Część 64 - Potrzebuje świadka

Część 64 - Potrzebuje świadka

Amanda (Magdalena)

Po chwili znów widziałam moją matkę z wałkiem w jednej ręce i z Igorem w drugiej. Widziałam też Pawła, który leżał i grał na konsoli – prezencie dla mnie, od Huberta. Piotr natomiast pomagał matce i mieszał farbę.

– Odwiedzę was jeszcze. – To były ostatnie słowa jakie wypowiedziałam w kierunku mojej rodziny, po nich znów ruszyłam do skody fabii mojego chłopaka.

– Wróciłaś, czyli się nie boisz? – zapytał ruszając. – Pasy zapnij.

– Już zapięłam.

– Dokąd mam jechać? – spytał.

– Olek, nie wiem. – Znów się rozkleiłam.

– Nie wiesz, nie wiesz, a ja mam wiedzieć?

– Nie denerwuj…

– Ja się dopiero mogę zacząć denerwować! I sprać cię, to chyba pierwsze co powinienem teraz zrobić. – Był wściekły, nigdy wcześniej go nie widziałam w takim stanie. Zatrzymał się jednak przed „Gastro”, taka knajpka przy plantach. – Wysiadaj, porozmawiamy w miejscu publicznym, bo nie chcę cię uszkodzić po drodze.

Uczyniłam jak prosił, usiadłam przy stoliku jaki wskazał. Kelner pojawił się w ekspresowym tempie.

– Co dla pana? – zapytał się Aleksa. Pewnie dlatego tylko jego, ponieważ on był zainteresowany kartą menu, której ja nawet nie pofatygowałam się otworzyć.

– Z racji, że siedzi ze mną kobieta, to ją powinien pan zapytać pierwszą. To sztuka dobrego wychowania. Nie zrobię poruty, nie naskarżę panu szefowi, ale na przyszłość proszę sobie tą radę zapamiętać – zwrócił mu uwagę Olek.

– W takim razie… co dla pani?

– Woda.

– Nie jesteś głodna kochanie? – zapytał mój chłopak z takim codziennym uśmiechem, ale w tej chwili to było tak sztuczne jak większość kwiatów na grobach w święto zmarłych.

– Nie jestem – odpowiedziałam.

– Dla mnie herbata, zwykła, bez cytryny. Jeszcze dwie porcje frytek po proszę.

– Mówiłam że…

– Zjesz – zadecydował, a spojrzenie kelnera padło pierw na mnie, a potem na Aleksa. – Wie pan co?

– Słucham? Zmiana zamówienia? – zapytał kelner.

– Nie, po prostu tą kobietę co ją oboje mamy przed sobą… ona kiedyś zostanie moją żoną, a wtedy będzie miała przejebane za wszystkie czasy.

– Aleks skończ – poleciłam, ale prosząco.

– Skończyć, co? Z tobą? Zatłuc cię zanim wyjdziemy?

– Wie pan, ja się czuje…

– Tak wiem, niezręcznie – odpowiedział Aleks kelnerowi. – Idź panie już z tym zamówieniem.

– Musiałeś? – zapytałam.

– Chcę mieć świadka. Jak kiedyś za mnie wyjdziesz…

– Nie myślę o ślubie – wyjaśniłam.

– Jak kiedyś za mnie wyjdziesz… – Olek oczywiście nic nie zrobił sobie z mojego wyjaśnienia. – a ja będę cię niewyobrażalnie źle traktował gdy mi podpadniesz, to wtedy tobie tego świadka przyprowadzę i on ci powie, że uprzedzałem, do cholery. Teraz jednak przejdźmy do rzeczy. Pawałek był chory, leki były potrzebne, ale czemu wolałaś się puścić niż…

– Nie chciałam cię prosić o darowiznę.

– Było trzeba poprosić o pożyczkę. Jakby cię okradli na ulicy z wypłaty to co? Wolałabyś głodować, puścić się za kilka złotych, czy mnie powiedzieć o swoim problemie?

– Nie wiem.

– Amanda! Czemu ty mi nie ufasz, co?

– Nie wiem.

– To się przekonasz jakie to uczucie, bo ja od teraz przestaje ufać tobie. Uprzedzam, że jeśli mamy dalej być razem, to masz się pozbyć starych nawyków i przyzwyczajeń, bo cię po prostu zacznę lać i to na tyle boleśnie, że potem sam będę cię musiała na izbę przyjęć do szpitala zawieźć, bo moja cierpliwość też, kurwa się kiedyś zakończy. – Olek nie krzyczał, mówił, spokojnie i dobitnie. – Wiem kiedy kobieta mnie zdradza, zawsze to wyczuje, była już jedna taka co tego pożałowała.

– Mogę cię rzucić.

– Rzuć, zanim będzie za późno. Jeśli cię pokocham pełną siłą, to w życiu nie pozwolę ci ode mnie odejść, a na dodatek za każdą zdradę będę zdolny zabić, albo nie… skrzywdzić tak byś zapamiętała. Więc jak, rzucasz? – zapytał. – A może ja mam rzucić ciebie? Tego chcesz?

– Nie, nie zostawiaj mnie – wyszeptałam błagalnym tonem.

– To się pilnuj Amando, bo naprawdę twoje postępowanie kiedyś zaprowadzi cię na dno, a to wszystko za sprawą mojej pokuty, bo odpokutować winy powinnaś bez wątpienia.

– Państwa zamówienie – powiedział kelner i postawił na stole tace. Powoli zaczął wszystko z niej zdejmować i kłaść na stół, potem zabrał tace i poszedł.