Część 42 - Propozycja

Część 42 - Propozycja

Amanda (Magdalena)

Siedząc w szkolnej ławce i udając pilną uczennicę, rozmyślałam o tym, jak postąpić. Myślałam szczególnie o ostatnich wydarzeniach, które miały miejsce w moim domu, ale też o tym, co powiedział mi Aleks. Rozmyślałam o tym już piątą lekcję i postanowiłam dać Olkowi szansę. Nie, to złe określenie, postanowiłam dać szansę sobie. Lubiłam go, za szczerość. Nie krył się z tym jaki jest, z tym że ma zasady, że bywa ostry. Był prawdziwym mężczyzną, tak jak wtedy gdy zaniósł mnie na szycie ręki. Bywał też misiakiem takim słodkim, sympatycznym. Umówiłam się z nim tam, gdzie zazwyczaj umawiałam się z mężczyznami. W kawiarni w pobliżu szkoły. Spóźnił się dokładnie trzynaście minut, a ja stwierdziłam, że to zła wróżba. Ubrany był jak zwykle, a jednak elegancko, czyli dżinsy i koszula. Oczywiście kurtkę też miał, ale odwiesił ją na oparcie krzesła.

– Przepraszam, że musiałaś na mnie czekać, to było niezaplanowane – powiedział, całując mnie w policzek i siadając naprzeciwko.

– Nic nie szkodzi – odpowiedziałam z uśmiechem i pociągnęłam łyk z małej filiżanki.

– Szkodzi, gdy ty się spóźniłaś, to srogo za to zapłaciłaś, a teraz sam uczyniłem to samo. Czuję się winny – powiedział i spojrzał na mnie tymi swoimi zielonymi oczami. – Ciacho ci wynagrodzi ten drobny poślizg? – zapytał.

– Jestem na diecie – odpowiedziałam zgodnie z prawdą.

– Z kości na ości, rozumiem. Niech będzie – powiedział całkiem normalnym tonem, jakby wydarzenia z tamtego dnia albo nie miały znaczenia, albo jakby ich w ogóle nie było. – Zielona herbata dla mnie – zwrócił się do kelnera.

– To w takim razie pomilczmy te trzynaście minut, skoro tak bardzo chcesz być fair – zaproponowałam.

– Może być – odpowiedział i tym mnie zaskoczył. Był inny niż wszyscy, nie uważał się za pana i nie traktował mnie jak rzecz, a teraz wykazał się jeszcze sprawiedliwością, nawet gdy chodziło o niego samego.

– To ty sobie poczekaj, a ja poprawię makijaż – powiedziałam i udałam się do łazienki. Kiedy wróciłam, siedział tak jak wcześniej, nie wydawał się być zamyślony ani też zdenerwowany. Był taki jak na co dzień, zwyczajny.

– Postanowiłam… – zaczęłam, a on pokazał obiema dłońmi znak znaczący „czas”. – Nie wygłupiaj się już. Trzynaście minut czy dziesięć, co za różnica? – zapytałam.

– Zasadniczo to różnica trzech minut – odpowiedział z lekkim uśmiechem.

– Zastanawiałam się nad tym, mi co wtedy powiedziałeś. Masz trochę racji, zaczęłam się staczać, choć nigdy wcześniej mi się to nie zdarzało. Wcześniej radziłam sobie sama ze wszystkim, ale też i ze sobą. Byłam dobra w samokontroli i w samoogarnianiu – mówiłam, patrząc mu niekiedy w oczy, a niekiedy na jego dłonie.

– Nadal jesteś, trochę się tylko wszystko skomplikowało i to też z mojej winy – powiedział.

– Tu nie ma twojej winy, czasami szybciej robię niż myślę, choć zawsze staram się planować każdy ruch – chciałam dokończyć, ale mi przerwał.

– I ruch przeciwnika także – powiedział właśnie to, co ja miałam zamiar powiedzieć.

– Życie nauczyło mnie, że w każdym, nawet najdrobniejszym ruchu, tkwi cel, skutek, sens, zysk i strata – powiedziałam.

– Pytasz o to, co zyskasz, a co stracisz? Dobrze rozumiem twoją logikę czy niekoniecznie? – zapytał.

– Niekoniecznie, chodzi mi raczej o twoje zyski i straty, cele, skutki i sens – powiedziałam zgodnie z prawdą.

– I to pytanie dotyczy tej sprawy, związanej z tobą, tak? – upewnił się.

– Tak.

– To widzę nie do końca myśmy się zrozumieli, tak jak powinniśmy. Nie chcę cię odzierać z godności jeszcze bardziej, chociaż nieważne jak bardzo by cię ktoś z niej nie odarł, ty zawsze ją będziesz posiadała i możesz się nią na powrót owinąć, jednak po co iść tą drogą, jak można od razu prosto i stabilnie – mówił, a ja go słuchałam, co było dziwne, bo najczęściej, gdy byłam z nim, to ja nawijałam jak opętana, a on mnie słuchał. – Nie chcę być twoim sponsorem ani nie chcę cię zmuszać, byś była ze mną. Proponuję jedynie godną pracę na weekendy, dobry zarobek i bezinteresowną pomoc w razie problemów czy jakichkolwiek kłopotów. Jeśli masz stanąć na nogi, rób to, gdy ktoś wyciąga w twoją stronę rękę, a nie wspinaj się po jego ramionach, korzystając ze słabości – dokończył.

– Znowu mnie obrażasz – skomentowałam zgodnie z tym, co poczułam.

– Nie ciebie, a tych mężczyzn. Ty natomiast obrażasz tylko ich żony i dzieci i tym samym tylko oni mają prawo obrażać ciebie – to co powiedział zabrzmiało dziwnie. Przyznaję, myślałam o tym wielokrotnie, ale nigdy tego nie usłyszałam w tak dobitny i trafny sposób.

– Jaka to praca? – zapytałam, chcąc zakończyć tamten temat.

– Sprzątaczki, chodzi o sprzątanie biur i gabinetów, gdy wszyscy już skończą pracę. Póki nie masz matury, nic lepszego nie jestem w stanie ci załatwić – oznajmił, a nie wiedzieć czemu, to we mnie uderzyło, że miałabym po kimś sprzątać.

– W jakie dni? – ciągnęłam temat głównie z grzeczności, bo tak naprawdę nigdy nie zamierzałam przyjąć tej oferty.

– Pozwoliłem sobie sprawdzić twój plan zajęć szkolnych. W czwartki idziesz na jedenastą, tak więc w środy po szkole, od siedemnastej do dwudziestej. Później w piątki tak samo. W soboty od piętnastej, do której się wyrobisz, no i niedziela również od piętnastej, do której się wyrobisz – przedstawił to w sposób suchy i rzeczowy, tak, że już bardziej się nie dało.

– Jaka stawka? – zapytałam.

– Tysiąc dwieście pięćdziesiąt polskich złotych. Wiem, że rewelacji nie ma, jednak to tylko cztery dni w tygodniu, po kilka godzin. Zastanów się dobrze, co jest dla ciebie lepsze – powiedział w pełni spokojny i napił się herbaty. – Amanda, nie licz tego tylko pod względem finansowym. Rany, jakie masz na psychice bądź też na duszy, nie są wartę żadnych pieniędzy i nie zmażesz ich ani swojej przeszłości tak łatwo – dodał.

– Mylisz się, nie mam wyrzutów sumienia ani żadnych ran – odpowiedziałam wściekła.

– Jeszcze nie. Pozwól, że podam przykład. Masz córkę, która robi to samo, co ty teraz, co jej mówisz? – zapytał.

– Nie wiem, nie mam córki – odpowiedziałam, znając dobrze odpowiedź na to pytanie.

– Powiesz jej, że dobrze robi? Że ma rację, bo w życiu trzeba sobie radzić? Że nigdy jej nikt nie zrani i nic ją nie zaboli ze strony tych mężczyzn ani ze strony nikogo innego z tego, a nie innego powodu? – zapytał i trafił w samo sedno.

Nawet nie zauważyłam, kiedy w moich oczach nagromadziły się łzy. On jednak to zauważył. Wyciągnął w moją stronę dłoń z paczką chusteczek higienicznych.

– Nie płacz, nie chcę byś płakała. Nie chciałem tego – powiedział ciepłym i miękkim tonem.

– Nie płaczę – odpowiedziałam, wycierając delikatnie łzy z oczu, by nie rozmazać makijażu. – Moja córka nigdy nie będzie tego musiała robić – odpowiedziałam na jego wcześniejsze pytanie.

– Ty też nie musisz, to tyle w tym temacie. Chodźmy na lody. A nie, ty się odchudzasz, to ty na sałatkę jakąś dietetyczną, a ja na lody. Może być McDonald? – zapytał, zmieniając kompletnie temat.

– Kiedy mam dać odpowiedz? – zapytałam.

– Co do McDonalda, to najlepiej by było teraz, a co do wcześniejszego tematu, masz siedem dni – odpowiedział. – Twój plecak? – zapytał, zapinając zamek swojej kurtki i chwycił za gumową rączkę czerwonego plecaka Pumy.

– Tak, mój – odpowiedziałam, nie wiedząc kompletnie, o co mu chodzi.

– Ja poniosę – powiedział ze szczerym uśmiechem na ustach i poluzował ramiączko, a potem wziął plecak na jedno ramię.

Fragmenty komentarzy ze strony "Historia pięciu par":

żyj.modą.

5 marca 2012 22:34

świetna z nich byłaby para :)

Kama :)

10 maja 2012 19:28

Uff! W końcu będę czytać na bieżąco :) notka świetna(…)

Hella

11 maja 2012 06:46

Tata znalazł córeczce dobrze płatną pracę (za 1250 zl! - w 1. akapicie zapowiada kokosy) i zmarnowane weekendy. Reakcja dziewczyny mnie nie dziwi, przed nią dość odpychająca i upokarzająca perspektywa. Specjalnie tak? Pan doktor nie mógł załatwić nawet sklepu? Przy drugim czytaniu Samuel robi się coraz bardziej odpychający. A tak Was lubiłam. Amanda zostaw go w 2. części!

Odp.:

Tychon

17 maja 2012 01:37

1250 zł za sprzątanie biur w weekendy i te kilka godzinek po szkole to kokosy, bo w polsce dozorcy za całą posesje gdzie jest z 5 klatek po 3 piętra każda mają płacone maks 1000 zł na rękę, a ci co sprzątają biura około 5 zł - 7 zł za godzinę. Sklep to jednak po 8 godzin dziennie, a Amanda ma jeszcze szkołę, na samych weekendach by na czynsz nie zarobiła. Aleks znalazł więc najlepsze rozwiązanie, najprostrzą z opcji.

Hella

11 maja 2012 21:48

Oczywiście chodziło mi o A l e k s a - bohatera. Samuel - autor jest zapewne nieodmiennie miłym człowiekiem:)