Część 81- Chociaż odpowiedziałaś szczerze

Część 81 - Chociaż odpowiedziałaś szczerze

Aleksander (Samuel)

Patrzyłem na Amandy plecy, a potem mój wzrok zerknął na biały element, który upuściła. Podszedłem bliżej, nachyliłem się i wziąłem kopertę w dłonie. Była otwarta.

– Co to takiego? – zapytałem, bo w pierwszej chwili nie pokojarzyłem faktów.

– Nie wiem, to twoje – odpowiedziała, ale nadal stała do mnie tyłem. – Zagotuje mleko na kakao. – Tym razem się przesunęła, sięgnęła do lodówki, ale nadal na mnie nie spojrzała.

Zajrzałem do koperty, wyciągnąłem z niej kartkę formatu A5 złożoną w pół. Roztworzyłem ją przeczytałem pierwsze dwa wyrazy – Karolina Górska. Złożyłem kartkę wzdłuż linii i na powrót zamknąłem w kopercie. Kopertę też zwinąłem na pół i włożyłem do tylnej kieszeni swoich dżinsów.

– Grzebałaś mi po kieszeniach? – zapytałem z niedowierzaniem, bo Amanda była zdolna do wielu rzeczy, ale nigdy nie spodziewałem się, że aż do tak wielu. – Czego szukałaś? – zapytałem, ale nie reagowała, patrzyła jak gotuje się mleko w garnku. – Spójrz na mnie do cholery! – warknąłem.

– Patrzę, zadowolony? Nie musisz się wydzierać.

– Odpowiedz na moje pytanie – poleciłem spokojniej, bo byłem zmuszony się opanować, w domu były dzieci, nie chciałem by słyszały krzyki, bo w życiu pewnie nie jedną awanturę już przeżyli, chciałem im oszczędzić widoku kolejnej.

– Jakie było? – zapytała bezczelnie, ale coś w jej oczach zdawało się mówić, że to nie prawda, że ona tak nie myśli, że czuje się winna, ale w życiu się do tego nie przyzna.

– Czego szukałaś?

– Zapalniczki, gaz nie chciał odpalić.

– Kłamiesz, wiesz, że ja nie palę.

– Ale zapalniczkę mogłeś mieć – stwierdziła i sięgnęła do szafki, wyjęła z niej opakowanie kakao i zaczęła wsypywać do czterech kubków. – Przyniesiesz Igora niekapek? Proszę.

– Przyniosę – powiedziałem mało uprzejmie.

– O co ci chodzi? – zapytała kiedy już odwróciłem się do niej plecami.

– Wiesz o co mi chodzi, a jak nie wiesz to sobie to wyjaśnimy później, jak pójdą spać – powiedziałem i odwróciłem się na powrót do niej.

– Myślę, że nie ma nic do wyjaśniania.

– Jak nie rzadko zresztą bywa, znów mamy inne zdanie w jakimś temacie – powiedziałem i wyszedłem z kuchni.

Spojrzałem na bliźniaków, jeden kolorował, a drugi bawił się samochodami. Igora przeniosłem z kanapy do łóżeczka, by czasem nie spadł, bo zasnął. Wziąłem kubek z dziubkiem leżący na ławie i zaniosłem Amandzie. Oparłem się o ścianę z kciukami w kieszeniach i się przyglądałem jej ruchom. Były mniej płynne niż zazwyczaj, takie poddenerwowane.

– Zaglądałaś mi tylko do kieszeni, czy może do portfela też?

– Jeśli mam być szczera, to tam też – powiedziała zalewając kakao przegotowanym mlekiem.

– Dobrze, że przynajmniej jesteś szczera.

– Zaniesiesz im? – zapytała wskazując na kubki.

– Pewnie. – Porwałem się na przeniesienie czterech bo wiedziałem, że dam radę.

– Ten Igora musi się trochę ostudzić. – Amanda wyszła za mną z kuchni.

– Nie szkodzi i tak mały zasnął.

– To ja też się zdrzemnę, jeśli można, zerkniesz na nich?

– Jasne.

– Już zawsze teraz taki będziesz? – zapytała zdejmując skurzane legginsy i rozpinając stanik pod bluzką.

– Jaki? – postanowiłem zapytać, bo nie do końca wiedziałem co ma na myśli.

– Taki zdawkowy. – Amanda niemal przeliterowała ostatni wyraz.

– Przestanę taki być jeśli chcesz, ale pierw spełnisz moją jedną prośbę.

– Jaką? – dopytywała.

– Chłopcy kakao i tak jest gorące, pójdziecie się pobawić na trochę w drugim pokoju? – zapytałem i ten jeden wziął kolorowankę i piórnik z kredkami, od razu skierował się do wyjścia, a ten drugi zapytał jeszcze:

– Dlaczego?

– Bo ja cię o to proszę Pawełku.

– Ja jestem Piotr – powiedział, wziął kilka samochodów i poszedł za bratem.

– Co chcesz zrobić? – zapytała Amanda składając legginsy i odkładając je na bok wraz ze stanikiem.

– Zobaczysz, ale pierw to musi wrócić na miejsce. – po tych słowach wziąłem moją bluzę i schowałem kopertę do kieszeni.

– Nie rozumiem – wyrwało się niepewnie z ust Amandy.

– Pokaż mi jak to wyglądało. Chcę to zobaczyć – rzekłem siadając dokładnie naprzeciwko niej na pufie.

– Co chcesz zobaczyć?

– Jak moja własna dziewczyna przeszukuje mnie kiedy nie widzę. Proszę, zrób mi tą przyjemność i powtórz dokładnie tą czynność. Tak jak to zrobiłaś dziś.

– Po co?

– Jak zaczniesz to robić, to się przekonasz po co.

– Dobra, pułapki na myszy tam nie wsadziłeś, bo niby kiedy i skąd byś ją miał, to mogę. – Mimo woli się uśmiechnąłem jak napomniała o pułapce na myszy. Na szczęście ona tego nie zauważyła. Nawet w myślach musiałem jej przyznać, że to nie był taki najgorszy pomysł i może go wykorzystam na przyszłość, byłaby wtedy taka pułapka na Amandę.

– Zrób o co prosiłem. Nie mamy całego dnia.

Amanda sięgnęła po moją bluzę na moich oczach, otworzyła kieszenie, wyjęła pierw telefon, rozsunęła go. Jej ruchy były wolne, ręce jej drżały. Otworzyła drugą kieszeń i nagle zawahała się.

– Nie mogę tak, jak ty patrzysz – wyznała.

– Wybacz, ale nie mam zamiaru tobie tego ułatwiać.

– To trudniejsze niż myślałam. – Teraz oglądała kopertę z każdej strony. Schowała ją i chwyciła za portfel. Dostrzegłem, że oczy jej się szklą.

– Mogę już przestać? – zapytała przygaszonym głosem.

– Nie, masz kontynuować, aż skończysz. Jeszcze portfel tak?

– Tak. – Przytakując mi Amanda odłożyła bluzę na miejsce i zajęła się przeszukiwaniem mojego portfela. Nie opuściła żadnego zakamarku. Potem powróciła do koperty. – Wtedy wpadłam na pomysł by pod parą – wyznała.

– Schowaj ją z powrotem, tam gdzie była.

– Dobrze.

– Dotarło do ciebie o co mi chodzi? – zapytałem. – Zrozumiałaś co zrobiłaś, a czego nie powinnaś była nigdy robić? – to drugie pytanie zadałem znacznie ostrzej od poprzedniego.

– Tak – odpowiedziała i spuściła wzrok w dół, podpierając czoło na dłoni, a łokieć na swoim kolanie.

– Patrz na mnie, bo ja jeszcze nie skończyłem. – Para błękitnych oczu znów była zwrócona na moją twarz. – Czego nie powinnaś była robić?

– Grzebać ci po kieszeniach – odpowiedziała.

– Tylko?

– W portfelu też nie.

– Zgadza się, w portfelu też nie, ale zacznijmy od początku. Nie powinnaś mieć takiego pomysłu, rozsuwać zamka przy kieszeni mojej bluzy, wyciągać z niej komórkę, rozsuwać ją. Dalej ty mówisz – poleciłem.

– Aleks nie chcę.

– Mów, mów.

– Nie, proszę. To jest znęcanie psychiczne – powiedziała, a łza spłynęła po jej policzku.

– Ciesz się, że nie fizyczne, bo powinienem ci paskiem po dupie przeciągnąć.

– Nie żartuj tak nawet.

– Amando, to nie był żart. Mów dalej.

I kiedy Amanda już otwierała usta by coś powiedzieć do pokoju wpadł jeden z bliźniaków.

– To od falb – powiedział i pokazał na swoją koszulkę.

– To łapki do góry, zdejmujemy i zamoczymy bo potem może nie zejść – powiedziałem podchodząc do niego i chwytając za brzegi jego koszulki.

– Czemu Amanda płacze? – zapytał i poklepał się po nagim brzuchu.

– Bo kiedy człowiek zrobi coś złego i zda sobie z tego sprawę, że to było złe, to jemu potem smutno – wyjaśniłem i udałem się do łazienki, przy otwartych drzwiach polałem koszulkę mydłem w płynie i włożyłem do umywalki napełnionej wodą.

– Nie smutaj się.

– Pawełek, nie martw się, już dobrze – uspokoiła go Amanda.

– No właśnie, uśmiechnij się – powiedziałem do niej wchodząc do pokoju. – Paweł załóż no coś na siebie.

– Ale co, zamocyłeś przecież – stwierdził.

– To załóż inną koszulkę – poleciłem

– Dobra, ale jestem głodny. – Chłopczyk pobiegł do tamtego pokoju, ale szybko zawrócił i chwycił za jeden z kubków pełnych kakao.

– Zrobię wam coś do jedzenia – powiedziała Amanda wstając i zastanawiała się co zrobić z moją bluzą i kopertą, bo obydwie te rzeczy były na jej kolanach. – Mam to schować czy dokończyć później? – zapytała.

– Schować, już skończyliśmy. Połóż się, zdrzemnij, byłaś zmęczona, a ja im coś podgrzeje.

– Nie, Aleks.

– Tak, proszę. Tak będzie najlepiej, obudzę cię za dwie godziny, wstaniesz i wszystko wróci do normy, tak jakby tamto się nigdy nie wydarzyło.

– Okay – odpowiedziała i położyła się na przygotowanej już do snu kanapie.