Część 166 - Kacperek

Amanda (Magdalena)

Robiąc tosty w opiekaczu spojrzałam na kalendarz . Lipiec – napis dumnie widniał na samym końcu.  Panował upał jak cholera. Miałam na sobie tylko przewiewną, białą sukienkę, a i tak czułam, że się roztapiam. Współczułam Aleksowi, jak n w tej chwili wytrzymuje w pracy w kitlu lekarskim i to na długi rękaw.

Zagryzłam czekoladowego flipsa i skrzywiłam się zaraz po jego przełknięciu.

– Zesechł się – powiedziałam sama do siebie i zrobiłam przy tym wiadomą minę. – A tyle razy mówiłam by zapinać na klipsy opakowania, albo chociaż zwijać – marudziłam dalej.

Kiedy wreszcie dotoczyłam się do kanapy z talerzem grzanek, słoikiem majonezu i jogurtem waniliowym poczułam się zmęczona jakbym przebiegła co najmniej maraton.

Włączyłam telewizor, jakieś programy super niani, chyba powtórka. Tam też były bliźniaki i jeden właśnie wygrażał swojej matce pięścią i głosił dumnie tekst „jak cię zalaz tsepne”. Nie powiem, że się nie uśmiechnęłam, bo cała scenka była tak nieprawdopodobna, że aż zabawna. Stwierdziłam, że ci rodzice sami mają to na co zasłużyli. Jak wychowali tak teraz mają wychowanych. Przełączyłam kanał i w tym czasie trzasnęły drzwi. Aleks wbiegł do salonu, kiedy właśnie byłam w połowie jedzenia grzanki.

– Kacper się urodził – powiedział.

– Ale to za wcześnie – wyszeptałam.

– Tak, o dwa miesiące. Ale przeżył czterdzieści osiem godzin, będzie już dobrze. Chodź, zawiozę cię do Dominiki, siedzi przy nim, bo Tyler musiał pojechać do pracy. Zobaczysz jaki jest fajowy, jaki mały – ekscytował się Olek.

– Jak to czterdzieści osiem godzin?

Stanął naprzeciw mnie, wyprostował się jak struna, zrobił zafrasowaną minę.

– Nie chcieliśmy cię martwić, w twoim stanie…

– Nie jestem chora, tylko w ciąży – wywarczałam.

– To jedziesz do niego, czy nie?

– Jadę, oczywiście, że jadę. Tylko pomóż mi założyć buty – powiedziałam z miną niewiniątka. – I nie waż się śmiać – uprzedziłam.

– Dobrze. Ja cię nie chcę martwić – mówił idąc po moje białe japonki sportowe. Jedyne w jakich dawałam radę chodzić. – ale ty jesteś dopiero w szóstym miesiącu, wyobraź sobie co będzie w dziewiątym – dokończył klękając przy mnie by wsunąć buty na moją stopę.

– Ciesz się, że nie mogę sama ich zdjąć i do nich sięgnąć bo dałabym ci tym butem przez łeb.

– W takim razie niezmiernie mnie to cieszy, że z taką trudnością się nachylasz – rzucił z zacieszem.

– Idiota. – Klepnęłam go w ramie.

Godzinę później stałam już przy inkubatorze, w którym leżał Kacperek. Dominika siedziała przy nim i trzymała go za rączkę.

– Chcą mnie wypisać, a jego zostawić takiego samego tutaj.

– Będzie dobrze. Powiem Olkowi, to załatwi ci tutaj nocleg. To prywatna klinika.

– Dzięki, ale on i tak wiele dla nas robi. – Spojrzała na mnie smutnym wzrokiem.

– A gdzie masz męża?

– W pracy, ktoś musi zarabiać.

– A co mówią lekarze? – zapytałam przysuwając sobie krzesło i przysiadając przy niej.

– Że najwcześniej dopiero za dwa tygodnie go wypiszą. Tyler wariował, gdy nie dawali mu szans. Zdemolował chyba wszystkie ławki w parku ze wściekłości.

– Nie dziwie mu się, bo taka jest ta Boska niesprawiedliwość. Kacper urodził się za wcześnie choć dbałaś o siebie w ciąży, a alkoholiczki niemal zawsze rodzą nagrzane i zdrowe dzieci, ale najważniejsze, że już dobrze.

– No, śliczny jest, prawda.

– Ma długie włosy – skomentowałam.

Kacperek autentycznie miał długie jak na noworodka włosy. Ciemne, czarne, gęste. Grzywka to aż wchodziła mu na oczy. Miał je zasłonięte i robił fajne miny przez sen.

– Tylko mam wrażenie, że jest podobny do Tylera.

– Ja też mam takie wrażenie, ale to przecież dobrze. Nie bym tobie coś ujmowała, ale Tyler jest przystojny.

– No w sumie.

– Nie podoba mi się jego pępek.

– Kogo, Tylera? – zapytała Domi.

– Nie, twojego syna. Jak sobie pomyśle, że te moje się z takimi urodzą, to będzie straszne.

– Jakoś przebolejesz.

– Może im szybko odpadną – gdybałam.

– Chcesz go dotknąć? – zapytała Dominika.

– Pewnie.

Włożyłam rękę do inkubatora, włożyłam swój palec w maleńką dłoń Kacperka, nie miał jeszcze siły by go uścisnąć, ale znów zrobił minę.

– Byleby nie zaczął płakać, bo to znaczy, że mnie nie polubił.

– Polubi cię, będziesz jego ciocią.

– A no w sumie. Cześć mały, zapakowali cię widzę do takiego niby kwadratowego słoika, przejebane, nie? Ja wiem, że wolałbyś leżeć w swoim łóżeczku, w domku, ale spokojnie, co się odwlecze to nie ucieknie.

– Chyba się uśmiechnął – powiedziała Dominika.

– Może zrozumiał. Kiedy planujecie chrzściny?

– Jak najwcześniej. Póki jeszcze jest ciepło. Mamy już białą poduszkę, ładne body takie satynowe, białe i beżowe spodnie.

– Takie małe?

– Tak, na rozmiar pięćdziesiąt sześć. Sądzę, że w sierpniu, jakoś pod koniec. Tyler się dziś dowie księdza.

– Nie przeszkadza, że macie tylko cywilny?

– Nie, raczej nie. Wiesz jak co łaska będzie większa, to im nic nie przeszkadza.

– A to akurat racja.

– Podtrzymujesz zgodę, że będziesz chrzestną? – zapytała Domi.

– Pewnie, że tak, a kto będzie chrzestnym?

– Darek.

– O cholera – załamałam się.

– No co? On jest naprawdę sympatyczny. Strasznie się ucieszył, że zostanie ojcem chrzestnym. A ty już podtrzymałaś więc nie możesz się wycofać.

– Idę tam dla dziecka, nie dla Dariusza Przybylskiego. Boże w co ja się ubiorę. Na chrzcinach Kacpra będę jeszcze w ciąży.

– A wy swoich planujecie kiedy wyświęcić?

– Wyświęcić, fajnie brzmi. Nie myśleliśmy o tym. Ślub mamy pierwszego grudnia, kościelny, znaczy ten konkordatowy.  Chrzest może jak będą więksi, może na wakacje. Nie wiem, przed roczkiem na pewno.

– Kacper będzie miał takich dwóch kuzynów.

– Dwóch identycznych, będzie się mylił, nie wiem czy to tak fajnie.

– Wolałabyś jedno, nie? – zapytała Domi.

– Nie wiem, teraz jak już są i wiem, ze jest ich dwóch to… to nie mogę tak myśleć po prostu, ale z jednym zawsze łatwiej.

– Aleks ci pomoże.

– Ja myślę o szkole, o tym co potem, a nie tylko o tych początkach. Do żłobka chyba pójdą.

– Oddasz dzieci do żłobka? Obcym osobą?

– Pewnie, przecież nie na zawsze, a na kilka godzin dziennie i to nie obce osoby, a wykwalifikowany personel – broniłam swojego zdania.

– Ja wiem, że te panie w żłobkach to się tymi dziećmi nieraz nie zajmują, czasami wsadzą do łóżeczka i niech sobie ryczy, albo chodzi z osranym pampersem. Ja bym tak nie mogła. Przedszkole, tak, ale to dziecko już mówi.

– Domi, ale ja nie mam wyjścia. Nie mam w planach zostać matką Polką, to twoja fucha, nie będę ci jej odbierać.

– Nie naśmiewaj się.

– Nie naśmiewam, mamy tylko inne podejście do macierzyństwa. – Uśmiechnęłam się do niej. – Ale synek naprawdę śliczny. A właśnie, mam coś dla niego.

Sięgnęłam do torebki by wyjąć drobny, złoty łańcuszek z medalikiem z motywem matki boskiej i czerwoną kokardką.

– To tak żeby go nikt nie zauroczył. Moja matka miała na tym tle obsesje. Niby w to nie wierzę, ale lepiej dmuchać na zimne.

– Jasne, dzięki w imieniu Kacperka.

Domi dała mi buziaka w policzek i zaraz zajęła się przywiązywaniem ozdoby. Potem pojawił się Tyler z jakimś niewielkim pluszakiem – słonikiem.

– Na szczęście, Mistrzu – powiedział do syna i włożył mu zabawkę do inkubatora.

– Jak tak dalej pójdzie to na niego nie będzie tam miejsca, ciągle mu ktoś coś przynosi i tam wkłada. Pielęgniarki już mają pretensje – powiedziała Dominika.

– Przyniosę im pudełko czekoladek i przestaną mieć pretensje – stwierdził Tyler i przytulił Dominikę od tyłu. Swoją brodę włożył w zagłębienie na jej ramieniu.

– Zostawię was samych, znajdę Olka, bo już chyba jest po dyżurze i zatoczę się do domu.

– Chyba sam cię znalazł – rzuciła Dominika.

Odwróciłam się za siebie i zobaczyłam mojego przyszłego męża. Podszedł do nas wolnym krokiem.

– Cześć Kacper, jak się dziś trzymasz? – zapytał w stronę chłopczyka nie mającego więcej niż około pięćdziesięciu centymetrów i dwóch kilo wagi.

Mały przeciągnął się delikatnie, położył jedną rękę na swoim brzuchu i spał dalej.

– Chyba chciał nam przekazać, że jest najedzony – zażartował Aleks.

Tyler się zaśmiał, Dominika też uśmiechnęła.

– Ludzie, ile was tu jest. Zamęczycie to dziecko, on nie ma kiedy odpocząć – nawoływała pielęgniarka. Byłą starsza, grubsza, ale sympatyczna z twarzy.

– Ale on właśnie śpi. Widać lubi towarzystwo – stwierdził Olek.

– I pan lekarz to popiera? Karygodne, dosłownie karygodne.

– Oj, pani Zosiu, już wychodzimy. Rodzice tylko z nim zostaną – wyjaśnił Aleks, chwycił mnie w pół, pożegnał się z obecnymi i wyszliśmy z oddziału. Skierowaliśmy się windą w dół do kliniki neurologicznej i kardiologicznej dla dzieci, a potem już do samochodu.

– Nie mogę się doczekać aż te nasze będą na świecie. Ile już ważą? – zapytał wyjeżdżając z parkingu.

– Jeden ma około kilo siedemset, a drugi dwa.

– Ze trzy będą mieli do października.

– Na szczęście będę miała cesarkę – wypaliłam otwijając gumę do żucia.

– Cesarka też boli, blizna boli.

– Ale poród nie boli. Chcę mieć z moimi dziećmi miłe wspomnienia, a nie jakieś pszenie, pękanie, nacinanie.

– Rozumiem.

– A bliznę można laserowo usunąć, albo tatuażem zakryć.

– Planujesz zrobić tatuaż?

– Jeszcze nie wiem, ale nie planuje naturalnego porodu.

– Bo tchórz jesteś – wytknął mi Olek.

– Być może, ale się tego nie wstydzę. Wolę pozostać nienaruszona, no wiesz…

– Wiem, wiem, satysfakcja seksualna niezmienna. Dziękuje ci że o mnie myślisz.

– Myślę akurat o sobie. Patrz na drogę, a nie na mnie.

– Patrzę przecież.

– Nie patrzysz.

– Mam podzielną uwagę.

– Akurat – powątpiewałam na głos.

– Jesteś bardzo marudna w tym ostatnim trymestrze. Taka zrzędliwa.

– Dziękuje za komplement, kochanie.