Część 123 - Też ci coś zabiorę!

Aleksander (Samuel)

Spojrzałem na moją narzeczoną, podczas gdy ona siedziała w fotelu w salonie i przeglądała czasopismo. Nie zwróciłem uwagi na tytuł, ale na okładce było niemowlę.

– Chcesz czegoś? – zapytała bezczelnym tonem, gdy spostrzegła, że się jej przyglądam.

– Nie, tylko na ciebie patrzę. A ty chcesz czegoś? – zapytałem najmilej jak tylko się dało.

– Tak, mój telefon – odpowiedziała i spojrzała na mnie wzrokiem, który, gdyby tylko mógł zabijać, to padłbym trupem niemal natychmiast.

– Nie dostaniesz i dobrze wiesz dlaczego, nie drąż już tego tematu – odrzekłem.

– Olek, nie masz prawa. Nie masz prawa mnie ani poniżać przy jakimś barmanie ani odbierać mi coś, co należy do mnie i co sama kupiłam! – wykrzyknęła.

– Nie denerwuj się i nie krzycz. Jeśli chcesz, bym ci wszystko wytłumaczył jeszcze raz, to zaczekaj. Za chwileczkę obok ciebie usiądę i ci wszystko wyjaśnię. – Poszedłem tylko po dwie szklanki do kuchni i dzbanek soku.

– Nie chcę mi się pić – oznajmiła.

– W takim razie twoją szklankę pozostawię pustą, a swoją napełnię. Nikt cię do niczego nie zmusza.

– Dobrze.

– Dobrze, więc zacznijmy. Czy wiesz, dlaczego ci zabrałem telefon? – zapytałem.

– Bo przyszło mi parę smsów w nocy – odpowiedziała z ironicznym uśmieszkiem na ustach.

– Właśnie, a ty, nie wiadomo czemu, nie chciałaś mi pokazać od kogo one są ani co ten ktoś napisał.

– Ty mi zagrażałeś, znaczy groziłeś – poprawiła się prędko.

– Właśnie, groziłem, a nie zagrażałem. Twojemu bezpieczeństwu przy mnie nic nie zagraża, zapewniam cię o tym. A co do tej groźby, to było bardziej ostrzeżenie – wyjaśniłem.

– Ale dla mnie to była groźba – powiedziała pewna swego.

– Dobrze, uznajmy więc, że to była groźba. Nadal uważam, że czasem by się przydało, bym przetrzepał ci skórę – oznajmiłem wciąż tym samym delikatnym i spokojnym tonem.

– Znowu mi grozisz. Nie, ja chyba oszalałam, zamierzam wyjść za człowieka, który każdego dnia zapewnia mnie o tym, że będzie mnie bił – powiedziała cynicznym tonem i nalała soku do swojej szklanki.

– Mnie też możesz dolać – powiedziałem.

– Sam sobie nalej – warknęła nieuprzejmie i postawiła dzbanek na stole.

– Boże, jaka ty jesteś niemiła – stwierdziłem.

– A ty zmieniłeś temat.

– Ty go zmieniłaś. Przeszłaś z smsów i swojego telefonu do moich gróźb, ale dobrze, jeśli tego chcesz, to możemy porozmawiać o tym. Nigdy nie mam w planach cię uderzyć, nie zaplanuję tego, ale jeśli dalej będziesz zachowywała się tak jak teraz, to wcześniej lub później, ale wylądujesz na moich kolanach. Zrozumiałaś? – mówiłem znacznie ostrzej niż na początku.

– No i znowu mi grozisz! – wykrzyczała. – Powiedz mi, jak ja mam za ciebie wyjść, skoro wiem, że potrafisz mnie uderzyć i nawet temu nie zaprzeczasz? – zapytała.

– Cóż, jak widać mam zalety. Jestem szczery – odpowiedziałem.

– Tak, do bólu szczery – dodała.

– Powiedz mi lepiej, jak ja mam wyjść za ciebie, skoro nie jesteś wobec mnie uczciwa? – zapytałem.

– Ale ja jestem – zaprzeczyła.

– Nie jesteś. Kiedy po długiej awanturze. Chociaż to nie była awantura, bo to ty krzyczałaś. Tak czy inaczej, gdy w końcu oddałaś mi swój telefon…

– Sam sobie go wziąłeś – poprawiła mnie.

– Dobrze sam sobie go wziąłem, ale jednego smsa brakuje, a ty uparcie twierdzisz, że nie albo że nie pamiętasz jego treści.

– No bo nie pamiętam! – krzyknęła.

– Nie podnoś na mnie głosu, chyba zbyt często ci się to zdarza, kochanie – stwierdziłem.

– Bo co? Bo ty tak rozkażesz, a ja mam ten rozkaz spełnić, panie? – zapytała cynicznie i bezczelnie patrzyła mi w oczy.

– Bo jeśli nie zaczniesz dostosowywać się do reguł normalnego, zdrowego życia z sobą w rodzinie, to ja zacznę cię do tego dostosowywać, a uwierz, że nie spodobałoby ci się to – odpowiedziałem siląc się na spokojny ton.

– Widzisz? Znowu mi grozisz!

– A ty znowu krzyczysz. Jeśli nie dotarło, to wyjaśnię inaczej. Albo zaczniesz zachowywać się jak należy, albo ja zacznę wyciągać konsekwencje z twojego niewłaściwego zachowania – wyjaśniłem jednym tchem.

– Że co? – dopytywała z niedowierzaniem.

– Najzwyczajniej zacznę cię karać. Jeśli będziesz zachowywać się jak dziecko, to ja zacznę traktować cię po takim incydencie jak nieznośnego dzieciaka. Wiem, że zrozumiałaś – odpowiedziałem.

– Czyli co? Uderzysz mnie, gdy jestem w ciąży? – zapytała.

– Nie, w życiu. Nie chcę zaszkodzić tym maleństwom ani sprawiać ci bólu. Zaczniemy od metod, które powinny do ciebie dotrzeć i mam szczerą nadzieję, że dotrą – wyjaśniłem wciąż tym spokojnym tonem, bo na powrót odzyskałem panowanie nad swoim głosem.

– Mianowicie? – dopytywała.

– Póki nie zmienisz swojego nastawienia. Póki dalej będziesz wykrzykiwać jakieś zdania do mnie i chodziła całe dnie odąsana i na fochu, to telefonu nie odzyskasz – to zdanie wypowiedziałem z naturalną surowością, jaka powinna takim wypowiedziom towarzyszyć.

– Nie możesz mi zabrać telefonu, który sama zakupiłam! – krzyknęła i tak się zbulwersowała, że aż wstała z miejsca.

– W małżeństwie wszystko jest wspólne, moja droga. Myślę, że już powinnaś zacząć się do tego przyzwyczajać – oznajmiłem i wstałem, bo było mi głupio, gdy to ona stała, a ja siedziałem. Na dodatek ona jeszcze pokrzykiwała.

– W takim razie ja też ci coś zabiorę – powiedziała jakby sama do siebie.

– Wiesz co, Amanda? Usiądź sobie teraz, odpocznij i zastanów się nad tym, co ty pleciesz, bo moja cierpliwość naprawdę też kiedyś się wyczerpie, pomimo że całe jej pokłady mam zarezerwowane tylko i wyłącznie dla ciebie.

Wyminąłem stół, potem przyszłą żonę i wyszedłem z domu. Tak było najłatwiej i jednocześnie najbezpieczniej dla naszej wspólnej przyszłości.