Część 114 - Jak byt z filmów grozy

Amanda (Magdalena)

Postanowiłam odwiedzić Dominikę zaraz po szkolę. Chciałam z nią pogadać sama. Wymienić parę zdań, wyżalić się jak zniszczyłam sobie życie. Wiedziałam, że przy jutrzejszej kawce i babeczce u Majki nie będę miała takiej możliwości. Tam będę musiała udawać, że jest wszystko w najlepszym, że mam dobrego chłopaka, że jesteśmy z Aleksem szczęśliwi. Nie mogłam pozwolić na to by ktoś pomyślał, że wpadłam. Tylko co ja powiem? Miałam jeszcze z miesiąc, może dwa na wymyślenie jakieś konkretnej wymówki.

– Dziecko w liceum, przed maturą. Jak to brzmi? – zapytałam sama siebie, na głos. Szybko przeskoczyłam z powrotem na mówienie w myślach, bo nie chciałam by ludzie się na mnie patrzyli jak na nienormalną co uciekła ze szpitala psychiatrycznego. Mówienie do siebie z pewnością nie jest czymś mile widzianym na ulicach miast tolerancyjnej i wyrozumiałej Polski.

Gdyby to chociaż teraz była już ta maturalna klasa, to pół biedy. Powiedziałabym, że nagle zapałałam do wczesnego macierzyństwa, że studia odłożę na rok, albo dwa… odłożę, jasne. Tak to zawsze mówią kobiety, które wpadły, a potem nigdy nie dotrzymują obietnic danych sobie i już nie wracają na studia. Może jednak lepiej, że to dziecko pojawi się wcześniej. Tak przynajmniej będę miała pewność, że skoro zdam maturę jako utrzymanka lekarza i matka czyjegoś bękarta, to dam radę przejść także przez studia nie zmieniając ni trochę stany rzeczy. Tylko, że nadal będę matką czyjegoś dziecka i… dziewczyną, konkubiną Aleksandra Górskiego.

Aleksander Górski – to była myśl. Już wiedziałam co będę mówić ludziom, koleżankom, kolegom, nauczycielom, członkom rodziny.

– Olek, mój partner życiowy jest nieco ode mnie starszy, ponad dziesięć lat. Zamierzamy być razem całe życie. Ja wiem, że kiedyś zapragnęłabym poznać uroki macierzyństwa, tak więc teraz był najlepszy moment. Wiem, że szkoła, studia, potem praktyka i będzie ciężko, ale chcę by mój chło… partner był dla dzieci ojcem, nie dziadkiem. W związku tak już jest, czasami ktoś się musi poświęcić i tym razem wybrałam, że to ja się poświęcę i przetrwał te kilka miesięcy z brzuchem w ogólniaku. Potem już będzie prościej, wszakże jestem pewna, że będę miała w moim mężczyźnie pomoc i oparcie.

Bajka była przygotowana. Wystarczyło tylko podyktować ją Aleksowi kilkakrotnie, by nauczył się jej na pamięć, wcześniej przerabiając na drugą stronę. Trzeba też było wybrać kilka przekonywujących min, rozmarzonych oczek jak to już będzie jak się taki szkrab urodzi i jak zacznie robić w pampersy, pluć kaszką, gryź, szczypać i ciągnąc za włosy. Pozostało mi wierzyć, albo raczej łudzić się, że to bachorek, którego w sobie noszę będzie grzeczny, niepłaczliwy, często śpiący.

Dominika w końcu odpisała na smsa, akurat kiedy opuszczałam gmach budynku szkolnego. Okazało się, że ona teraz mieszka u Tylera.

– Od kiedy do cholery? – zapytałam pierw siebie zanim wystukałam taką samą treść na klawiaturze mojego telefonu komórkowego.

– Stosunkowo od niedawna – odpisała Dominika.

I jak zrozumieć taką odpowiedź? W sensie od niedawna to mieszkanie połączone jest ze wspólnymi stosunkami, czy… brak mi pomysłów. Piątki nie są odpowiednim dniem na pobudzanie myśli.

Dominika wysłała mi adres. Zabawne, przecież Tyler był moim sąsiadem. Jak mogłam nie wiedzieć, że nim jest? A no tak… przerwa w życiorysie spowodowana takimi drobnymi problemami jak niechciana ciąża, związek z szowinistycznym dupkiem, który kazał mnie… Nie, nie, nie, nie mogłam się teraz nakręcać. Aleks jest cudowny, kocha mnie, spełnia moje zachcianki i zawsze się o mnie troszczył. Musiałam sobie wbić tą regułkę do głowy, wykuć się jej na pamięć, powtarzać tysiąc, albo nawet dziesięć tysięcy razy dziennie. W końcu kłamstwo ma to do siebie, że w te często powtarzane przez nas zaczynamy sami wierzyć.

– Jak już kłamać to najbliżej prawdy jak to tylko możliwe. – To takie nowe motto życiowe.

W mieszkaniu była sama Dominika. Przedpokój bez płytek i paneli, nawet bez dywanika. Skromnie urządzony duży pokój. Mieściła się w nim wersalka i dwa fotele, wszystko pokryte narzutą, jedna ława, jakieś meble.

– Dopiero się remontujemy.

– Nie przejmuj się, kawy daj.

– Nie ma – odpowiedziała Dominika.

– Jak to nie macie kawy?

– Bo w ciąży nie pija się kawy. – Czyli już wiedziała o moim stanie. Ciekawe skąd? Przytyłam? Czy to aż tak widać? Mam jakąś tandetną rozpacz z tego powodu wypisaną na twarzy jak bohaterki beznadziejnych seriali wenezuelskich? – Ja nie mogę pić, więc Tyler także nie pije, by nie było mi przykro, że mnie nie wolno – dodała. Wtedy zaczynało mi się coś nie zgadzać. Dlaczego Dominice nie wolno było pić kawy.

– W takim razie zrób herbatę – rzekłam bez przekonania. Rzuciłam torbę na fotel, a sama opadłam na kanapę. Padałam z nóg. Od kiedy byłam w tej ciąży praktycznie cały czas mogłabym spać, z przerwą na siku co kilka, czasami kilkanaście minut i jedzeniem co godzinę, czasami co dwie. Cudowny stan „przy nadziei” okazywał się prawdziwą katorgą dla kogoś kto nie lubi się opychać i biegać do toalety kilka razy w ciągu godziny.

– Zaraz, zaraz. Ty jesteś? – zapytałam się Domi, bo nagle zrozumiałam sens jej wcześniejszych wypowiedzi.

– Tak, to dziesiąty tydzień – powiedziała z uśmiechem.

– Robisz dobrą minę do złej gry czy mnie wkręcasz? – zapytałam z nadzieją w głosie, że to drugie. Chociaż może chciałam by zaprzeczyła. Na dobra sprawę fajnie dzielić z kimś trudy wczesnego macierzyństwa, fajnie, że nie tylko ja wpadłam. Z drugiej strony chciałam jednak dla moje jedynej przyjaciółki lepszego życia niż ja sobie zafundowałam.

– Amanda ja nie żartuje – odpowiedziała wściekła.

– Tak więc gratulacje, a teraz ty możesz mi pogratulować. Zaliczyłam wpadkę, nie wiem z kim, mój chłopak, który zamierza uznać dziecko jest ostatnim gnojem, ale czeka mnie świetlana przyszłość w pięknym wielkim domu, na bogato urządzonym, stojącym na kilkuhektarowej działce.

– Co ty mówisz? Wylewasz żale? Co Aleks zrobił? Czemu nazwałaś go ostatnim gnojem?

– Domi, naprawdę nie widzisz w tym wszystkim poważniejszego problemu niż Olek? Bo ja widzę, nazywa się to osiemnastoletnia pępowina, która nawet po odcięciu jest.

– Nie chcesz tego dziecka.

– Włala. Nie, nie chcę, ale nie jestem na tyle suką by je usunąć. A co do oddania, nawet suka nie opuszcza swoich dzieci.

– Jak się urodzi to je pokochasz – zapewniała mnie siadając obok. Brakowało tylko tego by zaczęła mnie głaskać po głowie i przytulać, a z pewnością poczułabym się jeszcze dziwniej. To ja powinnam ją pocieszać, to ona była w znacznie gorszej sytuacji. Moje dzieci chociaż będą miały normalne warunki rozwoju.

– Pokocham jego połowę, tą moją połowę. – Uśmiechnęłam się do niej cudacznie. – Mów lepiej jak u ciebie. W ogóle współczuje.

– Czego?

– Stanu, dziecka, jesteś w gimnazjum.

– Ja chciałam to dziecko, było planowane. – Zaskoczyła mnie.

– Daj spokój, nie wkręcaj bajki, mnie nie musisz. Ale przyznam się, że też ułożyłam zgrabną historyjkę dla Majki i tym podobnych. Jak chcesz możemy te swoje kłamliwe kwestie nawzajem poćwiczyć by wyglądało autentycznie.

– Amanda, ale ja nie kłamie. Chcieliśmy z Tylerem dziecko.

– Z byka zeszliście!? Znaczy spadliście? Ile wy macie lat, ile ty!? Na dodatek z Tylerem…

– A co, Aleks lepszy? – zapytała.

– Dobra, nie lepszy, ale starszy, bardziej odpowiedzialny.

– Ja przynajmniej nie zaliczyłam wpadki, Tyler też nie. Tu akurat wychodzi nasza odpowiedzialność, a nie wasza.

– Masz racje, cofam i przepraszam. Po prostu przygadał kocioł garnkowi.

Wtedy zaczął gwizdać czajnik. Dominika poszła do kuchni by po chwili wrócić z dwoma kubkami herbatki z cytrynką. Uznała, że z cytryną i miodem to zawsze zdrowiej i lepiej dla dziecka. Ja miałam w nosie takie zdrowie dziecka. Już na dzień dobry stwierdziłam, że nie zrezygnuje z kawy, wina raz w miesiącu i jedzenia ostrych potraw. To dziecko się we mnie znalazło na własne życzenie, wprosiło się bez pytania o zgodę to niech teraz się męczy z taką wyrodną matką jak ja, mogło wybrać lepszą. Idiotą pewnie będzie po tatusiu, on też za dobrze nie wybrał, kimkolwiek był.

– O czym tak rozmyślasz? –dopytywała Domi i mieszała łyżeczką w swoim kubku.

– O tym, że ktoś we mnie zamieszkał bez mojego pytania. Jest jak ten byt w filmach grozy. Pojawia się nieproszone, wychodzi w sposób bolesny i na dodatek prześladuje przez długi czas. Czuje się obserwowana dwadzieścia cztery godziny na dobę od wewnątrz.

– To nieprawdopodobne.

– No wiem – przyznałam jej racje i zajęłam się słodzeniem mojej herbaty.

– Nie, nie to co mówisz, a to co mówisz. – Dominika potrząsnęła głową jakby dała sobie sprawę z braku logiki w swojej wypowiedzi. – Jesteś chyba jedyną kobietą na świecie, która tak patrzy na ciąże – dodała i to okazało się wyjaśnieniem jej „to nieprawdopodobne”.

– Zmieńmy lepiej temat – zaproponowałam sądząc że zaczniemy mówić o ciuchach, paznokciach, kinie, literaturze, nawet o Majce, ale nie… Dominika musiała mi dziś dopiec.

– A jak z Aleksem, jak zareagował, cieszy się?

– Nijak zareagował. W ogóle mam wrażenie, że my wypieramy w swojej obecności fakt, że to coś już we mnie jest.

– To nie to coś, tylko dziecko. Twoje dziecko.

– Dziękuje, wiem że moje, cudzego bym przecież pod sercem dobrowolnie i bezpłatnie nie dźwigała.

– Jesteś nawet zabawna.

– Proszę bardzo. Jestem dumna, że się świetnie bawisz moim kosztem.

– No nie obrażaj się – zaczęła spokojniej. – Są tego dobre strony, będziemy chodziły razem na spacerki, do bawialni, pływalni. Tak jak przyjaciółki.

– Wolałabym byśmy chodziły razem do bawialni klubowych z alkoholem i używkami, pływalni we dwie i uganiały się za mega przystojniakami.

– Amanda, kiedyś trzeba dorosnąć.

– Tylko czemu to moje kiedyś ma nastąpić za osiem miesięcy.

– Bo się nie zabezpieczyłaś – powiedziała jak gdyby nigdy nic. Wspomniała o moim największym błędzie w życiu nie wiedząc nawet jak ja odczuwam wewnętrznie ten bląd.

– Myśleliście już o wózku? Jaki typ ci się podoba? My z Tylerem nie chcemy skrętnych kół, stawiamy na klasykę. Granat z bielą.

– Super.

– Kupiliśmy już małe buciki, kilka ciuszków. Tyler dziś położy panele w dziecięcym…

– Ależ po co wy się tak spieszycie?

– Bo nie możemy się doczekać, to chyba zrozumiałe.

– Ja tego nie rozumiem.

– Wy z Aleksem nie myślicie jak to będzie.

– Myślimy, zapewniam cię, że myślę jak to będzie.

– Tyler kupił książeczki dla dzieci.

– Po co?

– Czyta mi do brzucha. Dba o rozwój Grety albo Kacpra od poczęcia.

– Okropne imię.

– Które?

– Kacper. Greta śliczne.

– Nie wybrzydzaj. Jak wy dacie na imię?

– Nie wiem.

– Może Amadeusz albo Ola?

– Oj nie, na pewno nie. Nie chcę by to coś we mnie będące okazało się chłopcem, a dziewczynka nie chcę by miała cokolwiek po Olku.

– A jakie Olek ma typy?

– Nie wiem. Domi, nie gadajmy o tym. Mówię ci, że my mamy świadomość nieuniknionego. Czyli tego, że czas przemija, a to dziecko kiedyś ze mnie wylezie. Jednak wypieramy to przy sobie, nie wchodzimy na temat dzieci, w ogóle. Tak jest zdrowiej.

– Nie da się o tym zapomnieć.

– Na krótką chwilę się da – odrzekłam.

– Krótka chwila kiedyś minie, a to dziecko pojawi się na świecie.

– To wtedy będę myśleć co dalej.

– Będziecie myśleć co dalej, jest was dwoje. Gdzie będziecie mieszkać, u ciebie?

– Nie, Aleks stawia dom.

– I mówisz to z takim załamaniem, bez poruszenia w głosie? Zdążycie się wybudować zanim dziecko się urodzi?

– Raczej – odpowiedziałam i przewróciłam oczami.

– Chcesz zobaczyć ubranka?

– Coś sobie kupiłaś, pewnie, pokazuj – popędzałam ją popijając herbatkę jednocześnie.

– Nie sobie, a maleństwu.

– To może później, nie chcę się sama dopraszać o deprechę. Z resztą i tak muszę już lecieć.

Poderwałam się, założyłam na siebie płaszczyk, który nie tak dawno zdjęłam, szaliczek i torebkę przewiesiłam przez ramię. Towarzystwo Dominiki stanowczo dzisiejszego dnia było niewskazane, czułam, że mi nie służy.

– Amanda – usłyszałam męski głos za plecami kiedy byłam już przy drzwiach wyjściowych.

Tyler, w bokserkach, ociekający wodą. Brał prysznic i cały czas był w mieszkaniu. Oczywiście Dominika nie mogła mi tego powiedzieć zanim zaczęłam narzekać na swój parszywy los?

– Jeśli coś słyszałeś, to masz trzymać gębę na kłódkę – zażądałam.

– Niczego nie słyszałem, chciałem ci tylko coś powiedzieć.

– Mów – poleciłam.

Stał tak, połowę miał schowaną za drzwiami, połowę na zewnątrz. Był niski, ale nawet dobrze zbudowany. Opalony.

– Będziesz dobrą matką. Świetną matką, tylko musisz tego chcieć. Z resztą jak nie będziesz tego chciała to i tak nie będzie tak najgorzej. Z pewnością będziesz lepszą matką niż moja.

– Dzięki. Masz samochód? – zapytałam.

– Mam.

– Mógłbyś mnie gdzieś podwieźć, poproszę. O ile Dominika…

– Nie mam nic przeciwko. Wiem, że mi go nie odbijesz.

– No to ja tylko się ubiorę. Podasz mi, kochanie, koszule i skarpetki.

Patrzyłam na nich i wydawali się szczęśliwi, ale jakoś siebie w takiej roli i scenerii nie widziałam. Ja podająca Olkowi koszule i skarpetki, nie, nie mogło tak być. Pokiwałam głową na boki.

– Gorąco mi, poczekam na dole. – Zmyłam się stamtąd czym prędzej.

Zasiadłam na murku mieszącym się przy samej klatce Tylera i oczekiwałam aż wyjdzie w pełni ubrany przez te obskurne, stare i ledwo trzymające się kupy drzwi.