Część 25 - Mój ma wskazówki cz.2

Część 25 - Mój ma wskazówki cz.2

Amanda (Magdalena)

Usiadłam i czekałam. Czekałam i spoglądałam na niego aż mu się znudzi taka zabawa. On jednak bez przejęcia zamieszał swoją herbatkę, napił się.

– Też chcę pić – powiedziałam.

Oczywiście nie byłam spragniona, ale wolałam już słodzić, mieszać i pić niż siedzieć bezczynnie.

– I nie jesteś w stanie wytrzymać dwóch godzin? – zapytał.

– Nie – odburknęłam.

Udał się do kuchni, wrócił po piętnastu minutach z kubkiem herbaty dla mnie. Położył mi ją na stole.

– Wstanę i osłodzę – zakomunikowałam.

Potem usiadłam z powrotem na tej pufie i spojrzałam na Olka. Był uśmiechnięty, ale to był wredny uśmiech. Nie zwiastował niczego dobrego. Wyjął swój telefon komórkowy z kieszeni, klikał coś i nagle powiedział:

– Mogę już ustawić minutnik na dwie godziny, czy jeszcze masz zamiar się wiercić?

– Proszę, powiedz, że to żart.

– To nie żart, Amanda. To jak?

– Włącz ten minutnik – poleciłam i siedziałam.

Przebierałam z nogi na nogę, zmieniałam pozycję na różne sposoby. Wydawało mi się, że minęła cała wietrzność.

– Ile czasu minęło? – zapytałam.

– Piętnaście minut.

– Nie możliwe, na pewno oszukujesz – odburknęłam.

Chciałam by coś odpowiedział i podjął cholerną dyskusje, ale on nic. Milczał jak głaz. Nieczuły na moją krzywdę też był niczym głaz. Przecież mi się właśnie krzywda działa.

– Długo jeszcze?

– Dopiero dwadzieścia minut minęło.

– Nudzę się – powiedziałam szybko, ze złością.

Nie odpowiedział.

– Misiu, bo ja się nudzę – rzekłam smutno i spojrzałam na niego z niezadowoloną miną.

Nie odpowiedział. Podszedł do regału, wyciągnął książkę pt. „zło”.

– Brzydka okładka, z pewnością nieciekawa książka. – Chwytałam się wszystkiego byleby podjąć jakąś dyskusje.

– Nie oceniaj książki po okładce.

– Masz jakiś dowód na potwierdzenie tego staroświeckiego przysłowia?

– Tak. Ciebie. Piękna okładka, a tak marudzisz.

– Haha, bardzo zabawne. – Chwyciłam za poduszkę znajdującą się za mną, na fotelu i cisnęłam nią w Aleksa.

– Jeszcze półtora godziny, kochanie – odpowiedział z tym wrednym uśmiechem.

– Odnoszę nieodparte wrażenie, że karanie mnie w taki sposób sprawia tobie przyjemność.

Aleks po usłyszeniu tych słów zdawał się namyślać. Miał taką zafrasowaną minę.

– Zabawna teraz jesteś, to fakt. Świetnie się bawię, ale wolałbym być teraz na zakupach.

– Nie prawda, mężczyźni nie lubią zakupów.

– Ja lubię. Co zaś tyczy się kary, to bardziej konsekwencja twoich poczynań, a nie kara. Nie rób ze mnie kata, dobrze?

– Ja uważam, że dwie godziny w bezruchu to katusze – odpowiedziałam.

– Jak bez ruchu? Nie związałem cię, przecież.

– A może tak…

– Nie.

– Nawet nie wiesz co chciałam powiedzieć. – Złożyłam ręce na piersi i odwróciłam się od niego ostentacyjnie, z fochem.

– Chciałaś seksu, połączonego z wiązaniem. Jesteś gotowa zrobić wszystko… no dobra prawie wszystko byleby nie musieć znosić tej kary ani minuty dłużej.

– Co z ciebie za facet, że na to nie przystaniesz? – zapytałam.

– Konsekwentny i z zasadami, moja mała.

– Nie mów na mnie mała.

– Dobrze. Schowaj kolce.

Czułam, że go tracę, że znów się zaczytuje w książce i zajmuje sobą zamiast mną, a ja się już tak niemiłosiernie nudziłam.

– Znielubię cię za to, że się teraz nudzę.

– Znielub pierw siebie, bo to twoje poczynania do tego doprowadziły.

Zamilkłam, siedziałam, siedziałam i siedziałam. Znałam już na pamięć chyba każdy szczegół tego pomieszczenia, bo z nudy lustrowałam wszystko po dziesięciokroć dokładniej niż zazwyczaj.

– Ile jeszcze? – zapytałam.

– Godzina. Połowa za tobą.

– A może tak taryfa ulgowa, wiesz, za dobre sprawowanie, panie.

Aleks się zaśmiał.

– To nie jest zabawa erotyczna, kochanie.

– Wiem, bo gdyby to miała być zabawa, to nie byłoby tak nudno. No, Aleks! Zlituj się! – krzyknęłam.

Spojrzał na swój zegarek, ze wskazówkami. Ciekawiło mnie o ile skróci ten czas. Oczekiwałam na słowa „no już wystarczy”, albo jakieś inne w ten deseń.

– Jeszcze pięćdziesiąt siedem minut, Amando.

Załamałam się. Takiego obrotu sprawy się nawet nie spodziewałam. Uznałam, że wykorzystam ten czas w jakiś pozytywny sposób. Zauważyłam, że taki kolor paznokci miałam już od tygodnia, więc najwyższy czas go zmienić. Miałam lakiery hybrydowe  do malowania po akrylu w torebce, a torebkę przy sobie.

Aleks obserwował mnie co robię. Jego uwagę przyciągnął dźwięk odpinanego zamka. Kiedy wyjęłam lakier o bordowym kolorze i zaczęłam go odkręcać ten natychmiast wstał z miejsca i do mnie podszedł.

– Oddaj, proszę.

– Ale to przecież moje.

– Oddam ci za pięćdziesiąt minut – oznajmił.

– Ale ja się tak nudzę. Pomaluje, a dalej będę siedzieć bezruchu bo będą schły. No Olek, no proszę.

Jego dłoń nadal była otwarta i wyciągnięta w moim kierunku.

– Oddaj, póki proszę.

– A jak przestaniesz prosić, to będzie się wreszcie coś dziać? – dopytywałam.

– Nie spodoba ci się taki przebieg wydarzeń, zapewniam.

– A co zrobisz? Zrobisz mi coś? – zapytałam, wstałam i musnęłam jego brodę moimi wargami.

Wykorzystał moją chwilę nieuwagi, wyrwał mi lakier do paznokci z dłoni, podniósł z podłogi torebkę, wrzucił tam zabrany lakier uprzednio zakręcając i sobie poszedł. Zabrał mi moje zabawki – moją torebkę i moje lakiery.

– No Olek – zawołałam.

– Siadaj na tyłku i przestań marudzić.

Takiego tonu nigdy wcześniej u niego nie słyszałam. Aż otworzyłam usta ze zdziwienia, ale usiadłam. Przypomniały mi się słowa Dominiki. Ostatni raz rozmawiałyśmy dwa dni temu, w niedzielę, podczas mojej parapetówki.

– Ty go prawie nie znasz – mówiła. – Co na to Hubert? – łapała się ostatniej deski ratunku.

– Hubert i ja to układ, a Aleks i ja to związek.

– To zły człowiek jest.

– Dlaczego tak uważasz? – dopytywałam.

– Nie wydaje ci się za spokojny?

– Uwierz mi po dwudziestej drugiej zamienia się w bestie i wcale nie jest wtedy spokojny.

– Amanda wyłącz na chwilę swoje potrzeby seksualne. Mówię o całokształcie. Nie wydaje ci się że jest za spokojny, za szlachetny?

– Jest lekarzem, oni są szlachetni, lubią nieść pomoc. Swoją drogą lekarz to pewny zawód i pewny pieniądz, same plusy – zachwalałam wtedy Aleksa i szukałam w nim korzyści dla siebie.

– Wyłącz też na chwilę swoje pragnienia wygodnickiego życia i materializm wtórny. On ma ponad trzy dychy, ty masz siedemnaście lat. Co on w tobie widzi?

– Domyśl się.

– Właśnie, nadal jesteś tą samą dziwką, tyle, że teraz sponsor trzymał miano chłopaka.

– Dominika, to jest ten. Ja czuje, że on to coś więcej. O tu to czuje. – Poklepałam się wtedy po klacie.

– W cyckach? – zapytała Dominika.

– W sercu – odparłam z oburzeniem.

– Czyżby ten drań poruszył kamień?

– Nie mów na niego drań i nie mam serca z kamienia. A może i mam. W końcu kto ma miękkie serce musi mieć twardy tyłek, ja świadomie więc wybieram tą drugą z możliwych opcji.

– Rób jak uważasz, ale nie deklaruj się zbyt szybko. Pierw go lepiej poznaj, miej go na oku, a siebie na baczności.

– To brzmi jak tekst z jakieś taniej produkcji romantycznej, albo kiepskiego horroru.

– Życzę ci z całego serca jak najlepiej. Chcę by życie twoje u boku Olka okazało się komedią romantyczną, ale przeczucie mi mówi, że to będzie horror.

Teraz kiedy siedziałam na tym pufie zastanawiałam się co Dominika o nim wie, co miała na myśli, czemu ma takie przeczucia? Czy Aleks często potrafi być taki jak dziś? I ten ostry ton, że aż przeszył mnie dreszcz… Jak wyglądałoby moje życie u boku takiego człowieka?