Część 56 - Życie po królewsku

Część 56 - Życie po królewsku

Aleksander (Samuel)

Szczęście zwykle różne barwy ma

Nie każdy o tym wie

Nie wystarczy nawet dobry plan

By życie miało sens

Chociaż czasem wszystko jest nie tak

To nie poddawaj się

Szczęście zwykle różne barwy ma

Przed tobą nowy dzień

(Bartek wrona – Barwy szczęścia)

Przebudziłem się pierwszy, a przynajmniej tak mi się wydawało. Zerknąłem na Amandę, właśnie przewracała się na drugi bok i zagarniała większą cześć kołdry do siebie.

– Aniołku, pora wstawać – szepnąłem jej do ucha, ale nie zareagowała. – Amanda, do szkoły dziś idziesz – dodałem takim głośniejszym szeptem, ale jedyny efekt był taki, że zagarnęła jeszcze więcej kołdry do siebie i owinęła się nią w jakby kokon.

– Aniołku do tej zołzy? – Usłyszałem wielce zdziwiony, kobiecy głos za plecami.

– Weszłaś bez pukania – rzekłem spoglądając wymownie na Majkę.

– Wiem, wybaczysz. Nasłuchiwałam kilkanaście minut pod drzwiami zanim ośmieliłam się wejść. Uznałam, że nic nie robicie więc… ta dam, śniadanko! – wykrzyknęła uradowana i położyła drewnianą tace na niewielkim stoliku, stojącym nieopodal mojego łóżka.

– Dziękuje, jajecznica na bekonie? – dopytywałem.

– Nie, na szyneczce.

– Też ślicznie, nawet nie spalona – pochwaliłem.

– Jesteś wredny – usłyszałem w podzięce za pochwałę. Morał z tego taki, że kobiet nie należy chwalić.

– Bo rudy – odezwała się Amanda zaspanym głosem. Ta to też zawsze musiała te swoje trzy grosze wstawić. Włożyłem więc rękę pod kołdrę, sunąłem nią po jej ciele, aż w końcu dotarłem do jednego z pośladków. – Co robisz? – zapytała, ale odpowiedź była zbędna, gdyż moja ręka już spotkała się z jej półdupkiem. – Nie fajne – stwierdziła marszcząc nos, tak w stylu wiedźmy.

– Fajne, fajne, zrób tak znów – prowokowała mnie Majka.

– To nie koncert życzeń. Dziękujemy za śniadanko. – Wziąłem jeden z talerzy i podałem go Amandzie, która już podniosła się do pozycji siedzącej. Drugi talerz był dla mnie.

– Aż za dobrze tu masz. Taki ful serwis.

– No, jak w hotelu pięciogwiazdkowym. Zazdrościsz? – zapytałem.

– Ej, ej, ej. Ja się na to nie zgadzam. Ja nie jestem obsługą hotelową, a nawet jeśli bym nią była, to by mnie ocenić brakłoby gwiazdek, wiecie o tym, prawda?

– Tak, tak Maju, wiemy – odpowiedziałem za nas obojga, a potem patrzyłem jak ta rudowłosa się żegna z nami i opuszcza mój pokój.

– Ona tak codziennie? – zapytała Amanda. – Naprawdę dobre – dodała nie w temacie, ale spowodowane to było tym, że akurat pierwszy kawałeczek z widelca trafił do jej ust.

– Nie, tylko jak ty jesteś. Obiad też czasami robi.

– A to wiem, nawet jej ostatnio pomagałam, ale się nie zjawiłeś.

– O tak, niedobry ja. Jedz szybciej, bo musisz mi jeszcze koszule wyprasować.

– Haha, bardzo śmieszne. To ty mnie musisz odwieź do domu, bo muszę torbę przepakować. Do szkoły też byś mógł, bo wiesz na nogach to tak dalej się zawsze wszystko wydaje i…

– I nie musisz dziękować, odwiozę. – Jadłem szybciej od Amandy, a i herbatę wypiłem jednym duszkiem. Potem wyjąłem spod komody deskę do prasowania i położyłem na nią wyblakło–zieloną koszule, zdjętą prosto z suszarki w łazience.

– Jeśli już prasujesz to…

– Twoją też? – usiłowałem zgadnąć.

– Spódniczkę też możesz, pogniotła się, a nie będę miała aż tyle czasu by się przebrać, poza tym ten drugi komplet pewnie nie wysechł.

– Nie ma problemu. Co to za świat, stanął chyba na głowie. Kobieta leni się w łóżku, a facet prasuje. To jest… – miałem powiedzieć: nie na miejscu, ale mi przerwała.

– Cudowne, tak wiem. Będziesz moim ideałem, jak tak dalej pójdzie.

– A ilu jest tych w kolejce do ideału? – zapytałem w chwili gdy ona odkładała talerzyk na tackę.

– Wyniosę to do kuchni, pozmywam.

– Unikasz tematu?

– Nie, jesteś jeden. Kręci się kilku, ale nie ma co się dziwić. Aleks, naprawdę cię nie oszukuje – odpowiedziała, ale jej wzrok po podłodze rozsypał się niczym korale, w chwili kiedy chciałem w nie spojrzeć.  – Pójdę, pozmywać – zakomunikowała po raz kolejny tego dnia tą samą czynność.

– Naprawdę nie musisz.

– Ale chcę.

– Tylko się pośpiesz, bo ty jeszcze nie ubrana, a za pół godziny wychodzimy! – krzyknąłem za nią, zanim jeszcze wyszła.

– Dobrze. Szczęście, że mam makijaż co się trzyma trzydzieści sześć godzin na twarzy – odpowiedziała.

– Ale szkoda, że prysznicu nie zdążymy zaliczyć – wydumałem na głos, co było totalną głupotą, bo każda kobieta domyśliłaby się jaki obraz podsunęła facetowi wyobraźnia w chwili gdy to mówił.

– Nic straconego. Mogę zaraz po szkole przybyć do ciebie, weźmiemy wspólny prysznic, potem wrócę do domu, tylko kurde rzeczy na przebranie bym musiała wziąć. Nie mogę trzeci dzień z rzędu chodzić w tych samych!

– Coś by się wymyśliło. Masz dziś w–f? – zapytałem i tym znów powstrzymałem ją przed zamiarem opuszczenia mojego pokoju.

– Mam jutro, a czemu o to pytasz?

– To jutro cię gdzieś porwę, ostatnio byłaś nie w nastroju to pokaże ci jak łatwo wyładować złość. Chodzi o to byś nigdy już nie obiła żadnej koleżanki.

– Zastanowię się – wyznała i tym razem drzwi się za nią zamknęły. Wyprasowałem obie koszule, ubrałem się i zanim jeszcze dotarłem do pracy już nie mogłem się doczekać powrotu z niej. Boże, co ta kobieta ze mną robiła? Ja kochałem pracować, tam byłem potrzebny, chciany i zajęty, a to sprawiało, że nie myślałem o niczym innym tylko o pracy, która podnosiła moją samoocenę, jak i o tej, która ją skrupulatnie zaniżała. Teraz moje myśli krążył tylko wokół jednego, a tym punktem była mała postać w farbowanych jasnych blond pasemkach, na ciemnych blond włoskach.

– Gotowy? – zapytała przyglądając się jak zapinam guziki koszuli stojąc w samych bokserkach. Ona w tym czasie zdjęła z siebie ubranie przez głowę i zaczęła zapinać stanik.

– Wolę je… no wiesz…

– Bez stanika?

– Właśnie – odpowiedziałem jej z cwaniackim uśmiechem na ustach, po czym wyminąłem ją w celu odnalezienia w szafie jakiś moich spodni, które pasowałyby do koszuli.