Część 180 - Szczerość przedślubna

Aleksander (Samuel)

Stałem przed lustrem, w jego odbiciu widziałem mężczyznę po trzydziestce, w blond włosach… Amandy zabieg przedślubny w moim kierunku. Zakładałem białą koszule, starając się dopiąć guziki pod samą szyje. Wtedy rozległ się dzwonek. Poszedłem niespiesznie w kierunku z którego dochodził W drzwiach stanął mój rówieśnik, mój… brat tej samej niedoli.

– Cześć Kryspin – powiedziałem ochoczo i dopiero dostrzegłem kobietę przy jego boku. – Przepraszam, ale ja pani jeszcze nie…

– Ta piękność to moja żona, Chantelle (czyt. Szantel). A ten tu… – Przyjaciel pokazał na mnie palcem.

– Kryspinku nie pokazuj tak, niegrzeczny zwyczaj. – Jej przejęta mina, z powodu tak drobnego uchybienia wydawała się co najmniej zabawna.

– Aleks – dokończyłem sam i zaprosiłem parę do środka. – Nie wiedziałem, że miałeś ślub, nie zaprosiłeś mnie.

– Wyszło spontanicznie – wyjaśnił, a kobieta od razu zajęła miejsce na hokerze w kuchni. – Kochanie, zamówię ci taksówkę, pomogę koledze się naszykować, a ty i tak jeszcze musisz do kosmetyczki – dodał w jej kierunku.

– Ależ oczywiście. – Jej grzecznościowy ton, figura, wszystko robiło wrażenie, ale ja już miałem swój ideał, a to była żona mojego brata.

– Cudowna jest, prawda? – zapytał z podnieceniem w głosie Kryspin, kiedy ta pani o dziwnym imieniu już nas opuściła. – Fajna mucha – dodał, a ja zobaczyłem, że bawi moją ozdobą ślubną.

– Ile ją znasz?

– To zależy, czy liczyć od pierwszego spotkania, czy od pierwszego…

– Seksu? – dopytywałem.

– A tego dowiedziałem się po ślubie – odpowiedział, a ja aż stanąłem w miejscu, jakby mnie mosiądzem oblano. Postanowiłem jednak tego nie komentować i założyć spodnie, które były już przygotowane i uprasowane i w ogóle wszystko jak należy.

Nie minęło nawet piętnaście minut, a dołączyli do nas Fabian i Darek. Wyglądali na ubawionych, jakby już byli po kieliszku, nawet niejednym, ale skoro oboje byli samochodami, to znaczy, że nie mogli pić. Ciekaw byłem co ich w takim razie, aż na tyle rozbawiło.

– Darek ty jesteś porządnicki, nie zapomnij obrączek, leżą na blacie w kuchni. Tylko daj je Fabianowi przed ceremonią.

– Nie ma problemu młody panie – zażartował Darek. – A tę muchę to zakładasz?

– Dopiero przed kościołem, nie chcę się udusić.

– To też ci ją wezmę.

– Okay, dzięki – Odkrzyknąłem z przed lustra i wciąż męczyłem się ze spinkami.

– Daj pomogę ci – zaproponował Fabian.

– Dzięki.

– Trema cię sięgnęła? – zapytał.

– Boisz się? – dopytywał Kryspin z drwiną.

– Jak cholera, zadowoleni!? – odkrzyknąłem, a oni stanęli we trzech przede mną, każdy w innej pozie, co jeden to sztywniejszy.

– Daj spokój, to raz na całe życie, będzie dobrze – powiedział Darek, a ja pomyślałem, że „to raz na cale życie” mógłby sobie darować. Jeszcze mnie bardziej zestresował.

– Olek, będzie dobrze. Kochasz tę kobietę tak? – dopytywał Fabian.

– Przecież na kawalerskim nam opowiadał jaka zgrabna jest, ponętna, wiesz, musi ją kochać. – Kryspin… ten jako jedyny rozładowywał atmosferę.

– Kocha się za coś więcej niż za cycki i dupę bracie, ale co ty możesz wiedzieć…

– A właśnie, że wiem…

– Co? Zawsze brałeś ślub z głupoty, nigdy z miło…

– Aż do tego listopada! – krzyknął Krystek.

– Co? – Darek niedowierzał.

– Mam żonę – wyjaśnił i pokazał przy tym obrączkę na palcu. Taką najzwyklejszą, skromną, chyba nawet srebrną.

– Ja już gratulowałem – wymigałem się i poszedłem do sypialni po marynarkę, która spoczywała bezpiecznie na wieszaku w garderobie.

– Pamiętasz swoją kwestie? – zapytał Kryspin.

– Jaką kwestię? – dopytywał Darek.

– Musze przed ślubem zamienić z żoną jeszcze kilka zdań.

– Jakich zdań? – Fabian wydawał się poddenerwowany.

– Chcę by wiedziała za kogo…

– Zaraz, zaraz, ty jej chyba nie chcesz powiedzieć…

– Nie, Darek spokój! Chcę tylko powiedzieć czego będę wymagał.

– Może lepiej po ślubie – zaproponował Darek.

– Tak jak ty? – rzucił niemiło w jego kierunku Fabian.

– Znowu się zaczyna. Olek ma plan, przestraszyć wybrankę przed ślubem…

– W celu? – dopytywał Fabik.

– Jak byś mi nie przerwał to byś wiedział. Kultury za grosz nie masz.

– To tak jak ty Kryspinku bo tak nie wypada – zażartowałem, a potem umknąłem przed jabłkiem, które zostało rzucone w moim kierunku. Ja się śmiałem, Kryspin też wydawał się rozbawiony, pomimo marsa na czole, ale tych dwóch to się na nas patrzyło jak na nienormalnych.

– W jakim celu? – powtórzył swoje pytanie Fabian.

– Jeśli pomimo tego za mnie wyjdzie, to potem nie będę już musiał akceptować jej fochów – wyjaśniłem.

– Wiesz, ale akceptowanie fochów kobiety takiej jak Amanda, którą można wiesz… Olek, no bądźmy szczerzy. Nasłuchasz się jej marudzenia, ale ile razy włożysz i wyciągniesz to twoje, dzięki temu szybko zapomnisz.

– Tylko wiesz co Darek. Jest mały problem stary – powiedziałem patrząc w okno, bo wolałem wszystko niż patrzenie teraz na kogoś. – Ja sobie ani nie powkładam, ani nie powyciągam dziś, ani… długo to może potrwać.

– Jak to? A noc poślubna? – dopytywał Darek.

– Wychodzisz za laskę, mówisz nam o jej atutach, a tutaj nawet sobie nie popukasz? – tym razem zapytał Kryspin.

– On sam jest sobie winny, co nie Oluś? – Fabiana pytanie już całkowicie mnie dobiło.

– Chciałem dobrze. – Odwróciłem się do nich gwałtownie.

– Coś ty zrobił? – zapytał Darek z przerażeniem.

– Amanda była kobietą… – zacząłem i uczyniłem gest symbolizujący zarówno piersi jak i kaskę.

– Nie rób tak, bo przez to sobie ciebie z cycami wyobraziłem. – Kryspin najwidoczniej poczuł się zgorszony.

– Gdybym miał takie jak ona, to bym się zamacał – rzuciłem ze złośliwym uśmieszkiem.

– Ale sobie nie pomacasz, tylko dlaczego? – dopytywał Darek.

– No Olek, przyznaj mu się. Po co ten cały ślub i szopka? Wyrzuty sumienia co? Czy aż tak toksyczna miłość? – dopytywał Fabian.

– Chciałem by zeszła na dobrą drogę, by nigdy…

– Chyba weszła na dobrą, a zeszła ze zlej. – Kryspin to mnie zawsze musiał poprawić.

– Zgwałciłem ją innym mężczyzną – wypaliłem tak po prostu, po czym skierowałem się do wyjścia. – Idziecie? – zapytałem.

– Jasne, z którym z nas jedziesz? – zapytał Darek.

– Z tym, który nie będzie zadawał pytań.

– To ze mną – zaoferował się Kryspin. – To jak pamiętasz scenariusz? – zapytał zaraz po tym jak usiadłem na przednim siedzeniu.

– Miałeś nie zadawać pytań.

– A kiedy zamierzasz jej powiedzieć? Po ślubie… Wykurwisz jej po i będzie problem, lepiej jak będzie wiedziała przed. Bądź szczery.

– A ty w dniu swojego ślubu byłeś szczery?

– Ja zawsze jestem szczery. Nigdy nie ukrywałem swoich poglądów, a ty swoje… coś ty narobił? Zamiast jej wpierdzielić za głupotę, to jakieś manewry rodem z piekła… Jak mogłeś w ogóle, co?

– Zabiłeś człowieka, jak mogłeś, co? – zapytałem.

– Tak samo jak i ty. – Na chwile zapadła cisza, atmosfera zrobiła się gęsta. – Szkoda mi tylko tego… nie ważne, nie mówmy o tym, to twój dzień, twój i Amandy, uprzedź ją po prostu, bo tak wypada. I jeszcze jedno, ten człowiek zabity nie był kimś kogo kochałem, a ty skrzywdziłeś tą, której deklarujesz miłość.

– Piękne słowa, ale wiesz, że ślubu nie będzie jeśli…

– Wiesz, że rozwód będzie po tygodniu jeśli…

– Nigdy nie lubiłem z tobą rozmawiać.

– Przy kobiecie powinieneś być szczery. Tego chciałeś, normalnej rodziny, mam ci przypominać. W bidulu rozmawialiśmy o tym setki razy, a ty co? Teraz sam wprowadzasz patologię. Planujesz gwałt, by z tobą była, co dalej? Zdradzi cię i co?

– Pożałuje.

– A co zrobisz? Naślesz kogoś by ją obrzezał, by nie miała przyjemności z seksu nigdy więcej!?

– Nie wiem, ale wsiadłem do ciebie, bo miałeś nie zadawać pytań.

– Dobrze, nie pytam, to twoje życie. Jednak grając w zamknięte karty sam ryzykujesz, że kiedyś zostaną odkryte, a nie jest wcale powiedziane, że jej karty są słabsze. Licz się z tym Olku. Jesteśmy na miejscu, to ten pensjonat.

– A ty co powiedziałeś Chantelle? Jesteś jedyny z moimi poglądami, wypracowanymi przez lata.

– Powiedziałem, że gdyby mój ojciec czasem trzasnął matce w tyłek, a nie w twarz to bym nie chował się za szafką, bo ona być może by nie piła, a tak piła, bo on ją upokarzał na naszych oczach. Powiedziałem, że znam mnóstwo dzieciaków co były w domu dziecka, tylko dlatego, że matki nie chciały ciężaru, że moje dzieci zawsze będą dla mnie najważniejsze, a ona będzie już tylko na równi z nimi, nigdy na pierwszym miejscu. Dodałem, że chciała rycerza na białym koniu, a ja nienawidzę jeździć konno, ale jeśli tak ceni stare czasy to zaakceptuje też moje zasady i to, że nie będę spełniał każdego jej kaprysu, jeśli taki wyda mi się bezsensowny i szkodzący. Wyjaśniłem, że doskonale pamiętam za co ceni romanse historyczne, za ten stary klimat tamtych czasów, za stanowczość mężczyzn, za to, że nie byli chłopcami. I tak od słowa do słowa, jakoś poszło.

– Amanda nie czyta romansów historycznych, nie mam odniesienia.

– Ale masz wymagania. Chcesz by przeklinała ten dzień do końca życia, że wyszła za kogoś kto kłamał, udawał, grał? Czy by przeklinała swoją decyzje do końca życia, że wyszła za kogoś kto wyznał jej prawdę, a ona łudziła się, że i tak zmieni jego poglądy? Którą opcje wolisz?

– Nie lubię być winny.

– Prawidłowa odpowiedź, wysiadaj i leć do niej.

Wykonałem polecenie Kryspina, wysiadłem, ale chwile zatrzymałem się przy Fabianie i Darku.

– Darek masz obrączki? – zapytałem.

– O cholera!

– Ja pojadę – zadeklarował się Fabian.

– Nie, ty zostań, Sabina ma dojechać, lepiej byś był, a ja i tak Julie odebrać, to prawie po drodze. Podam ci przed kościołem – wyjaśnił Darek i na powrót wsiadł do swojego samochodu.

– Jeszcze jego mucha! – krzyknął Kryspin, jego perfekcjonizm czasami się na coś przydawał, ja nawet nie zauważyłem, że tego elementu nie mam na sobie. Szczerze to jego brak mi nie doskwierał.

– Zimno jak skurwysyn – zakląłem pod nosem.

– Uważaj, bo jaki dzień zaślubin, takie potem całe życie – dogryzł mi Fabian.

– No właśnie, a jak ona tak całe małżeństwo ci nie będzie dawać? – zapytał Kryspin prosto z mostu.

– Co ty chcesz znowu komuś oddawać? – zapytał damski głosik należący do kobiety, która położyła mu dłoń na ramieniu.

– Mówiłem o tym, że kobieta… zresztą, nieważne. Śliczne paznokietki. – Kryspin zaczął się rozczulać nad wzorem, kolorem i tym wszystkim czym zazwyczaj mężczyźni się nie interesują.

– O jakimś świntuszeniu znowu mówiłeś, ja już cię znam – wypaliła kobieta i pogroziła mu palcem. Scena była na tyle zabawna, że aż Fabian uniósł brwi w niedowierzaniu.

– Uwielbiam tę kobietę. Widzę ją dopiero drugi raz na oczy, ale, jest moją ulubienicą – powiedziałem Fabianowi na ucho.

– A ty co tam szeptałeś na mnie niedobrego? Chcesz zakłócić moją wrażliwość? To, że masz masę jak King-Kong nie znaczy, że też z mojej duszy masz takiego King-Konga robić.

– Nadal ja uwielbiasz? – zapytał Fabian również szeptem, wydawał się być przerażony.

– Nadal – odparłem z przekonaniem. – Droga Chantelle, nakazywałem temu oto mojemu przyjacielowi, by się tobie przedstawił. Wszakże jest bratem twojego męża.

– To jest moja bratowa? – Fabian dosłownie niedowierzał.

– Tak, zostawiam was. Spotkamy się w pokoju, sześć numer. – Szybko wymigałem się od dalszej dyskusji i już miałem pognać do pokoju Amandy.

– Czekaj! – krzyknął za mną Kryspin.

– Nie wrzeszcz, to… – Chantelle znów zwracała mu uwagę, ale tym razem to on nie zwracał na to uwagi.

– Jakby Darek nie zdążył to… krawatem ci mogę służyć.

– Biały masz, to nienajgorszy pomysł. Zdejmuj, może nie zauważy i mnie nie przestrzeli – poleciłem. – Fabian, jakby Darek się spóźnił to użyczysz mi obrączek! – odkrzyknąłem

– Amanda cię prześwięci… – powiedział tak po cichu, a potem znowu coś mamrotał.