Część 157 - Ile wart jest spokój?

Aleksander (Samuel)

Wczorajszy dzień był jak co dzień, noc jak co noc. Szczerze miałem już dość pozycji na jeźdźca, ale jakoś nie dało się nic z tym zrobić. Próbować próbowaliśmy, ale nawet na łyżeczkę Amandzie coś nie pasowało. Zaczynało mnie to wkurwiać coraz bardziej. Pokochałem piękną kobietę, z szalonymi erotycznymi pomysłami i bez tematu tabu… Moje rozmyślanie przerwał dzwonek do drzwi.

– Otworzysz? – zapytała Amanda z kuchni.

– Oczywiście – wytarłem usta serwetką. Moja narzeczona zawsze składała serwetki w wymyślne wzory i stawiała obok zastawy. Chyba chciała być perfekcyjną panią domu. Przypomniały mi się te dobre, cudowne chwilę z nią spędzone. To gdy mnie uczyła posługiwać się sztućcami. Autentycznie nie miałem nigdy problemów z nożem i widelcem, ale w chwili, gdy widelców było kilka, to już zaczynały się schody. Amanda była kobietą, która udowodniła mi, że rybę je się dwoma widelcami, a krewetki nie są takie złe, pod warunkiem, że są w panierce. Uśmiechnąłem się ciepło do tych wspomnień i otworzyłem drzwi, przy których stałem.

– Witam – powiedziałem do matki Amandy, która stała przede mną. – Skąd pani wiedziała, gdzie mieszkamy? – zapytałem i stanąłem na progu, by móc zamknąć za sobą drzwi.

– To nie było takie trudne, mój ulubiony zięciu – wyszczebiotała, była pod lekkim wpływem.

– Jedyny – poprawiłem ją. – Jestem twoim jedynym zięciem.

– Zięciu poratować powinien przyszłą teściową pięćdziesiątką – stwierdziła nagle.

– Mowa o złotówkach czy taka miarka pół setki pitnej? – postanowiłem zapytać, jednocześnie zapinałem guziki bladozielonej koszuli.

– Złotówkach – wysłowiła się po dłuższej chwili.

– Gdzie są chłopcy? – zapytałem. Ostatnimi czasy widzieliśmy maluchów trzy dni temu. Odwoziliśmy ich do szkoły i rozmawialiśmy z wychowawczynią.

– Nie wiem – odpowiedziała. – Gdy wczoraj wróciłam do domu, to już ich na podwórku nie było.

– Zostawiłaś ich na podwórku? Na ile? – zapytałem przejęty.

– Za pięćdziesiąt złotych powiem – zaszantażowała mnie.

– Za pięćdziesiąt sekund cię znokautuję – zagroziłem i usłyszałem otwieranie drzwi.

– Co tu się dzieje? Kto przyszedł? – zapytała Amanda.

– Nie denerwuj się – powiedziałem do narzeczonej.

– Jak mam się nie denerwować? Co ty tu w ogóle robisz, do cholery? Jak się tu dostałaś? – dopytywała Amanda.

– Jak to jak, taksówką. Pan czeka, aby mu zapłacić – odrzekła kobieta i skierowała palec wskazujący na podjazd.

– Nie będziemy za nic płacić. Nie dawaj jej czasem żadnych pieniędzy – ostatnie zdanie skierowała do mnie. – Dasz raz i nigdy się nie odczepi od nas – dodała.

– Jesteś niewdzięcznym bachorem. Należy się coś matce za to, że ci pieluchy zmieniała, myślisz, że twój ojciec coś nad tobą robił. Będziesz miała swoje, to zobaczysz jak to jest.

– Proszę opuścić nasz próg – zażądałem.

– Ale czym? – zapytała kobieta.

– Bo za moment nie wytrzymam. Puszczą mi nerwy i wyjdę z siebie – syknęła Amanda przez zęby.

– Uspokój się – poleciłem.

– Jak ty się do matki odzywasz, córeczko, nie pamiętasz już, ile dla ciebie robiłam.

– Opłacę pani taksówkę powrotną – zadecydowałem. – Kochanie, podasz mi portfel z komody? – zapytałem, ale było to pytanie wyraźną prośbą.

– Nie, niech idzie na piechotę. Nikt jej tu nie zapraszał. Jak ty w ogóle wyglądasz, od ilu dni zakrapiasz? – zapytała Amanda.

– Spójrz lepiej na siebie, jak ty wyglądasz. Jak tania dziwka. W czerwonej, śliskiej koszuli nocnej, sięgającej do połowy tyłka.

– Nie twoja sprawa w czym chodzę i w czym sypiam – powiedziała z uśmiechem na ustach moja narzeczona.

– Myślisz, że ile potrwa ta wasza wielka miłość. Sponsor kiedyś się tobą znudzi albo ty sponsorem.

– Dość tego, proszę stąd odejść. Niech pani poczeka przy taksówce, za moment ją opłacę – wtrąciłem się i złapałem Amandę za ramię.

– Puść mnie. Nie będzie mnie szmata obrażała pod moim domem.

– Uspokój się. Uspokój się, powiedziałem. Amanda do cholery! Ogarnij! – warknąłem, jednocześnie trzymając ją za oba ramiona, by czasem się nie rzuciła. – Uderzysz zwykłą szmatę, niefortunnie upadnie i pójdziesz siedzieć jak za człowieka. Nie warto sobie plamić rąk. Właź do domu – zadecydowałem i otworzyłem drzwi. Wepchnąłem Amandę do wewnątrz i zatrzasnąłem drzwi.

– Spokojnie – powiedziałem do niej i wyjąłem z komody w przedpokoju portfel i kluczyki. Kluczyki odłożyłem na komodę, a portfel wsunąłem do kieszeni. – Już się uspokoiłaś? – zapytałem i spojrzałem na Amandę.

Stała oparta o ścianę, z rękoma splecionymi na piersi. Głowę miała spuszczoną, chyba płakała. Właściwie to z pewnością płakała, bo łzy same spływały jej po policzku.

– Chodź tu do mnie – szepnąłem do niej i otoczyłem ją ramieniem. – Będzie dobrze, będę zawsze przy tobie. Nie płacz, proszę – szepnąłem jej do ucha i pocałowałem w czubek głowy. Wiedziałem, że nie powinienem niczego przed nią ukrywać i powiedzieć jej o zaginięciu braci, ale nie chciałem jej teraz dokładać więcej zmartwień.