Część 116 - Tydzień później...

Narracja (Samuel)

Śliczna dziewczyna o blond włosach tej nocy nie mogła zasnąć. Była to kolejna noc, którą spędziła u boku swojego chłopaka. Długo dyskutowali o tym, jak urządzą pokoik dla swojego dziecka, jednak poprzestali na tym, że jak na razie wystarczy, jak Tyler założy tam panele, bo kolor ścian będzie zależał od płci maleństwa. Dominika teraz siedziała na łóżku obok śpiącego mężczyzny i zastanawiała się, co począć z wolnym czasem. Wzięła telefon komórkowy, weszła na internet i zaczęła przeglądać Allegro w poszukiwaniu wózka i łóżeczka. Ceny i koszt utrzymania maleństwa, wyprawka dla niego, to wszystko ją przerażało, jednak była pewna, że chłopak jej w tym wszystkim pomoże i tego dnia przekonała się, że zawsze będzie mogła na niego liczyć.

Pomimo iż był poniedziałek, to Domi zerwała się ze szkoły i wybrała z Tylerem na zakupy. Chłopak stwierdził, że najlepiej będzie udać się do galerii, przy okazji rzucą już okiem na jakieś tapety i farby, a może i panele podłogowe uda im się dzisiaj zakupić. Niespodziewanie przystanęli przy sklepie z artykułami dla dzieci. Był to duży i dobrze wyposażony sklep z wózkami, nosidełkami i wszystkim, czego tylko można zapragnąć. Z wózkiem jednak wyszło tak samo jak z kolorem ścian: jeśli chłopiec to biało–niebieski, a jeśli dziewczynka to biało–różowy. Zgodnie jednak uznali, że klasyczny, z dużymi kołami. Tylera uwagę jednak przykuło coś zupełnie innego niż wózek.

– Ej, zobacz jakie zajebiste, za moich czasów to takich rzeczy nie było – powiedział, oglądając rażące, biało–seledynowe buciki na rocznego bobasa.

– To najnowszy model, jeśli pan uda się do sklepu Nike po drugiej stronie, znajdzie pan takie same na siebie – powiedziała ekspedientka.

– Nie, dziękuje, ale naprawdę nie spodziewałem się, że dla dzieci robią teraz to samo, co dla dorosłych – odpowiedział jej przyjaźnie.

– A szukają państwo czegoś dla dziecka ilu miesięcznego? – zapytała.

– No jeszcze nic nie szukamy – odpowiedział. – Oglądamy wszystko – dodał, rozglądając się po sklepie. – Ej, wygląda autentycznie jak BMW mojego szwagra, tylko zminiaturyzowane i na dwa siedzenia – powiedział, gdy odnalazł wzrokiem autko elektryczne.

– Tak, to najnowszy model. Ma nawet stacyjkę i wydaje odgłosy odpalanego silnika. Ma wbudowane radio z możliwością podłączenia MP3 lub MP4 albo nawet pendrive. Możliwe jest też posadzenie dziecka, zapięcie w pasy i sterowanie pilotem samodzielnie. No i duży plus, bo ma dwa siedzenia, no i dwa biegi do przodu i jeden w tył – rozgadała się sprzedawczyni.

– Super! – wykrzyknął Tyler. – Bierzemy je.

– Jest za wcześnie na kupowanie samochodów, a jeśli będzie dziewczynka? – powiedziała Dominika.

– To co, jeśli to moja krew, to będzie lubić samochody – powiedział Tyler.

– Dziewczynki też jeżdżą takimi samochodami – wtrąciła się sprzedawczyni.

– No, ale jak są nieco starsze prawda?

– Wystarczy, by dziecko sztywno siedziało i nie ma problemu – odpowiedziała.

– No to może pani zapakować – wydał polecenie Tyler.

– Nie zapytał pan o cenę.

– Bo się domyślam, na pewno nie wjedzie na debet na mojej karcie, proszę się o to nie martwić.

– Tylko nie to czarne – wtrąciła się Domi.

– Mamy też inne kolory – odpowiedziała.

– Jest żółte? – zapytała Dominika.

– Jest.

– Nie ma mowy. Tylko nie żółte. Chcesz, by nasz syn wyrósł na geja? – zapytał Tyler.

– No to nie wiem, może czerwone?

– Jeszcze gorzej. Ja bym na przykład do czerwonego samochodu nie wsiadł.

– No to może srebrne albo białe? – zapytała ekspedientka.

– No to srebrne

– No to białe – powiedzieli jednocześnie.

– Jaki jest jeszcze kolor? – zapytała Domi.

– Jeszcze złoty i niebieski.

– No to niech będzie złoty – powiedział Tyler.

– Może być, ale i tak uważam, że oszalałeś i to za wcześnie – powiedziała Dominika.

– To mam pakować czy nie? – zapytała ekspedientka.

– Tak, może pani tak ładnie jak na prezent – odpowiedział Tyler.

– Czemu jak na prezent? – zapytała Dominika, gdy sprzedawczyni zniknęła na zapleczu.

– No jak to czemu? Mam już prezent na roczek albo na chrzciny i sprawa z głowy – usłyszała w odpowiedzi. – Schowamy go do bagażnika, tylko, kurde, duży jest, chyba trzeba będzie złożyć tylne siedzenia, no, ale trudno. Idziemy na jakąś pizzę, bo aż zgłodniałem, ok?

– Dobra, a potem na resztę tych zakupów, tylko proszę cię, nie kupuj może wszystkiego, co ci wpadnie w oko od razu.

– Dobrze, ale trzeba wydawać pieniądze póki są. Bo jak do maja nie wrócę do Nowego Yorku, to starszy już mi nie wyśle pięciu czy tam trzech tysięcy kieszonkowego, a może i kartę zablokować, a możliwość wypłat mam tylko sto złotych na dzień, za to kartą mogę zapłacić nawet całą kwotą. Więc myślę, że trzeba jak najszybciej się dowiedzieć czy to chłopak czy dziewucha i kupić łóżeczko, mebelki, wózek, chodzik, ubranka, zabawki i tak dalej, póki są na to pieniądze, bo potem to już będzie tylko na czynsz, rachunki i jedzenie.

– A co, aż tak mało zarabiasz? – zapytała.

– Aż tak, zarabiam jeszcze mniej, dziewczyno – odpowiedział.

– Ile?

– Nigdy nie będę tłumaczył się kobiecie z wypłaty ani finansów, więc nie zadawaj takich pytań.

***

Czerwony budzik, stojący na drewnianym, nocnym stoliczku w pokoju hotelowym rozbrzmiał charakterystycznym dźwiękiem i niemiłosiernie głosił, że dzień czas zacząć.

– Boże, ja proszę o jeszcze pięć minut – zawodziła osiemnastolatka.

– Wstawaj, wstawaj – ponaglał ją jej chłopak, który stał już w pełni ubrany obok łóżka i zakładał zegarek na lewą rękę skrupulatnie zakrywając tatuaż jego tarczą. Zrobił to w mig, tak, że Amanda nawet nie zauważyła.

– Jezusiek najukochańszy, ja chyba nigdy tej soboty nie odeśpię i tej niedzieli też. Co to był w ogóle za pomysł, by zacząć imprezę o dwunastej w nocy, a skończyć w południe.

– Ej, słuchaj, to może ty zamiast do szkoły, to się do kościoła wybierz – zaproponował.

– Dlaczego niby do kościoła? – zdziwiła się Amanda i usiadła na łóżku.

– No bo od rana mówisz Boże, Jezusiek najukochańszy, więc tak sobie myślę, że może cię jakieś powołanie naszło. – Uśmiechnął się do niej szeroko.

– Bardzo śmieszne, wiesz? To twoja wina, że jestem niewyspana. Ta impreza to był twój pomysł – zrzuciła winę na niego.

– Przecież osiemnastkę ma się raz w życiu. Trzeba było to uczcić.

– Osiemnastkę miałam pierwszego lutego, jest pierwszy marca.

– Wiem, wybacz, ale wcześniej nie miałem do tego głowy. Przepraszam za to. Za nieprzejęcie się walentynkami także przepraszam. Nadrobię, obiecuje.

– Nie szkodzi. Ja też nie myślałam ani o dniu zakochanych, ani o urodzinach. Wyrobiłam tylko dowód. W ogóle, to pytali ciągle, czemu nie piję. Ledwie udawało mi się wymigać od toastów – wspominała.

– Wiem, widziałem to. Trzeba będzie im powiedzieć i tak się dowiedzą albo domyślą wcześniej czy później – odrzekł.

– Powiem, ale jeszcze nie teraz. Jak ty załatwiłeś sprawę z moją nauczycielką?

– Normalnie, powiedziałem jej prawdę – odpowiedział i usiadł obok niej na łóżku.

– Czyli?

– Że zakochany mężczyzna popełnia głupoty, tak jak ja wtedy, kiedy dałem się namówić na granie twojego ojczyma. Podobnie jak to, że nie pomyśleliśmy o zabezpieczeniu, bo to wszystko z miłości, no i ze szkoły cię nie wywalą, bo licealne ciąże są teraz na porządku dziennym. Zszokowała ją trochę różnica wieku między nami, ale ostatecznie stwierdziła, że to nie jej sprawa. Mnie była tylko wdzięczna, że konflikt między tobą i twoją bandą, a tą drugą dziewczyną i jej koleżankami się rozwiązał. Stypendium nie utraciłaś z powodu nieobecności, bo podałem jej zwolnienie lekarskie, więc jakby pytali to taką anginę miałaś, że aż głos utraciłaś. Życzyła nam powodzenia, chyba całkiem szczerze i tak sobie…

– Widzę właśnie, jak ta twoja prawda wygląda – przerwała mu.

– No dobrze, trochę to podkoloryzowałem, ale zrozum, nie było wyjścia. Teraz ja pójdę do pracy, ty pójdziesz do szkoły, a jak wrócisz, to odpakujesz swój prezent – oznajmił.

– Jaki prezent? – zapytała.

– Spóźniony urodzinowy i walentynkowy. Przyjdzie drogą mailową.

– Prezent drogą mailową? – zdziwiła się.

– Tak i myślę, że ci się spodoba.

– Aleks, daj spokój. Ty mi dałeś już dość prezentów. Zorganizowałeś przyjęcie niespodziankę, opłaciłeś prawo jazdy do końca, utrzymujesz mnie… – zaczęła wyliczać Amanda.

– Będziesz, właściwie to już jesteś, matką moich dzieci, więc przestań tak mówić i tak myśleć.

– Aleks, ale te dzieci… – starała się mu przerwać.

– Ciii… Te dzieci są moje, będą moje, bo ja je wychowam, a nic innego nie ma znaczenia. Nie chcę nic mówić, ale jest już siódma, więc jeśli mamy jeszcze zdążyć po jakieś śniadanie, to radziłbym ci ruszyć tyłek, wstać i się ubrać.

– Tyłek, to mnie boli…

– Osiemnastowy zwyczaj. Ciesz się, że mrugnąłem do każdego by nie wkładał w to sporo siły i ja cię nie tykałem.

– Nie, ty mnie trzymałeś, ale mi różnica – powiedziała ubierając się. Aleks był już w łazience i mył zęby.

– Zasadnicza różnica – odkrzyknął z pianą na ustach.

– Ale Kamil przypierdolił – stwierdziła, gdy znalazła się obok niego i przemywała twarz wodą. – Ale mam podkrążone oczy.

– Bo do Kamila nie mrugnąłem. Sądziłem, że wie, w końcu to twój przyjaciel.

– Na Boga! Zapomniałam mu powiedzieć! Kiedyś to nadrobię. Może nawet dziś.

Dalsza część dnia przebiegła według planu, jednak Amanda nie mogła się doczekać, kiedy powróci do pokoju hotelowego i sprawdzi skrzynkę poczty elektronicznej. W końcu nadeszła ta upragniona chwila i młoda kobieta rozsiadła się wygodnie na kanapie, otworzyła swojego białego laptopa i otworzyła link, jaki nadesłał jej Aleks. Jej oczom ukazała się oferta biura podróży.

Dziewczyna chwyciła szybko za telefon komórkowy i wybrała numer chłopaka.

– Kochanie, co to ma być? – zapytała.

– Jak to co? O czym ty mówisz w ogóle? – usłyszała w odpowiedzi.

– Otworzyłam maila – odpowiedziała.

– Aha, to dobrze. Wybrałaś już coś? – zapytał mężczyzna, który teraz siedział w białym, lekarskim fartuchu przy biurku w pracy.

– Co ja mam wybrać?

– Co tylko chcesz, to przecież twój prezent walentynkowo–urodzinowy.

– Jedziesz ze mną? – dopytywała.

– Oczywiście, samej cię w świat nie puszczę.

– No, ale kiedy?

– Możemy nawet w tym tygodniu, bo mam od jutra trzy tygodnie urlopu, a tobie tydzień nieobecności zawsze da się radę jakoś usprawiedliwić. Nie miałaś przecież dużo zaległości, bo wcześniej dużo rzeczy zaliczałaś do przodu.

– Czyli mogę wybrać ,co chcę? – zapytała z uśmiechem na ustach, ale Aleks nie mógł tego widzieć, bo była sama w pokoju, a on modlił się, by te osiem godzin pracy już minęło.

– Tak, a dokąd byś chciała pojechać? No, właściwie to polecieć.

– Do Włoch – odpowiedziała bez zastanowienia.

– Była tam ciekawe oferta Włoch, chyba dziesięciodniowa. Miałem ją zabukować, ale wolałem wybór pozostawić tobie.

– I zwiedzimy tam wszystko? – dopytywała.

– Tak, w ofercie było zwiedzanie i przewodnik w tygodniu roboczym, to chyba takie trzy dni były, potem weekend w hotelu z basenem, a potem znowu zwiedzanie i ostatni dzień odpoczynku w jakimś innym hotelu. Ogólnie nie wiedziałem czy się na to piszesz, bo jednak to taka wycieczka z przemieszczaniem się z miasta do miasta, a nie leniwe leżenie na plaży – usłyszała wyczerpującą wypowiedź.

– Zawsze o takiej marzyłam. Poszukam jej!

– No, tylko jest problem, bo to angielska wycieczka ,więc możemy dolecieć z lotniska w Warszawie, ale wszystko tam ten przewodnik będzie mówił po angielsku – uprzedził Aleks.

– Znam perfekt angielski.

– No, w takim razie nie ma problemu, ja też sobie jakoś radzę.

– Aleks, jest problem. Ja znalazłam tę wycieczkę i wylot jest jutro. Nawet jest jakaś zniżka, bo to last minute.

– No to jaki problem? Zacznij nas już pakować, a gdy wrócimy z tej wycieczki, to od razu zamieszkamy już w naszym domu, a nie po hotelach. Jak przyjadę, to resztę naszych rzeczy zawiozę już tam.