Część 93 - Wiem kiedy kłamiesz

Część 93 - Wiem kiedy kłamiesz

Amanda (Magdalena)

Dokładnie poprawiłam makijaż będąc jeszcze w samochodzie. Potem Aleks podwiózł mnie pod mieszkanie matki. Sam musiał jednak udać się na budowę. Obiecał, że za godzinkę, maksymalnie dwie do mnie dołączy. Weszłam na górę. Matka była już ubrana, umalowana, odpicowana na trzydziestkę. Otworzyła przede mną drzwi. Zaprosiła do środka. Była niecodziennie miła.

– Amanda, upiekłam babkę. Jogurtową, twoją ulubioną.

– Ehe – stać mnie było tylko na tyle, bo „dziękuje” nie przechodziło mi przez gardło.

– Ceść, cześć, zobacz na mnie… – i inne tego typu słowa wykrzykiwali bliźniaki, a nawet Igor się do nich dołączył.

Rzuciłam okiem na moich braci i coś mi nie grało.

– Dlaczego oni są tak ubrani? – zapytałam. Cała trójka miała na sobie grube spodnie i bluzy. Nachyliłam się do nich, okazało się, że mieli na sobie po dwie pary spodni i kilka bluz.

– Dziś zarobię, za trzy dni kupię węgiel…

– Dobra, bez komentarza. Jesteś całkowicie nieodpowiedzialna. To, że nie potrafisz zapewnić dzieciom luksusów jestem w stanie zrozumieć, ale abyś nie zapewniła im ciepła, jedzenia i…

– Jedzenie jest.

– Dobra, wyjdź już.

– Dlaczego mnie tak traktujesz? Staram się, nie pije.

– Ciekawe jak długo. Do pojawienia się ojca Igora? Czy jakiegoś kolejnego gacha?

– Zamknij się – rzuciła nagle. – Nie chciałam…

– Nie kłócić się! – wrzasnął Piotrek.

– Ma racje, nie kłóćmy się. Wyjdź, ja z nimi zostanę.

– Kim jest ten pan, który cię podwiózł? – zapytała poprawiając rzęsy.

Ogarnęłam wzrokiem mieszkanie, było aż za czysto. Zajrzałam do lodówki, była wypchana po same brzegi. Zamrażalnik tak samo, nawet z szafek wypadały słodycze, makarony i inne takie… Było aż za dobrze.

– Jak czegoś potrzebujesz, to sobie zabierz do domu – rzuciła poprawiając tym razem kreski pod oczami.

– Nie za dobrze coś wyglądasz jak do pracy?

– Wiesz jak to mówią, wszędzie można spotkać miłość swojego życia, więc zawsze trzeba wyglądać dobrze. Ale ty nie odpowiedziałaś na pytanie. Kim był ten pan?

– Moim chłopakiem.

– Wiekowy.

– Dostrzegłaś to przez okno z drugiego piętra?

– Nie, ale po samochodzie i znam twój gust.

– Co cię tak nagle interesuje mój chłopak? – Oparłam się o ścianę i złożyłam dłonie na piersi.

– Jesteś moją córką, interesujesz mnie.

– Wow, gdzież by to zapisać. Może w zjawiskach paranormalnych, albo zgłosić do niegdyś istniejącego programu Nie do wiary?

– Nie bądź cyniczna?

– Niby dlaczego?

– Bo nie chcesz być podobna do ojca, a to cynik i cham.

– Lepsze to niż alkoholik.

– Pierwszy raz go bronisz, zadziwiające, widziałaś go może ostatnio?

– Nie i nie mam zamiaru go widzieć. Wychodzisz już może?

– Wtedy też przyjechałaś z nim, pamiętasz? Też on cię podwiózł.

– Być może.

– Amanda, mam złe przeczucia. – Nie mogłam uwierzyć w to co słyszę.

– Ty i te zabobony. Przeczucia.

– Amanda, naprawdę. To dorosły facet, wiesz czego tacy chcą?

– Seksu jak i ci młodsi.

– Co to seks? – zapytał Pawełek, który był zajęty jedzeniem ciastek z jakieś porcelanowej miseczki położonej na stole.

– Potem ci wyjaśnię – odburknęłam do małego. Napchał buzie ciastkami, przemielał, więc i milczał.

– Amanda jeśli on chce tylko seksu to mi to powiedz, poczuje się uspokojona.

– A co by cię zaniepokoiło? – dopytywałam.

– Gdyby chciał rodziny, związku. Ty jesteś młoda, zmarnowałabyś sobie życie na zmienianie pieluch… chociaż nawet nie na to. Bo to co się robi dla dzieci nigdy nie jest marnotrawne, ale… ty możesz wiele osiągnąć i nie trzeba ci do tego męża. Kiedyś, jasne, załóż rodzinę, ale nie w tak młodym wieku i nie ze starszym mężczyzną.

– Skąd takie wnioski i prawdy życiowe?

– Twój ojciec był ode mnie ponad dziesięć lat starszy. Na początku to było fajne, był opiekuńczy, odpowiedzialny, dobrze zarabiał, a to tylko dodawało pewności, że to ten właściwy…

– Skończ – przerwałam jej. – Znam tę historie.

– Nie popełnij mojego błędu. Prawdą jest, że jeśli uderzy cię raz to uderzy po raz drugi, trzeci, czwarty i kolejny. On będąc tym starszym przypisze sobie role ojca, a tym samym pana wszystkiego w około…

– To dlatego po ojcu i Bartku wybierałaś już tylko młodszych?

– Tu nie mowa o mnie, tu mowa o tobie.

– Nie popełnię twoich błędów! Zadowolona? Nigdy nie popełnię twoich błędów. Nie dam się bić. Olek mnie nigdy nie uderzył i nigdy tego nie zrobi, a jakby to mu przyszło na myśl to z nami koniec, definitywnie. Poczułaś się uspokojona?

– Nie, bo wiem kiedy kłamiesz.

– Nie…

– Wychodzę. Zastanów się nad tym co ci powiedziałam i ogranicz to póki jeszcze możesz. W życiu nie widziałam aby moja córka kogoś broniła, jego bronisz, a to tym gorzej – powiedziała do mnie po czym przykucnęła. – Dajcie buziaka mamusi na do widzenia.

Chłopcy do niej podbiegli, ucałowali, utulili. Kochali ją. Przez chwilę zastanawiałam się dlaczego oni ją kochają, a ja nie? Przecież to mnie rozpuszczała i kochała nad życie, to dla mnie wiele poświęciła, dbała o to abym wszystko miała. Dlaczego nie umiałam jej kochać? Odpowiedź była banalna – bo nie kochałam siebie, a ona była jak ja, była taką starszą wersją mnie.