Część 120 - Prezent dla przyszłej żony

Aleksander (Samuel) 

Wróciłem do domu około czternastej. Wielkim zaskoczeniem było dla mnie to, co ujrzałem.

– Boże, jak się tu zmieniło – powiedziałem z podziwem, gdy wkroczyłem do salonu.

– Zdejmij buty – usłyszałem głos Amandy. – Myłam podłogi – dodała.

– Oj, w takim razie przepraszam królewnę, ale to przez zapomnienie – wyjaśniłem i oddaliłem się do korytarza. Ułożyłem buty pod mosiężną ławeczką. – Jezu, ty naprawdę dokonałaś tego w jeden dzień? – zapytałem z niedowierzaniem.

– Tak. Co w tym wielkiego, że kupiłam trochę ozdób na Allegro, zawiesiłam zasłonki, a wcześniej posprzątałam ten cały bałagan, jaki zostawiła firma remontowa.

– Ten dom wygląda jakoś inaczej teraz, naprawdę dużo się zmieniło. W takim razie zapraszam cię na obiad, z pewnością jesteś głodna – powiedziałem i wciąż nie mogłem oderwać wzroku od pokoju, z tego szaro–granatowego wnętrza powstało bardzo przyjemne pomieszczenie. Nie mogłem uwierzyć że stało się tak za pomocą turkusowych zasłonek i paru ozdób w tym kolorze, a jeszcze bardziej nie mogłem uwierzyć w to, że podłoga nie była już zakurzona i umazana.

– Nie dziw się, tak jest wszędzie, aha i Dominika do nas wpadła dziś i namalowała wszystkich z rodziny króla lwa na ścianie w pokoju dziecinnym – pochwaliła się Amanda uzdolnioną koleżanką.

– Zaraz pójdę zobaczyć i złożę w końcu te łóżeczka, tylko najpierw chodźmy na obiad – oznajmiłem.

– Po co mamy iść, skoro obiad jest? – zapytała.

– Jak to jest, miałaś czas coś ugotować? – zdziwiłem się jeszcze bardziej. – Przecież ty nie lubisz gotować.

– Będziesz moim mężem, więc pomyślałam, że zacznę się przyzwyczajać. Tylko sobie nie myśl, że tak będzie codziennie – uprzedziła mnie.

– Boże, dziewczyno, jesteś niesamowita. – Aż się zapałem za głowę z wrażenia i wtedy dopiero pojąłem słowa Amandy „będziesz moim mężem…”. Miała na swoim palcu pierścionek zaręczynowy. Nie mogłem wyjść z szoku.

– Chodź, nałożę ci. Jemy w kuchni czy jadalni? – zapytała.

– Gdzie wolisz? – w końcu wydusiłem z siebie cokolwiek.

– W jadalni, w kuchni jeszcze nie posprzątałam po gotowaniu, ale spokojnie, to się zrobi później.

– Ja to zrobię – zgłosiłem się na ochotnika i odebrałem od niej wazę z zupą pomidorową.

– Ja przyniosę resztę – powiedziała, ale i tak jej nie posłuchałem i przyniosłem jeszcze jakiś półmisek z mięsem oraz sztućce.

– Jak się czujesz? – zapytałem.

– W porządku, to dopiero trzeci miesiąc – odpowiedziała, a ja w tym czasie zalałem makaron, znajdujący się na talerzach.

– Aleks, nie musisz tego robić – wypaliła nagle siadają na krześle.

– Czego? Nakładać ci na talerz? – dopytywałem.

– Nie, ale nie musimy brać ślubu.

– A nie chcesz?

– Chcę, ale może najpierw upewnijmy się czy bliźniaki są twoimi dziećmi czy dziećmi… – widać było, że Amanda nie potrafi wypowiedzieć jego imienia. W tamtej chwili poczułem się jak zwykły śmieć, który wykorzystuje okazje jaka nadarzyła się przypadkiem.

– To są moje dzieci, już cię o tym zapewniałem. – Co innego mogłem jej powiedzieć?

– Nie masz takiej pewności! – wykrzyknęła.

– Spokojnie, kochanie – starałem się ją uspokoić. – Nie chodzi mi o geny, czy kod DNA. Te dzieci będą moje, bo to ja je wychowam. Sądzę, że taka odpowiedź powinna cię usatysfakcjonować.

– Olek, ale nie musisz brać na siebie odpowiedzialności, nawet ja nie wiem czy chcę brać odpowiedzialność za jego dzieci – przyznała to wreszcie. Wiedziałem o tym, ze tak myśli, ale dopóki tego nie słyszałem na głos to moje sumienie spało, a teraz… teraz się cholera musiało zbudzić.

– Czyli jeśli będą moje, to je pokochasz, a jeśli jego, to co wtedy? – zapytałem, a Amanda wyglądała na zszokowaną pytaniem. Ja natomiast bałem się odpowiedzi. Nie chciałem by te dzieci cierpiały z powodu braku miłości tylko dlatego, że ja chciałem dać ich matce porządną nauczkę.

– Naprawdę nie wiem, nie wiem czy będę mogła na nie patrzeć – przyznała sama przed sobą.

Przymknąłem oczy, powstrzymałem łzy. Spojrzałem na nią.

– Nie róbmy testów, nie sprawdzajmy ojcostwa. Ja tego nie wymagam – powiedziałem w pełni świadomy tego, co mówię. Wiedziałem, że prawdopodobieństwo kto jest ojcem, czy ja czy Hubert to pięćdziesiąt na pięćdziesiąt.

– I co? Mamy całe życie być w niewiedzy? A jak będą do niego podobne? – zapytała, a w jej oczach dostrzegłem coś na miarę przerażenia. Sam byłem przerażony, ale nie jej reakcją, a tą całą sytuacją. Przeze mnie wyszedł ten cały galimatias.

– Jeśli będą do niego podobne z wyglądu, to nie będzie tak źle, nawet miałaś niezły gust – wypaliłem. – Przepraszam, głupi żart – dodałem.

– Aleks, ale co wtedy? – zapytała.

– Nic wtedy. Nieważne jest, jak będą wyglądać, czy do kogo będą podobne. Nikt nie wie o Hubercie i o tym, że bliźniaki mogą być jego, więc nie będą ich do niego porównywać, a my też nie będziemy tego robić – odpowiedziałem.

– Jesteś pewny, że tak potrafisz? – upewniała się.

– Dużo ważniejsze, jacy będą z zachowania i czy będą dobrymi ludźmi, a to zależy już tylko od nas i od tego jak je wychowamy, a nie od tego, kto jest ich biologicznym ojcem. I tak, jestem pewny, że tak potrafię, że je pokocham i że kocham ciebie. Pokocham je właśnie dlatego, że kocham ciebie.

– Aleks, ale ja nie mogę dać ci nic więcej. Nawet ze sobą nie sypiamy.

– Kochanie – powiedziałem i chwyciłem ją za dłoń pod stołem, gdzie miała ją schowaną. – Nie przejmuj się tym, kiedyś ci to minie. Ja obiecałem we Włoszech, że nie będę nalegał nigdy więcej i zamierzam dotrzymać słowa. Nie przejmuj się tym teraz i jedz, a potem ci coś pokażę – powiedziałem wyciągając jej dłoń spod stołu i zbliżyłem ją do swoich ust. Musnąłem delikatnie wargami.

– Co mi pokażesz? – zapytała i wyszarpnęła rękę z objęć moich palców, jakby mój dotyk ją palił, albo co najmniej uwierał.

– Najpierw zjedz.

Zjedliśmy rozmawiając o tym gdzie postawimy, które łóżeczko i w jakim kolorze kupimy komplety pościeli. Wyszło na to, że sześć i to z baldachimem. Amanda uznała, że trzeba z dwa komplety na zmianę, a że ich dwóch no to wszystkiego trzeba było liczyć podwójnie. Potem udaliśmy się przed dom, a ja rozwiązałem swój beżowy krawat w brązowe kwadraty.

– Zatrzymaj się i pozwól, że zawiąże ci oczy – powiedziałem ciepło i zawiązałem krawat na jej oczach. – Wezmę cię na ręce, dobra? Mogę? – upewniłem się.

– Pewnie – odpowiedziała bez przekonania, a ja uniosłem ją i skierowałem się w stronę garażu. Postawiłem Amandę na ziemi i powoli, delikatnie zacząłem ściągać swój krawat z jej oczu.

– Proszę, oto twój prezent – powiedziałem, a Amanda nie odrywała wzroku od białego peugeota 307 CC.

– Naprawdę jest mój? Za co? – dopytywała.

– Zdałaś wczoraj prawo jazdy, musisz jeździć, by nie wyjść z wprawy, a zawsze o takim marzyłaś. Aha, drzwi ma po tuningu, otwierają się jak w lamborghini, bo są labo–door. Trzymaj kluczyki – wyjaśniłem i podałem Amandzie małe, różowe pudełeczko z turkusową kokardką.

– Są w środku? – zapytała.

– Tak, razem z czymś jeszcze.

– A z czym? – dopytywała i zaczęła unosić wieko tekturowego pudełeczka ku górze. – Ja cię, krówka – uśmiechnęła się do mnie.

– No, w nagrodę – przywołałem wspomnienia tego dnia, gdy powiedziała mi, że jest gotowa ze mą być. – A teraz może byśmy się tak przejechali – zaproponowałem.

– Możemy bez dachu? – zapytała, gdy już wsiadła.

– Pewnie przecież już prawie maj, ty prowadzisz. Tylko nie szarżuj zbytnio.

– To dokąd jedziemy? – zapytała.

– Przed siebie, tylko zatrzymasz się na stacji, trzeba napełnić bak.

– Jejuś to automat – krzyknęła zachwycona.

– Nie do końca. Ma zmienną skrzynię biegów. Jeśli chcesz jeździć na automacie, to możesz, jeśli na manualnej skrzyni, to również możesz. Aha i mam nadzieję, że trafiłem z tapicerką w twój gust – powiedziałem, a Amanda zaczęła wyjeżdżać z garażu i otwierać dach.

– Tak. Jest piękna. Czarno–biała skóra, super. To auto musiało kosztować fortunę, naprawdę nie musiałeś – oznajmiła.

– Drobiazg, to żadna fortuna – odpowiedziałem. – Poza tym, mieszkamy jednak kawałek od miasta, a to tam masz znajomych, musisz czymś dojeżdżać. No i z dziećmi dostać się gdziekolwiek też będzie ci łatwiej samochodem niż mnie prosić, bym was zawiózł, bo ja nie zawsze mogę.

– To trzeba im kupić foteliki, tylko jakieś pod kolor, dobra? – zapytała.

– Jakie tylko wybierzesz. Całkiem nieźle sobie radzisz z tym prowadzeniem. Możesz przyspieszyć – powiedziałem.

– Nie, bo jak jadę szybciej, to mi wieje.

– To zamknij dach.

– Chyba oszalałeś, mam kabriolet i mam jeździć z dachem? Może kiedyś, ale teraz muszę się nim nacieszyć.

– To już jak uważasz – odpowiedziałem i rozłożyłem sobie siedzenie, bym się mógł położyć. Założyłem okulary przeciwsłoneczne na oczy, patrzyłem w niebo i delektowałem się tą chwilką radości, bo wiedziałem, że póki co radości to w naszym wspólnym nie będą za często gościć.