Część 169 - Amanda stara się pogodzić

Amanda (Magdalena)

Weszłam do domu i pierwsze co uczyniłam po zatrzaśnięciu drzwi było odwieszenie swetra. Co prawda był sierpień, ale pogoda była okropna. Wietrznie i zimno, bez słońca. Właściwie dziś najchętniej to bym nie wychodziła z domu, ale po sprzeczce z Olkiem uznałam, że lepszy spacer niż siedzenie z nim pod jednym dachem. Przy okazji wstąpiłam do tego małego, wiejskiego sklepiku po budyń. W drodze powrotnej naszła mnie myśl, że Aleks mógł mieć racje i teraz to nie dawało mi spokoju. Zdjęłam swoje wygodne, kobiece trampki i na bosaka skierowałam się do gabinetu przyszłego męża. Siedział tam zajęty jakimiś dokumentami. Zauważył, że weszłam, bo na chwilę zaprzestał pisać i po chwili spojrzał na mnie. Pokiwał głową na boki od niechcenia, jakby w niedowierzaniu i powrócił do pisania. Nie zwracał na mnie uwagi. Odsunęłam sobie krzesło przy biurku, naprzeciw niego i usiadłam.

– Nie zapraszałem cię. – Nie zabrzmiało to mile. Po chwili jednak Aleks się opanował. Spojrzał na mnie. – Coś ważnego?

– Nie, tylko… – zaczęłam, ale nie dane mi było dokończyć.

– Zatem wyjdź i daj mi pracować. – dopisał coś na samym dole kartki, po czym jego wzrok znów przeniósł się na mnie. Był nieustępliwy. Wyczekiwał mojego wyjścia stukając długopisem o biurko.

Wstałam i wyszłam bez słowa. Skoro zamierzał być chamem to jego wybór. Ja chciałam tylko z nim porozmawiać i wyjaśnić. Z drugiej strony uświadomiłam sobie ile razy ja w podobny sposób, albo nawet i gorszy potraktowałam jego.

Stanęłam w przestronnej kuchni, przed gazem i odlałam pół litra mleka do niewielkiego garnka. Dopiero potem przypomniałam sobie, że zapomniałam o pozostawieniu ćwierci szklanki do rozmącenia proszku budyniowego i cukru. Odlałam więc tę ćwierć z garnka. Mieszałam i mieszałam w tej szklance bez końca, byleby nie było grudek. Potem wlałam tą gęstą ciecz do gotującego się mleka i mieszałam dalej. w tej mojej i Aleksa sprzeczce był jeden pozytyw, gdy o niej pomyślałam to mieszałam intensywniej, a w efekcie tego nie było ani jednej grudki. Przelałam budyń o smaku śmietankowym do dwóch takich samych, szklanych miseczek z motywem granatowej róży na czarnym tle. Skierowałam się ponownie do gabinetu przyszłego męża. Tym razem przed wejściem odłożyłam jedną miseczkę na stoliczek i zapukałam choć drzwi nie były do końca domknięte.

– Nie wygłupiaj się – usłyszałam. Popchnęłam więc lekko drzwi nogą i wkroczyłam wyprostowana, pewna siebie.

– Nie wiedziałam, że mogę tu wchodzić bez zaproszenia – rzuciłam bez cienia uśmiechu, a dopiero potem spostrzegłam, że Olek rozmawia przez telefon. Pożegnał się prędko, odłożył komórkę na biurko i przejął ode mnie obydwie miski.

– Chcesz pogadać? – zapytał, odkładając je na niewielki stolik typu małej ławy, po boku której stały dwa niewielkie, skórzane fotele.

– Zamierzałam, ale jak nie masz czasu…

– Mam.

– Jeśli pracujesz to rozmowa może pocze…

– Amanda, mam czas – przerwał mi stanowczo i zajął powoli miejsce w fotelu. Uczyniłam więc to samo. Zapanowała niezręczna cisza, która była paradoksalnie bardzo głośna i przyprawiała mnie o ból głowy. Trwała kilka sekund, kilkadziesiąt sekund, dwie minuty.

– Tylko uprzedzam, że to nie będzie nasza najmilsza rozmowa. – Dzięki Bogu Olek postanowił przerwać tą niepisaną zmowę milczenia między nami. – I nawet tym budyniem, o moim ulubionym smaku się nie wkupisz.

– Nie wiedziałam, że to twój ulubiony smak – przyznałam.

– Trafiłaś, jak zazwyczaj. – Aleks sztucznie się uśmiechnął. Ten jego uśmiech mnie zmroził. Chwycił za łyżeczką i spróbował.

– Jesteś nadal bardzo zły? – Zrobiłam słodką minkę i takie najsmutniejsze oczka jakie tylko potrafiłam. Jego mina jednak nadal była surowa, wcale nie zmiękł. – Olek, ja naprawdę przepraszam. – Tym zdaniem chwyciłam się ostatniego koła ratunkowego. Nie było jeszcze mężczyzny, który nie nabrałby się na taki mój zbolały głosik. Powinien więc odpuścić.

– Jedz, bo stygnie, a ja w tym czasie przemyślę co ci powiedzieć. I jeszcze jak to powiedzieć, bo po twojej postawie i minkach to widzę jedną, wielką grę aktorską. I wiesz co? Gwiazdką Hollywoodu to ty nie zostaniesz.

– Olek! – zaskowyczałam pretensjonalnie. On jak gdyby nigdy nic nabrał dużo budyniu na łyżeczkę i włożył do ust.

– Naprawdę dobre, ale przesłodziłaś – powiedział zanim jeszcze w pełni przemielił i połknął. Wciągnął też przy tym znacząco powietrze, bo widocznie go lekko poparzyło. Wcale, ani trochę mi nie było go żal z tego powodu. Mógł się bardziej poparzyć. Może wtedy nie udzielałby uwag o mojej grze aktorskiej. Ja nawet nigdy nie planowałam kariery w tym kierunku. Chciałam umieć tylko czasami manipulować moim przyszłym mężem.

– Skoro mam gorzkie życie, to chyba nic dziwnego, że sobie je dosładzam. – Aleks zaśmiał się na te słowa.

– Naprawdę uważasz, że masz gorzkie życie? W sensie, że przy mnie czy w ogóle? – dopytywał, kiedy ja jadłam tą moją specjalność z papierka, wcale nie przesłodzoną.

– Dobra, nieważne. Praw to kazanie.

– Ale jakie kazanie? Nie zamierzam cię pouczać. Sama wiesz najlepiej co robisz. Pytanie tylko, czy wiesz jak krzywdzisz tym innych?

– Ja nikogo nie…

– Uważasz, że wiesz lepiej co ja czuje? – zapytał ostro i spojrzał na mnie tak przenikliwie. Takiego pytania, to się nawet nie spodziewałam, a ja nie lubiłam grać w karty, nie znając kart przeciwnika.

– A co czujesz? – Starałam się być twarda, nieporuszona.

– Czasami, że wychodzę za zupełnie obcą mi kobietę, która raz jest dojrzała i pozwala wspólnie nam podejmować decyzje. Innym razem jest singielką, która z nikim i z niczym się nie liczy.

– Przepraszam – rzekłam na odczepnego, bo miałam dość go takiego naburmuszonego.

– Ale ja nie chcę twoich przeprosin. – Odłożył pustą salaterkę na ławę. – Ani deklaracji, bo zwyczajnie mam dość kłamstw.

– A ty to taki niby szczery jesteś, co? – naskoczyłam na niego. Właściwie to niespodziewanie mi się to wymsknęło.

–  A co masz mi do zarzucenia?

– Nie, nic – odpowiedziałam i podparłam się by wstać.

– Uciekasz przed rozmową?

– Nie. Tylko przed twoimi nieuzasadnionymi pretensjami. – Zabrałam salaterki i skierowałam się do wyjścia.

– Jeśli nie chcesz tego ślubu, to po prostu powiedz. Możemy żyć na kocią łapkę.

– Ale ja chcę ślubu, Olek, tylko że bez intercyzy i tych różnych umów – powiedziałam stojąc już w drzwiach.

– Zastrzegłem sobie tylko prawo do połowy tego domu i do współdecydowania o dzieciach.

– Prawo do dzieci i tak byś miał, bo dasz im swoje nazwisko.

– Wybacz, że to powiem, ale nie ufam ci. – Też mi nowość. Ja tobie też nie. Oczywiście nie powiedziałam tego na głos, a tylko pomyślałam. – Wiem, że te dzieci mogą nie być moje, ale mam to w nosie. Ja je wychowam, będę kochał jak swoje. Jednak twoja emocjonalność, kochanie, mogłaby doprowadzić przy jakieś większej sprzeczce nas przed sąd. Nie chodziłoby tylko o rozwód. Mogłabyś w chwili złości co zasłania racjonalne myślenie chcieć pozbawić mnie praw, kierować się badaniami na ojcostwo, że to nie moje dzieci. Po to nam te umowy i intercyzy – wyjaśnił i wstał. Mnie te słowa zatrzymały. Poczułam się jak słup soli.

– Uważasz, że jestem zawistna, że byłabym do tego zdolna?

– Amanda, ty jesteś zdolna do wszystkiego. – Usiadł tym razem za biurkiem i powrócił do wypełniania dokumentów.

– Wypomnij mi jeszcze, że grałam na dwa fronty!

– Nie zamierzałem, ale to, że mojego kumpla przez ciebie napadnięto już tak, to zamierzałem. – Spojrzał na mnie tym wzrokiem pełnym wyrzutu i złości.

– Zasłużył sobie – odburknęłam i podeszłam do biurka.

– Nie jesteś Bogiem by o tym decydować.

– Ty też nie.

– Nie kłóćmy się o nich, to bez sensu. W tej sprawie i tak nigdy nie dojdziemy do porozumienia. Wypracujmy kompromis. Nie mieszaj się po prostu do nich, bo oni nie mieszają się do nas. – po tych słowach Aleksa, odłożyłam te przeklęte miseczki z impetem na jego biurko i podparłam się na pięściach.

– Mam spokojnie patrzeć na to jak twój przyjaciel okłada swoją żonę?

– To jego żona, co ci do tego? – zapytał i na moment przerwał pisanie. Postukiwał tym przeklętym długopisem o kant biurka.

– To moja koleżanka. Odpowiedz więc. Czy mam spokojnie patrzeć na to jak twój przyjaciel okłada moją koleżankę, a swoją żonę? – Postanowiłam nie ustępować i doczekać się szczerej odpowiedzi.

– A uderzył ją kiedyś przy tobie?