Część 142 - Dwa tygodnie później

Amanda (Magdalena)

Wróciliśmy do domu zaraz po tym jak wywalili nas z klubu za wszczęcie bójki, a przecież to nie my, tylko Kamil. Mój braciszek z wyboru to dziś ostro przesadził. Zdenerwował nie tylko ochronę, ale dokonał niemożliwego – zdenerwował mnie. Zdjęłam nowe, a już znienawidzone butki i ulgę przyniosło mi zimno płytek.

– Czemu tak dziwnie chodzisz? – zapytał Aleks, kiedy już dotarłam do sypialni.

– Bo mam pęcherza od butów – oznajmiłam.

– Jak się śmiga w tych wysokich, to tak jest – powiedział jak gdyby nigdy nic, a ja w tym czasie przebierałam się w koszulę nocną. Jego wzrok, obecność i wszystko inne, co związanie z nim, już dawno przestało mnie krępować. Jakbym chwilowo zapomniała o tej całej akcji z Hubertem w roli głównej.

– Od moich butów wara, będę chodziła, w czym mi wygodnie – stwierdziłam, wchodząc do łóżka.

– Na tej koturnie i szpilce jednocześnie z pewnością ci wygodnie – dogryzł mi.

– Na platformie i szpilce, nie można mieć koturny i szpilki w jednym.

– Nieważne. Chodzi mi o to, że wygodne to to nie jest, skoro masz pęcherze.

– Bo są nowe – warknęłam.

– Mogłaś założyć stare.

– A te dać komuś, by rozchodził? – zapytałam sarkastycznie.

– Przebić ci ten pęcherz? – zapytał.

–Czyś ty oszalał? Ja się panicznie boje igieł – wyznałam oczywistą oczywistość i położyłam się na łóżku obok niego. Zabrałam gazetę z jego dłoni i odłożyłam na stolik nocny.

– Jak to możliwe, przecież masz tatuaże i kolczyki, przekłuty masz nawet język? – zapytał patrząc mi w oczy.

– Rozmowa o igłach to już hardcore, masz taką perwersję? – zapytałam gryząc go w ucho. Uśmiechnął się. Tak beztrosko, delikatnie roześmiał.

– Nie, nic z tych rzeczy. Jestem po prostu ciekaw, jak można jednocześnie panicznie bać się igieł, a z drugiej strony. . . – Zamknęłam mu usta pocałunkiem. Wyczułam spuchnięcie dolnej wargi, zapewne po tej bójce…

– Gdy robili mi kokardki, byłam naćpana, bo po trawie, ale to tylko kilka razy mi się zdarzyło, wiec się tak nie patrz – zaczęłam mu tłumaczyć.

– Dobra, i oby ostatni raz miał miejsce dawno temu, bo sobie inaczej z tobą. . . – Położył mi dłoń na pośladku, ale nie dokończył. – Albo nie, nie będę tak mówił, bo ty się boisz – dodał.

Przemilczałam fakt oczywisty, czyli to, że się boje gdy mi tak grozi.

– A co do ucha, to tu mnie akurat nie boli, bo przebija się uszy kolczykiem nie igłami, a język to od tamtej pory się boje, bo bolało jak skurwysyn.

– A pępek? – zapytał.

– Wyjęłam go już, ale gdy mi przebijali, to byłam pijana. No nie rób takich min. Miałam dwanaście lat chyba. To była moja pierwsza imprezka. Jakoś po sylwestrze zorganizowała moja kumpela domówkę. To było wtedy.

– Co matka twoja na to? – dopytywał patrząc mi w oczy i bawiąc się moimi włosami.

– Poprosiła, bym przyprowadziła do nas do domu tę koleżankę, co mi przebijała i by jej też przebiła.

– Aha. – Tylko tyle był w stanie powiedzieć po moim wyznaniu.

– No, co tak dziwnie zareagowałeś?

– Nic, ale gdyby moja córka w wieku dwunastu lat wróciła do domu z takim nabytkiem, to tydzień szlabanu na wszystko, a jeszcze, jakby do tego wróciła pijana, to dwa.

– Czyś ty oszalał? Tydzień to praktycznie tyle co nic. Ja myślałam o miesiącu.

– I które z nas będzie tym gorszym rodzicem? – zapytał.

– Ty – odpowiedziałam i okręcając się na plecy chwyciłam za pilota. Włączyłam naszą nowiuteńką plazmę LCD, czy jakoś tak. Leciała jakaś powtórka magazynu reporterów.

– Zostawić? – zapytałam.

– Zostaw, zobaczymy, co się ciekawego w świecie dzieje.

Akurat wyświetlali reportaż o odtwórczyni głównej roli w filmie Cześć Tereska. Niemal każdy zna ten film. Mnie to go nawet w szkole wyświetlili na lekcji języka polskiego, w gimnazjum chyba. Stwierdzili, że losy głównych bohaterów są uniwersalne i z pewnością, któryś z poruszanych wątków dotyczy czyjegoś życia, albo życia osoby nam bliskiej. Oczywiście odtwórczyni głównej roli dostała od losu trzy szanse, ale żadnej nie wykorzystała. Pierwszą było ponowne wprowadzenie się do babci, ale ciągnęły ją patologiczne znajomości. Później rola w tym filmie i wyjazd za granicę z tego powodu, ale nie wykorzystała szansy bo uciekła, by spotkać się z jakimś chłopakiem, który nie był nic wart. Kolejną szansą od losu była córeczka, ale oczywiście zostawiła ją na wychowaniu matce czy babce, a sama trafiła do więzienia, czy tam jakiegoś ośrodka.

– Boże, jaka ona głupia – wypaliłam nagle.

– Dlaczego? Całe życie czuła się samotna, niechciana i przekazywane z rąk do rąk niczym rzecz – odpowiedział Aleks.

– No, ale zobacz, co ona z życiem swoim i swojego dziecka zrobiła. – We mnie aż krew się gotowała.

– A zobacz, co jej matka i jej mąż zrobili z jej życiem, a te ośrodki gdzie była. Takie instytucje są jak dom dziecka, ludzie stamtąd wychodzą w momencie otrzymania dowodu osobistego i tak naprawdę nie wiedzą, gdzie się podziać i co ze sobą począć. Są nauczeni żyć w grupie, w stadach, a nagle zostają sami, zdani tylko na siebie. Kobiety często zachodzą wtedy w ciążę, mieszkają u konkubenta, on zaczyna pić, one szukają oparcia w matce czy ojcu, albo innej rodzinie, co ich opuściła i często go nie znajdują. Kradną, bo to jedyne wyjście, państwo odbiera im dzieci i te dzieci wychodzą, mając osiemnaście lat i tu pętla się zamyka. Powielają schemat.

– Czyli sugerujesz, że to wina rodziców i państwa? Ja mogłam skończyć jak ona i jakoś żyję inaczej.

Aleks się uśmiechnął, lekko, ale smutno.

– Wybrałaś inną drogę. Wymazałaś sumienie, serce, przyzwoitość, a wybrałaś rozum, logikę i cele, do których warto dążyć. Zawsze jest wybór Amando, czasami między złym a gorszy.  Ty jednak byłaś też silniejsza od niej. Nie topiłaś smutku w alkoholu i narkotykach, a przynajmniej nie nagminnie i nałogowo, może trudniej ci jest się uzależnić i się poddać. – Aleks założył ręce za głowę i ciągnął dalej. – Dla niej kwestią godności było nie być samą, dla ciebie kwestią godności było wyzbyć się skrupułów i przyzwoitości na cześć lepszego jutra. Wiele osób ciebie oceniłoby gorzej od niej, a pozostali ją gorzej od ciebie. Takie jest życie. Ja też nie byłem nigdy czysty jak łza, bo takich ludzi nie ma. Każdy popełnia błędy.

– Ale uważasz, że gdyby jej matka nie zrobiła sobie kolejnego dziecka, odstawiając pierwsze na boczny tor, to byłoby ok?

– Uważam, że nie powinna być z partnerem, który nie akceptuje jej córki z pierwszego związku, a skoro już chciała z nim być, to po co zabierała małe dziecko od babki, z którą się wychowało i do której przywykło? By wyganiać ją na podwórko, bo ona miała już nową rodzinę i dziecko przeszkadzało jej w tym. Przecież słyszałaś, jak jej się trudno było przestawić. Pierw babcia kazała jej być w domu, a na podwórku była godzinkę dziennie. Później zamieszkała z matką i po powrocie ze szkoły od razu szła na podwórko, bo partner matki ją wyrzucał. Mówił, że nie ma prawa przebywać w jego domu, gdy jej matki w nim nie ma, bo jest w pracy. Tam szły wyróżnienia, dostawała gorsze rzeczy, gorsze prezenty, gorsze jedzenie od siostry, przez to zaczęła kraść, by mieć to, co ona i trafiła do ośrodka. Według mnie to państwo zamiast zamknąć ją, to powinno powiesić na stryczku tę matkę i tego jej gacha dla przykładu dla reszty społeczeństwa.

– Byłbyś w stanie takich powiesić?

– Pewnie, z zimną krwią, bo znam dzieciaki, co miały tak jak ona i wiem jak to ich niszczy. Zrozum, ja miałem babcię, zaznałem w życiu miłości, gdyby nie zmarła, to nigdy by nie pozwoliła mnie zabrać do domu dziecka. Później miałem sąsiadkę, babci przyjaciółkę i rodzinę matki, tą u której biliśmy kiedyś. Nie mogli mnie zabrać, bo nie mieli warunków, niską pensję, ale bardzo chcieli. Odwiedzali mnie co weekend, zabierali na święta, czasami po, jak na święta mnie za karę nie puścili, spędzałem z tymi ludźmi wakacje. Tą sąsiadką opiekowałem się, gdy umierała, bo była mi bliska, a moja matka gdyby teraz zdychała na moich oczach, to nie podałbym jej szklanki wody, ale postawiłbym ją przed jej oczami i sam się napił, by, kurwa, cierpiała. Nie za to, że mnie zostawiła z babcią, ale za to, że po mnie nie wróciła. Wolałbym mieć byle jaki dom, niż nie mieć żadnego.

– Masz w sobie dużo nienawiści.

– A ty matkę kochasz? – zapytał niespodziewanie.

– Nie ani ją, ani ojca – odpowiedziałam.

– Właśnie. No to teraz zrozum tę dziewczynę, która potem trafiła do babci i wychowała się całe życie na podwórku i wśród ludzi, a nagle miała się uczyć i ograniczyć znajomych. Kiedy ja zamieszkałem sam, to myślałem, że zwariuję. Nagle miałem za dużo przestrzeni.

– Ale zawsze tak jest, że dzieci swoje kocha się bardziej niżeli te drugie, więc nie ma co winić tego ojczyma, że jej nie kochał, można winić jej matkę za to, że pozwoliła ją tak traktować.

– Tobie partnerzy matki nie zapewnili spokoju i normalnego życia, bo nie byłaś ich dzieckiem, tak? – zapytał. Nie rozumiałam, czemu chce wchodzić z buciorami w moje dzieciństwo, kiedy ja rozmawiałam tylko o reportażu.

– Nie wiem, oni mnie jakoś nigdy nie lubili. No, Konrad mnie lubił, Pawła i Piotra też, chodził do pracy, niby sezonowej, ale zawsze się starał. Przeszedł na leczenie alkoholowe i już nie pił, jak z nami zamieszkał, ale ona go zdradziła, on odszedł, rozpił się i tyle. Ojciec bliźniaków też nie był taki najgorszy, ale poszedł siedzieć.

– Masz żal do matki o to?

– Nie rób mi za psychologa, proszę. Ja naprawdę tego nie potrzebuję.

– Dobra, to zmieńmy temat – zaproponował.

– Nie zmieniajmy. Jeśli bliźniaki będą podobni do Huberta, nie przerywaj. Jeśli będą do niego podobni, to będziesz wiedział, że są jego. A jeśli kiedyś zapragniesz mieć swoje dziecko, to co wtedy?

– To będzie nasza wspólna decyzja – odpowiedział, a mnie ta odpowiedź jakoś nie usatysfakcjonowała.

– Będziesz traktował je inaczej, prawda?

– Nie wiem. Amanda, nie potrafię ci na to pytanie odpowiedzieć. Będę starał się nie robić wyróżnień, ale sama sobie odpowiedz na to pytanie. Czy nie będziesz traktowała inaczej tej dwójki, a inaczej dziecka z miło. . . z małżeństwa?

Wkurwił mnie, że zrobił tę przerwę, że zamienił słowo miłość na małżeństwo. To znaczyło, że on się nie czuje przeze mnie kochany. Poczułam się głupio, że nie potrafię mu się odwdzięczyć miłością za miłość tak, by to odczuł w podobny sposób, jak ja odczuwałam jego uczucia do mnie.

– Nie wiem – odpowiedziałam smutno.

– Sama widzisz, to pytanie nie dotyczy tylko mnie. Będę kochał te dzieci, bo kocham ciebie, a one są częścią ciebie, a być może i częścią mnie – odpowiedział, patrząc w sufit, a potem nastała niewiarygodnie męcząca cisza.

– Aleks, cholernie się boję tego wszystkiego, wiesz? – wypaliłam nagle i również spojrzałam w sufit.

– Czego się boisz? – zapytał po chwili, zerkając na mnie.

– Nie macierzyństwa, bo w domu zajmowałam się Igorem i uczyłam się jednocześnie, więc tu dam radę. Ważne, by ktoś z nimi był, gdy ja jestem w szkole. Tak dam sobie radę, może nie na piątki, ale dam rade.

– Spokojnie, będziemy się zmieniać, zatrudnimy jakąś dziewczynę do opieki. A domem także się mogę zajmować. Nawet chcę, ale co wrócę do domu, to nawet odkurzyć nie mogę, bo wszystko jest na błysk. Więc czego się boisz? – dopytywał.

– Dorosłości, tej odpowiedzialności, naszego małżeństwa.

– Małżeństwa? Zobowiązania na całe życie, tak? Czy mnie?

Poczułam się mile zaskoczona, że poczuł się zainteresowany tematem, że chciał wiedzieć, co ja czuję, a nie zbył mnie, jak to często robią faceci, gdy w grę wchodzi niełatwa rozmowa o uczuciach.

– Zobowiązania i czasem ciebie – odpowiedziałam szczerze.

– Zobowiązania sam się boje, ale damy radę wspólnie. Dlaczego się boisz mnie?

– Bo, bo…  Nie wiem.

– Wiesz, ale nie chcesz powiedzieć. – Prześwietlił mnie najwidoczniej na wylot.

– Nie mów mi, co wiem, a czego nie wiem, bo sama wiem to najlepiej! – zareagowałam krzykiem i złością, jak zazwyczaj w sytuacji, gdy ktoś wchodził ze swoimi buciorami do mojej głowy, serca i duszy.

– Spokojnie, nie krzycz. Ja na ciebie nie krzyczę. Chcę po prostu wiedzieć, kiedy się mnie boisz, by to zmienić – wyznał, patrząc mi w oczy.

– Tego akurat nie chcesz zmienić.

– Daj mi szansę, proszę – nalegał i odgarnął włosy z moich oczu.

– Zapewniasz mnie o tym, że mnie kiedyś pobijesz.

– A ty mnie o tym, że mi oddasz i co z tego? – zapytał z uśmiechem.

– Dobra, nieważne. – Miałam ochotę przerwać ten temat i wszelkie inne rozmowy na dziś, bo to i tak do niczego dobrego nie prowadziło.

– Ważne. Prawdą jest, że cię uprzedziłem niejednokrotnie, że gdy zasłużysz, to ci dam w tyłek, ale nie musisz się mnie bać z tego powodu. Nie zbije cię za to, że zupa była zbyt słona. Nie będzie to też zagrożenia dla twojego życia, zdrowia ani bezpieczeństwa. Od klapsa czy dwóch nie umrzesz.

– Już nieraz mnie uderzyłeś – przypomniałam mu.

– Prowadziłaś pijana i bez prawa jazdy. Zdrada. Narkotyki. Tu akurat miałem słuszność za każdym razem. – Nie chciałam się o to nawet spierać, już dawno przyznałam mu rację w tamtych sprawach. Chyba nawet kilka dni po zdarzeniu, kiedy wszystko na spokojnie jeszcze raz przeanalizowałam.

– Jak będziesz wychowywał dzieci? – zapytałam po chwili.

– Jak to jak? Normalnie – typowa męska odpowiedź.

– Czyli paskiem i strachem, tak? – dopytywałam dla pewności, bo wiem, że nigdy bym nie pozwoliła na takie wychowywanie moich córek czy synów.

– Oj, nie. Kogo ty chcesz ze mnie zrobić? Z pewnością nie strachem. Bić też ich nie mam zamiaru, ale klaps od czasu do czasu, gdy już naprawdę zasłużą, też im nie zaszkodzi – odpowiedział.

– Dobra, to jestem w stanie zaakceptować.

– Czyli nie masz więcej zastrzeżeń? – tym razem to on zadał pytanie.

– Nie.

– Chodź tu bliżej, łobuzie – powiedział, przytulając mnie do siebie.