Część 128 - Pozorna normalność

Aleksander (Samuel)

Nadszedł czwartek, a po nim piątek. Dni mijały nam normalnie. Ja byłem w pracy, a Amanda nadrabiała szkolne zaległości, co czyniła w tempie ekspresowym. Zdałem sobie sprawę, że ja sam nie potrafiłbym być na bieżąco i nadrabiać trzy poprzednie dni, ale ona potrafiła. Amanda była po prostu zdolna, czasem leniwa, ale zdolna. Nie uczyła się na pamięć. Odrabiała pracę domowe, ale poza tym właściwie niczego się nie uczyła, tylko języków obcych. Miała doskonałą pamięć, wiele wynosiła z lekcji, a jej nauka polegała na jednokrotnym przeczytaniu i już miała to w głowie. Stwierdziłem, że nie powinna zaprzepaścić takich umiejętności i osiągnąć co najmniej magistra, ale wiedziałem, że nie mogę jej do tego zmusić. To, kiedy zakończy swoją edukację i na jakim stopniu, powinno zależeć tylko od niej i jej ambicji. Postanowiłem dopilnować ją tylko do czasu uzyskania matury, a potem niech zadecyduje sama. Ufałem, że wybierze najlepiej dla siebie, bo w życiu czasem trzeba być egoistą.

– Urządźmy tę parapetówkę, co ją planowaliśmy od dłuższego czasu i zawsze coś wypadało – zaproponowała zaraz po przywitaniu mnie w drzwiach.

– Mamy na to czas? – dopytywałem, ale mój umysł nie krążył wokół rozmowy, a skierowany był na zapach unoszący się w domu.

– Pewnie, że mamy. Idzie weekend, a ja rozmawiałam już z Majką upiekłaby coś, ja zrobiłabym takie przekąski, coś jak szwedzki stół no i standardowo wódka i piwa oraz napoje. Moglibyśmy urządzić imprezę na świeżym powietrzu, ale z wejściem do domu. O tam przy tych dużych drzwiach na tym drewnianym tarasie – Amanda mówiąc, pociągnęła mnie za sobą do salonu i pokazała wyjście na taras.

– On był by otwarty i tam stałby grill, zresztą rozmawiałam już na temat murowanego, mogliby go jeszcze dziś postawić tak sprawnie, bo oni przywożą już gotowe, tylko go montują, by stał czy jakoś tak. Tutaj stałby ten szwedzki stół. Co do zastawy, to pomyślałam, by była plastikowa i tekturowa, bo tego nie trzeba zmywać i nie tłucze się, ale kieliszki i szklanki mogą być szklane. Co ty na to? – dopytywała.

– Cudowny pomysł, ale ja jutro rano pracuję. Zostawię ci więc pieniądze na ten grill, a pana Henia poproszę, by pomógł ci dopilnować tych, co będą go budować.

– No i pieniądze na zakupy też zostawisz, tak? – dopytywała.

– Oczywiście – zgodziłem się na to wszystko nie dlatego, że miałem na to ochotę, ale sądziłem, że ona teraz tego potrzebuje.

Amanda miała sporo energii i uważałem, że powinna ją jakoś wykorzystać, a jeśli na domiar dobrego sama chciała przebywać pośród ludzi to dlaczego miałbym jej to uniemożliwiać. Twierdziłem, że to nam wyjdzie tylko na dobre. Zabawimy się, podyskutujemy z przyjaciółmi i przez to choć przez moment przestaniemy myśleć o tym, co dalej z nami będzie i jak potoczy się nasze życie.

– Ale taka impreza to chyba sporo przygotowań? – zapytałem i przyciągnąłem ją do siebie.

– No tak, ale ty się niczym nie musisz martwić. Mięso się zamarynuje pomysłami na obiad i będzie gotowe, by położyć na grilla. Na przekąski na zimno zrobi się jakieś koreczki i krakersy z pastą, a na ciepło to kajzerki nadziewane. Nadzienia będą różne pieczarkowo-serowe, pieczarki cebula i szynka, no i kiełbasą z papryką i cebulą. Jadłeś to kiedyś, pamiętasz? To takie coś, wyglądało jak bułka, a było napchane w środku, smakowało ci – Amanda mówiła jak najęta, a więc miała ten stan, gdy pozornie chciała udawać normalność i przegadać całą sytuacje. Postanowiłem cieszyć się jej radością i przez moment nie myśleć o „jutrze”.

– Pamiętam, a dziś co jemy? Też mi będzie smakowało z pewnością, ale już nie mogę się doczekać – powiedziałem, bo mój żołądek dawał o sobie znać burczeniem w brzuchu.

– Zapiekankę z szynką i serem oraz warzywami – odpowiedziała i skierowała się w stronę kuchni, trzymając mnie za rękę.

– Dziś jemy w kuchni? – zapytałem zdziwiony, bo zazwyczaj jadaliśmy w jadalni.

– Tak, bo pilnuję ptysiów. To takie niby karpatka, tylko kilka takich i okrągłe, i małe – wyjaśniła.

– A ich trzeba pilnować? – dopytywałem z uśmiechem.

– Tak, bo nie wiem czy dobrze nastawiłam dźwięk w piekarniku i chcę to sprawdzić, poza tym lubię patrzeć, jak rosną. Potem trzeba je kremem wysmarować i będziesz pomagał – oznajmiła.

– Dobrze, jak sobie życzysz, królewno, a teraz błagam cię już, zacznijmy jeść – zaproponowałem, a Amanda przystała na moją propozycję, bo wyciągnęła z mniejszego piekarnika, wmurowanego w ścianę, naczynie żaroodporne z daniem. Wyglądało fajnie, było takie kolorowe i ozdobione warzywami na zewnątrz.

– To ja podam talerze i sztućce – zaproponowałem i wyjąłem wszystko z szafki.