Część 109 - Jak brat z bratem

Hubert (Iwan)

Czerwony kolor paznokci - wiedziałem, że całe życie go nie zapomnę. Amanda najczęściej miała lakiery w odcieniach czerwonego, kilka sam kupowałem, aż tu nagle zjawił się cwaniak, który postanowił to zniszczyć.

 – Wysiadaj stary – powiedział Aleks i otworzył mi drzwi od taksówki. – Ja zapłacę – dodał.

Potem prowadził mnie wąskim korytarzem, później była sala dyskotekowa – pusta.

 – Remanent mamy – wyjaśnił i prowadził schodami na górę.

Znaleźliśmy się w małym pokoju, łóżko ze świetnie wyprofilowanym materacem. Na stoliku nocnym stał laptop, na drugim ze stolików karafka i dwie szklanki.

 – Jesteś gejem? – zapytałem z przerażeniem, a on na mnie spojrzał pytająco. – No bo kurwa zrozum, ja dla syna wszystko jakby co, ale wiedz, że nie jesteś w moim typie. No i klaty nie ogoliłem – dodałem odchylając swoją koszulkę i patrząc pod nią.

 – To w tobie lubię – rzekł i roześmiał się. – A twój syn z tego co wiem jest w przedszkolu, przesłodki malec.

 – Tak, wiem. Po co miałem tu przyjechać i co to w ogóle za miejsce?

 – To jest pokój Tamary, jednej z prostytutek. Chwilowo biuro jest zajęte, ja tu czasem nocuje. Tak więc, łóżka nie odczytuj jako propozycji seksualnej z mojej strony. Nie schlebiaj sobie aż tak.

 – Mogę? – zapytałem wyjmując paczkę papierosów i zapalniczkę.

 – Pewnie, nie krępuj się. A może coś mocniejszego? – zapytał i wyjął z kieszeni marynarki samarkę z zielonym, ziołowym wnętrzem.

 – To już chyba nie te czasy – stwierdziłem pewnie, ale mimo wszystko nie spuszczałem wzroku z towaru. Wolałem już patrzeć tam niżeli jemu w te szmaragdy.

 – Skręcę, a ty odpal na kompie jakąś muzykę. Pogadamy jak brat z bratem.

 – Ja znam swoich braci. Nigdy nie miałem w rodzinie blondyna.

 – Twoi synowie są blondynami – powiedział z uśmiechem, kiedy ja zapodałem jakiś stary utwór Molesty.

 – Pożycz papierosa, tytoń by mi się przydał. – Rzuciłem więc jednym na stolik, obok jego rąk.

 – Z Amandą coraz lepiej, z tobą widzę już też – stwierdził patrząc na mój zagipsowany nadgarstek. – Kto tym razem cię obił? – zapytał.

 – Taka małolata. Uczyła mnie jeździć na desce. Cudowna dziewczyna. Naprawdę z Amandą już dobrze? – dopytywałem zmartwionym głosem.

 – Tak. Ma trochę uraz, nie powiem, za wygodne to to nie jest, ale cóż począć. Otrzymała to na co zasłużyła.

 – Sam tego chciałeś. Wiesz dobrze, że ja bym nigdy…

 – Odpowiednia motywacja i człowiek jest zdolny do wszystkiego – powiedział zlepiając jointa śliną i opalając go. – Ale syna masz naprawdę fajnego. Mówił mi przez cały czas „Wujek nowy jesteś, to mnie nie znasz”. Swoją drogą to dziwne, że dziecko aż tyle je.

 – Tak, on jest inny. Dzięki, że nic mu nie zrobiłeś.

 – Dzięki, że ty coś zrobiłeś mojej przyszłej żonie. Należała jej się nauczka. A Szymek się świetnie ze mną bawił. Nauczyłem go grać w kosza. Co z ciebie za ojciec, że dziecko nie potrafi piłką do kosza rzucić, ani piłki do bramki kopnąć?

 – Nie dawaj mi rad rodzicielskich, nie jesteś od tego. Swoich się raczej nigdy nie doczekasz, bo Amanda zawsze chciała pierw karierę, a potem dzieci. Jak ona będzie miała trzydzieści pięć lat, to ty będziesz już przed pięćdziesiątką. Za późno będzie na bachorki. No chyba, że masz już jakieś? – dopytywałem.

 – Nie, nie mam. Chyba nawet nie nadaje się na ojca. Jednak jakby było to trudno, jakoś by się wychowało.