Część 112 - Wiem o czym myślisz

Aleksander (Samuel)

Patrzyłem na nią i jednocześnie zaglądałem w nią. Była teraz taka krucha, roztrzęsiona, ale w jej oczach dostrzegłem pustkę. Z doświadczenia wiedziałem, że pustkę w oczach mają tylko i wyłącznie ludzie naprawdę załamani i sądzący, że już nic dobrego im się w życiu nie przydarzy. Taki brak w duszy miał mój przyjaciel z ośrodka, który popadł w narkotyki już jako jedenastolatek. To samo w oczach miała Kaśka, moja przyjaciółka z tamtych czasów, którą prześladowali w szkole i zawisła na skakance w męskiej toalecie. Miała to od zawsze, dlatego nikt się nie spodziewał, że taka pustka coś znaczy. Spojrzałem w lustro, w swoje oczy i w nich, mimo wszystko, nie dostrzegałem tej rezygnacji i załamania. Na przekór wszystkiemu, co usłyszałem z ust Amandy, postanowiłem wierzyć, że to jednak niemożliwe, że to nie może tak być.

– Ogarnij się tak z grubsza, a ja w tym czasie pójdę do szatni po nasze płaszcze – powiedziałem do niej.

– Nie zostawiaj mnie teraz – wyłkała, a ja nie wiedziałem czy ma na myśli to, bym nie zostawiał jej z dzieckiem czy bym nie zostawiał jej w tym momencie.

– Dobrze, w takim razie poczekam na ciebie i razem pójdziemy do szatni. Później zadzwonię do mojego kolegi i sprawdzimy czy… Zresztą, pewnie to tylko nic nieznaczące objawy, nie przejmuj się na zapas – wiedziałem, że te słowa ją nie pocieszą, ale słowo „ciąża” nie chciało przejść mi przez gardło, dlatego zastąpiłem je słowami otuchy, bo tak zazwyczaj się czyni w takich sytuacjach.

– A jeśli jestem w ciąży, to co wtedy? – zapytała przerażona.

– To wtedy zaczniemy o tym myśleć – powiedziałem.

– Olek, ja nie usunę, nigdy. Nie byłabym w stanie – uprzedziła mnie.

– Aborcji nie miałem nawet na myśli. Nie przejmuj się tym teraz, to za wcześnie, by się martwić.

Szczerze chciałem zapytać, co by zrobiła, gdyby została sama z dzieckiem. Wiedziała, że gdyby dziecko okazało się moje, to nie zostawiłbym jej z tym samej, nawet gdyby nasze drogi się rozeszły, ale co gdyby okazało się Huberta. Porzuciłaby je czy wychowała pomimo tego, co od niego zaznała? Nie chciałem jednak o to pytać, ale odpowiedziała mi sama.

– Wiem, o czym myślisz – zaczęła.

– O czym? – zapytałem, choć naprawdę chciałem się powstrzymać od zadania tego pytania.

– O tym, co zrobię, gdy się okaże, że jestem w ciąży. I nie wiem. Nie znam odpowiedzi na to pytanie, ale nie umiałabym zabić własnego dziecka, bo ono, nieważne którego z was jest, z pewnością jest też moje.

– Na razie nie wiadomo czy jest – przerwałem jej.

– Nigdy nie chciałam, by moje dziecko miało takie życie jak ja. Życie w biedzie i bez perspektyw. Chciałam o nim pomyśleć dopiero, gdy skończę studia i będę miała dobrą pracę oraz pozycję zawodową. Gdy będę tak w twoim wieku. I chciałabym zapewnić mu więcej niż to, co mam teraz.

Amanda mówiła, a mnie jakoś coś ścisnęło w sercu. Czułem jakieś wewnętrzne wzruszenie, bo ona przez ten cały czas myślała o dziecku, o jego życiu i przyszłości, a nie o tym, ile by straciła decydując się na poród. Ani przez chwilę nie pomyślała o własnych wyrzeczeniach i o tym, o ile stopni zmieniłoby się jej życie. W chwili, kiedy wspomniała, że nawet jeśli chciałaby je oddać w lepsze ręce, to nie potrafiłaby tego zrobić, poczułem łzy, napływające mi do oczu. Pomyślałem o tym, że moja własna matka była w stanie mnie wychowywać cztery lata i porzucić, a siedemnastolatka na moich oczach zadeklarowała się zatrzymać przy sobie dziecko, które mogło okazać się owocem gwałtu i to takiego z mojej intrygi. Kiedyś obiecałem sobie, że nigdy nie będę płakał na oczach kobiety. Zadeklarowałem się sam przed sobą podchodzić do wszystkiego co boli na zimno, bez uczuć albo nawet ze złością, wściekłością i nienawiścią, ale nie ze łzami w oczach i poruszeniem. Teraz jednak te deklaracje były gówno warte. W takiej sytuacji nie potrafiłem zatrzymać łez ani uczucia, jakie mi zaczęło towarzyszyć i się pogłębiało.

– Płaczesz? – zapytała Amanda, gdy dostrzegła, że szklą mi się oczy.

– Nie przejmuj się tym. Po prostu jesteś cudowna – powiedziałem, przygarniając ją do siebie i ucałowałem w czółko. – Jeśli już jesteś gotowa, to możemy ruszać – oznajmiłem.

– Wytrę tylko oczy, tusz jest wodoodporny więc nie jest tak źle – odrzekła z bladym uśmiechem na ustach.

– Wszystko będzie dobrze – zapewniłem ją, choć nie wyglądała na osobę, która w to uwierzyła. Ja również zdawałem się w to nie wierzyć, choć naprawdę bardzo chciałem, by wszystko było dobrze.

Pięć minut później siedzieliśmy już w samochodzie. Przez myśl przeszło mi, że nie pożegnaliśmy się z przyjaciółmi, tylko ukradkiem wyszliśmy z imprezy, ale przecież w zaistniałej sytuacji było to zrozumiałe i nie dostrzegałem w tym nic złego.

– Zapnij pasy – poleciłem sucho Amandzie, a ona usłuchała mnie bez słowa.

Stojąc na światłach wybrałem numer Krystiana.

– Jesteś w domu? – zapytałem, tym samym darując sobie nawet przywitanie.

– Tak, czy coś się stało? – usłyszałem pytanie w odpowiedzi.

– Właśnie nie jestem do końca pewien, ale ty mógłbyś to sprawdzić. Dasz radę dzisiaj czy mam szukać kogoś innego? – zapytałem i jednocześnie starałem się opanować, by nie denerwować Amandy wyrazem własnego głosu.

– Przyjeżdżaj, adres znasz. Będę na was czekał – powiedział, bo zapewne domyślił się już co jest grane.

Piętnaście minut później zaparkowałem pod jego willą na obrzeżach miasta. Krystian był ginekologiem, którego poznałem przypadkiem pierwszego dnia pracy w szpitalu. Wiedziałem, że przyjmuje w domu i ma niezbędny sprzęt do wykonania USG. Wiedziałem też, że ma niezłe doświadczenie, w końcu pracował w tym zawodzie już prawie dwadzieścia lat.

– Proszę – powiedziałem do Amandy, otwierając przed nią złotawą furtkę.

Światełka na schodach i latarnia przy drzwiach wejściowych zapaliły się w chwili, gdy przekroczyliśmy próg bramy. – Zapraszam was. – Zdejmijcie odzienie wierzchnie i zapraszam do gabinetu. – Wskazał nam pierwsze drzwi po lewo.

– Nie bój się – szepnąłem Amandzie na ucho. – Cokolwiek się okaże będzie dobrze. – Po raz kolejny sam nie wierzyłem w to, co mówię.

Puściłem kobietę przodem, Krystiana jednak zatrzymałem przed wejściem i delikatnie zamknąłem drzwi tak, by ona nie mogła nas słyszeć.

– Nie mów jej jaki jest wynik, powiedz mi, a ja jej sam przekażę – powiedziałem.

– Jest bardzo młoda – stwierdził. – Jest nieletnia? – zapytał.

– Za kilka dni będzie pełnoletnia.

– Czy będzie chciała to załatwić jakoś po cichu? – zapytał.

– Nie, będzie chciała urodzić – powiedziałem, bo byłem o tym święcie przekonany. – Idź już do niej, ja może lepiej poczekam – dodałem.

– Jeśli to twoje dziecko, będzie jej łatwiej, gdy będziesz przy niej. Kobiety wtedy czują się bezpieczniej, bo mnie to nawet nie zna – powiedział.

– Dobrze, skoro tak uważasz.

– Będzie pani musiała zdjąć sukienkę. Bluzkę byśmy podwinęli, ale sukienki to nie da rady – odezwał się Krystian do Amandy.

– Wolisz, bym wyszedł? – zapytałem, gdy natrafiłem wzrokiem na jej twarz.

– Wolę byś został.

– W takim razie zostanę.

Byłem przy niej podczas tych decydujących piętnastu minut. Siedziałem obok i trzymałem ją za rękę. Nie byłem w stanie nawet podziwiać jej idealnej figury w przepięknym srebrno– różowym komplecie bieliźnianym i czarnych, cienkich pończochach z różowo–stalowymi zakończeniami na udach.

– Może pani już wstać? – powiedział Krystian, a kiedy Amanda wykonała polecenie i chwyciła za sukienkę, ja po raz pierwszy w życiu dostrzegłem, że ma tatuaż  z tyłu na udach i to na obu. Były to maleńkie, czerwone, ślicznie wykonane kokardki. Miały fajnie zrobione cienie i czarne kontury, wyglądały jak rysunek w kolorowankach dla dzieci, tylko taki ładnie pokolorowany.

– Czemu pan milczy? – zapytała Amanda, a ja starałem się wyczytać z Krystiana twarzy coś, cokolwiek, jednak nie dostrzegłem w niej żadnej odpowiedzi.

– Poczekaj tutaj chwilkę – powiedziałem i skierowałem się w kierunku wyjścia.

– Ale dlaczego, co się dzieje? – dopytywała się Amanda.

– Po prostu mnie posłuchaj i poczekaj, proszę – zwróciłem się do niej delikatniej i mniej oschle.

Wyszedłem z Krystianem na korytarz i oczekiwałem na odpowiedź, a ręce mi się trzęsły jakbym stał co najmniej przed terrorystą i to z bronią w ręku.

– Ona jest nieletnia – przypomniał mi.

– To co? Jej wiek nie gra tutaj żadnej roli – odpowiedziałem. – Powiesz mi?

– Zostawię was na chwilę samych – powiedział tylko.