Część 182 - Pan z nierównanym sufitem

Aleksander (Samuel)

Dwudziestego czwartego grudnia rozkładałem białą choinkę, była wąska i wysoka. Piotr z Pawłem zawieszali na niej granatowe, niebieskie i srebrne bombki. Robili to z dużą ostrożnością bo wszystkie były szklane.

– Zaczyna się od lampek – nawoływała Amanda.

– Zapomnieliśmy – powiedzieli jednocześnie bliźniacy. Paweł nawet uderzył się w czoło. Rozbawił mnie ten teatralny gest szwagra.

– To ja założę lampki, a wy chwile poczekajcie z tymi bombkami – zaproponowałem.

Na szczęście lampki były nowe więc nie było kłopotu z rozplątywaniem. Założenie ich poszło nawet sprawnie.

– Na jaki się świecą? – zapytał ten słynący z trudnych pytań, czyli Piotruś. Po naszym ślubie wpadali do nas z ojcem na tyle często, że nawet zacząłem ich rozróżniać.

– Nie wiem – odpowiedziałem.

– Czemu nie wiesz? – dopytywał.

– Na biały – odpowiedziała mu Amanda. – Nawet mrugają – dodała.

– A grają też? – pytał dalej Piotruś.

– Nie! – odkrzyknęła Amanda z kuchni.

– To trudno, ale my mamy u babci takie grające, a u siebie w pokoju kololowe.

– Kolorowe – poprawiłem chłopca.

– Mówię przecież, że są korolowe.

– Nie korolowe tylko korolowe – powiedziałem.

– Sam się pomyliłeś. Dwa razy powiedziałeś korolowe. Kolorowe są Piotrusiu, ko-lo-RO-we – zasylabizowała Amanda i stanęła obok nas.

– Ko-lo…

– Ro – podpowiedziałem.

– Rowe – dokończył malec.

– Tak, brawa, a teraz się uwijajcie, bo jest jedenasta, a wy nawet choinki nie ubraliście. Mieliście jeszcze poręcze ozdobić, dom…

– Dom ozdobiłem, świecą się sopelki.

– No tak, ale choinki na dworze to już nie ubrałeś.

– No masz racje, nie ubrałem. Ale to jak wezmę bliźniaków na dwór to ubierzemy.

– Których bliźniaków?

– Wszystkich – odpowiedziałem.

– Super, a jutro odwiedzimy Igora? – zapytał Piotrek.

– Tak, wy odwiedzicie jutro Igorka, a my z Olkiem pojutrze.

– A mamę? – dopytywał.

– A tego to już nie wiem, ja nie zamierzam jej odwiedzać.

Wtedy rozległo się pukanie do drzwi. Piotrek skierował grad swoich pytań w moją stronę, bo moja żona wykazała się szybszym refleksem i pierwsza poszła otworzyć. Do naszego domu wszedł Bartek z dużą ilością siatek.

– Jak przesadziłeś z zakupami, to cię przestrzelę – uprzedziła go Amanda.

– Ja, nie, coś ty, ale jak Monika przyjdzie to się załamiesz. Mam nadzieję, że nic nie piekliście, bo…

– Nie zmarnuje się, Olek lubi słodkie.

– Tak w ogóle to cześć – powiedział w końcu Bartosz i pocałował Amandę w policzek. Ta dopiero mu się odsunęła z drogi i wpuściła do salonu.

– Matka zawsze się na ciebie darła, że ściągasz buty noga o nogę, bez rozwiazywania.

– Nie ma jej tu, to nie widzi. Chłopcy, wy się powinniście przebrać – powiedział do swoich synów.

– To potem, do kolacji, teraz jeszcze pójdą na dwór – wyjaśniłem. – Tak właściwie to się nie przywitaliśmy.

– No tak właściwie to nie.

Podaliśmy sobie dłonie.

– Ty w okularach, jestem w szoku – stwierdził ojczym Amandy.

– Dlaczego, nie od dziś noszę.

– Nie pasują ci.

– Racja, ja też uważam, że za mądro w nich wygląda – wtrąciła się moja żona i stanęła u boku Bartka, też przyciągnął ją do ciebie i obydwoje się roześmiali.

– To może nich chłopcy dokończą ubieranie choinki, a my się napijemy – zaproponowałem.

– Nie ma mowy.

– Dlaczego? – zapytałem Amandę.

– W moim domu nie będzie wódy na stole w święta.

– Nie będę kładł flaszki na stół – zapewniłem, a Bartek starał się zamaskować uśmiech.

– Pokłócimy się jeśli się napijesz choć łyka. Chyba jesteście w stanie przeżyć te trzy dni bez alkoholu, prawda?

– Ja jestem, właściwie nie muszę pić.

– Ty to nawet nie powinieneś – odrzekła Bartkowi i powróciła do gotowania.

– Ciesz się, że jest jedna, ja przez chwilę miałem je obie w domu i Amandę i jej matkę.

– Moje kondolencje – wypaliłem.

– Słyszałam.

– Patryk się obudził – zawołał Pawełek, który wcześniej gdzieś zniknął i dopiero się przy nas pojawił.

– Nie się obudził, tylko ty go obudziłeś – uznałem.

– Bo chciałem mu pomachać nową grzechotką.

– To teraz mi go pomożesz uśpić.

– Ja go nie chcę usypiać, on ciężko zasypia. Wolę już sam ubierać choinkę – stwierdził rezolutnie Piotruś. – Tata mi pomoże – dodał i chwycił Bartka za rękaw i pociągnął w stronę choinki.

– Poszliście na łatwiznę, ja przywoziłem żywą.

– Żywe choinki to my mamy w lesie, niedaleko domu! – odkrzyknąłem.

– Nie drzyj się, bo Kamila obudzisz! – wrzasnęła Amanda.

– I dobrze, bo całe święta prześpi.

To była magia świąt. Moja nowa rodzina. Biorąc za żonę Amandę zyskałem dwóch synów, trzech szwagrów, teściową alkoholiczkę i teścia kryminalistę. Właściwie to Bartek nie był moim teściem i wtedy mi się przypomniało. Wziąłem Patryka na ręce i poszedłem z nim do salonu.

– Amanda, twój ojciec mnie odwiedził w pracy.

– Ciebie? – zdziwił się Bartek.

– No tak, wczoraj. Nawtykał mi od pedofili.

– Mam tylko nadzieję, że nie dałeś mu w mordę, bo pójdziesz siedzieć – stwierdziła Amanda i odwróciła się w moją stronę wciąż trzymając w dłoniach drewnianą łyżką, którą mieszała wcześniej chyba bigos.

– No, mnie wsadził – dodał Bartek.

– No to chyba mamy problem – powiedziałem z uśmiechem. Amanda momentalnie wydała się załamana. – Żartowałem. Powiedziałem, że jest hipokrytą bo sam ma młodą gówniarę.

– Skąd on w ogóle wiedział, że jesteście razem?

– Z naszej klasy – odpowiedziałem Bartoszowi podając mu Patryka na ręce, bo wyciągnął je po niego.

– Widzę tatuś zorientowany życiem córki jak zwykle – zakpił.

– Słuchajcie, mieliśmy w te święta nie poruszać przykrych tematów, a wy mówicie o największym śmieciu jakiego niesprawiedliwy Bóg po matce ziemi jeszcze nosi. Dajcie spokój. Następnym razem jak do ciebie przyjdzie to wezwij ochronę, że cię nachodzi i już, będzie po problemie. Nie tykaj go czasem, bo trącisz go palcem, on potem kogoś wynajmie by go pobił i będzie na ciebie. Nie chcę cię odwiedzać za kratami.

– O żono moje, aż tak mnie kochasz, że nie chcesz rozłąki?

– Ktoś musi wstawać w nocy do dzieci. Żartuje. Naprawdę by mi ciebie brakowało i nie chcę już nigdy słać paczek do więzienia.

– Właśnie, dziękuje za nie – powiedział Bartek. – Wam oboje.

– Nie ma sprawy.

– Nie sięgamy wyżej – powiedział Paweł.

– To ja was podniosę, a potem pójdziemy ubierać drzewko na dworze – zaproponowałem.

– Wybaczcie, że wracam do tematu, ale macie zdjęcia Patrysia i Kamila na NK?

– Mamy – odpowiedziała Amanda.

– Zapytał się choć o wnuki?

– Mówimy o moim biologicznym. Ja bym na takie pytanie z jego ust nie liczyła. Prędzej świnie nauczą się latać.

– Nie miej takich życzeń w te święta, bo twój ojciec będzie nam pluł na głowę. Większej świni niż on nie znam.

– Nie pytał się. Naskoczył na mnie po prostu. Marcin go postraszył ochroną i już dzwonić miał. Odgrażał się coś tam, że jak na niego ochronę i jak my śmiemy, że nam nogi połamie…

– Czemu mają wam łamać nogi? – zapytał Piotruś.

– Nikt nikomu nie będzie nic łamał, bracie. Taki jeden pan po prostu ma nierówno pod sufitem i opowiada banialuki.

– Bania, co?

– Głupoty – wyjaśniłem Piotrowi.

– A tak, ojciec Amandy, tak? To jest ten pan z nierównanym sufitem?

– Niewyrównanym chyba – wtrącił się Pawełek.

– Nierównym i tak, to o moim tatusiu mówili. Ubierajcie tą choinkę i zjemy obiad wczesny jakiś. Bigos może być? – zapytała.

– A nie pości się czasem w wigilie? – zapytał Bartosz.

– Ja poszczę gdy nie mam – wyjaśniła moja żona.

– Jestem tego samego zdania. Napościłem się w życiu dojść. Sałatka też jest z kiełbasą, bo ja wczoraj robiłem.

– Aha. To wasze dwanaście potraw będzie całkowicie oderwanych od tradycji.

– Tradycjonalizm jest przereklamowany – wyjaśniła Amanda i puściła do mnie oczko.

– Zgadzam się, w pełni.

– Usnął – powiedział Bartek i wskazał na Patryka głową, bo wciąż trzymał go na rękach.

– Bo on zasypia w hałasie, to jest najlepszy sposób na niego, zamęczyć go rozmową.