Część 115 - Ojciec żył tak jak chciał...

Amanda (Magdalena)

Stałam nad marmurową płytą. Była niczym tafla, odbijała. Ostatnie co teraz chciałam to czuć się jakbym patrzyła w lustro. Stałam nad pomnikiem, miał złote litery. Nigdy nie lubiłeś tego koloru.

– Milczenie jest złotem – kiedyś powiedział twój ojciec.

Odpowiedziałeś:

– Wolę srebro, może przynajmniej jest szczere.

Pamiętam twoje słowa. Pamiętam chwilę z tobą spędzone, te noce i dni. Stoję nad twoim grobem o kilkanaście miesięcy za późno. Dlaczego nie przyszłam wtedy, na to ostatnie pożegnanie? Nigdy nie lubiłam się z tobą żegnać, za to kochałam do ciebie wracać. Kochałam? Chyba tylko przy tobie tak naprawdę używałam tego słowa, choć tylko w myślach. Żałuje jednego… nie usłyszałeś moich myśli. Cóż, nie mogłam wymagać od ciebie byś był jasnowidzem.

Powinnam przeprosić, czy nie czuć się winna? W dzień wypadku z nim zerwałam, chciałam to naprawić...

Kiedyś mi się przyśniłeś… nawet kilka razy. Zawsze naznaczałeś jakieś wydarzenie. Kilka snów nie pamiętam, niektóre nadal są wyraźne.

– Janek, ja nie wierzę w duchy, nie wierzę w siły nadprzyrodzone, potem już tylko mogiła – tak ci mówiłam. Teraz po twojej śmierci pragnę by było inaczej, by było coś więcej, wierzyć, że kiedyś powiesz to swoje „wszystko gra, a jak nie gra to trzeba samemu zmienić melodię”.

Zmienić melodię? Chciałam się tym kierować, iść swoim torem, grać swoją melodię, tak zmienną, tak inną od mi znanej i co z tego mam? Wybacz pretensje, zawsze taka byłam, wolałam obwiniać innych niż brać winę na swoje barki. To chyba mam po matce. Kiedyś powiedziałeś, że nienawidzę jej bo jestem do niej podobna i że to nie jest nienawiść, tylko takie odczucie sporego nielubienia. Miałeś racje – nie umiem jej nienawidzić, choć ona ma setki powodów by nienawidzić mnie.

Mówiłeś:

– Masz zły dzień. Będą bywać dni dobre, czasami zdarzą się złe, musimy umieć sobie z nimi radzić. Nauczyć się tego.

Nauczyliśmy się… na marne. Zmarnowaliśmy czas na naukę uczenia się siebie, by nagle… byś nagle mógł odejść. Wierzyłeś w Boga. Ciekawe czy nadal w niego wierzysz. Jaki ten skurwysyn miał cel, gdy cię zabierał? Ponoć zdarzają się pomyłki, ponoć każdemu, może i Bóg się pomylił. Bardzo chciałabym wierzyć, że twoja śmierć była pomyłką świata, a nie moją pomyłką.

Mówiłam o snach. Często mi się śniłeś zaraz po śmierci. Powracały wspomnienia, te dobre i nagle zamieniały się w koszmar. Pierw my w kuchni, a potem nagle kwiaty z twoich rąk wędrowały do kosza, wsiadałeś do samochodu i znów czułam ten nagły ciebie brak. Czułam go w snach, co noc, przez kilka ładnych miesięcy. Potem to uczucie braku znikło, znikły takie sny i śniłeś mi się zupełnie inaczej, jakby mniej.

Poznałam Huberta i kiedy spędziłam z nim noc obudziłam się. Śniła mi się rzeka, płynęła, była spokojna, miałam poczucie bezpieczeństwa w tym śnie i nagle z niej wypłynąłeś. Wystraszyłeś mnie. Obudziłam się i już nie spałam, aż do rana. Hubert był obok.

Kiedy zaczęłam się w to bawić, szukać innych takich jak Hubert, takich podobnych do Filipa, to ty w moich snach kradłeś. Powracały wspomnienia ze sklepów z cukierkami i zabawkami, czasem kosmetycznych. Zawsze zastanawiałam się jak to robisz. Wynosiłeś te rzeczy tak, że nawet ja, obserwując cię nie wiedziałam kiedy i jak… Chciałeś mi coś powiedzieć tym snem? Wolałeś bym kradła niż się puszczała? Zignorowałam twoje ostrzeżenie, wybacz.

Pamiętam jeszcze dwa sny z tobą w roli głównej. Jeden jest bardzo wyraźny, bo wracał do mnie kilkakrotnie. Przyszłam do kasyna, Kamil grał przy stoliku, Aleks pił drinka przy barze. Podeszłam do niego bo Kamil prosił o coś do picia, Aleksa prawie wtedy nie znałam. Podeszłam i powiedział to swoje „nie nam zabawy w Kamil mówi, prędzej, że Simon…” jakoś tak to leciało. Aleks odwraca ode mnie głowę, zamawia drinki, a kiedy odwraca się do mnie znów ma twoją twarz. To było przerażające. Cóż zawsze lubiłeś czarny humor. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie mogłam się obudzić. Sen trwał dalej. Aleks odwrócił się znów, albo raczej ty odwróciłeś się znów po drinki do barmana, a gdy z nimi powróciłeś byłeś już nim. Długo myślałam o tym śnie, szukałam podobieństw między tobą, a nim, ale kompletnie nic nie przychodziło mi do głowy. Macie inne oczy, inny odcień skóry, inny kolor włosów, inną barwę głosu. Ty byłeś delikatniejszy wewnątrz, a pozowałeś na twardziela, on w tym jest twoim kompletnym przeciwieństwem. Aleks gra dobrodusznego, a jest… jest draniem. Ten sen do mnie wracał, w różnej scenerii. Często w tej z kasynem, ale nie tylko. Choćby malowanie u mnie. Na drabinę wszedł jako on, a zszedł jako ty. Tak bardzo chciałabym móc powiedzieć, że chcę by tak było, że chcę by on wszedł po tej drabinie do nieba, czy gdziekolwiek jesteś, a byś ty po niej zszedł. Chciałabym móc powiedzieć byś ty wrócił a w zamian Aleksander odszedł, ale nie potrafię… Chciałabym móc, ale naprawdę to tego nie chcę.

Pierw myślałam, że Aleks jest takim zastępstwem, darem od losu za zabranie mi ciebie, że jest niepełnym, ale zawsze jakimś wynagrodzeniem, wymianą… sama nie wiem jak to nazwać. Z czasem zobaczyłam, że Aleks udaje ciebie, udaje dobrego, dobrodusznego, pomocnego i zawsze opanowanego… byłeś opanowany zawsze prócz tego jednego razu… no może dwóch… trzech… ale z pewnością nie więcej.

Chcesz bym powiedziała ci teraz… bym zadeklarowała się, że go nie kocham? Jeśli tak, to nie kochałam go tamtego, tego podrobionego. Nie kochałam go gdy udawał bezinteresowność, gdy udawał lepszego niż jest. Wtedy, gdy był taki to śmiało mogłam mówić „Nie kocham Aleksandra Górskiego”, ale teraz… gdy znam jego prawdziwe oblicze, a przynajmniej mam jego namiastki, jakieś poszlaki, to nie umiem tak powiedzieć. Nie powiem „kocham”, ale nie zadeklaruje tez braku miłości. Kochałam ciebie, przynajmniej wtedy tak czułam i nadal czuje gdy wspominam, ale nie umiałam pokochać twojej podróbki. Podróbki uczuć, dobroci i miękkiego serca, które pokazał po niemiłych przepychankach słownych. Pokazał złudzenie, za które powinnam była kochać do utraty przytomności, ale nie umiałam. Nie chciałam by ktokolwiek cię podrabiał. Nie byliście podobni, ale mogłam o was powiedzieć to samo. Dziś wiem, że on i ty to przeciwieństwo.

Olek to twardy facet. Nie miał pleców, pochodzi z nikąd, był nikim. Dlatego nie oszczędzał łokci. To mu zostało do dziś. Myślę, że on nie czuje się bezpiecznie… myślę, że on czuł się bezpiecznie, a przynajmniej miał tego namiastkę dopóki mnie nie poznał. Sądzę, że gdy burzy się jego złudzenie bezpiecznej przystani to on walczy, leci taranem byle by odbudować przystań, nawet cudzym kosztem… nawet kosztem bliskich. To silny człowiek, silny w swoich słabościach, bo się z nimi mierzy, zwalcza je, albo ustala jako cele i zdobywa. Tacy jak on mogą zdobyć ten świat, tacy jak on tworzą ten świat i ustalają jego nowy porządek. Tacy jak on to źli ludzie, którzy z samych nizin sięgają szczytów, wcześniej sięgając dna. Pną się na szczyt, ale nie wiedzą kiedy przestać i wchodzą na sam wierzchołek góry lodowej. Nigdy nie spadają, jeśli już to tylko odrobinkę, by znów się podnieść i wejść na tą górę. Kiedyś mówiłeś mi o takich ludziach, mówiłeś, że chciałeś takim być, ale zmieniłeś zdanie gdy urodził się Kornel. Pamiętam, że zapytałam czemu zmieniłeś zdanie, pamiętam, że trochę żałowałam, bo chciałam byś był ambitny, byś zdobywał więcej… więcej pieniędzy, więcej tytułów, więcej podziwu. Pamiętam też twoją odpowiedź:

– Tragizm tych ludzi nie polega na wiecznych poślizgach lekko ku dołowy i ciągłej wspinaczce. Tragizm takich ludzi polega na tym, że ich szczyt wygląda dokładnie tak samo jak dno, o które się otarli. Jasne, że mają lesze domy, samochody, lepiej ubrane żony i markowe buty, ale tak naprawdę wewnętrzu siebie są tym samym dnem jakim byli na początku. Tymi samymi ludźmi żądnymi zemsty, krwi, wygód, nieintersującymi się kosztami zdobycia tego wszystkiego. Na dnie jednak byli lepsi niż na szczycie, bo gdy żebrak prosił o jałmużnę odpowiadali szczerze, że nie dadzą, bo nie mają, a teraz kłamią, że nie mają z czego dać, udają, że nie słyszą, albo czują wyższość i gardzą słabszymi od nich… gardzą tymi którzy nie odważyli się zszargać sumienia i iść po trupach.

Jasiek, ja nie wierzę w duchy, nie wierzę w siły nadprzyrodzone, już ci to mówiłam, ale jeśli postawiłeś Aleksa na mojej drodze by mi udowodnić, że się myliłam, za to, że uważałam, że życie z takim człowiekiem będzie dobre i chciałeś mi dać nauczkę, to obiecuje, że znajdę cię nawet w pieklę, wyciągnę stamtąd i zadręczę na śmierć.

Dobra, już kończę. Jeśli to nauczka, będę mieć pretensje, ale cenię za pomysłowość.

Zawsze byłeś ode mnie mądrzejszy, a więc powiedz mądralo co mam teraz robić? Jestem w ciąży, z nim, nie z tobą. Gdyby to dziecko było choć kogoś podobnego do ciebie, gdyby Aleks był podobny do ciebie… nie kochałabym podróbki, ale czuła się bezpiecznie, a teraz… nie wiem czy kocham, ale wiem, że nie czuje się bezpiecznie w jego ramionach. Jak więc mam położyć w jego ramionach moje dziecko? On nie jest dobrym człowiekiem, nie będzie dobrym mężem, ale czy będzie dobrym ojcem? Jeśli dasz mi jakiś znak, cokolwiek, co wskaże na to, że Olek będzie dobrym rodzicem, znacznie lepszym ode mnie poświęcę się. Jeśli mogę mieć życzenie to niech będzie ojcem dla mojego dziecka, choć w połowię takim jaki ty byłeś dla Korneliuszka. Wtedy się naprawdę poświęcę. Może nawet zostanę jego żoną, pozwolę mu na wiele, nie odejdę po żadnym uderzeniu, po żadnym upokorzeniu, po żadnym zeszmaceniu z jego strony. Zostanę z nim dla dziecka, by miało lepsze dzieciństwo niż ja miałam. Tylko przekaż mi jakoś czy on będzie dobrym ojcem… proszę.

Wracając przez cmentarz ocierałam łzy, wycierałam je skrupulatnie by Tyler ich nie wypatrzył. Uspokoiłam się po drodze, wsiadłam do samochodu już spokojna.

– Co tam? Nikt nic nie zdewastował? – Uśmiechnął się do mnie. On przypomina ciebie o wiele bardziej niż Olek, bo ma tą wesołość w oczach.

– Jeszcze nie – odpowiedziałam grzecznie i zapięłam pasy.

Jechaliśmy w milczeniu. Pokierowałam go tylko dokąd ma zmierzać. Nagle Tylerowi zadzwonił telefon, znałam tą melodie. Spojrzał na wyświetlacz, nie odebrał.

– Muzyka mi się sama zmieniła, może Domi, trudno, niech leci.

Piosenka z Iphona leciała dalej.

Ojciec żył tak, jak chciał, co dzień inne plany miał,

jego fotel - ten przy drzwiach - często pusty stał.

Czasem ktoś wpadał i czytał matce krótki list,

potem nocą - już przez sen - słyszałem jej płacz.

Ojciec żył tak, jak chciał - bardzo rzadko w domu spał,

lecz gdy wracał, z każdym z nas długo bawił się.

Czasem też miał ten gest, na zabawę z matka szedł,

potem nocą - już przez sen - słyszałem ich śmiech.

– Mam tą piosenkę brać za znak? – zapytałam się w myślach. – Mogłeś się bardziej wysilić. Chciałabym by był wyraźniejszy.

Tyler podwiózł mnie pod same drzwi mojego ginekologa, Aleks już czekał na zewnątrz. Zmierzył Tylera wzrokiem, nie był zadowolony, ale kiwnął mu cześć. Tyler się uśmiechnął i także podniósł rękę do góry, w geście przywitania, choć bardziej przypominało to słynne „Aj Hitla” czy jakoś tak.

Weszliśmy do gabinetu, oczywiście niebyło kolejek, w końcu to Olka znajomy. Chwilę z nami pogawędził, uśmiechał się. Potem wcisnął jakiś guzik i usłyszeliśmy bicie… bicie serca. Czułam Aleksa dłoń na mojej i po jego minie widziałam, że coś jest nie tak.

– Bije jakby szybciej, jakby… sam nie wiem. Krystian wszystko jest dobrze? – zapytał.

Mnie tam biło normalnie, szybciej niż moje, ale normalnie.

– Wszystko w porządku – odrzekł.

Jeździł tym urządzeniem po moim brzuchu, zmienił końcówkę i znowu jeździł. Obrócił w naszą stronę ekranik.

– Widzicie. Tutaj i tutaj. – Wskazywał palcem. – Pęcherzyk jest jeden, zarodki dwa, dlatego bicie jest takie niesystematyczne. Biją dwa serca.

– Moje dziecko ma dwa serca? – zapytałam jak skończona idiotka, bo… sama nie wiem dlaczego.

Aleks się uśmiechnął, ale blado, jakby z przerażeniem.

– Będziecie mieli bliźniaki, jednojajowe – powiedział Krystian.

Poczułam łzy nachodzące do moich oczu. Jeśli wcześniej myślałam, że Bóg ze mnie zakpił, to teraz najwidoczniej zakpił nie tylko Bóg, ale i wszyscy święci i aniołowie. Dlaczego takie coś spotyka właśnie mnie? Ostatkiem sił powstrzymywałam łzy, w końcu wyłączyłam się, zapinałam płaszcz i zapomniałam o tym, że chciałam płakać.

Pożegnaliśmy się z lekarzem, wyszliśmy na zewnątrz. Olek milczał, ja także. Już mieliśmy wsiadać do samochodu i odjeżdżać, gdy Aleks powiedział:

– Wsiądź i zaczekaj, zaraz wrócę.

Usiadłam na przednim siedzeniu jego nowego samochodu. Był droższy niż Skoda Fabia i miał ładniejszy kolor, taki perłowy brąz, połyskiwał się niczym lakier do paznokci, gdy jeszcze jest w tej szklanej buteleczce, bo na paznokciach zazwyczaj wygląda inaczej, jakby gorzej.

Olek długo nie wracał, zjawił się Tyler.

– Super, że cię jeszcze złapałem. Klucze ci wypadły, były na siedzeniu – wypowiedział jednym tchem i podał mi przez rozsuniętą szybę samochodową pęk kluczy. Były od domu Aleksa, od drzwi, które już tam zamontowali i pilot od bramy, klucz od niej na wypadek zacięcia i od piwnicy. Sama nie wiedziałam, który jest do czego, ale miałam je wszystkie.

– Dziękuje – odpowiedziałam Tylerowi.

Wtedy znów zadzwonił mu telefon. Znajdował się w samochodzie, ale ten Mercedes stał na tyle blisko i na dodatek miał otwarte drzwi, że dokładnie słyszałam fragment tekstu lecącej piosenki:

Ojciec żył tak, jak chciał - bardzo rzadko w domu spał,

lecz gdy wracał, z każdym z nas długo bawił się.

Zwróciłam uwagę na jeden fragment „…z każdym z nas długo bawił się”. Liczba mnoga.

– Tyler czemu masz taki dzwonek dzwonka? – zapytałam niespodziewanie.

– Nie ustawiłem go. Ściągnąłem całą płytę Gangu Marcela i zawsze miałem wibracje. Wypiłem wczoraj, musiałem przestawić, nawet nie pamiętam. Polecam stare klasyki. Będę już leciał, twój facet mnie nie lubi. – Nie czekał na odpowiedź. Puścił do mnie oczko, uśmiechnął się łobuzersko i wsiadł do swojego Mercedesa, który zapewne nie był jego.

– Mam to na płycie – oznajmił Olek wsiadając, zapinając pasy i ruszając.

Także zapięłam pasy.

– Co masz na płycie? – zapytałam.

– Bicie serc naszych dzieci i zdjęcie. Oprawię sobie w ramkę. Nie dołuj się.

– Nie dołuje się tylko wariuje – odrzekłam.

– Jak to? – zapytał.

– Wmawiam sobie rzeczy, których nie ma.

– Ale oni, albo one są. Tego już nie zmienisz, nie chcesz tego…

– Nie, nie chcę. Nie zmienię. Po prostu… z resztą nie ważne.

– Mnie możesz powiedzieć – zapewniał.

– Nie, nie mogę. Nie chcę.

Olek chciał coś powiedzieć, ale nie dałam mu dojść do słowa. Westchnęłam teatralnie, zrobiłam jakąś minę, pewnie też przewróciłam oczami i włączyłam odtwarzacz. Chciałam odtworzyć płytę, ale załączyło się radio, trójka.

…lecz gdy wracał, z każdym z nas długo bawił się.

Czasem też miał ten gest, na zabawę z matka szedł,

potem nocą - już przez sen - słyszałem ich śmiech…

– Cholera! – warknęłam i uderzyłam w wyłącznik chyba trzema palcami.

– Co się dzieje? Nie lubisz tej piosenki, czy już masz humorki? – dopytywał Olek z uśmiechem.

– Nienawidzę tej piosenki – przyznałam.

Uśmiechnął się szerzej, jakby się uspokoił, podczas kiedy ja byłam strzępkiem nerwów, ale przecież nie mógł tego wiedzieć. Nie mógł, bo mu nie powiedziałam.

1. Czy ta piosenka to przypadek, czy jakiś znak? Jeśli znak, to ostrzeżenie czy zachęta?

2. Jakie będą powody częstej nieobecności nocnej Aleksa, czy będzie on często nocował poza domem?

3. Dlaczego Amanda zgodziła się na to by to on był ojcem jej dzieci?

4. Skąd ta chęć... ta zdolność do poświęceń? (zgodziłaby się być nawet z damskim bokserem, który by jej nie szanował byleby jej dzieci miały lepsze dzieciństwo niż ona i dobrego ojca).

5. Aleksander i Jan - różni czy jednak podobni?

6. Bliźniaki - jak sobie ich wyobrażacie?

7. Ta niechęć Olka w stosunku do Tylera, czy skądś się bierze?

8. Jakim Aleks będzie ojcem już pytaliśmy, teraz zapytajmy jakim będzie mężem?