Część 138 - Majka nie umie pływać

Aleksander (Samuel)

Poszedłem wypić z Darkiem, który rozpaczał, że zostanie wujkiem.

– Młodzi teraz starają się znacznie szybciej – starałem się go pocieszyć. – Spójrz na Amandę, chociażby.

– Skończ, zamknij się na moment i nie pij już może.

– Boże, od kiedy ty taki sztywny. Nie jestem przecież pijany.

– O tu jesteś, kochanie. Chodźmy już do domu – zaczęła marudzić Julia.

Nigdy jej nie lubiłem. Była żoną mojego przyjaciela, więc ją tolerowałem, ale nie lubiłem jej.

– Chyba ty będziesz musiała prowadzić, bo Darek wypił – oznajmiłem.

– My mieliśmy to już ustalone wcześniej – odburknęła. – To idziemy już? Bolą mnie nogi, chciałabym się też wyspać. Jutro muszę wcześnie wstać, a jak się nie wyśpię, to będę miała podkrążone oczy.

Julia dalej paplała o swoich oczach, cerze i wszystkim tym co mnie nie obchodziło. Darek także zdawał się nie być tym zainteresowany, ani nawet w najmniejszym stopniu przejęty. Zastanawiałem się jak on z nią wytrzymuje. Ja nie dawałem rady z nią wytrzymać nawet jako obserwator tej całej sytuacji więc zmieniłem kolegę do picia na Marcina, potem zatańczyłem z jakąś koleżanką Amandy, wychyliłem kieliszek z drugą jej koleżanką i zjadłem jakąś przekąskę.

– Podgrzej mi to – polecił Kamil i stanął przede mną z talerzykiem na którym były jakieś kanapki z serem.

– Jasne, nie ma problemu. Jakiś sos chcesz do tego, może czosnkowy? – zapytałem pakując zawartość talerza do piekarnika.

– Nie, chce tylko by ser się roztopił.

Uśmiechnąłem się do kolegi.

– Kto ci świadkuje?

– Gdzie?

– Na ślubie.

– Aha, Fabian chyba, a Amandzie… nie wiem. Nie myśleliśmy o tym.

– Tylko nie mów Patrykowi, bo będzie zazdrościł.

– Czego?

– Braku tej całej gorączki przedślubnej. U nich to wiesz, on się boi do domu wracać – odpowiedział Kamil, a potem oboje się roześmialiśmy.

– Jak sobie dał wejść na głowę to czyja to wina?

– Jego. Jednak ja mu współczuje, ostatnio wybierali zaproszenia, potem serwetki, dziś zapowiedziała mu już, że przydałoby się wybrać muzykę.

– Wiesz, ich ślub już w lipcu. To nic dziwnego, że się przygotowują.

– A wy? Wszystko zostawiacie na ostatnią chwilę?

– Nie mamy do tego głowy, Amanda się uczy, pracuje też, zajmuje domem. Ja też klinika, prywatna profilaktyka, szpital, dyżury, myślę czy nie zostać chirurgiem, ale to dużo nauki, a teraz będę jej potrzebny w domu. My nie mamy czasu jechać po butelki dla dzieciaków, łóżeczka składałem na raty, a kartonów z piwnicy jeszcze nie uprzątnąłem, wszystkich rzeczy nie rozwiesiłem.

– Zabiegani jesteście.

– Jeszcze staram się poświęcić mojej pasji.

– Pasja ważna rzecz.

Wyjąłem z piekarnika zapiekanki dla Kamila.

– Proszę.

– Dziękuje.

– A ty jak sobie radzisz? Jako samotny ojciec.

– Daje radę.

– To dobrze. Wiesz ty sobie siedź, ja wyjdę tarasem, obejdę dom, zobaczę czy młodzież się nie upiła.

– Raczej każdy trzyma fason. Wydaje mi się, że obędzie się bez skandalu.

– Też mam taką nadzieję, ale też za Amandą się rozejrzę.

Wyszedłem tarasem i obchodziłem właśnie dom gdy natknąłem się na Patryka.

– O witam pana policjanta.

– Witam ponownie pana lekarza. Właśnie idę po Majkę, jest z Amandą. Poszły pospacerować przy rzece, wiesz gdzie to? Bo coś długo nie wracają.

Uśmiechnąłem się do mojego kumpla, zawiesiłem się jemu na ramieniu.

– Myślę, że weźmiemy z sobą butelkę Jacka.

– Jacka?

– Danielsa – wyjaśniłem.

– Koniecznie. Jeśli daleko się zapuściły, to droga powrotna może być…

– Co najmniej stresująca. One dwie to mega wyzwanie nawet dla takich twardzieli jak my, nie sądzisz?

– Święta racja, przyjacielu – przyznał mi racje Patryk.

Weszliśmy głównym wejściem, wziąłem whisky z barku i dwa kubeczki plastikowe. Po wyjściu odkręciłem butelkę, a zakrętkę odrzuciłem gdzieś na bok.

– Nie będzie nam już potrzebna.

– Obalimy pół litra?

– A co to na nas?

– Racja. To gdzie ta rzeka?

– Prosto. Trzymaj kubek.

Patryk przejął ode mnie tą imitacje naczynia, a ja napełniłem je po same brzegi. To samo uczyniłem ze swoim kubkiem. Szliśmy tak dłuższą chwilę, zrobiliśmy już dobry kilometr jak nie więcej i dopiero wtedy usłyszeliśmy damskie głosy.

– Bo byłaś złośliwa!?

– Ja? W życiu, to ty byłaś rudą wiedźmą – to akurat mówiła Amanda.

– A ty…

– A ty…

Dokładnie się nie wsłuchiwałem w wywody. Byliśmy już naprawdę blisko, widzieliśmy w oddali nasze kobiety, gdy nagle dostrzegłem, że jedna wpada do wody z mostku, na którym stały.

– O cholera! – krzyknąłem.

Patryk od razu zaczął zdejmować z siebie koszulkę w biegu, następnie buty i skoczył do wody. Pobiegłem za nim. Spojrzałem na Amandę, która klękała na mostku i czekała na to aż Patryk wyrzuci Majkę na brzeg. Ten jednak postanowił podać ją mnie.

– Wciągniesz ją? –  zapytał.

– Jasne.

Chwyciłem Maję za ramiona i usadziłem na moście, cała się trzęsła. Potem Patryk wskoczył obok nas i przytulił swoją dziewczynę.

– Już dobrze, obiecuje nauczyć cię pływać – wyszeptał.

W tym momencie nastąpiło oberwanie chmury. Zwyczajnie zaczęło lać z nieba wodą, bo deszczem ciężko było to nazwać.

– Może chodźmy do składowni, jest przy stadninie, to nie daleko – zaproponowałem.

– Dobrze, chodźmy.

Patryk podniósł z ziemi marynarkę i otulił nią swoją narzeczoną, następnie założył na siebie prawie suchą koszulkę.

– Damy wam potem jakieś ubrania – zaproponowałem.

Chwilę później byliśmy w tym składziku. Nie było tam za wiele rzeczy. Ze dwie szpicruty na ścianie, jakieś stare siodła, trochę desek, na których można było usiąść, no i narzędzia pana Henia, kosiarka. Podłączyłem farelkę do prądu i ustawiłem na ogrzewanie. Uznałem, że trochę się wysuszymy i ruszymy do nas jak tylko deszcz przestanie padać. Amanda usiadła na drewnianej ławeczce, a obok niej przysiadł Patryk wraz z Majką.

– A ja mówiłem żeby się nie oddalać od domu. Co gdybyście były same? – zapytałem dziewczyn, ale spojrzałem tylko na Amandę.

– Mnie nikt tego…

– Ciii, nie przerywaj mu – rzekł Patryk i zdjął z siebie tą koszulkę. Zapewne uznał, że będzie mu cieplej bez niej

– Dziękuje Patryś. A ty coś mi odpowiesz? – zapytałem Amandę.

– Nie było aż tak daleko.

– Chyba nie słyszę.

– Nie było…

– Nie słyszę! – warknąłem.

– Przepraszam – odburknęła.

– Teraz usłyszałem.

– Dobra, Aleks już jej nie rób wyrzutów. Gdzie masz tą whisky?

– Chcesz pić? – zapytała Majka.

– Tobie chcę dać się napić. Na rozgrzanie.

– To akurat dobry pomysł. Trzymaj. – Wyciągnąłem butelkę w jego kierunku.

– Majka ja chciałam przepro… – zaczęła Amanda.

– Dobra, nie ma problemu. Żyje – odpowiedziała Majka z bladym uśmiechem. – I pije – dodała przechylając butelkę.

Przysłuchiwałem się rozmowie pań i nic nie rozumiałem. Patryk także wydawał się być zdezorientowany.

– Mogłam przewidzieć…

– Nie wiedziałaś, że się zachwieją, ani że nie umiem pływać.

– Jak to mogłaś przewidzieć? To co ty zrobiłaś? – zapytałem Amandę ostrym tonem.

– Lekko ją pchnęłam – przyznała się w końcu.

– Lekko ją pchnęłaś… – niedowierzałem.

– Aleks, nie ma problemu, było minęło – powiedziała Majka.

– Ale nie ma było minęło. Ty masz rozum w ogóle? Ile ty masz lat? Pięć? W tym wieku chyba już się wyrasta z wrzucania do wody, tak? – zasypywałem Amandę pytaniami.

– Przecież nie chciałam…

– A co mnie to obchodzi, że nie chciałaś? To się myśli przed, a nie po fakcie. W twoim wieku to chyba wypada by mieć jakąś wyobraźnie, refleksje chociaż teraz jakąś, a nie… Nie no ja nie wytrzymam. – Chwyciłem do paska, jakby odruchowo rozpiąłem klamrę i chciałem wysunął go ze szlufek. Amanda momentalnie zamarła, milczała i zdawała się nie ruszać.

– Aleks, nie. Co ty w ogóle robisz? – zapytał Patryk.

– Jak to co? Jak ją ojciec nie nauczył jak się zachowywać, to ja…

– To ty tego nie nadrobisz – powiedział Patryk i wstał z miejsca. – A przynajmniej nie nadrabiaj tego przy mnie.

Zapiąłem pasek, oddaliłem się od nich nieco. Usiadłem na siedzeniu kosiarkotraktora, czy jakkolwiek to się zwało.

– Olek… – zaczęła Amanda.

Rzuciłem jej spojrzenie kątem oka.

– Zamknij się – wysyczałem.

– Aleks, nie, no. Masz chyba swoje lata, co? Nie zachowuj się jak dzieciak. Co się stało to się nie odstanie. Chciałeś zareagować, impulsywnie, rozumiemy i nikt nie ma ci tego za złe. Myślę nawet, że sama Amanda nie ma ci tego za złe i rozumie. Teraz nie ma już sensu byś ją w nieskończoność ganił i się na niej wyżywał.

– Na nikim się nie wyżywam i nie wtrącaj się więcej do spraw między mną, a moją narzeczoną – rzekłem i skierowałem swoje kroki do wyjścia ze składzika. – Zaraz wrócę – rzuciłem do pozostałych zanim zamknąłem za sobą drzwi.