Część 113 - Najtrudniejsza z ról

Amanda (Magdalena)

Usłyszałam skrzypnięcie drzwi i Aleksa, przywołującego mnie do siebie, później ten jego kolega mówił coś, że zostawi nas samych, a ja spodziewałam się najgorszego. Aleks mnie przytulił, a ja poczułam, że jestem bezpieczna. Tak po prostu.

Po chwili wrócił ten ginekolog. Oboje na niego spojrzeliśmy.

– Jest to trzeci albo czwarty tydzień, zgadza się? – zapytał mnie.

– Czyli tak? – wtrącił się Aleks, a głos miał przerażony jak nigdy dotąd.

– Tak. Jest to między trzecim a czwartym tygodniem, taki jest wiek płodu. Bliżej nie można tego określić – powiedział pewnym i zarazem delikatnym tonem.

Usłyszałam jak Aleks opiera łokieć o biurko, a potem zbliża do niego głowę, stwierdziłam, że zapewne czyni tak, gdy jest załamany, chociaż nigdy wcześniej załamanego go nie widziałam.

– Dobrze, dzięki za wszystko. Chodź, kochanie, ubierzemy się – zwrócił się do mnie i wstał delikatnie.

Gdyby mnie nie trzymał za ramię, pewnie osunęłabym się na białe płytki, które były wyłożone na podłodze w całym pomieszczeniu.

– Jeśli wolicie zostać, to nie ma problemu. Możecie tutaj porozmawiać – powiedział znajomy Olka.

– Nie, dzięki, ale nie. Damy sobie radę, nie martw się – zadecydował Aleks. – Widzimy się w środę na dyżurze – przypomniał mu, gdy byliśmy już przy wyjściu.

W milczeniu zasiedliśmy w wygodnych fotelach samochodowych i ruszyliśmy w stronę hotelu.

– Nie zapiąłeś pasów – zwróciłam uwagę Aleksowi, gdy nadeszła pora na to, by wysiąść. Zwróciłabym na to uwagę wcześniej, ale zwyczajnie nie zauważyłam.

– Przepraszam, zapomniałem – odparł, przyznając się jednocześnie do pomyłki, bo zawsze dbał o to, by pasy były zapięte zarówno jego jak i jego pasażerów.

– Co teraz? – zapytałam.

– Nic, dobrze, że ty zapięłaś pasy. Musisz teraz o siebie dbać – oznajmił.

– Powiedz od razu, że to kończysz – powiedziałam wręcz żądającym tonem.

– Wysiądźmy i porozmawiajmy na górze, w pokoju, dobrze? – zapytał ,jakby moje zdanie się w ogóle dla niego liczyło.

Jednak musiałam przyznać sama przed sobą, że Olek nigdy nie chciał dla mnie źle i zawsze liczył się z tym, co myślę i mówię.

Stwierdziłam, że jego zdanie i myśli również nie były mi nigdy obojętne. To był tak naprawdę jedyny wartościowy mężczyzna, z jakim byłam i najlepszy przyjaciel zarazem. Był taki pewny, nieważne, co by się nie działo i ja przez to byłam pewna, że zawsze mogę na niego liczyć. Teraz widziałam w Olku jednak zupełnie kogoś innego. Kogoś słabego, kruchego i kogoś, kto nie jest pewny jutra, ani nawet chwili obecnej. Tym razem wiedziałam, że zostanę z tym wszystkim sama, że on będzie chciał poznać tylko wynik końcowy. Otworzył przede mną drzwi jak zazwyczaj. Usiadł na skraju łóżka i wyszeptał:

– Chodź no do mnie, mała. Możesz mi usiąść na kolanach czy wolisz nie? – zapytał, czym mnie bardzo zaskoczył, teraz to już nie wiedziałam, czego tak właściwie mogę się po nim spodziewać.

Ktoś pytał o Dominikę i Tylera. Odpisałem na to pytanie. Tutaj także zamieszczam informacje, że teraz będą się pojawiać posty z udziałem Dominiki i Tylera, takie, które jeszcze nigdy i nigdzie nie były umieszczane. Mimo to nie będzie to para, która będzie ciągła... oni będą znikać i pojawiać się. Może tak być?

PS. Jeden taki post właśnie się tworzy.