Część 32 - Próba przyjaźni

Część 32 - Próba przyjaźni

Amanda (Magdalena)

Tomasz odprowadził mnie pod same drzwi. Zapewne liczył na zaproszenie, ale nic takiego nie nadeszło. Pożegnał mnie więc całusem w policzek i poszedł. Od razu skierowałam swoje kroki do łóżka, po drodze zrzucając z siebie ubrania. Zasnęłam w samej bieliźnie.

Z samego rana obudził mnie dzwonek do drzwi. Nie spodziewałam się tego. Zarzuciłam na siebie szybko jakąś koszulkę i spodenki.

Otworzyłam pół przytomna. Okazało się, że to Kamil z żoną i synami. Ten starszy musiał do toalety, a było zbyt zimno by mógł załatwić potrzebę pod krzaczkiem – Takie było wyjaśnienie Kamila.

Wpuściłam ich, przywitałam się z Sylwią. Zapewne teraz nie widziała już we mnie konkurencji, tak jak jeszcze parę tygodni temu. Przywitałam się z Michasiem – tym młodszym, którego miała na rękach. Chłopiec był niepełnosprawny. W myślach zadawałam sobie pytania: „jak Bóg może na to pozwalać?” „dlaczego cierpią niewinni?” „gdzie jest w tym wszystkim ta miłość Boga do człowieka?”

Zaproponowałam im herbatę, ale odmówili. Poszli, a ja miałam zamiar zdrzemnąć się jeszcze odrobinkę. Stanowczo za dużo poprzedniego dnia wypiłam. Ledwie położyłam się w łóżku i ułożyłam wygodnie, a znów dzwonek się odezwał. Warknęłam ze zdenerwowaniem, ale otworzyłam, tym razem była to Dominika.

Ogłosiła mi cudowną nowinę:

– Poznałam kogoś. – Wtargnęła do mojego domu jak do siebie, zdjęła buty i usiadła na łóżku.

– Kiedy? – zapytałam podążając za nią.

– Wczoraj jak ty byłaś z Tomkiem. Ma na imię Darek, jest sporo starszy, ale jaki…

– Męski? – dopytywałam.

– Skąd wiedziałaś?

– Bo to powód główny, odpowiadający na pytanie „dlaczego nie spotykasz się z chłopcami w swoim wieku?” – odpowiedziałam naśladując przy tym ton mojej matki.

Dominika się roześmiała w głos.

– Ty wiesz, że taki facet chce… potrzebuje seksu? – wypytywałam Dominikę.

– A co mnie to? To, że on chce, nie znaczy, że ja mu muszę dawać, prawda?

– Na dłuższą metę, to właśnie to znaczy. – Postanowiłam zderzyć ją z brutalną prawdą.

– Możemy zakończyć na półmetku.

– A jeśli będzie ci zależeć?

– A skoro mowa o zależności. Gdzie się podział pan lekarz?

– Nie wiem. Nada pisze, czasami mu odpisuje. Widzieliśmy się nawet jakieś dwa dni temu, przypadkiem.

– Odezwał się chociaż?

– Ta, jasne. Powiedział „cześć, mała” – rzekłam z drwiną w głosie.

– Nie przejmuj się tym…

O nie, Dominice włączył się gen zwany „pocieszacz”, a ja nie mogłam sobie na to pozwolić. Na Aleksie mi nie zależało, to był tylko dobry seks – im prędzej sobie wbiję to kłamstwo do głowy, tym szybciej sama w nie uwierzę.

– A Tyler? – zapytałam Dominikę.

Wiedziałam, że obok tego tematu nie przejdzie obojętnie. Tyler był Anglikiem, ale dłuższy czas mieszkał w Ameryce, jago matka była Polką. Znalazł się na mojej parapetówce przypadkiem, bo mieliśmy wspólnego kolegę – Karola. Karol miał chorą żonę, nie chciał przyjść sam, więc zaproponowałam by wziął kumpla. Musiałam przyznać, że Tyler robił wrażenie swoją dojrzałością w prowadzeniu rozmowy nawet na mnie, ale pod tymi pozorami to był jeszcze gówniarz.

– Nie wiem. Dałam mu swój numer, ale jeszcze nie zadzwonił.

– Aha.

– Myślisz, że ja powinnam?

– Nie, Domi, na pewno nie. To facet powinien wykonać pierwszy krok. Jeśli teraz zaczniesz coś robić za niego, to jak się z nim zwiążesz, to do końca trwania związku już będziesz to ty musiała myśleć za niego.

– Zdam się na eksperta. Ciekawe co u Kamila?

– Był u mnie, z żoną i synami, zapomnij o nim, nie rozbijaj mu małżeństwa.

– Majka mówiła…

– Nie słuchaj Majki. Kiedy to ty zarywałaś Kamila biła ci brawo, a kiedy to u mnie spędził noc, to od razu zrobiła z tego porutę.

– Kamil spędził u ciebie noc? – Dominiki oczy stały się wielkości pięciozłotówek.

– U mnie, jeszcze u mojej matki. Pomagał mi w zajmowaniu się chłopcami…

– Zawsze radziłaś sobie jakoś sama, ewentualnie dzwoniłaś do mnie…

– Jesteś zazdrosna o mnie, czy o Kamila, bo chyba czegoś nie łapię?

– Po prostu on ma rodzinę, a ty…

– Dominika! Ja z nim nawet nie wymieniłam śliny, a ty tak. Z nas dwie to w tym przypadku ja jestem moralniejsza – powiedziałam podirytowana i nawet przy tym wstałam.

– Lepiej już pójdę – rzuciła Dominika.

– Może rzeczywiście tak będzie lepiej – poparłam ją i odprowadziłam do wyjścia.