Część 90 - Interwencja policji

Część 90 - Interwencja policji

Narracja (Magdalena, Sylwia, Lila)

Młodzi ludzie lubią się bawić i to normalne. Ciężko znaleźć kogoś, kto będąc nastolatkiem nie lubił chodzić na imprezki, nie próbował browarka, albo podobnych mu rzeczy. Ktoś skombinował muzykę, inny załatwiał alkohol, jeszcze inny jakieś dobre żarcie i można było zaczynać. Ważne, żeby nie było nudy, był odpowiedni klimat i to coś, co sprawi, że każdy będzie o niej następnego dnia mówił.

W jednym z mieszkań położonych w dawno nieremontowanej kamienicy grała głośna muzyka. Domówka, która tam trwała rozkręcała się w najlepsze, kilka osób tańczyło, inni siedzieli i rozmawiali. Chłopaki skręcili blanta, a ten krążył w kółko z ręki do ręki.

Na niedużej kanapie, tuż przy oknie siedziała młoda, ładna dziewczyna. Właściwie ładna to mało powiedziane. Na tej kanapie siedziała prawdziwa sex bomba. Chociaż Amanda, bo o niej mowa, tak właściwie nie lubiła trawy, to po takiej ilości alkoholu, jaką wypiła, było jej wszystko jedno. Dziewczyna kilka razy pociągnęła i podała go dalej, jakiemuś brunetowi.

– Ten spirytus wchodzi lepiej niż ta wóda – powiedział Karol, atrakcyjny mężczyzna z mocno zarysowaną szczęką.

 – Właśnie też to zauważyłam, bo ja to nie lubię czystej, wolę drinka, ale wiesz, na domówce sami swoi… – mówiła Amanda, jednak Karol wszedł jej w słowo:

 – No to nie ma co palemkować i drinkować, trzeba być kimś równym i walić czystą, jak my.

 – No właśnie, a gdzie masz żonę? – zapytała kobieta.

 – Z bachorkami, w domku, a ja na nocce.

 – W chuja ją nieźle robisz – stwierdziła banalnie i szczerze.

 – Ja, coś ty. My z Tylerem pracujemy. Właśnie polecamy wam nasz towar. Nasz regionalny, jak to mawiamy – wyjaśnił jej Karol.

 – Nawet nie gryzie w gardło jak ta z Mickiewicza – przyznała szczerze Amanda i zrobiła bucha, po czym podała blanta Karolowi.

Po kilku minutach zjawiła się Majka z Dominiką – młodziutką blondynką, nieco speszoną. Ruda dziewczyna przedstawiła wszystkim przyjaciółkę i od razu nalała jej kieliszka. Ta, nie wiadomo czemu, nie chciała pić, ale w końcu dała się przekonać. Leciał właśnie jakiś skoczny kawałek i większość ruszyła do tańca. Młodzi wygłupiali się w najlepsze.

Tyler podał Majce kieliszek, ta jednak odmówiła spirytusu.

– W lodówce jest piwo – powiedział pewnie.

– Nie lubię pić sama.

– Chętnie się napije z tobą – wyznał mężczyzna. Czuł taki dziwny magnetyzm, od majki biło takie ciepło, że nie mógł patrzeć w bok, wpatrywał się po prostu w nią

Przeszli do kuchni, tam Majka usiadła na blacie i popijała otwartego przez Tylera browara prosto z puszki. Tyler stanął przed nią, dosięgał jej ust bez problemu. Majka odwzajemniła pocałunek, ale zaraz po chwili oparła się temu doznaniu, zeskoczyła z blatu i pognała do pokoju.

Tyler przeszedł więc do drugiego pokoju wraz z Domką by nie peszyć tej rydowłosej kobietki swoją obecnością. Uznał, że niech sama poczuje co traci, a wtedy z pewnością sama do niego przybiegnie i to na kolanach. Muzyka zmieniła się na spokojniejszą i ludzie porozchodzili się po różnych częściach mieszkania. Rozmowy trwały w najlepsze, część osób miała zgon, a wszystko zakłócił dzwonek do drzwi, charakterystyczne pukanie i słowa: „Otwierać! Policja!”.

 – O kurwa! – powiedziała Majka, opadając głową na oparcie kanapy.

 – Chowaj to i jeszcze to! – krzyczał Karol.

 – Tamto też – odezwał się ktoś.

Rozległo się podobne pukanie i te same słowa, tylko że z dodatkiem „bo wyważymy drzwi”.

 – Dzień dobry panom – powiedziała Amanda po otwarciu drzwi. Ledwie stała na nogach.

 – Sąsiedzi wezwali interwencję. Czy możemy wejść?

 – Proszę – odpowiedziała i zrobiła krok do tyłu, by umożliwić im wejście.

 – W całej kamienicy śmierdzi marihuaną, muzyka gra tak, że dzieci sąsiadów nie mogą usnąć, jakaś kobieta została napadnięta i brutalnie pobita w tej klatce, a tutaj rzekomo przebywają osoby nieletnie – mówił jeden z policjantów. Anka nachyliła się do Majki i szepnęła:

 – No to mamy przejebane..

 – Przejebane to mało powiedziane, Patryk mnie zabije – odpowiedziała Majka.

 – Wylegitymujecie się. czy już posiadacie dowody osobiste? – zapytał ten drugi, był niższy i bardziej dowcipny.

 – Ale my ściszyliśmy już muzykę – powiedział Karol.

 – Tak, właśnie i już impreza się rozchodzi – poparła go Amanda.

 – Prosimy zabrać z sobą jakiś dokument tożsamości. Na dole czeka radiowóz, zabieramy was wszystkich. Jacek, powiedz chłopakom, by wysłali jeszcze jeden, bo wszyscy się w jednym nie zmieszczą – powiedział ten niższy do mężczyzny z czarnymi loczkami.

 – Oni się chwieją, może lepiej na izbę najpierw ich, a później przesłuchamy – zaproponował Jacek.

 – Chyba tak będzie lepiej – powiedział ten drugi i otworzył drzwi do pokoju, w którym zamknęli się Domi z Tylerem ale nie było tam nikogo, jakby wyparowali. – Wiem, Jacek, że to nie twoje progi już, ty jesteś piętro wyżej, ale musiał ktoś zastąpić Daniela.

 – Spoko, poinformuję chłopaków. A wy nie szeptać między sobą, wstajemy panienko – zwrócił się Jacek do Anki. – Idziemy na dół, wsiądziesz jako pierwsza. Masz ten przywilej – dodał i złapał ją za ramiona.

 – Mogę wziąć torebkę, tam mam dokumenty? – zapytała Amanda.

 – Bierz – usłyszała odpowiedź wypowiedzianą nieprzyjemnym tonem.

 – Ten cały Jacek był mega przystojny, ale do miłych i przyjemnych to on z pewnością nie należał – pomyślała Amanda.

Zanim towarzystwo zeszło na dół, czekało już na nich cztery radiowozy. Upchnięto wszystkich po troje na tylnim siedzeniu i przewieziono na komendę.

Wchodząc na komisariat Maja poczuła się, jakby cofnęła się w czasie i na powrót przeżywała ten sam moment. Już kiedyś była tu przesłuchiwana i nie wspominała tego dobrze.

 – Imię i nazwisko? – zapytał w pokoju przesłuchań szwagier jej chłopaka.

 – Maja Sykiel – odpowiedziała.

 – Drugie imię masz? – zapytał, notując.

 – Emilia.

 – Jesteś pod wpływem alkoholu – stwierdził.

 – Wiem – odpowiedziała.

 – Notowana wcześniej za... – wymienił jej wszystkie błędy przeszłości.

 – Czy mogę zadzwonić? – zapytała.

 – Do Patryka?

 – Tak.

 – Dzwoniłem już trzy razy, nie odbiera. Odpowiadaj dalej. – Zaczął zadawać pytania o to, co robiła, czy wychodziła z mieszkania, i tak dalej.

 – Kto był na imprezie?

 – Amanda Wieczorek, Anka Wielgosz, Karol, ale jego nazwiska nie znam, reszty chłopaków też z nazwiska nie znam, nawet z imienia nie, tylko z ksywek. No to był Gruby, Mały, Ciech i Timon. Co do dziewczyn, to była siostra Małego i dziewczyna Ciecha, ale też nie znam z imion. Ja naprawdę nic więcej nie wiem.

 – Wielgosz? – zapytał zdziwiony mężczyzna.

 – No tak, Wielgosz – odpowiedziała mu dziewczyna.

 – Udasz się na testy narkotykowe, poczekaj na korytarzu na funkcjonariuszkę.

 – Znowu testy? – zdziwiła się.

 – Jakie wyjdą? – zapytał.

 – Negatywne – powiedziała z przekonaniem. – Chociaż chyba, że opary – napomniała mu.

 – Złożysz też odciski palców, w mieszkaniu znaleźliśmy kurtkę z dragami, no i chodzi też o to pobicie – wyjaśnił.

 – Spoko, rozumiem.

 – Coś jeszcze? – zapytał, bo obejrzała się na niego.

 – Nie, nic – odpowiedziała rudowłosa dziewczyna.

 – Czekaj – powiedział, wyciągając telefon z kieszeni. – Twój chłopak dzwoni – dodał i przyłożył telefon do ucha.

Rozmawiali chwilę, mężczyzna mówił tak, że nie dało się nic z tego wywnioskować, Majka wyglądała na nieco zdenerwowaną, stukała obcasem o podłogę. Niecierpliwiła się, Po chwili Jacek zwrócił się do niej:

 – Możesz odejść.

 – Tylko tyle?

 – Bardzo mi przykro, ale na nic więcej nie możesz liczyć – rzekł z uśmieszkiem.

Majka wyszła na obskurny korytarz i usiadła obok Amandy. Rozejrzała się dookoła i uznała, że drobny remont by nie zaszkodził. Myślała, że można by jakoś ożywić to wnętrze, bo nie było przyjazne ani trochę, a jak ktoś już czeka na przesłuchanie to mógłby w przyjaznej atmosferze, a nie jak w szpitalnej kostnicy.

 – Jak było? – zapytała ją Amanda.

 – Nudno, pyta o imiona, nazwisko, datę urodzenia, adres zamieszkania i zameldowania i tyle.

 – Co teraz?

 – Testy na narkotyki i odciski palców. – wyjaśniła ruda.

 – Teraz ty – zwrócił się mężczyzna, ubrany w mundur policyjny do Amandy.

 – No już idę, Jezu to już nawet porozmawiać na komisariacie sobie nie można? Wasze pensje są płacone z naszych podatków, powinniście czuć choć odrobinę wdzięczności i być dla nas milsi – powiedziała z cynicznym uśmiechem, a reszta osób na korytarzu zaczęła bić brawo.

 – Spokój! Cudowne poczucie humoru masz, zapraszam ze mną – zwrócił się znowu do niej i otworzył przed nią drzwi.

Przesłuchania z reguły bywają nudne i sztywne, policjanci niemili, a przesłuchiwani przestraszeni. Są jednak wyjątki, odstępstwa od tej reguły, które w zależności od punktu „siedzenia” różnie są interpretowane. Bo taki na przykład policjant to woli, jak przesłuchiwany jest trochę przestraszony i bez dyskusji odpowiada na pytania, przesłuchiwany zaś woli wyluzowanego pana policjanta, który pogada, pogada i w końcu i tak odpuści.

 – Imiona i nazwisko – usłyszała Amanda, gdy tylko usiadła przy biurku.

 – Adwokat – policjant spojrzał na nią z wielkim zdziwieniem. – Czego pan nie rozumie? Nie będę z panem policjantem rozmawiała, dopóki nie skontaktuję się z prawnikiem. – odpowiedziała.

 – Jeszcze nie jesteś o nic oskarżona – powiedział.

 – I tak nie zrezygnuję z prawa, jakie mi się słusznie należy. Więc wybaczy pan, ale pozwolę sobie zatelefonować.

 – Proszę, niech pani dzwoni, ale dane osobowe proszę podać.

 – Amanda Wieczorek. Pierwszy luty, 1994 rok. A teraz niech pan wybaczy, muszę porozmawiać przez telefon. Aleks zatrzymali mnie, znajdź mi adwokata, jestem na komisariacie – ostatnie zdanie powiedziała do telefonu. – Nie wiem, o co im chodzi, gdybym wiedziała, to bym ci przecież powiedziała – odpowiedziała na jego pytania i zakończyła rozmowę.

 – Czemu boisz się zeznawać? – zapytał.

 – Nie boję, ale mam odwagę nie tańczyć, jak mi zagracie.

 – Testy narkotykowe musisz zrobić.

 – Ja nic nie muszę, ja mogę, ale stanowczo odmawiam. Do widzenia panu, poczekam na korytarzu – powiedziała i zadowolona z siebie wyszła z gabinetu.