Część 63 - Po obiecane manto masz wrócić

Część 63 - Po obiecane manto masz wrócić

Amanda (Magdalena)

– Ubieraj się – polecił i odepchnął moje ręce, wstał.

– Jestem…

– Ubieraj się, bo wychodzimy. Raz powiedziałem i masz zrozumieć, a nie dyskutować, bo uwierz przypierdole – zagroził na tyle dosadnie, że podziałało od razu. Wstałam z podłogi założyłam zimowe adidasy, bo je najłatwiej się wciągało, potem sweter i nie zdążyłam go nawet zapiać, a już znalazłam się na klatce schodowej wypchnięta przez Aleksa. Trzymał w dłoniach moje klucze, to on zamknął drzwi.

Wsiedliśmy do jego samochodu. Bałam się jak jeszcze nigdy dotąd, ale ten strach był dziwny. Z jednej strony byłam pewna, że nie zrobi mi nic złego, ale z drugiej miał powód by mnie zakopać żywcem w środku lasu.

– Kiedy Paweł był chory? – zapytał prowadząc, był niesamowicie skupiony na drodze.

– Nadal jest, jeszcze trzy dni…

– Pobiera zastrzyki tak? Jedziemy do ciebie, kieruj – polecił.

– Byliśmy u mnie.

– Do twojego brata jedziemy, do matki, tak?

– Tak, ale…

– Jeśli po raz kolejny kłamiesz, to uwierz nawet do domu twojego nie dojedziemy. W pierwszy lepszy zaułek skręcę i wpierdolę jak psu, a po wszystkim się zastanowię, czy jeszcze ci nie poprawić. Kieruj. Gdzie mam skręcić?

– W prawo i teraz prosto, potem w lewo, środkowa brama to będzie, możesz wjechać na podwórze. – Mówiłam niepewnie, a ręce mi się trzęsły jak jeszcze nigdy dotąd.

– Śmigniesz się na górę, przyniesiesz mi opakowanie, z zawartością.

Wpadłam do domu jak po ogień albo raczej po wodę by ugasić pożar. Zerknęłam na matkę, trzymała na rękach Igora i malowała ścianę w przedpokoju jednocześnie.

– Nie powinien wąchać farby – rzuciłam chłodno i od razu udałam się do pokoju chłopaków.

– Co cię to obchodzi! – odkrzyknęła, a ja zwróciłam na korytarz. Widziałam jak robi łyk piwa i dalej porusza wałkiem po ścianie. – Mój bachor, nie twój, więc co się gapisz?

– Gdzie są zastrzyki Pawła? Muszę komuś coś udowodnić – wyjaśniłam, a Piotrek stał już przy moim udzie.

– Amandzia, nie odchodź, zostań – jazgotał jak zwykle.

– Czemu ty jesteś zapłakana? – Moja mamusia nagle udała zainteresowaną moim życiem, stanem i mną w ogóle choć od lat ją nie obchodziłam.

– Wydaje ci się tylko.

– Widzę przecież. Aż tak by ci oczy łzawiły? To jeszcze nie wiosna, przecież – kminiła i kminiła i nie dawała mi spokoju. – W komodzie są zastrzyki i krople do oczu.

– Nie potrzebuje kropli, samo przejdzie – powiedziałam wyjaśniająco i skierowałam się do wyjścia.

– Tylko wrócić, nie zapomni! – krzyczał za mną mój mały braciszek. Wybiegł nawet na klatkę by mi to powiedzieć. Odwróciłam się by na niego spojrzeć, był w samych slipkach i bluzce na długi rękaw.

Wybiegłam na podwórko i wsiadłam do samochodu. Podałam Aleksowi opakowanie bez słowa. Przyjrzał się, przeczytał ulotkę i oddał.

– Zanieś to z powrotem – polecił, ale nawet na mnie nie spojrzał. Patrzył w dal, przez przednią szybę.

– Mam wrócić? – zapytałam, bo nie wiedziałam czy jeszcze chce mnie widzieć.

– Tak, po obiecane manto masz wrócić. – Nie wierzyłam własnym uszom w to co słyszę. – Wrócisz? – zapytał wymownie na mnie spojrzawszy.

– Tak.

Ankieta:
Czy Aleks spełni groźbę i wleje Amandzie?