Część 92 - Nie potrzebuje ojca

Część 92 - Nie potrzebuje ojca

Aleksander (Samuel)

Jechałem dość szybko. Koncentrowałem się w pełni na drodze i nagle pojawiło się myślenie „nie możesz udawać, że nie stało się nic”. Wtedy zwolniłem. Wejrzałem się na Amandę. Nadal patrzyła w boczną szybę. Jej zamknięcie się w sobie, to nieoczekiwany i niepożądany skutek moich poczynań.

– Amanda – chciałem powiedzieć, ale co miałbym mówić dalej? Nie wiedziałem. Dlatego bezpieczniej, a z pewnością prościej było milczeć.

A może by tak zacząć inaczej. Od jakiegoś banału. Może:

– Co zjemy? – Na to pytanie zapewne odpowiedziałaby mi cisza.

Nienawidziłem ciszy, nie przynosiła niczego dobrego. Zwłaszcza gdy występowała między mną, a Amandą.

– Wolniej to już można tylko stać – usłyszałem.

Spojrzałem na nią z zaskoczoną miną.

– Jedziesz tak wolno, że wolniej to już można tylko stać – wyjaśniła. – Włączę coś. – Nachyliła się do odtwarzacza i zaczęła przeszukiwać foldery płyty MP3.

Po melodii poznałem, że jej wybór padł na polski funkowy zespół – 2cztery7.

– Lubisz ich? – zapytała.

– A ty?

– Boisz się odpowiedzieć? – drążyła temat.

– Niby dlaczego mam się bać odpowiedzieć?

– Bo jeden z tych raperów wręcz oślepia szowinizmem.

– Piotrek, wiem.

– Piotrek?

– Ten typ Mes. Inaczej Piotrek. Oglądałem kiedyś z nim wywiad. Koleś przeżył rozwód rodziców, dla ojca był tylko pacjentem, usunął dziecko. Trochę pokręcony, ale ogólnie pozytywny.

– Przed kamerą.

– A ty cięta na niego jesteś. Co ci facet zrobił?

– Ja nie mogę go ocenić obiektywnie, bo prywatnie go nie znam, ale jest kilka tekstów jego piosenek, kilka komentarzy, które sprawiają, że traci w moich oczach.

– Ciekaw jestem, które to teksty.

– Masz całą dyskografie? – zapytała nagle.

– Ja Mesa słuchałem bardzo dawno temu. Jeszcze na początku, gdy był takim chłopczykiem, z odstającymi uszkami. Z Emilem Blefem nagrywał pierwszą płytę i chyba na pierwszej był List. Zaimponował mi tekstem, był nawet poetycki.

– W sensie, że taki wyniosły? Chodzi o to, że pisał do siebie kilka lat młodszego list. Pamiętam nawet teledysk tej piosenki.

– Ja też coś kojarzę. Potem Emil odpadł, Mes chyba wydał solówkę, albo podpiął się pod 2cztery7. Ogólnie funk lubię bardziej niż rap. Mają taki fajny, niepowtarzalny czil.

– Jak w spaleniu innym słońcem.

– Na przykład, ale nie tylko… dobre jest też Na co ci używki, albo…

– Ja uwielbiam z ich repertuaru Nie traktuj mnie jak…

– A gdzieś jest. Chyba dwie do przodu – poinformowałem.

Amanda zmieniła utwór na ten który lubiła.

To była prosta gadka: ja i ta pani

Po kilku drinkach, jeszcze przed kawami

Jakiś klub przed nami, kilka osób i taras

Nie znam jej dobrze, ale wziąłbym od zaraz

Kiwa wypity balast, ale staram się słuchać

Ona mówi, że w końcu sam się oszukam

Ale co, jak? Proszę cię powtórz

Ona, że ma chłopaka i nie szuka innych chłopców

Ha, ja na odwrót, nie ma stałych kobiet

Jak taką spotkam, to chętnie ją pozdrowię

Tymczasem sobie stojąc, pijąc tu z tobą

Mógłbym nagle pójść i wziąć te dwie obok

Jestem swołocz? Ha, co za słowo

Mówią: Pjus na baby, ta gadka to nowość

Skoro masz tyle lat, mówi mi dalej

Mógłbyś przestać pić, przestać szaleć

Przegrasz talent, przegrasz ze wszystkim

Jeśli nadal będziesz brał te dziwki

Tu nie chodzi o cipki, czy stan twego krocza

Spotkałeś złe kobiety, widzę to po oczach

Spotkasz tę jedyną, będzie uhm urocza

Będziesz szczęśliwy, na pewno ją pokochasz

Ja niezbyt trzeźwy, widać to po ruchach

Kochanie pogadamy jak przyśni ci się kutas, wiesz

Mówiły mi, mówiły mi tak:

Nie traktuj mnie jak te szmaty

Do wycierania podłóg (co?)

Nie traktuj mnie jak te dziwki (przestań)

(Jakie znowu dziwki, ha?)

Ten jeden raz butelki sobie odmów

(Nie dam rady, wiesz?)

Ja będę dla Ciebie wszystkim (nie słuchałem ich)

– Chodziłam kiedyś z chłopakiem, który lubił rap. Jeździł motocyklem. Zawsze jak włączę te stare utwory, typu jak ten, takie jakie wtedy słuchaliśmy to wracają wspomnienia.

– Jednak miałaś chłopaka. Coś na dłużej?

– Gówniarskie zauroczenie. Był starszy, handlował narkotykami, dużo pił, a ja wraz z nim.

– Piłaś?

– Upijałam się, niemal co dnia. Paliłam wtedy Viceroye, czerwone. Całe dnie spędzałam w piwnicy, tam była taka siłownia. Ewentualnie na takim całodobowym bilardzie, taki podrzędny klub.

– Nie wiedziałem – przyznałem. – Nawet się tego po tobie nie spodziewałem – dodałem.

– Każdy był Aleks kiedyś młody.

– Ty nadal jesteś młoda.

– Zgadza się i dopiero teraz powinnam takie coś przeżywać, ale to już za mną. Ta impreza wczorajsza u mnie, ona była takim powrotem do tego co powinno być normalne.  Jednak gdyby było normalnie, to z komisariatu odebrałaby mnie matka albo ojciec, w domu robili wyrzuty o imprezę zrobioną pod ich nieobecność… – Amanda się na chwilę zawiesiła. Przestała mówić wpatrzona w przednią szybę.

– Do czego zmierzasz? – zapytałem niewyraźnym głosem.

– Nie jestem dzieckiem Olek, nie nadrabiaj za moich rodziców, bo na to już za późno.

– Wybacz, ale nie rozumiem.

– Nie bądź mi ojcem.

– Teraz zrozumiałem. – Uśmiechnąłem się, choć tak naprawdę nie wiedziałem jak wybrnąć z obecnej sytuacji.

– Liczę się z tym, że miałeś swoje racje. I tak naprawdę tylko przez to, że się z tym liczę nadal tutaj siedzę. W innym wypadku już by mnie tutaj nie było. Jednak ty także powinieneś się z czymś liczyć.

– Z czym? – dopytywałem.

– Nie naprawisz mnie, nie zmienisz, a już z pewnością nie masz prawa mnie bić.

Już miałem zaprotestować, ale nie pozwoliła mi dojść do słowa.

– Nie obchodzi mnie co o tym myślisz. Albo raczej nie chcę słyszeć co o tym myślisz bo wiem, domyślam się co chcesz powiedzieć. Ja nie zaprzeczam twoim racjom, ani dobrym intencjom, ale nie jestem dziewczyną, którą się kocha. Nie jestem więc też dziewczyną, którą się bije.

– Sądzisz, że odebrałaś mi tym argument? – zapytałem z gniewem.

– Sądzę, że tak. Nie zadziała na mnie wyjaśnienie „zrobiłem to bo chcę dla ciebie dobrze, bo cię kocham”.

– Dlaczego?

– Bo takiej jak ja się nie kocha.

– To twoje zdanie. Pozwól, że sam zadecyduje co jest dla mnie dobre i kogo chce sobie kochać, a kogo nie chcę kochać.

– Irytujesz się bo mówisz nieskładnie.

– Trudno, wiesz o co mi chodzi.

– To, że ty zamierzasz mnie bić z miłości jest słabym argumentem Aleks. Nie uwierzę w niego, bo nie wierzę w jakieś magiczne właściwości słów „kocham cię”, w ogóle nie wierzę w te słowa.

– Zrozumiałem. Jednak nie pozwolę ci się stoczyć.

– Gdybym chciała się stoczyć nadal byłabym z Danielem, albo i nie, ale robiła to co w chwili bycia z nim. Radziłam sobie wiele lat bez ciebie, Aleks. Poradzę sobie sama…

– Chcesz zerwać? Nagle jestem ci niepotrzebny?

– Źle to odczytałeś. Jesteś mi potrzeby. Potrzebuje chłopaka, wypadów, tańca w klubach, rozmów, dobrego seksu, ale nie ojca. Mam swój rozum, myślę sama za siebie, nie pozwolę by ktoś mi to zabrać i myślał za mnie.

– Okay, zrozumiałem.

– Zrozumiałeś, ale nic z tym nie zrobisz, prawda?

– Tak jak i ty. Także mnie rozumiesz, ale też nic nie zrobisz, też nic nie zmienisz.

– Czyli co? Ja zostanę sobą, ty sobą i zobaczymy jak to się potoczy?

– Cholernie boli, nie? – zapytałem, a Amanda zrobiła minę jakby nie wiedziała o co chodzi.

– Nie rozumiem o co pytasz.

– Boli fakt, że coś się będzie dziać nie według twojego planu.

– A żebyś wiedział, że świadomość tego faktu cholernie uwiera.

Zaśmiałem się. Odwzajemniła mój śmiech. Przełączyła utwór na Mes i Trish – Dwie mnie, dwóch ciebie.

W pewnym momencie się mi wymsknął z ust kawałek tekstu:

– Tak młoda, lecz z równowagi wytrąca,

gamoni których tytuł do chwały to fura od ojca,

"ojca, zobacz", to prawdziwy kwiat młodzieży,

szkoda, że trudno jest bez walk przeżyć z nią jeden dzień.

– Dwie mnie, dwóch Ciebie,

z nadzieją w głosie pytam, czy się kiedyś zrozumieją, – usłyszałem głos Amandy.

Odwróciłem się w jej stronę i uśmiechnąłem szeroko.

– Nie przypisuj tej piosenki nam, proszę cię o to – uprzedziła.

– Dobrze. Jednak tak właściwie, to dlaczego nie? – zapytałem i skręciłem w jakąś bramę opuszczonego budynku niemal w centrum miasta.

– Bo nie.

I wtedy przyszło mi do głowy by patrzeć na nią, powiedzieć jeszcze fragment tej piosenki i zmienić ten dzień na lepszy niż jest dotychczas.

– Chcę Cię przytulić, chwilę potem już udusić,

wiem, że można żyć inaczej i tak być nie musi,

ten który odbierze mi Ciebie, że co, popełni zbrodnię,

ale póki co, czemu jeszcze masz na sobie te kieckę a ja spodnie?

Puściłem do Amandy oczko.

– Co prawda jesteśmy w mieście, w tylnej szybie widzę, że chodzą ludzie, ale… jest ciemno. Zaczniemy od twoich spodni. – Amanda niemal zaraz po wypowiedzeniu tych słów dopadła do gumki moich dresów.

Czułem jej dłonie na swoim penisie po przez cienki materiał bokserek. Jedna z jej dłoni już trafiła pod ten materiał i wtedy przerwał nam telefon. Amanda odebrała, okazało się, że to jej matka.

– Prosi bym została tylko trzy dni z chłopcami. Trafiła jej się jakaś praca zarobkowa – wyjaśniła.

– Dobra – odpowiedziałem. Zawiązałem sznureczki przy spodniach i wycofałem.

– Co ty robisz?

– Wybieram się z tobą. Lubię moich szwagrów.