepszego niż ja.

– Miałem okazje poznać tego pana i zapewniam, że nie jestem jak on – powiedziałem jednym tchem.

– Jak to nie? Też prowadzisz podwójne życie. Wpadasz tutaj i insynuujesz, że to ja nasłałam na ciebie jakiś zbirów, kiedy sam masz takich zbirów na pęczki, na podobne zlecenia.

– Co? Co ty mówisz?

– A może ojciec, czy chłopak jakieś prostytutki się zemścił, co? – zapytała, a ja aż wstałem z wrażenia. – Wiem o tobie wszystko Ali.

– Ale skąd? Jak?

– Ojciec Amandy to nie prawy człowiek, znam to środowisko od podszewki. Zapytałam kogo trzeba.

Odpiąłem kilka górnych guzików mojej koszuli. Usiadłem z wrażenie i starałem się pohamować zdenerwowanie.

– Co o mnie wiesz? – zapytałem ze strachem w głosie.

– Aleksander Górski, prawy lekarz, mąż i ojciec, dobry przyjaciel. Ali Guri właściciel agencji towarzyskiej na kolejowej. Jesteś jak Bóg, występujesz w kilku postaciach. Zabawne, że nikt nie łączy ciebie z tobą. A jeszcze bardziej zabawne, że Ali Guri jest trochę jak wampir. Każdy na mieście o nim słyszał, wielu mówi, ale nikt naprawdę nie wie jak wygląda i nie ma pojęcia czy kiedykolwiek go spotkał.

Uśmiechnąłem się do niej.

– Amanda wie?

– O czym?

– To, że jej mąż napierdala pasami prostytutki w swojej agencji?

– Nie, nie wie. Nie chcę by wiedziała, bo to była jednorazowa sytuacja.

– Masz opinie surowego szefa, wiesz o tym?

– Domyślam się. Trzymanie jednej kobiety w garści to nie lada wyzwania, a panowanie nad kilkudziesięcioma graniczy z cudem. Jak się domyśliłaś?

– Te dziewczyny nawet nie wiedzą, że trzęsiesz połową miasta…

– Jak się dowiedziałaś? – ponowiłem pytanie ostrzej.

– Nie wiedzą z kim chodzą do łóżka…

– Nie sypiam z nimi. Od dawien dawna.

– Nie wiedzą, że jesteś szefem, myślą, że jesteś na zleceniach szefa, czy jakoś tak.

– Jak się domyśliłaś?

– Opowiem ci po sznureczku. Poszłam do kobiety która handluje spirytusem, jej syn jest dilerem. Każdy wie, ale nikt nigdy go nie złapał, wiesz dlaczego?

– Konszakty z policją?

– Jego brat jest gangsterem, każdy o tym wie, wiele razy siedział. Jego przyrodni brat.

– Skoro ten siedział, a tego nigdy nie złapali to trochę dziwne, nie sądzisz?

– Nie mnie wydawać osądy w tej sprawie. To był zbieg okoliczności Olek. Kiedy wpadłeś tu pierwszy raz pamiętasz o co cię zapytałam? Czy jesteś komornikiem, czy kuratorem, czy… wiedziałam, że gdzieś cię już widziałam.

– Gdzie?

– U tej kobiety, która handluje spirytusem. Jej syn ma zdjęcie. Przypomniałam sobie o tym, zamówiłam się kupnem flaszki. Właśnie wręczę ci ją, bo już nie pije.

– Do sedna, proszę.

– Zapytałam się kto jest na zdjęciu.

– Jaka padła odpowiedź?

– Mój syn z przyrodnimi braćmi i ich kolegą.

– I co w tym złego, że mam zdjęcie z kumplami.

– Z gangsterami. Jaki lekarz fotografowałby się z kumplami spod ciemnej gwiazdy.

– Dlatego mnie wypytywałaś o pochodzenie, tak?

– Tak. – Odwzajemniła mój uśmiech. – Jesteś za bogaty, to cię zdradza. Nawet twoja budowa jest nie lekarska.

– Ale nadal nie rozumiem jak…

– Była kiedyś głośna sprawa, ze szpitala zginęło kilkoro niemowlaków. Wszystkie dzienniki o tym huczały. To szpital, w którym odbywałeś praktyki.

– O nie, nie wrobisz mnie w to. W ogóle minęłaś się z powołaniem.

– A co, powinnam była zostać detektywem?

– Nie, pisarką. Jakbyś się zaszyła w domku w górach, to spod twoich palców wyszłyby takie powieści sensacyjne, że dorównałyby amerykańskim.

– Ta kobieta nie wiedziała, że jesteś lekarzem, wiedziała za to, że masz agencje. Byłam w tej twojej agencji. Zaczepiłam kilka kobiet, pokazałam zdjęcie. Stąd wiem, że tam szefujesz.

– Ali Guri to nie ja. Pomyliłaś się. Jestem lekarzem, neurologiem dziecięcym. Mam żonę i dwoje dzieci. Oraz bardzo wścibską teściową, która ma nierówno pod sufitem.

– Wczoraj widziałeś się z policjantem. Podawałeś mu kopertę. Zaprzeczysz?

– A masz na to dowody? – zapytałem z bezczelnym uśmiechem. Kobieta milczała. – Tak też myślałem. W takim razie zaprzeczę.

Już miałem wyjść, ale ponownie zatrzymał mnie jej głos.

– Olek, nie wydam cię. Jesteś mężem mojej córki, to co robisz, robisz też dla niej i chłopaków, by niczego im w życiu nie brakowało. Ale uważaj, bo jeszcze ściągniesz na nich kłopoty. – Odwróciłem się do niej. Stała i patrzyła na mnie.

– Co masz na myśli?

– Choćby to, że ktoś cię pobił i to nie było moją zasługą. Chcesz się tak pokazać w domu?

– Uprawiam boks, Amanda wie, wyłgam się.

– Usiądź, przemyje ci to.

– Nie trzeba – zapewniałem.

– Siadaj,

Wykonałem jej polecenie. Usiadłem na pufie, na której ona siedziała wcześniej. Wróciła z wodą utlenioną i gazikiem. Patrzyłem w oczy teściowej, niczym w oczy diabła. Przejrzała mnie i to było straszne. Wiedziałem, że Amanda wcześniej czy później także się dowie. Musiałem w końcu być szczery, taki od początku do końca.

– Skończyłam. Nałożę ci może fluidu, te siniaki są okropne – zaproponowała.

– Nie, naprawdę nie trzeba. – Złapałem ją za rękę i odciągnąłem od mojej twarzy. – Już jest ok. – Wstałem z zamiarem wyjścia.

– Uważaj na siebie – powiedziała niemal szeptem.

– Dziękuje – odrzekłem i otworzyłem drzwi.

Poczułem chłód powietrza wpadającego oknem na klatkę schodową. Zadzwoniłem do Fabiana i w ten oto sposób miałem swojego prywatnego szofera. Miałem też kolejną rozterkę, a nawet i dwie nowe rozterki. Pierwszą była wiedza mojej teściowej, a drugą sprawa mojego pobicia. Na siłę mógłbym wymyślić sobie trzecią rozterkę – wybicie szyby w moim samochodzie.