Część 206 - Udręki i niepowodzenia

Amanda (Magdalena)

Życie to pasmo udręk i niepowodzeń. Polega na tym by je po prostu przejść. Przeżyć i odejść, nie w spokoju, a właśnie po ten odpoczynek. Ja chciałam by moje życie wyglądało inaczej. Zaplanowałam je. Wydawało się, że pan jest na tyle przejrzysty, że nie można go popsuć. Miałam racje, nic nie mogło go zepsuć, tylko ja sama miałam taką władzę, tę moc.

– O czym tak rozmyślasz? – zapytał mój mąż. Był właśnie bardzo zajęty, zapinaniem rozporka przy dżinsach.

– O niczym – odpowiedziałam.

– Przecież widzę. – Wydawał się zmartwiony. Dla niego to co wydarzyło się kilka dni temu nie miało już znaczenia, a to, że się powtórzyło tym bardziej wymazał ze swojej pamięci, usprawiedliwił się jakoś sam przed sobą i żył z tym dalej.

Aleks przysiadł na brzegu łóżka, tuż przy mnie. W oczekiwaniu złożył ręce i położył na jednym ze swoich ud. Na tym należącym do nogi, którą podkulił i przycisnął drugą.

– To nic takiego. Koniec wczasów daje mi się we znaki – skłamałam, ale on zdawał się tego nie widzieć. Złożył pocałunek na moim czole. Zawsze wydawało mi się to takie ojcowskie, a różnica wieku istniejąca miedzy nami jeszcze potęgowała to odczucie. Nie lubiłam gdy tak robił. Patryk zaczął płakać, jak zwykle, to on był tym co pierwszy się budził, dłużej usypiał, potrzebował więcej uwagi.

– Ja do niego pójdę – powiedział i znów pocałował tak jak nie lubię.

Wydawało się, że gorzej być już nie może. W końcu co jeszcze mogło mnie spotkać? Wyszłam za człowieka o dwóch twarzach. Usiadłam i wyjęłam z torebki małe lusterko. Pod moim okiem, jak i na poliku nadal widniał siniec, choć stracił trochę na intensywności swojej barwy.

– Do wesela się zagoi – zabrzmiał głos mojego męża. Zerknęłam w kierunku z którego pochodził. Stał w drzwiach do tego pokoiku hotelowego, z naszym trzymiesięcznym synkiem na rękach.

– Nie zamierzam się rozwodzić, więc i drugiego ślubu nie zaliczę, a tym samym też ominie mnie szerokim łukiem drugie wesele. – Olek podszedł i położył na łóżku Patryczka zawiniętego w czerwony becik.  

– Musimy się spakować i czas ruszać w drogę. Ubiorę Kamila, a ty w tym czasie…

– Nie, Olek, proszę nie – zaoponowałam, a on spojrzał na mnie. Zdawał się nie domyślać o co mi chodzi. – Nie rządź, nie mów co i kiedy mam robić – dokończyłam.

– Jak sobie życzysz. – Poszedł do drugiego pokoju.

Zaciągnęłam na siebie ocieplane legginsy i wyszłam na balkon. Stąd podziwialiśmy fajerwerki kilka dni temu. Byliśmy raczej w grobowych nastrojach. No, przynajmniej ja w takim byłam.

– Zimno jest na dworze, zmarzniesz – odezwał się stojąc za moimi plecami. – Wejdź do środka bo się jeszcze przeziębisz. Na dodatek przeciąg robisz, a dzieci… – poczułam jego wielką dłoń na moim ramieniu i postanowiłam uczynić o co prosił. Bez słowa weszłam do środka. Zdjęłam koszulkę w której spałam jeszcze zanim zamknął drzwi balkonowe, bo poczułam zimne powietrze na moich plecach. Chociaż może to obecność mojego męża przy mnie napawała takim chłodem?

Zastanawiałam się kiedy ostatnio byłam w takiej sytuacji. Kiedy dłuższy czas milczałam, odpowiadałam zdawkowo? Kilka lat temu, coś ponad trzy. Tylko wtedy to nie moje ciało zdobiły siniaki. Wspomnienia przeniosły mnie z luksusowego apartamentu do dwupokojowego mieszkania w starej kamienicy. Miałam 15 lat i smażyłam jajecznice z cebulą.

– Amanda, będziesz… – usłyszałam głos mojej matki we wspomnieniach.

– Już wychodzę – odpowiedziałam jej wtedy, przełożyłam zawartość patelni na talerz i udałam się do pokoju.

– Amanda. – Głos Olka przywrócił mnie do rzeczywistości. – My już jesteśmy gotowi, a ty? – Spojrzałam na niego. Był ubrany w czarny płaszcz. – Zniosłem już walizki, zapakowałem do bagażnika. Zostały tylko te dwie, małe, sportowe torby z rzeczami dzieciaczków, weźmiesz? Ja wtedy od razu wziąłbym chłopców. – Niby pytał, ale nie oczekiwał odpowiedzi. Zrobił jak uważał za słuszne.

Bez słowa, założyłam na swoje ciało czerwoną, wełnianą sukienkę, coś ala tunikę. Potem czerwony, zimowy sweter i wzięłam te sportowe torby. Olek stał przy recepcji, patrzył na mnie tak dziwnie, ale chwycił za rączki gondoli i poszedł za mną. Przypiął wszystko tak jak należy, po czym zasiadł na miejscu kierowcy, ja już zajęłam miejsce pasażera i to nie tylko w samochodzie, a w naszym wspólnym, rodzinnym, idealnym życiu.

– Długo taka będziesz? – zapytał poprawiając lusterka i ruszając.

– Jeszcze nie wiem. – rozpięłam guziki swetra, bo momentalnie zrobiło mi się gorąco. Aleksowi chyba także, bo zdjął czapkę, typu smerfetkę. Przypomniało mi się, że zawsze lubiłam go w potarganych włosach, takich jak teraz.

– Nie uważasz, że znacznie prościej byłoby porozmawiać, a nie…

– Nie, nie uważam – przerwałam mu i zapięłam pasy, bo wjeżdżaliśmy na główną drogę.

– Aż tak cię to… a z resztą, nieważne. – Olek najwyraźniej zrezygnował z rozmowy i skoncentrował całą swoją uwagę na prowadzeniu pojazdu.

Ja patrzyłam w szybę. Oczywiście w boczną, by mój wzrok czasami nie dojechał na niego. Zaczynało padać gdy byliśmy w połowie drogi. Zatrzymaliśmy się by coś zjeść. Właściwie mój mąż sam o tym postanowił. Wyjął stelaż od wózka, zamontował na nim gondole z chłopcami w środku. Dostrzegłam w bocznym lusterku, że już skończy i czeka tylko na mnie, wysiadłam. Weszliśmy do baru, przypominającego karczmę. Aleks zatrzymał się przy jednym ze stolików, odsunął mi krzesło, usiadłam. Czułam się jak kukła, która spełnia jego oczekiwania, zanim on głośno o nich powie. Zjawiła się kelnerka.

– Co dla państwa? – zapytała z tym uśmiechem takim typowym dla kelnerek. Przypomniało mi się, że moja matka kiedyś była kelnerką.

– Co dla ciebie kochanie? – pytanie do mnie skierował mój mąż.

– Co zamówisz, to będzie – odburknęłam i zaczęłam zdejmować sweter nie wstając z miejsca.

– Nie wiem na co masz ochotę – wyjaśnił. Spojrzał na mnie tak, że dało się wyczytać z tego jego spojrzenia dokładnie to co w tym momencie myślał. Kelnerka natomiast wydawała się niecierpliwiona. Już miałam odpowiedzieć, że najbardziej to mam ochotę cofnąć czas, by nigdy w życiu go nie poznać nie spotkać, nie wiązać swojego życia z jego życiem. Odczuwałam jednak nadal ból pośladków, co okazało się skuteczną zachętą do zachowania pozorów.

– Frytki z… shormą, jeśli macie.

– Jest tylko zwykły kebab.

– Może być, byleby dużo surówki było – odpowiedziałam, przybierając wyuczony uśmiech na usta. Spojrzałam na nią. Wcześniej miałam wzrok wpatrzony w moje paznokcie. Teraz to ona miała wzrok wpatrzony w mojego siniaka. Za moment jej spojrzenie padło na Aleksa. Czy go podejrzewała? W myślach potępiała? Stracił przez to na uroku osobistym?

– Dla mnie to samo. – Jego głos kiedyś mnie podniecał. To połączenie delikatnej płynności i lekkiej naturalnej chrypy. Teraz już na mnie tak nie działał, bo tego nie chciałam. Nie mogłam pozwolić na to by cokolwiek w moim życiu działo się wbrew mojej woli. Za bardzo już wypuściłam lejce z rąk.

– Za kilkanaście minutek powinnam wrócić z zamówieniem. – Odeszła, trzymając w dłoniach notesik z listą zamówień.

– Będziesz tak milczeć? – zapytał.

– Możemy rozmawiać jeśli masz takie życzenie. – Nie wiadomo czemu spojrzał na mnie z politowaniem. Uśmiechnął się i odsunął. Teraz już nie dotykał łokciami stołu. Opierał się wygodnie i zwinął ręce na piersi. Musiałam przyznać, że miał imponującą klatę, taką umięśnioną i wyćwiczoną do perfekcji.

– Oczekujesz, że cię przeproszę?

– Niczego od ciebie nie oczekuje. – Wstałam by zdjąć kocyki z nóżek moich synów. W pomieszczeniu było gorąco, nie chciałam by się spocili.

– Rozumiem, naprawdę rozumiem. Czułaś się poniżona, upokorzona, może nawet potraktowana niesprawiedliwie. To zrozumiałe. Twoje wcześniejsze wybryki i niektóre z zachowań bywały znacznie gorsze, a nigdy cię za to nie spotkała kara. Tym razem było inaczej i jest dons, mam racje?

– Zapewne masz, jak zazwyczaj, kochanie – odpowiedziałam przywołując na usta sztuczny uśmiech. Aleks głośno westchnął, jakby z rezygnacją.

– W moim mniemaniu twój dons powinien się już zakończyć. Ból mógł go spowodować, ale policzek otrzymałaś, i tu nie zaprzeczysz, słusznie. Nie pozwolę się zdradzać, nawet pocałunkiem. A z kolei ból pośladków. Chyba już nie bolą prawda? Więc teraz powinna przyjść refleksja. Powinnaś sama sobie odpowiedzieć na pytanie dlaczego dostałaś i czy ja miałem w tym wszystkim słuszność.

– Mąż ma zawsze słuszność. – To brzmiało tak słusznie, że bardziej już się nie dało.

– Możesz skończyć się zgrywać? Uprzedzałem niejednokrotnie, że prędzej cię przełożę przez kolano niż dam sobie wejść na głowę. – Przy tych słowach minę miał naprawdę straszną, taką nieustępliwą. Przyprawiała mnie o zimny dreszcz biegnący po plecach. To taki dziwny rodzaj strachu. Nie bać się człowieka, a bać się jego zachowania w danym momencie. Teraźniejsza postawa Aleksa wysyłała mi informacje, że balansuje na cienkiej linie, która za moment się zerwie. Bałam się przekroczyć granice, ale uczucia porażki z powodu poddania się, bałam się bardziej. Wolałam być rozliczona przez ciężką rękę mojego męża niżeli przez własne sumienie i intelekt.

– Czy uczyniłam coś nie tak mężu? Jeśli tak to przepraszam. Naprawdę wprost wyrazić nie umiem jak bardzo żałuje.

– My w domu sobie porozmawiamy. Gwarantuje ci, że dokończymy tą rozmowę. A teraz skończ się zgrywać, proszę. Do niczego dobrego cię ten teatrzyk nie doprowadzi. – Brzmiało jak groźba. Z pewnością nią było.

– Nie spodobały się mojemu mężusiowi przeprosiny? Nie lubisz ze mną rozmawiać? Zatem pomilczmy.

– Amanda, przestań! – lekko uniósł głos.

– Bo co? Uderzysz mnie? – zapytałam i dopiero zauważyłam kelnerkę. Położyła przed nami talerze i sztućce. Aleks pokiwał głową na boki, jak by dawał mi do zrozumienia „nie wierzę w to co wyczyniasz”.

– Dziękujemy – powiedziałam w stronę tej młodej dziewczyny.

– Jeszcze coś do picia – wtrącił się Olek. Wstał by zdjąć płaszcz. Z pewnością zaimponował tej blondynie budową; mocnymi, niemal kamiennymi mięśniami i szerokimi barkami, które wcześniej czerń płaszcza skutecznie kamuflowała.

– Co państwo sobie życzą?

– Ja fante. – Złożył zamówienie i czekał na mnie.

– Ja stolniczną – rzekłam pewnie.

– Chce pani wódkę? – zapytała zdziwiona. Aleks także był zaskoczony.

– Podwójną i sok do przepitki, może być jabłkowy.

– Zamierzasz pić w dzień? – Miał głos pełen pretensji. Kelnerki już nie było przy nas, a przez to poczułam się mniej pewnie.

– Muszę się znieczulić przed tym co mnie zapowiedziałeś w domu. – Mój ton był nieprzyjemny. Kelnerka postawiła przed nami zamówione napoje i tą nieszczęsną wódkę.

– Jeszcze ci nic nie zapowiedziałem.

Przechyliłam kieliszek o pojemności 100 ml, popiłam sokiemi odwróciłam się w stronę baru.

– Drugi raz to samo poproszę – zwróciłam się do kelnerki.

– Cudownie tak szybować na rautach, ale za moment przeciągniesz strunę.

– Nie wyglądasz na muzyka, znasz się na gitarach? – Udałam, że nie zrozumiałam przenośni. Przede mną pojawił się kieliszek.

– Więcej proszę już żonie nie polewać. Po prostu ignorować jej zamówienia tego typu – polecił mój troskliwy mąż tej młodej kelnerce.

– Więcej nie zamierzałam pić kochanie. Bardzo nie chciałabym cię denerwować. – Wiedziałam dobrze, że działam mu takim gadaniem na nerwy i to sprawiało, że nie miałam ochoty przestawać. Mobilizowało by grać dalej rolę cierpiętnicy i idealnej żony damskiego boksera.

– Smacznego. – Olek tym słowem przerwał teram, a tym samym nie dał mi pola do popisu. Zaczął jeść, więc i ja uczyniłam to samo. Spojrzeliśmy na siebie tak dziwnie, to było jakby wypowiedzeniem wojny. Potem zerkaliśmy od czasu do czasu.