Część 181 - Nie boje się

Amanda (Magdalena)

Siedziałam i czekałam na Majkę, okazało się, że się spóźni, bo nie zmieniła opon na zimowe, dostali mandat, jeszcze na domiar złego złapali gumę i musieli zawrócić i jechać jednak Patryka samochodem. Malowałam rzęsy już chyba po raz czwarty, przeczesywałam je szczoteczką chyba po raz czterdziesty. Chciałam by było idealnie, w końcu to mój pierwszy ślub, choć nigdy nie chciałam brać ani jednego, a z pewnością nie w tak młodym wieku.

– Boże, co ja robię? – naszło mnie przez chwilę to pytanie, ale szybko je od siebie odegnałam.

Aleks był jaki był, miewał różne odbicia. Jednak jak to facet im czasami odbijało i trzeba się było z tym pogodzić. Mimo wszystkiego nie był taki najgorszy. Sama nie wierzyłam w te usprawiedliwienia. Chciałam mu dać nauczkę, nie jedną, ale w rzeczywistości dawałam ją samej sobie. Doprowadziłam do tego, że za półtora godziny staniemy przed ołtarzem. Ten mężczyzna sprawił, że poczułam się kobietą, ale sprawił też, że poczułam się szmatą. Ile byłam dla niego warta skoro rozkazał Huberowi mnie zgwałcić? To był krok, który on wykonał pierwszy, ja potem tylko grałam moją rolę, w której sam mnie obsadził. Co będzie po ślubie? Czy nadal będziemy odgrywali swoje role? Jakie one będą? Byliśmy manipulantami i chcieliśmy manipulować sobą nawzajem. Pragnęłam by z dniem dzisiejszym manipulacje się skończyły i zaczęło normalne życie, ale co jeśli ono mi się nie spodoba? Co jeśli Aleks - nie aktor będzie jeszcze gorszy niż jego najczarniejszy charakter wyuczony na pamięć.

– Można? – zapytał nikt inny tylko Olek, po przez uchylone drzwi.

– Tak, jeszcze nie jestem ubrana – odpowiedziałam.

– Masz jeszcze czas. Pukałem, ale…

– Zamyśliłam się. – Dopiero teraz na niego spojrzałam. W granatowym garniturze, białej koszuli i białym… krawacie – nie dowierzałam. – Gdzie masz muszkę?

– Mucha to nasz najmniejszy problem, gorzej z obrączkami, ale nie martw się jakby co mamy zastępstwo.

– Dla swojego bezpieczeństwa i zdrowia psychicznego wolę nie pytać dlaczego tak, a nie inaczej.

– Masz racje kochanie, lepiej się nie denerwować tuż przed ślubem. Jednak ja chciałbym z tobą wymienić kilka zdań.

– Olek jak chcesz mnie rzucić na godzinę przed…

– Nie, ale ty możesz chcieć, dlatego usiądź. – Aleks zajął miejsce na łóżku, podeszłam do niego, chciałam mu usiąść na kolanie, ale mnie powstrzymał. – Tutaj, naprzeciw mnie, chcę cię dobrze widzieć. Pięknie wyglądasz. – Siedziałam więc tak na pufie w samym ręczniku, bo dopiero co nasmarowałam się balsamem i miałam zakładać bieliznę ślubną, a on podziwiał. To było głupie uczucie jakby mnie lustrował na wylot.

– Musimy wyjaśnić sobie kilka kwestii, by potem nie było nieścisłości. Zawsze będę cię kochał, szanował, dbał o ciebie, rozpieszczał w granicach rozsądku. Jednak będę też wymagał.

– Chcesz bym powiedziała, że cię kocham? – zapytałam przerażona.

– Nie, skądże. To zdążysz jeszcze powiedzieć nie raz. Mam taką nadzieję. Wymagał będę lojalności. Chcę by moja żona, cokolwiek by się nie działo, o cokolwiek by mnie nie posądzono zawsze stała za mną murem.

Pierwsze z jego wyznań mnie przeraziło do granic możliwości. Musiałam mieć naprawdę głupią minę. Jednak on nie zwracał na to uwagi, ciągnął dalej.

– Szacunku także wymagam, jeśli kiedyś okażesz mi jego brak, to jeśli będziemy na osobności od razu poczujesz tego konsekwencje, jeśli jednak będziemy w towarzystwie, to poczekam aż będziemy sami.

– Olek…

– Nie przerywaj mi, to również oznaka braku szacunku.

– Wybacz, przepraszam – wyznałam bo ostatnie czego chciałam to się z nim sprzeczać w takim dniu.

– Szczerości. Spójrz mi w oczy. Jeśli masz coś do ukrycia, ja i tak się dowiem, wcześniej lub później, dlatego lepiej być szczerą. O cokolwiek nie zapytam ma się równać z odpowiedzią, szczerą odpowiedzią. To na noc poślubną? – zapytał Aleks nagle i zaczął bawić się moim stanikiem.

– Nie, w tym przyjechałam, na noc poślubną nie mam stanika. Gorset wystarcza.

– Aha, a ten taki bez gąbek, kiedyś nosiłaś z takimi… poduszkami.

– Kiedyś nie miałam bliźniaków.

– A no tak, urosły. – Aleks zachowywał się jakby odkrył eurekę, pstryknął nawet palcami i dalej macał mój biustonosz. – Jednak wróćmy do tematu. Wymagam też wierności. Jeśli kiedyś mnie zdradzisz, to radziłbym byś mi o tym powiedziała, bo wtedy co prawda cię zatłukę, ale jest szansa, że skończysz bardzo obolała lub w szpitalu, a jeśli będziesz grała na dwa fronty, to skończysz w grobie. Aha i jeszcze radziłbym, że jak już wyjdziesz z tego szpitala, to szczerze przeprosić i to na kolanach, a na jakiekolwiek pytania odpowiadać, że miałaś wypadek samochodowy, a nie, że mąż ma ciężką rękę. Amanda, ja nie żartuje, ja naprawdę nie zniosę kolejnej takiej akcji, wybaczyłem już ich za dużo.

– Mówisz mi to, po co? – zapytałam, a Aleks nerwowo poluzował krawat, by po chwili zdjąć go przez głowę i położyć obok mojego stanika.

– Byś wiedziała na co się piszesz, jeśli mnie nie masz zamiaru zdradzać, ani prowadzić żadnych gierek to nie ma powodu do obaw. Po kolejne wymagam też posłuszeństwa. Jeśli w razie jakiegoś zagrożenia, krzyknę, że masz uciekać to masz się nie pytać dla…

– Dlaczego? – zapytałam.

– Znowu mi przerwałaś – zabrzmiał ostro, ostrzej niż zwykle.

– Przepraszam. – Postanowiłam być pokorna, bo to nie był czas na kłótnie, a przecież po ślubie można też zweryfikować kilka tych jego punktów by były dla mnie bardziej znośne.

– I po szóste, jeśli kiedykolwiek podniesiesz na mnie rękę, to licz się z tym, że oddam nie tylko mocniej, ale i dziesięć razy więcej. Bo ja nie pozwolę się bić tylko dlatego, że jesteś w skrajnych emocjach, czy też histeryzujesz. To samo z szacunkiem, jeśli nie będziesz mnie szanować, to nie będę ci groził. To po prostu ten ślub nie ma sensu, bo stworzymy patologie. Zrozumiałaś? – zapytał, a ja nie byłam w stanie mu nic odpowiedzieć. Pokiwałam tylko twierdząco głową, a on… on zachował się jak gdyby nigdy nic. Wstał pocałował mnie w czółko.

– To do zobaczenia w kościele – rzucił i wyszedł z mojego pokoju, pozostawiając mnie samą z jeszcze większymi wątpliwościami.

– Jeśli chciałeś mnie przestraszyć, to ci się to nie uda – powiedziałam do lustra. – Ślub się odbędzie. Dam ci popalić po ślubie – zapewniłam sama siebie.

Wtedy zjawiła się Majka, więc musiałam się uśmiechać i udawać, że to jest najszczęśliwszy dzień w moim życiu. W sumie był, wychodziłam za bogacza, za lekarza, który kochał moje dzieci. Kiedy sobie o tym przypominałam było mi jakoś lepiej. Seks uprawialiśmy naprawdę sporadycznie, ale to było jego odpokutowaniem za grzechy.

– Twoja matka będzie na ślubie? – zapytała Majka.

– Nie, ale to nie ważne, będzie Bartek.

– Jej mąż?

– Tak i Paweł z Piotrusiem.

– Bartek jest z kimś?

– Poznał jakąś… nie pamiętam jej imienia, przyjdzie z nim.

– A od Olka z rodziny?

– Ciotka z dzieciakami i taka Aleksa kuzynka.

– Jaki macie pierwszy taniec?

– Walc, Niebieska Piosenka Tomczaka.

– Nie wyglądasz na stremowaną.

– Bo nie jestem. Jestem gotowa do odegrania mojej roli w tym przedstawieniu.

– Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytała.

– Nic, czas na nas. Powinnaś stać już przy Fabianie.

– Ciebie Bartosz prowadzi?

– Tak, zachowamy pozory normalności, poza tym kocham go jak ojca. Dla mnie i dla Olka ważniejsi są przyjaciele niż rodzina, właściwie to przyjaciele są naszą rodziną. Jesteście więc wszyscy tacy dalecy bliscy. Dokładnie sto osiemdziesiąt osób i większość to dalecy bliscy.