Część 168 - Zdejmę pacha i nastrzelam...

Aleksander (Samuel)

– Coś ty zrobiła? – powiedziałem głośniej, ledwie powstrzymywałem złość.

– Jesteś wzburzony, lepiej wyjdę – zaproponowała.

Amanda wstała z kanapy, ja stałem nad nią. Czekałem aż zrobi kilka kroków i pochwyciłem ją za ramie. Szarpnąłem nazbyt delikatnie, by jej nie zrobić krzywdy. Usadziłem z powrotem na miejscu.

– Teraz się tłumacz – zażądałem.

Stanąłem w lekkim rozkroku, naprzeciw niej, uniemożliwiając ucieczkę jeśli takowa przyszłaby jej na myśl.

– Miałam swoje powody – zaczęła i widocznie skończyła, bo nie mówiła nic więcej.

– Mieliśmy umowę.

– Nie ma umowy, której nie można by było wypowiedzieć, albo zerwać.

– Ale chyba drugą stronę należy poinformować, że umowa już nie obowiązuje, prawda?

– A co byś wtedy zrobił? – zakpiła na głos.

– Przywiązał cię do kaloryfera – warknąłem z rezygnacją.

– Mamy ogrzewanie podłogowe, skarbie.

Jej ton, mimika, zachowanie, to wszystko doprowadzało mnie do istnego wkurwienia. Policzyłem w myślach do dziesięciu i od dziesięciu do zera. Starałem się być głuchy i ślepy na tez chwilę, by tylko się uspokoić. Udało się.

Nachyliłem się nad nią, swoje dłonie wsparłem na oparciu kanapy, spojrzałem Amandzie głęboko w oczy.

– Dla własnego dobra lepiej zamilcz i posłuchaj. Julia z Darkiem to kilkuletnie małżeństwo, gdyby chciała od niego odejść to… nie przerywaj… to by odeszła. Ty też chodziłaś z siniakami i zastanów się, czy chciałabyś by ktoś nasłał zbirów by mnie pobili? Nie odpowiadaj mi, tylko się zastanów. Gdybyś chciała ode mnie odejść to chyba przez drzwi, a nie przez koleżankę, co pomaga nieproszona. I teraz ja cię ostrzegam. Jeśli jeszcze raz wtrącisz się do czyjegoś małżeństwa i będzie to małżeństwo, któregoś z moich kumpli, to zdejmę pacha i nastrzelam tak po dupie jak jeszcze nigdy nikomu. A póki co ciesz się ciążą, bo tylko ona mnie przed tym powstrzymuje. – Wygłosiłem swój obszerny monolog, powoli, bardzo powoli, by dokładnie zrozumiała każde słowo przeze mnie wypowiadane.

Patrzyłem Amandzie w oczy, a ona ani na moment nie spuściła swoich. Co za bezczelność – pomyślałem.

– Już skończyłeś wypowiadać w moim kierunku groźby karalne? Bo jeśli tak, to przepraszam, ale idę siku – oznajmiła. Pchnęła mnie w rękę, która zagrażała jej wydostanie się.

Na powrót chwyciłem ją za rękę i usadziłem na kanapie. Tym razem nie wypuszczając jej ramienia z mojego uścisku mówiłem dalej:

– Ja nie żartowałem i era twoich popisów i samowolki dobiegła końca.

– Mogę chyba iść do toalety? – zapytała.

– Idź i nie wchodź mi dzisiaj w drogę, bo w nerwach cię z niej po prostu zmiotę.

Wypuściłem jej ramie, wstała i poszła nawet na mnie nie spojrzawszy, ale to może i lepiej. Lepiej jak na mnie nie patrzy, niż jeśli ma patrzeć tak bezczelnie i niepokornie.

– Poczekamy do porodu, a potem cię nauczę. Dam ci taką szkołę, że… – zacząłem w myślach, ale nie dokończyłem bo brakowało mi porównania.

Zabrałem swoją teczkę z przedpokoju i udałem się do swojego gabinetu, który nadal pozostawiał wiele do życzenia, bo na środku znajdowało się stare biurko, które miałem jeszcze za czasów mieszkania z Kamilem i Patrykiem, stare obrotowe krzesło, oraz ława i… ta akurat była nowa, niby do sypialni zakupiona, ale Amanda potem znalazła coś lepszego i dała mi ją w dobrej wierze.